++++ เราไม่ได้ ... ไม่รักกัน ( อ่านแล้วจาซึ้ง ) ++++

> > >>บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป
> >
> > >>ที่ความรัก..จะต้องจบลง
> >
> > >>ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก
> >
> > >>*
> >
> > >>บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง
> >
> > >>แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง
> >
> > >>
> >
> > >>หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี
> >
> > >>นอนซม..อยู่บนเตียง
> >
> > >>
> >
> > >>เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว
> >
> > >>..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ....เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา
> >
> > >>
> >
> > >>เธอ..ได้แต่งงาน ....มีครอบครัว..ที่อบอุ่น
> >
> > >>แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม
> >
> > >>
> >
> > >>มีเพื่อนที่ดี ....ผ่านชีวิตการงานที่ดี
> >
> > >>ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี
> >
> > >>
> >
> > >>แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต
> >
> > >>เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด....
> >
> > >>ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้
> >
> > >>มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว
> >
> > >>*
> >
> > >> “หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก”
> >
> > >>เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...
> >
> > >>เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก
> >
> > >> “ฉันรู้”
> >
> > >>ชายชรา..พยักหน้ารับ
> >
> > >> “เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ”
> >
> > >>หญิงชรา..มองหน้าชายชรา
> >
> > >> “ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ....ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ”
> >
> > >>ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ
> >
> > >> “ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น..
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก..” เธอ..รำลึกความหลัง
> >
> > >> “แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน”
> >
> > >>ชายชราบอก
> >
> > >> “ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น....ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน
....จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน” หญิงชราพูดขึ้น
> >
> > >> “สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป”
> >
> > >>เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ
> >
> > >> “ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ”
> >
> > >>เธอเย้ายิ้มๆ
> >
> > >> “แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ”
> >
> > >>ชายชรา..ทวนความหลัง
> >
> > >>เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.... แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ
> >
> > >> “โกรธก็โกรธไป ....ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน .... ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน”
> >
> > >>นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ....แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..
> >
> > >>เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้
> >
> > >>วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
> >
> > >>..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่
> >
> > >>พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ ..
> >
> > >>พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
> >
> > >>พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...
> >
> > >>เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา
> >
> > >> “กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ”
> >
> > >>
> >
> > >>…และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ
> >
> > >>*
> >
> > >>เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..
> >
> > >>เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
> >
> > >>
> >
> > >>ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ....แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน
> >
> > >>..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน
> >
> > >> “มัน..นอกใจเธอ” เขาบอกเรียบๆ..
> >
> > >>แต่..เธอไม่เชื่อ
> >
> > >>วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชก ต่อย
> >
> > >>..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ
> >
> > >>อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก
> >
> > >>..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา
> >
> > >> “มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ....ไม่รู้อะไร”
> >
> > >>*
> >
> > >>เธอส่งจดหมายไปขอโทษ
> >
> > >>..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ
> >
> > >>..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า
> >
> > >>
> >
> > >> "กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ"
> >
> > >>
> >
> > >>เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆ นั้น
> >
> > >>..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..
> >
> > >>
> >
> > >>เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ....บอกเขาว่า..
> >
> > >>เธอจะแต่งงาน..
> >
> > >>
> >
> > >>เขา..มองหน้าเธอ..
> >
> > >>เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร
> >
> > >>..ดีใจ?
> >
> > >>..เสียใจ?
> >
> > >>และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า..
> >
> > >>
> >
> > >> “..เราใจหาย..”
> >
> > >>*
> >
> > >>แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..
> >
> > >>ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง
> >
> > >>
> >
> > >> “เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก”
> >
> > >>
> >
> > >>ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ....สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..
> >
> > >>
> >
> > >>วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..
> >
> > >>
> >
> > >> “ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ....ไม่ต้องห่วง”
> >
> > >>
> >
> > >>เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ
> >
> > >>
> >
> > >>ถึงเวลารดน้ำสังข์ ....เขาอวยพรเธอมากมาย
> >
> > >>..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า..
> >
> > >>
> >
> > >> “ฝากด้วยนะ..”
> >
> > >>*
> >
> > >>เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
> >
> > >>เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ
> >
> > >>
> >
> > >>มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป
> >
> > >>แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน
> >
> > >>
> >
> > >>เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี
> >
> > >>ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
> >
> > >>เพราะเธอนับของเธอแล้ว....มันได้ 58 ใบ
> >
> > >>น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
> >
> > >>เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..
> >
> > >>
> >
> > >>บางที ....เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก
> >
> > >>
> >
> > >>หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย..
> >
> > >>
> >
> > >>และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย
> >
> > >>..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็ม ใจ..
> >
> > >>*
> >
> > >> “คิดอะไรอยู่?”
> >
> > >>เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ
> >
> > >> “เรา..กำลังนึกแปลกใจ”
> >
> > >>เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด
> >
> > >> “ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น....คนรักกัน?”
> >
> > >>เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน
> >
> > >> ”เราสนิทกันมาก..มั้ง”
> >
> > >>เขาว่า
> >
> > >> “นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่”
> >
> > >>เธอว่า
> >
> > >> “เธอ..ถามยากไปนะ”
> >
> > >>เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่
> >
> > >> “ไม่ยากหรอก ....ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?”
> >
> > >>แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ....เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น
> >
> > >> “อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย”
> >
> > >>เขาพูดขึ้น
> >
> > >>เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..
> >
> > >> “ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน”
> >
> > >>เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน
> >
> > >> ”แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ”
> >
> > >>เขาเว้นช่วง
> >
> > >> “ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน....ซะหน่อย”
> >
> > >>เธอหลับตาลง..
> >
> > >>คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง
> >
> > >> “นั่นสินะ ....เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย”
> >
> > >>เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง
> >
> > >>ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว
> >
> >>ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของ เขา..ที่เอื้อมมา กุมมือเธอไว้
> >
> > >> “กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ....”
> >
> > >>และนั่น..
> >
> > >>คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน…...

ขอบคุณมากค่ะ ที่นำเรื่องนี้มาลง เคยอ่านมาครั้งนึงแต่จำไม่ได้ว่าอ่านมาจากไหน กำลังอยากหาอ่านอีกรอบก็หาไม่เจอ

ขอบคุณนะคะที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน อ่านแล้วน้ำตาจะไหล อยากมีคนที่รู้ใจแบบนี้บ้างจัง ในชีวิตไม่เคยมีเลย คนข้างๆจะเป็นแบบนี้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่กล้าคาดหวัง