เรื่องมีอยู่ว่า เราอยู่กะแม่กันแค่ 2 คน พ่อแม่เราแยกทางกัน พ่อเราเป็นเป็นคนมีฐานะพอควร แต่แม่ไม่ค่อยมีเท่าไหร่ พอเราเริ่มโตก็เลยมาอยู่กะแม่เพราะอยากให้ท่านสบาย เราเริ่มหาเลี้ยงให้เงินท่าน และพยายามให้ท่านหยุดทำงานตั้งแต่เราอายุประมาณ 18 ปี รักท่านมาก แต่บางครั้งก็อาจติดขัดบ้างเล็กน้อย จริงๆแล้วเรามี พี่อีก 2 คน แต่พวกเขาแทบไม่ได้ช่วยอะไร เวลาแม่โทรไปให้เขาช่วยพวกเขามักจะมีคำพูดที่ไม่ดีกลับมา เราเลยบอกแม่ว่าถ้าอยากได้อะไรก็บอกเราจะพยายามหาให้ แม่เราเป็นคนที่คิดเล็ก คิดน้อย และมีคำพูดประชดประชันอยู่บ่อยๆ จึงทำให้อยู่กับใครได้ไม่นาน นอกจากเราและเพื่อนสนิทท่านอีกคน บางครั้งเราอึดอัดและเสียใจมากกับคำพูดของท่าน
เราก็ปรึกษากับน้าที่เป็นเพื่อนสนิทกับแม่ บางครั้งพอน้าคนนี้โดนบ้างก็มาปรึกษาเรา สลับกันไปมา
ขอเล่าย้อนนิดนึงเมื่อก่อนเราหาเงินได้พอสมควรเราก็รีบหาซื้อบ้านเพื่อให้แม่อยู่ในที่ๆสบายกว่าเดิม
จนมาถึงช่วงนี้ เราเริ่มติดขัดก็เริ่มเครียดก็หวังแต่ว่าแม่จะเข้าใจและเป็นกำลังใจให้ เราอยากให้แม่อยู่ใกล้ๆคอยให้กำลังใจเรา แค่นั้นเราก็มีแรงสู้ต่อไปแล้ว แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ พอแม่รู้ว่าเราติดขัดแม่ก็เครียดและมีคำพูดบวกกับสีหน้าที่ทำให้เราเสียใจอย่างที่สุด จนเราท้อแท้มาก ตอนนี้เราเครียดมากเหลือเกิน วันก่อนเราขอคุยกับท่าน แต่ท่านไม่ยอมคุย มีแต่คำพูดสุดแสนจะเจ็บปวด เรานึกว่าเมื่อขอคุยแล้วจะดีขึ้นเพราะเราไม่อยากเครียด สู้เอาเวลาเครียดไปคิดทำมาหากิน ต่อสู้ชีวิตดีกว่า แต่แล้วมันกลับทำให้เลวร้ายลงกว่าเดิม เราร้องไห้ใจแทบขาดต่อหน้าท่าน แต่ท่านก็ไม่หาย เราคงเป็นลูกที่แย่สำหรับท่านมาก
เราชอบนะกะการไปวัดทำบุญ ถือศีล เราว่าสงบดี มีความสุข แต่เราไม่เข้าใจแม่เราขอเราไปถือศีลทุกๆเดือน เดือนละ 1 สัปดาห์เป็นอย่างต่ำ ทำมาแล้วหลายปี แต่ทำไมท่านไม่เย็น หรือดีขึ้นเลย (น้าที่เป็นเพื่อนท่านก็เห็นด้วยกะเรา) การพูดจาทำร้ายจิตใจคนก็ผิดศีลไม่ใช่หรือคะ เฮ้อ ! เสียใจจัง
. ......ขอบคุณท่านที่อุตส่าห์อ่านมาซะยืดยาวนะคะ ก็คนมันเครียดอ่ะ หาทางออกไม่ได้อ่ะค่ะ... .

สวัสดีค่ะ คุณpook555

คนไร้สาระมาให้กำลังใจ และมีข้อคิดเล็ก ๆน้อย ๆ มาฝาก
คุณแม่ท่านคงมีความน้อยใจอะไรอยู่ลึก ๆ ล่ะค่ะ คุณคงต้องเอา
ใจใส่และใช้ความพยายามอีกนิด เพราะคุณเป็นคนที่ใกล้ชิดท่าน
มากที่สุด คงจะพอรู้บ้างมั่งค่ะว่าท่านชอบอะไร อย่างเช่นอาหาร
คำพูด หรือการกระทำบางอย่าง

