สุดท้ายของความรัก เราคือผู้ให้หรือผู้รับ

มี ใครบางคนบอกว่า . . .
ในความรัก ของคนสองคน สุดท้ายเวลาที่เลิกกัน
เราจะรู้ว่าใครคือผู้ให้และใครคือผู้รับ

ผู้ให้ คือ คนที่หยิบยื่นความเจ็บปวดให้อีกฝ่าย
จะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตาม แต่เขาได้ให้มันไปแล้ว

ผู้รับ คือ คนที่ยอมรับความเจ็บปวดนั้นมา
โดยที่ไม่อยากได้มันเลยแม้ แต่น้อย . . . แต่ก็ต้องรับมัน

ความ หมายแบบนี้ ไม่มีใครอยากเป็นผู้รับแน่นอน
และบางคนคงไม่อยากจะเป็นผู้ให้เหมือนกัน . . .
เพราะกลัวว่าสักวันอาจจะเปลี่ยนมาเป็นผู้รับบ้าง

ใครคน นั้นบอกอีกว่า
บางสิ่งที่เขาหยิบยื่นให้ คนรับ . . . เต็มใจรับมันเสียด้วย
บางคนรับมันมา รู้ว่าหนัก วางมันลง เพราะกลัวเหนื่อย
บางคนรับมัน แบกไว้จนหนัก เหนื่อย ถึงวางมันลง
บางคน รู้ว่าหนัก กลับยิ่งแบก รับมันเพิ่ม มันยิ่งหนัก
ก็ยิ่งเหนื่อย แต่ไม่วางมันลง . . .

มัน ขึ้นอยู่กับว่าคนรับตั้งใจจะเก็บ จะแบกมันไว้กับตัวนานแค่ไหน
ความทุกข์ ความเสียใจ ความผิดหวัง ความเจ็บปวด
เราจะวางมันลง . . .
ครั้งเดียวทีเดียวเลย คงไม่ได้และไม่ง่าย

. . . แต่เมื่อไร . . .
ที่รู้สึกว่าแบกมันไว้ จนหลังไหล่ลู่ล้า อ่อนแรงไปหมด
ขอแค่ค่อยๆ วางมันลงทีละนิด ทีละนิด
เท่าที่จะวางได้เป็นพอ

. . . . สักวัน . . .
มันจะเบาบาง ผ่อนคลายความหนักหน่วงนั้นเอง
ตามกาลเวลา...แม้อาจจะไม่มีวันหมด เลยก็ตาม

. . . แต่ยังไง . . .
ก็ดีกว่าที่จะเก็บมันไว้แบบนั้น . . . ตลอดไป


ทุกข์มีไว้ให้เห็น มิได้ให้เป็น..
ทำความรู้จัก...ทักทาย แล้วปล่อยมันไป....

สวัสดีวันวาเลนไทน์

สุดท้ายคือจบตรงที่ วาง ว่าง หมดอัตตาตัวตนที่จะยึดเอา ที่ไม่อาจเรียกว่าเรา เขา จึงไม่ใช่ผู้ให้ หรือผู้รับแต่อย่างใด ที่เหลือแค่ธาตุสัมพันธ์แล้ว ก็แล้วๆไป เป็นการอนุเคราะห์ สงเคราะห์ ที่ปราศจากการผูกมัดนั้นเอง

เป็นบทความที่ดีจังเลย

อยากให้หลายๆคนที่มีความรักได้อ่านจัง แล้วก็ปล่อยวางลงบ้าง จะได้ไม่เจ็บปวด

สุดท้าย..ของความรัก

มีแต่..ผู้รับ..อย่างเดียว

รับสุข..รับทุกข์..หมุ่นเวียนเปลี่ยนไป

ไม่ได้ดั่งใจ..จึงเศร้าโสกา

รับ ให้ สุข ทุกข์ ทั้งหมดเป็นธรรมคู่ ไม่ต่างอะไรกับลูกตุ้มนาฬิกาที่แกว่งไปมา คือไม่คงที่ กลับไปมาอยู่อย่างนั้น ทีไม่ยึดกัน อนิจจังนั้นเองอยู่ตลอดเวลา ใจเราก็ สรุปไปทั้ง 2อย่าง จึงไม่เอียงมุ่งเอา มุ่งมี เป็นอะไร มุ่งยึดด้านหนึ่งด้านใด สุขก็ไม่ใช่ ทุกข์ก็ไม่ใช่ แต่ให้ปลงใจ วางใจแทน ไม่อะไรกับอะไรไปแทน
ไม่ใช่คือ ไม่มุ่งยึดเอา ถือเอา พยายามที่จะรักษา พยายามที่จะเกาะ

บางครั้งเราก็ไม่อยากจะเป็นทั้งผู้ให้หรือผู้รับ แต่ชีวิตเราก็เหมือนโชคชะตากำหนดมา เรามิอาจห้ามให้ใครมารัก หรือ ห้ามมิให้รักใคร จึงจำยอมเป็นทั้งผู้ให้หรือผู้รับ กระนั้น เราก็มีความคาดหวังเติมเต็มเข้าไปด้วย จึงต้องเป็นผู้ให้หรือผู้รับ แบบมากมาย เมื่อใดหลุดพ้น เมื่อนั้นจะเป็นความสุขที่แท้จริง