มีอยู่วันนึงมีผู้ชายคนนึงมาจีบเราแต่ก่อนหน้านี้เค้าก็มาให้เราเห็นทุกวันเราก็คิดว่า ผู้ชายคนนี้แอบชอบเราแน่เรย ไม่นานเราก็เปนแฟนกัน เพื่อนที่ทำงานเค้าก็บอกว่าคนนี้มีแฟนแร้วมั้งไม่รู้เค้าเลิกกันยังนะ เราก็เรยไปถามเค้า เค้าก็บอกว่าคนนั้นมันเปนอดีตไปแร้ว เราก็คิดว่าเค้าคงเลิกกันแร้ว เพราะว่าเค้าก็มาหาเราทุกวันพาไปนู่นมานี่ให้เกียรติเราทุกอย่าง แล้วเรื่องก็เกิดขึ้นมีผู้หญิงมาถามว่าเปนอะไรกับผู้ชายคนนี้ เราก็ตอบเขาไปตรงๆว่าเปนแฟน เค้าก็ถามว่าผู้ชายไม่ได้บอกหรอว่ายังคบกับเค้าอยู่ เราก็งงเรยอะไรกันเนี่ย แร้วเราก็ถามผู้หญิงคนนั้นว่าแร้วตอนนี้อยู่ที่ไหน เค้าก็บอกว่าอยู่บ้านเดียวกันกับผู้ชายแหละ นอนอยู่ด้วยกันทุกวัน เราหน้าชาไปหมด อ้าว!!แล้วที่ผ่านมาคืออะไรหว่า รักไปแล้วด้วยรักมากด้วยอ่า เพราะนิสัยเค้าก็โอเคในระดับนึง คืนวันนั้นผู้ชายเค้าก้อมาหาเราที่ที่ทำงานสภาพแบบเมามาเรยตัวเราเองก็เหนเหมือนเค้าเครียดก็ไม่อยากจะถามอะไร เค้ามาบอกให้เราต่างคนต่างอยู่กับผู้หญิงคนนั้น และตัวเค้าเองก็ไม่เลิกกับเราด้วย เราก็รักเค้ามากเหมือนกัน เราถามว่าแร้วทำไมไม่บอกเราตั้งแต่แรกเค้าก็บอกว่าตัวเค้าเองก็อยากจะหาคนที่ดีที่สุด(เราคิดว่าเค้าทำไมเหนแก่ตัวจังอะ แร้วเราอะ) สรุปว่าต้องยอมเปนที่ 2 ซะงั้นเพราะเลิกกับเค้าไม่ได้ใจเราก็รู้ว่ามันผิด มันบาปแต่ไม่รู้จะทำยังไง กำลังพยายามอยู่เหมือนกันพยายามเอาชนะใจตัวเองให้ได้ การเปนที่ 2 ใครเค้าก็มองเราในแง่ลบไปหมด อึดอัดใจมาก แต่ก็ไม่อยากงี่เง่ากับเค้ากลัวเค้าจะมองเราว่านิสัยไม่ดี ซึ่งตอนนี้ก้อเครียดมาก เครียดจนเป็นโรคปวดศีรษะเนื่องจากความเครียดอะ ปวดขมับทั้งสองข้างมาเป็นอาทิดแล้ว ใช้สายตามากก็ไม่ได้ ก็ปวดตลอด แต่ก่อนหน้านี้มีคนมาเล่าให้ฟังว่าเค้ามีเมียมีลูกสาวแล้ว 1 คน แล้วเค้าก็ทิ้งเมียทิ้งลูกเค้ามาเอาผู้หญิงคนที่เค้าคบอยู่ตอนนี้ เราเสียใจมากทำไมเค้าเปนคนไม่มีความรับผิดชอบขนาดนี้
หลังจากนั้นไม่นานเค้าก็มาเล่าให้เราฟังแต่เรารู้ก่อนหน้านี้แล้ว เหตุผลที่เค้าทิ้งผู้หญิงคนแรกนั้นคือผู้หญิงนิสัยไม่ดีแย่ เค้าบอกกับเราว่าเค้าอยากหาคนที่อยู่กับเค้าไปจนแก่เฒ่า แต่ในใจเราเองคิดว่าถ้าวันนึงเค้าเลิกกับผู้หญิงคนนี้มาคบกับเราได้แล้วถ้าวันนึงเค้าเลิกกับเราไปหาผู้หญิงคนอื่นหละ เราจะทำยังไง
คือ ... เครียดไปหมดแล้ว ตอนนี้เราก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเค้ามากเพราะว่ากลัวจะเครียดแร้วปวดหัวไปกับใหญ่ แล้วเราก็ไม่ได้โทไปหาเค้าแต่ว่าเค้าโทมาทุกวันเรยอะ แต่คุยวันละแค่แป๊บเดียว เพราะเค้าก็ทำงาน เราก็ยังเรียนอยู่ใกล้จะจบแระ ซึ่งเค้าก็ทำงานส่งของภายในมหาวิทยาลัยของเรานั่นแหละ ยากที่จะลืมเค้าได้จริงๆ คนมันต้องเหนหน้ากันทุกวันอะ ตอนนี้ก็ได้แต่ใช้ธรรมะเข้าช่วยกล่อมเกลาจิตใจตัวเองด้วย
วันละนิดวันละหน่อย หวังว่าซักวันมันคงต้องจบลงด้วยดี ---

