ค่ำคืนที่ความเงียบเหงามาเคล้าเคลียอยู่ข้างกาย
เหมือนคล้าย ๆ ว่าเข็ม นาฬิกาของชีวิตเดินช้าลงไปชั่วขณะ
ฉันมองขึ้นไปบนท้องฟ้า และคิดไปว่า...
เหนือโลกของเราออกไป ในห้วงจักรวาล
คงอ้างว้างกว่าที่ตรงนี้หลายเท่า
ล่องลอย เคว้งคว้าง ไม่มีแม้แต่อากาศจะหายใจ
หากเปรียบกับหัวใจที่ไร้คนเหลียวแล
ก็คงไม่ต่างอะไรกับ...ความรักในสูญญากาศ...
อ้างว้าง เหน็บหนาว และอีกไม่นาน
ลมหายใจของความรักก็คงจะหมดไป

การเป็นคนที่ให้รักโดยไม่ได้รักจากเค้ากลับ
มันเป็นความสุขที่แฝงไว้ซึ่งความหม่นเหงาภายใน
แต่การเป็นคนที่ถูกรักโดยไม่คิดรักเค้าตอบ
มันก็เป็นความสุขที่แฝงไว้ในความอึดอัดใจเช่นกัน
ฉันไม่รู้ว่าการเป็นคนที่ให้รัก กับการเป็นคนที่ถูกรัก
แบบไหนทรมานน้อยกว่ากัน

แต่สำหรับฉัน ความรักใน 2 รูปแบบ

จุดจบมันคงไม่ต่างกัน
เพราะความรักที่ถูกทิ้งไว้ในสูญญากาศ
มีชีวิตเพียงเสี้ยวนาทีเพื่อรอเวลาจะหมดแรงหายใจไปในที่สุด


โปรดอภัยให้ฉันทีกับความขลาดเขลาของหัวใจในครั้งนี้
ฉันขอโทษที่ความรักของฉันทำให้เธอลำบากใจ
และฉันขอโทษที่ไม่อาจรัก
ความรักอันแสนดีของใครอีกคนได้
ขอบคุณเธอที่สอนฉันให้เรียนรู้ที่จะรัก
ขอบคุณหัวใจใครอีกคน ที่ทำให้ฉันเข้าใจความรักมากขึ้น
ฉันรู้เราต่างเจ็บปวด แต่ก็ต้องหยุดความรู้สึกไว้แค่นี้
ให้มันได้จบไป แม้จะไม่งดงาม แต่ก็ขอให้ประทับใจ


ฉันได้แต่หวังว่า เส้นทางข้างหน้า
อาจจะมีใครสักคนรอการมาถึงของฉันอยู่
ใครคนนั้นอาจเป็นคนธรรมดาที่อาศัยอยู่ในโลกใบเดียวกับฉัน
แต่มีความพิเศษตรงที่หัวใจฉันและเค้าสัมผัสถึงกันได้
ไม่ใช่ความรักที่ล่องลอยอยู่ในสูญญากาศ
แต่เค้าคือคนที่รักฉัน และฉันก็รักเค้า
จับมือเดินเคียงกันไป บนโลกใบนี้...

ที่มีอากาศให้หัวใจเราทั้งสองได้หายใจ
ให้ความรักอยู่อย่างไม่อ้างว้างก็พอ