สวัสดีค่ะ...
หลังจากที่จิตใจว้าวุ่นที่เคยเป็นอยู่ผ่านมาได้สักพักแล้ว อาการต่างๆก็ดีขึ้นมาก แต่ก็ยังมีอารมณ์เศร้า จิตตก ไม่สบายใจ ฟุ้งซ่านอยู่บ้างเป็นระยะๆ ช่วงอาทิตย์ก่อนๆก็มีปัญหาทำให้กินไม่ได้นอนไม่หลับอีกครั้ง เหนื่อยเหลือเกินค่ะ

...สวัสดีค่ะ...อยู่ในที่ทำงานเดียวกันด้วยหรือคะ

เหนื่อยใจ... ใช่ไหมคะ กายไม่ได้เหนื่อยตามไปด้วย

ฉนั้นหากเหนื่อยที่ใจ ก็ให้ดูที่ใจค่ะ หากเผลอไปคิดสิ่งที่ทำร้ายจิตใจตัวเอง
นึกขึ้นได้เมื่อไหร่ ก็ให้หยุดคิดทันทีค่ะ นึกอีก ก็หยุดคิดอีก มันอาจจะยาก
แต่ลองทำบ่อยๆ ค่ะ อย่าปล่อยให้ใจล่องลอยไหลไปตามความคิด...

เพราะเป็นการทำร้ายตัวเองค่ะ ลองหันกลับมารักตัวเองให้มากขึ้น

ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีสุข ...เช่นกัน... ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์
สุข กับ ทุกข์ อยู่ที่เดียวกัน ลองมองดูเฉยๆ นะ
ดูให้เป็น มองให้เป็น ก็จะเป็นเรื่องธรรมดา

คุณหมั่นสวดมนต์ ถูกแล้วค่ะ เชื่อว่าผลที่ดีจะกลับมาหาคุณเอง
เป็นกำลังใจให้นะคะ กาลเวลาเยียวยาจิตใจได้เสมอ

...การลืมมันยากแต่ก็ได้เริ่มทำแล้วค่ะ...เปลี่ยนที่ทำงาน...เปลี่ยนสถานที่ที่เคยไปกับเขา...
...สิ่งของที่เราได้มาจากเขาเอาไปคืนหรือถ้าไม่คืนก็เอาไปทำบุญแจกคนอื่นต่อไปค่ะ...
...ไม่ไปในสิ่งแวดล้อมเก่าๆที่ทำร่วมกันมากับเขา...อย่าฟังเพลงทำนองอกหักสูญเสีย...
...ฟังธรรมะ...ทำจิตใจให้สบายขึ้น...ให้นึกว่าเขาไม่ดีพอสำหรับเรา...ไม่เป็นคนที่ใช่...
...เราโชคดีที่มีโอกาสได้เลือก...ได้ตัดสินใจนานขึ้น...ยังไม่เสียท่าเสียทีอะไรไปก่อน...
...ทำจิตใจให้เข้มแข็ง...ใช้ชีวิตระมัดระวังมากขึ้น...รักใครให้เผื่อการสูญเสียด้วย...
...เพราะทุกคนเกิดมาไม่มีใครเต็มร้อย...หนทางพิสูจน์ม้า...กาลเวลาพิสูจน์คน...

...สู้สู้...

สวัสดีค่ะคุณปริตา การตัดใจมันยากค่ะต้องใช้เวลาแต่เชื่อว่าไม่นานเราจะดีขึ้น ตัวเราเองเป็นกำลังใจให้ตัวเองได้ดีที่สุดค่ะ สิ่งที่คุณปริตาทำถูกแล้วค่ะเมตตาปราถนาให้เขามีความสุขนั่นคือการที่เรามีรักแท้ให้เขาแล้วค่ะ เรื่องความทุกข์ที่เกิดจากรักที่ใครไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอกค่ะ จริงไหมค่ะ ทุกข์ใดที่เหนือกว่าทุกข์ของตัวเองไม่มีอีกแล้ว ถ้าเรามองสิ่งที่อยู่รอบตัวเราให้เป็นบวก เราก็สามารถมีความสุขกับมันได้ค่ะ อย่าคิดอะไรที่มันทำร้ายตัวเองอีกเลยค่ะ พอได้แล้ว เราทำร้ายตัวเองมามากแค่ไหนแล้ว รักตัวเองมากๆนะคะ สิ่งที่คุณปริตาเผชิญอยู่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงหลายๆท่านได้ประสบพบเจอมาแล้วทั้งสิ้น หากิจกรรมอะไรทำดีกว่าไหม ดิฉันชอบปลูกต้นไม้จัดสวนค่ะ แล้วก็เลี้ยงสุนัขไว้ 2 ตัว แต่ละวันมีความสุขมากๆเลยค่ะเราจะได้ไม่ต้องมาทุกข์ใจเพราะความคิดของตัวเองไงคะ มีแต่เราเองนะที่ทำร้ายตัวเองเขาไม่ได้ทำอะไรเลยแค่เลิกนึกถึงเขาให้ได้แค่นี้ก็จบค่ะ เอาใจช่วยนะคะ