อยากฟังความคิดเห็นของพระอาจารย์ หรือใครก็ได้

ที่ช่วยส่องแสงสว่างกับเรื่องนี้ให้ที

ขอบคุณคะ

ผู้ชายเจ้าชู้ก็พูด/ทำ ทำนองนี้แหละคุณ nangwatjung อยากหาคนที่ใช่ เพื่ออยู่ด้วยกันจนแก่จนเฒ่า

ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร หาใหม่ไปเรื่อยๆ ได้ใหม่ลืมเก่า เพราะเขาถือว่าคนที่ได้แล้วไม่ใช่

คนที่ใช่คือคนที่ยังไม่ได้

ในใจเราเองคิดว่า ถ้าวันนึงเค้าเลิกกับผู้หญิงคนนี้ มาคบกับเราได้แล้วถ้าวันนึงเค้าเลิกกับเราไปหาผู้หญิงคนอื่นหละ เราจะทำยังไง

ก็เหมือนกับ ผญ. ที่เขาทิ้งๆมานั่นแหละครับ เสียใจร้องไห้ ไม่มีลูกยังพอว่า นานไปก็พอลืมๆไปได้บ้าง

ถ้ามีลูกด้วยกัน ก็เป็นหม้ายลูกติด ก้มหน้าก้มตาหาเลี้ยงลูกตามลำพัง แต่ขณะเดียวกันพ่อของลูกยังหาคน

ที่ใช่ ยังไม่เจอ เพราะที่เจอที่ได้ดันไม่ใช่สะนี่

คุณ nangwatjung ยังดีนะที่ไม่มีลูกด้วยกัน ตัดใจจากเค้าเสียเถอะ เรียนๆให้จบๆไปสะ

ปวดหัวกะเรื่องเรียนอย่างเดียวน่าจะเพียงพอแล้ว ยังมีเวลาอีกเยอะกับเรื่องแฟน (ที่ใช่) เรียนให้จบ

ก่อน จบมาแล้วทำงานทำการได้ตังค์ก็เจียดเงินให้พ่อแม่ที่ทำงานส่งเสียให้เราเรียนเพื่อทดแทนพระคุณบ้าง

พ่อแม่เลี้ยงเรามาจนโตป่านนี้แล้ว ยังไม่เคยทำให้เราเสียอกเสียใจร้องไห้ปวดหัวปวดตาปวดกะหมับได้ถึงถึง-

เท่ากับผู้ชายคนนี้ คุณ nangwatjung เคยคิดถึงข้อนี้บ้างไหมครับ

ถ้ายังคิดที่จะคบกันอยู่ อยากบอกว่าคุณนั่นแหละที่จะถูกทอดทิ้งเป็นรายต่อไป ขอโทษที่พูดแรงไป แต่อยากให้คิดถึงหลักความจริง และยอมรับให้ได้ว่าทำอย่างไรก็ต้องได้ผลตอบแทนซึ่งเป็นกรรม เช่นเดียวกันคะ