อื่ม ๆ ปัญหามันจะเล็กจะใหญ่ อยุ่ที่ใจของเรานะครับ
ที่บอกอย่างนี้ เพราะแต่ละคนต่างมีเรื่องที่เป็นปัญหา หนักบ้าง เบาบ้าง ไม่เท่ากัน
เคยรุ้สึกเหมือนคุณนะครับ ยิ่งได้เห็นความเย็นชาของคนที่เรารัก
หรือการถูกมองข้ามด้วยแล้ว ทำให้เหมือนมีอะไรมันอุดอู้อยู่ข้างใน
ทำการทำงานก็ทำไปแบบให้เสร็จ ๆ ใจไม่ได้อยู่ที่งาน
ความรู้สึกอย่างนี้นะครับ ถ้าเขามาทำดีกับคุณ คุณจะดีใจเลยล่ะ จะโล่งเลย (จริงนะ )
แต่ถ้าเขาเป็นเหมือนเดิมเราก็จะทุกข์อีก
อย่าตัดสินคนใกล้ ให้มองคน มองความรู้สึก มองความเป็นไปอย่างไกล ๆ นะครับ
เวลาจะบอกเราเอง ถ้าพูดทางธรรมก็คือ ทุกสิ่งมีเกิด มีดับ ความรักเกิดได้ ย่อมดับได้เป็นธรรมดา
ความรุ้สึกของคุณตอนนี้ ถึงแม้คุณจะยื้อให้มันเจ็บมากเท่าใด แต่อย่ากังวลนะครับ
มันจะดับเอง ไม่รุ้ดับได้ยังไงเหมือนกันครับ แต่ดับแน่ ๆ

สุดท้ายนะครับ หวังว่าผมคงช่วยคุณได้ไม่มากก็น้อยนะครับ ขออนุโมทนาด้วย
บางทีเรามามัวพะวงกับคนคนหนึ่ง เราอาจทำคนสำคัญอีกหลายคนหล่นไปแล้วหรือเปล่าครับ
โชคดีนะครับ

ขอบคุณทุกท่านมาค่ะ ก็หวังว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเวลาพาไปค่ะ
คุณอ๊อฟเป็นอย่างไรบ้างค่ะ สบายดีนะ ดิฉันเข้ามาในลานธรรมทุกวันค่ะ เข้ามาอ่านเรื่องราวของท่านอื่นๆ นำไปใช้กับชีวิตตัวเองบ้าง นำไปแนะนำคนอื่นบ้าง หลายครั้งที่คิดว่าตัวเองดีขึ้นมากแล้ว พอมีเรื่องมากระทบใจอีก ก็คิดขึ้นมาอีก ไม่หลุดไปสักที คงเป็นเพราะจิตใจดิฉันยังไม่นิ่งพอมั้งค่ะ อย่างนี้คงต้องหมั่นสวดมนต์ไหว้พระ ศึกษาธรรมะมากขึ้นแล้วมั้งค่ะ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น บางทีเบื่อชีวิตที่ซ้ำซากของตัวเอง เบื่อความคิดวนเวียนของตัวเอง สวดมนต์ไหว้พระก็แล้ว แผ่เมตตาก็แล้ว ยังไม่สบายใจขึ้น ดิฉันอยากหนีไปไกลๆ ไปอยู่ป่าอยู่เขาให้รู้แล้วรู้รอดเลย แต่พอดีขึ้นก็กลับมาเป็นคนปกติเหมือนเดิม เหนื่อยจริงๆค่า...

ต้องมาเห็นตัวที่เป็นเยื่อใยของเราเอง นี้เป็นสมุทัย คือเหตุแห่งความทุกข์นั่นแหละ

รักแล้วไม่สมรัก ก็เป็นทุกข์
ไม่สมรัก แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้ ยิ่งอาวรณ์มากขึ้น
ทุกครั้งที่คิดถึง โทสะที่เป็นไปกับความเสียใจ เสียดายก็เกิดขึ้น เพราะไม่ได้ดั่งใจ ใจจึงบอบช้ำลงไปทุกวันๆที่คิดถึงนั่นแหละ
คิดถึงมาก ทุกข์ก็มาก ทุรนทุรายมาก ใช่ไหม?

จึงอยากจะเลิกคิดถึง!

ทีนี้ ธรรมทั้งหลาย เป็นอนัตตา ไม่ได้อยู่ในบังคับบัญชาของใครได้
ไม่อยากคิดถึงก็อดคิดถึงไม่ได้ เขาคิดถึงขึ้นมาเอง ใจเป็นไปเองอย่างนั้นนี่นา
ไม่อยากจะเสียใจ ไม่อยากผิดหวัง เขาก็เป็นของเขาเอง เราไม่ได้อยากเป็นอย่างนั้นสักหน่อย
ดังนั้น จึงให้กลับมารู้ตัว ไม่มีทางอื่น

ให้มารู้ตัวว่า อ้อ..ใจเขาหลงทางอีกแล้ว วิ่งไปหาทุกข์อีกแล้ว
พอรู้ตัวอย่างนี้ ขณะรู้ตัว ใจก็กลับเป็นกุศลที่มีสติเกิดขึ้นมาระลึกรู้ถึงความเป็นบุญเป็นบาป จากนั้นก็ต้องหาอารมณ์ให้ใจเกาะ ก็ให้เพียรรู้ตัวว่าเรากำลังทำงานอะไรอยู่ กำลังนอนก็รู้สึกในอาการที่นอน ไม่ใช่ใจไปรู้เรื่องที่คิดถึง ไปพร่ำเพ้อไปในอดีตหรืออนาคตอยู่อย่างนั้น ตัวกำลังนอนอยู่ก็ไม่รู้ตัวเลย อย่างนี้ กิเลสก็วิ่งไปโลด กระพือใจให้บอบช้ำเรื่อยๆ
กลับมารู้ตัวบ่อยๆ ตรงรู้ตัวนั้นเป็นประโยชน์ ตรงนั้นเป็นของจริงมีของจริงรับรอง คราวนี้เหตุดี ที่เป็นปัจจัยแก่ปัญญาในคราวต่อๆไปก็เกิดขึ้นเนืองๆทุกๆขณะที่รู้ตัวขึ้นมา
ตรงไม่รู้ตัวเป็นความหลงไปในอารมณ์ที่ไม่มีจริง เพ้อไปกับการปรุงแต่งที่เป็นอดีตบ้าง อนาคตบ้าง ความจริงอยู่ตรงปัจจุบัน

อยู่ในอารมณ์ที่เป็นจริงในปัจจุบันได้ ก็มีหวังที่จะพ้นจากเยื่อใยที่ไร้สาระได้ เมื่อวันหนึ่งกำลังกุศลมากขึ้น ก็จะเป็นอิสระจาก "ความคิดถึง" ที่ไม่เป็นประโยชน์นี้ไปได้ ..ก็จะไม่เป็นทุกข์เพราะความคิดถึงอีกต่อไป..

เมื่อกี้ได้อ่านนิทานมาอะ เรื่อง หมาขี้เรื้อน
มันจะเดิน ไปมา หาที่ที่คิดว่านอนแล้วสบาย ไม่คัน แต่หายังไงก็หาไม่เจอ
เพราะว่าตัวมันน่ะเป็นขี้เรื้อนซะเอง อิอิ
สบายใจได้แล้วนะครับ