คุณคิดว่าคุณมีดีพอที่จะมัดใจผู้ชายแบบนี้ให้อยู่ด้วยจนแก่เฒ่าหรือป่าวคะ
แล้วคุณคิดว่าผู้ชายคนนี้ดีพอที่คุณจะลองเสี่ยงต่อไปมั้ย?
คำแนะนำของใครคงตัดสินแทนคุณไม่ได้หรอกค่ะ
ทุกอย่างมันอยู่ที่ตัวคุณเลือกเอง...
แต่อยากเตือนสติสักนิดว่า...
ผู้หญิงที่นอนอยู่เคียงข้างเขาทุกวัน ยังเป็นคนที่ไม่ใช่
แล้วคุณล่ะค่ะ...มั่นใจได้อย่างไร
ว่าคุณจะไม่ได้รับตำแหน่งคนที่ไม่ใช่คนต่อไป
ขอให้โชคดีค่ะ

ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความคิดเห็นนะคะ

จะพยายามทำให้ได้คะ แต่ดิฉันกำลังคิดว่าไอ้ที่ผ่านมาก็คือหมายถึงตั้งแต่ดิฉันมีแฟนมาจนกระทั่งถึงคนนี้ดิฉันไม่เข้าใจว่ามันเปนเวรเปนกรรมอะไรนักหนา ดิฉันไม่เคยเจอคนที่จะจริงใจสักเท่าไหร่

เข้ามาบางทีก็มาปอกลอกกัน พูดโกหกกันตลอด แรกๆก็มาดีพอรักแร้วก็เริ่มจะตีจากทุกคน ชาติที่แร้วดิฉันไปทำอะไรใครไว้รึป่าว ทำไมชาตินี้ดิฉันไม่เจอรักแท้สักทีอะคะ

มันทรมานมากจิงๆคะ ใครรู้ช่วยที แล้วดิฉันต้องแก้กรรมนี้ยังไงคะ

ทุกสิ่งอย่างในโลก ล้วนคือ ธรรม
หมั่นศึกษา ทำความเข้าใจให้มาก ให้บ่อย
ก็จะไม่สุขจนเกินไป(ประมาท) เมื่อพบเจอกับสิ่งที่น่าพอใจ
และไม่ทุกข์จนเกินจะทน เมื่อสิ่งไม่น่าพึงใจผ่านเข้ามาในชีวิต

เข้าใจความรู้สึกอย่างยิ่ง
เพราะดิฉันเคยไปเป็นมือที่สามของคนอื่นด้วยความไม่รู้อยู่ถึง6เดือน
ยังดีที่ไม่ทะลุศีลข้อ3

แต่พอรู้ความจริง ดิฉันก็ทนคบกับเค้าแบบหลบๆซ่อนๆต่ออีก 2 เดือน
เพราะคิดว่ารักมากกกกกกกกก เค้า value ดิฉันมากๆๆๆๆๆ
แต่บอกได้เลยว่าทรมานสุดๆ ซึ้งเลยนรกอยู่ในใจน่ะ
เพราะต้องทนเห็นเค้าเดินมากับแฟนเค้าประจำ
(เราสามคนทำงานที่เดียวกันแต่คนละฝ่าย)

ไม่ว่าใครจะพูดยังไงดิฉันก็ไม่สามารถตัดใจได้
กะว่ารอให้เค้าแต่งงานกันไปก่อน ดิฉันจึงจะตัดใจ
แต่ถึงตอนนั้นก็ไม่รู้อะไรจะเกิดขึ้นบ้าง
อาจจะเสียสติไปเลยก็ได้เพราะยิ่งคบนานยิ่งยึดมาก
(นี่ขนาดยังไม่ได้มีคสพ.ลึกซึ้ง เค้ายังทำให้ดิฉันรู้สึกยึดขนาดนี้)
ไปปฏิบัติธรรมที่วัดก็คิดถึงแต่เค้า