สวัสดีค่ะ คุณปริตา ดิฉันสบายดีค่ะ และดิฉันคิดว่าอีกไม่นานคุณปริตาจะหายดีค่ะ เราทำได้ค่ะ ของอย่างนี้ต้องใช้เวลา เชื่อดิฉันนะคะต้องมีสักวันที่เป็นวันของเรา สิ่งที่คุณปริตาประสบอยู่ในขณะนี้ดิฉันก็เป็นค่ะ การหนีปัญหาไม่ช่วยอะไรเลยคุณปริตาว่าจริงไหม ดิฉันก็เคยคิดค่ะ ว่าอยากย้ายไปอยู่บนเขาบนดอยให้รู้แล้วรู้รอด จะมองไปทางไหนก็มีหน้าเขาลอยเต็มไปหมดเห็นอะไรก็พลอยเอาไปเกี่ยวไปโยงกับเขาเข้าจนได้ คุณปริตายังมีคนที่รักและเห็นคุณค่าเราอีกเยอะเลยค่ะ คุณพ่อคุณแม่ ญาติพี่น้องเพื่อนๆ ทุกคน แม้แต่ตัวดิฉันเองก็รักคุณปริตานะคะ ขอให้คุณปริตาดูแลตัวเองทั้งหัวใจและร่างกายให้เข้มแข็ง สักวันหนึ่งคุณจะหัวเราะเยาะกับมัน เอาใจช่วยคุณปริตานะคะ สู้ๆค่ะ

ตั้งใจ ตั้งสติให้ดี
สวดมนต์ ทำสมาธิค่ะ
เดี๋ยวมาเยี่ยมใหม่ค่ะ

บางครั้งก็มีแรงสู้ๆแหละค่ะ แต่บางครั้งก็หมดแรงซะอย่างนั้น ความคิดนี่มันช่างร้ายเหลือจริงๆนะคะ อยุ่ๆก็มาแบบไม่ให้ได้ตั้งตัว อยู่ๆก็ไปให้เราหลงดีใจว่าทำได้แล้ว กลับไปกลับมาอยู่อย่างนี้เป็นวันเป็นเดือน เจ้าของความคิดเองก็เหนื่อยเหลือเกิน ไม่อยากคิดก็ไม่ได้ เมื่อคืนสวดมนต์ก็ไม่เป็นสุขเลยค่ะ ขณะปากสวด ตามองหนังสือสวดมนต์อยู่แท้ๆ ใจเราเองยังกลับไปคิดถึงเขาได้ คิดโน่นคิดนี่สารพัดจะคิด เรียกกลับมายังไงสุดท้ายก็วิ่งกลับไปคิดอีก พอสวดมนต์เสร็จ ดิฉันก็นึกหัวเราะความคิดตัวเอง แหม...มันช่างมหัศจรรย์ซะจริงๆนะ ทำอะไรได้หลายอย่างพร้อมกันเหลือเกิน เคยอ่านหนังสือที่เขาว่าจิตเราเหมือนกับลิง ยิ่งผูกไว้ก็ยิ่งดิ้น เห็นเป็นจริงอย่างเขาว่าเลยค่ะ ไม่รู้จะดิ้นไปถึงไหน เจ้าของจิตเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วเนี่ย...
ขอบคุณทุกท่านนะคะ ที่เป็นกำลังใจและให้คำแนะนำดีๆมาตลอด ดิฉันวนเวียนอยู่ในวัฏสงสารนี้ จำได้ว่าครั้งแรกที่เข้ามาลานธรรมแห่งนี้ มีคุณอ๊อฟ คุณ bunbun เป็นเพื่อนร่วมรุ่นดิฉัน ตอนนี้ทั้งสองท่านคงมีความสุขไปแล้ว เหลือแต่ดิฉันนี่แหละค่ะ กลับมาใหม่ แต่ทุกข์น้อยลงนะคะ ทุกข์น้อยเพราะศึกษาธรรมะมากขึ้น อย่างน้อยดิฉันก็ปรุงแต่งจิตตัวเองน้อยลง มองอะไรอยู่ในโลกของความจริงมากขึ้น รู้จักคำว่า "ช่างมัน" บ้างแล้ว แต่ฟ้าหลังฝนที่คนเขาว่าสวยกันเนี่ย ดิฉันยังไม่เห็นหรอกค่ะ บางทีอาจจะอยู่ในช่วงปลายฝนต้นหนาวมั้งค่ะ เพราะยังมีฝนตกประปรายเป็นระยะๆพอให้รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอยู่ ก็ได้แต่บอกตัวเองว่าให้รอหมดฝนไปก่อน อะไรๆก็คงดีขึ้นกว่านี้ แต่จะเมื่อไหร่หนอเรา...