แต่พออ่านหนังสือเล่มนึงจบ ดิฉันก็ตัดสินใจก้าวออกมาจากเหตุแห่งทุกข์นั้นได้ด้วยตนเอง
(ยิ่งกว่าสุขเมื่อจิตเป็นอิสระ-ดร.สนอง วรอุไร) ไม่ได้ PR หนังสือนะคะ
แต่มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับดิฉัน เพื่อนยังแปลกใจเพราะพูดจนปากจะถึงหู
ทุกวันนี้ดิฉันยังรู้สึกขอบคุณหนังสือเล่มนี้และท่านผู้เขียนมาก
ไม่งั้นจิตวิญญาณของดิฉันคงตกต่ำลงๆ
เพราะถ้าดิฉันไม่ก้าวออกมา เค้าก็ยังไม่จบกับดิฉันง่ายๆ
(แต่ไม่รู้จะใช้ได้ผลกับท่านอื่นๆหรือเปล่านะคะ)

สามอาทิตย์แรกดิฉันทำอะไรไม่ได้เลย หลับไปพร้อมกับน้ำตาทุกคืน
ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเค้าสองคนจังๆ
มีคนบอกให้ดิฉันยืดอกที่รักษาศีล รักษาธรรม รักษาความดี

ความสัมพันธ์ในมุมมืดน่ะ มันไม่มีความสุขหรอก
ความรักที่แท้จริงไม่ควรจะทำให้หัวใจต้องเจ็บขนาดนี้

สุดท้ายอยากจะบอกว่า ตัดใจจากเค้าเถอะค่ะ
ยอมทรมานตอนแรกๆ อาจจะเดือนนึง หลายเดือน เป็นปี
แต่ก็คุ้มกว่าที่จะสั่งสมความเศร้าหมองให้จิตทุกวัน
ตอนจิตดวงสุดท้ายน่ะ เราไม่สามารถบังคับให้จิตนึกถึงแต่คุณงามความดีที่เราเคยทำไว้หรอกนะคะ
ถ้าจิตไประลึกถึงอกุศล เราก็ต้องไปอบายภูมิเลย
ถึงตอนนั้นไม่มีใครช่วยเราได้เลยแม่แต่คนที่เรารักที่สุด
ซึ่งผู้รู้บอกว่ามันจะทรมานกว่าที่ใดใดในโลกมนุษย์ค่ะ

ยังไม่สายเกินไปนะคะ
ก้าวออกมาจากเหตุแห่งทุกข์นี้เถอะค่ะ
เวลาช่วยได้เยอะ
แล้วก็ จากเดิมที่จิตเราคุ้นเคยกับการที่ต้องคอยคิดถึงแต่เค้า
ก็เปลี่ยนมาสร้างความเคยชินให้กับจิตใหม่ โดยให้จิตเคยชินที่จะรู้สึกตัวนะคะ
ทันทีที่เรารู้สึกตัว ความทุกข์จะหล่นหายไปเยอะเลย
เพราะคนเราจะทุกข์เพราะความคิดค่ะ เพราะไหลไปจมกับเรื่องราวที่คิด
แต่แค่เรารู้ว่าจิตกำลังคิด(ไม่ใช่เรื่องที่คิด)
ความทุกข์ก็น้อยลงแล้ว

อีกอย่างความทุกข์ก็ไม่เที่ยงหรอกค่ะ
เผลอแป๊บเดียว เราจะลืมนับไปเลยว่าเลิกกับเค้ามากี่เดือนแล้ว
เพราะดิฉันก็เคยนับ จนลืมนับไปแล้วค่ะ^^

ป.ล.เพิ่งเห็นเรื่องกรรม ถ้าเรานึกออกว่าชีวิตนี้เคยทำให้ใครเสียใจแบบนี้มั้ยก็โทรไปขออโหสิกับเค้าดูนะคะ (คือดิฉันลองทำมาแล้ว) เพราะการที่เรารู้สึกเจ็บอยู่ตอนนี้ คนที่เราเคยทำเค้าไว้ก็เคยรู้สึกเจ็บเหมือนเราไม่แตกต่างกัน ถ้าชีวิตนี้จำได้ว่าไม่มี ก็อธิษฐานต่อหน้าพระพุทธก็ได้ค่ะ พระประธานในโบสถ์
ว่าเรารู้สึกสำนึกผิดจากใจแล้ว ขอขมาและขออโหสิกรรม ต่อไปก็ตั้งใจว่าจะไม่ทำให้ใครเสียใจแบบเดียวกับที่เราได้รับอีก
เวลาทำบุญทำทาน ก็อธิษฐานว่าขอให้เราสามารถสละความยึดมั่นถือมั่นที่ยังหลงผิดอยู่ได้อย่างเด็ดขาดด้วยเถิด (ตอนนั้นดิฉันไปอธิษฐานกับหลวงพ่อวัดไร่ขิง)

ขอบคุณ คุณจันทร์ ณ ฟ้า มากนะคะ

ตอนนี้ดิฉันคิดอยากจะไปบวชชีพราห์มมากเรยคะ
ไม่รู้ว่าจะมีบุญได้บวชรึป่าว

ไม่ใช่ว่าหนีปัญหานะคะ แต่อยากจะผ่อนบาปจากหนักให้เป็นเบา
ดิฉันรุสึกว่าตัวเองเปนคนบาปมากเหลือเกิน

มันเปนความเหนแก่ตัวของดิฉันเอง เอาไว้พร้อมเมื่อไหร่จะเล่าให้ฟังคะ
ทุกคนล้วนแล้วมีเหตุผลของตัวเอง เรื่องบาปนั้นดิฉันไม่คิดอยากจะทำหรอกคะ

เสียใจมาก ติดใจจนถึงทุกวันนี้ พูดได้คำเดียวว่าชีวิตที่คับแค้นใจอยู่ทุกวันนี้
มันคงเปนกรรมที่ดิฉันต้องชดใช้มันแหละคะ

แต่ตั้งใจไว้แล้วว่ามีโอกาสจะบวชให้ได้ เพราะช่วงนี้ดิฉันเรียน ป.ตรี ปี 4 แร้วใกล้จะจบแร้ว
อยากให้พ่อแม่ที่ส่งเสียเราเล่าเรียนมีความสุข ไม่อยากเห็นเขาเสียใจ

ไม่อยากโดนชาวบ้านติฉินนินทาคะ

สาธุ

การบวชนั้น ไม่ต้องรอเวลาสถานที่ บวชได้เลยที่ไหนก็ได้ ที่บ้านก็ดี

ที่เรียกกันว่าบวชพราหมณ์คือนุ่งห่มขาวนั้น(ชุดขาวไม่มีก็เอาชุดธรรมดาก็ยังได้) ส่วนมากจะสมาทานศีล 8

ถึงวันพระ 8 ค่ำ 15 ค่ำ

ก็กล่าวคำสมาทานเองได้แล้วงดเว้นตามนั้น ชั่ววันหนึ่งกับคืนหนึ่ง หากวันดังกล่าวมีเรียนก็เลือกเอาวันสะดวกก็

ยังได้

พ่อแม่รู้เห็นเข้าดีใจน้ำตาร่วงด้วยซ้ำ

ดูพุทธพจน์สักแห่งหนึ่งก็ได้อาจเป็นแรงบันดาลใจ

"บุคคลประพฤติชอบเวลาใด เวลานั้น ได้ชื่อว่า เป็นฤกษ์ดี มงคลดี เป็นเช้าดี อรุณดี เป็นขณะดี ยามดี

และเป็นอันได้ทำบูชาดีแล้วในท่านผู้ประพฤติพรหมจรรย์ทั้งหลาย แม้กายกรรมของเขา ก็เป็นสิทธิโชค

วจีกายกรรมก็เป็นสิทธิโชค มโนกายกรรมก็เป็นสิทธิโชค ประณิธานของเขาก็เป็นสิทธิโชค ครั้นกระทำกรรม

ทั้งหลายที่เป็นสิทธิโชคแล้ว เขาย่อมได้ประสบแต่ผลที่มุ่งหมายอันเป็นสิทธิโชค”

(องฺ.ติก.20/595/379)

จิงๆ แร้วเรื่องที่ดิฉันจะเล่าให้ฟังนี้ เป็นเรื่องที่น่าอับอาย
อย่าใช้คำว่าอับอายต้องใช้คำว่าโดนประนามมากกว่า
เรื่องนี้ดิฉันคิดว่าตัวดิฉันเองผิดเต็มๆอยู่แร้ว
เมื่อประมาณต้นเดือนสิงหาคมปีที่แล้วฉันได้ตั้งท้องกับแฟนคนที่ดิฉันคิดว่า
คนนี้แหละที่จะเป็นสามีของดิฉันในภายภาคหน้าเราคบกันเกือบ 2 ปี
แต่ด้วยความที่ดิฉันกลัวพ่อแม่จะเสียใจ เรียนก็ยังเรียนไม่จบ
กลัวลูกที่คลอดมาเค้าจะลำบาก ซึ่งก่อนหน้านี้ดิฉันกับแฟนก็เริ่มจะทะเลาะกันบ้างแล้ว
แล้วเราก็ตัดสินใจไปทำแท้ง ดิฉันกลัวมากแต่ก็ต้องทำเพราะดูแล้วแฟนดิฉันคงจะอยู่กับดิฉันได้ไม่นาน
อีกอย่างเค้าก็อายุน้อยกว่าดิฉันเค้าคงไม่อยากหยุดอนาคตของเค้าไว้แค่นี้
ดิฉันรู้ได้ไม่กี่วันก็ต้องไปเอาเด็กออก หมอบอกว่าดิฉันตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนซึ่งก่อนหน้านี้ดิฉันไม่ได้เอะใจอะไรเพราะว่าประจำเดือนของดิฉันมันมาไม่ปกติอยู่แล้ว พอซื้อที่ตรวจมาตรวจก็ตกใจ
จนต้องตัดสินใจเอาเด็กออกไป ดิฉันเสียใจมาก และคิดว่าถ้าพ่อแม่ดิฉันรู้เค้าคงผิดหวัง เสียใจมากกว่าฉันอีก
ดิฉันไม่อยากให้พ่อแม่ต้องอับอายชาวบ้าน หลังจากที่ทำมาแล้วดิฉันก็ทำบุญไปให้เค้า
ยอมรับเรยว่าดิฉันเปนคนไม่ค่อยชอบเข้าวัดซักเท่าไหร่ แล้วอีกอย่างดิฉันก็เรียนไม่ค่อยมีเวลาไปทำบุญให้เค้าแต่จะอาศัยวันเสาร์-อาทิดก็จะไปทำสังฆทานให้เค้า ตัวดิฉันเองสงสารเค้ามากได้แต่บอกเค้าว่าแม่ยังไม่พร้อมนะลูก เมื่อไหร่ที่แม่เรียนจบพร้อมทุกอย่างให้ลูกมาเกิดเปนลูกของแม่ใหม่ได้ไหม ส่วนใหญ่ดิฉันจะบอกกับเค้าอย่างนี้เสมอ แต่ดิฉันคิดว่ามันเหมือนจะไม่ช่วยอะไร เพราะสิ่งที่ดิฉันทำมันบาปมากเกินกว่าที่เค้าจะให้อภัยได้ ส่วนแฟนของดิฉันก็ได้เลิกรากันไป จนมาคบคนนี้แหละ ก็ไม่จิงใจกับดิฉันเหมือนเดิม
มีคนทักมาว่าดิฉันจะต้องโดนตัดมดลูก ดิฉันก็ได้แต่ทำใจเพราะมันคงเปนกรรมของดิฉัน เพราะว่าเมื่อไหร่ที่ดิฉันจะไปหาหมอไปให้เค้าตรวจภายในหรือว่ามะเร็งปากมดลูกทีไร ก็ต้องมีอันติดขัดทุกที ไปแล้วหมอปิด แต่พอว่างก็ไม่มีเงินไปหาหมอ อย่างเงี่ย ทุกวันนี้ก็ได้แต่อยู่อย่างทุกข์ทรมานใจ ดิฉันก็หันมาพึ่งธรรมมะนี้แหละคะ เผื่อจะช่วยผ่อนหนักเป็นเบาได้บ้าง ทุกวันนี้ดิฉันคิดว่าตัวฉันเองห่างจากธรรมะมากซะเหลือเกินใจอยากจะเข้าถึงกับเค้าบ้าง ให้คำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้กล่อมเกลาจิตใจของดิฉันบ้างก็ดีคะ

ว่าด่าจะว่าดิฉันก็ได้นะคะ เพราะดิฉันรู้ตัวเองว่าสิ่งนี้มันเป็นความผิดร้ายแรงจิงๆ