มีอีกอย่างคนไร้สาระอยากแนะนำ ท่านเลี้ยงเรามา
ใช้แรงกายแรงใจมากมายที่จะดูแลเรา หลาย ๆ ครั้งที่เราพลาดพลั้ง
ทำอะไรไปโดยที่ไม่ทราบ คุณลองหาพวงมาลัยดอกมะลิงาม ๆ
สักพวงเข้าไปกราบเท้าขอขมาท่าน ด้วยคำพูดที่ออกมาจากใจ
จริง คนไร้สาระว่าน่าจะเปิดประตูใจคุณแม่ได้บ้างค่ะ(ดูเวลาและ
โอกาสที่เหมาะสม)แต่ยิ่งเร็วยิ่งดี

การที่คุณรักษาศีล ภาวนา เป็นเรื่องดี ทำบ่อย ๆ มี
ความสุขให้คุณแม่เห็น กระแสจิตที่เย็นและเบิกบาน จะพลอยทำ
ให้คนที่อยู่ใกล้ ๆ ได้รับกระแสนั้นไปด้วย ตั้งใจจริงทำแบบไม่คาด
หวังว่าเท่าไร เมื่อไหร่ เมื่อนำ้หนักพอสมควร กรรมดีที่คุณทำ
เขาจะส่งผลให้เอง ด้วยเพราะมีเหตุและปัจจัยเหมาะสมกัน

สิ่งหนึ่งที่คนไร้สาระเห็นคือ คุณเป็นคนมีความกตัญญู ซึ่งถือ
ว่าเป็นเครื่องหมายของคนดี ขอให้กำลังใจและแก้ปัญหาอย่างมีสติค่ะ
หวังว่าคำพูดจะเป็นประโยชน์ได้บ้าง สาธุค่ะ

ดีแล้ว ๆ ๆ มีโอกาสฝึกในสิ่งที่จำเป็นต้องฝึก

ขอให้กำลังใจดว้ยคนน่ะค่ะ แนะนำให้ทำอะไรเอาใจท่านบ้าง
อาการแบบนี้คุณแม่ที่บ้านก้อเป็นบอยๆค่ะ ฝึกความอดทนเราได้เยอะเลยค่ะ
เราอยู่กับแม่สองคนเหมือนกัน พยามอีกนิดหนึ่งคุณแม่ก็จะ หายโกรธค่ะ
สู้ๆน่ะค่ะ

อาจเป็นเพราะที่ไปวัดคงทำบุญ และถือศีลอย่างเดียว ไม่ได้ทำภาวนาสมาธิไปด้วย คนที่ใจเย็น ถึงไม่ไปวัดเขาก็ใจเย็นอยู่แล้วครับ เพียงแต่การภาวนาทำให้จิตว่าง จิตสงบ ถ้ามีพื้นฐานความเมตตา
โอบอ้อมอารี ก็จะทำให้ภาวนาดีขึ้น ใจเย็นมากขึ้นไปด้วย ต้องพยามยามปรับตับ กับอารมณ์คุณแม่
ที่มากระทบจขกท.. เครียดๆ เราก้สนทนาเรื่องที่เบาๆบ้าง เรื่องอื่นที่ทั้งเราและแม่คุยแล้วไม่ต้องคิดมาก
คุยเรื่องไร้สาระก้ได้ แต่ตัวเราเองก็หาทางออกทางแก้ไปด้วยตนเอง หรืออาจปรึกษาน้าก็ได้ ก็คือเอาตัวเอง
ให้รอดเสียก่อน(คือพูดปัญหาเรื่องเงินที่จะใช้) หากช่วยตัวเองได้ ปัญหาของแม่เป็นสิ่งที่เจอทุกๆวันอยู่แล้วก็น่า
จะไม่มีปัญหาจนแก้ไม่ไหว..........ก็ทำสบายๆ เฉยๆไป อย่าไปคิดสิ่งที่ไม่ดีที่แม่อาจจะพูดออกมาแล้วทำให้
เสียน้ำใจ ตั้งใจทำบุญ หาเงิน ใช้จ่ายตามกำลังไป...ที่สำคัญแม่เครียด ก็อย่าไปเครียดกับแม่ด้วยละ เรื่องของตัวเองที่เครียด ก็ค่อยแก้ค่อยจัดการไปทีละนิด แต่ไม่ต้องมาระบายให้แม่ฟัง ไประบายกับน้าแทนดีกว่า
แม่จะได้ไม่ต้องเครียดกับเราไปด้วย... ทำๆไปเถอะครับ ทำบุญกับแม่ก้ได้บุญ หากทำไม่ดีก้ได้บาป ถึงแม่จะไม่ชมเราแต่กลับว่ากลับก็ตามทีเถอะ

ความอดทนของคุณที่เล่ามา
เทียบอะไรไม่ได้เลยกับสิ่งที่แม่คุณต้องอดทนตั้งแต่คุณลืมตาขึ้นมา

ลูกช้างลูกม้า เกิดมามันก็เดินไป หากินเองได้ในไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน

ลูกคนนี้เลี้ยงยากที่สุด ช่วยหลือตัวเองไม่ได้เลย
กว่าจะรอดปากเหยี่ยวปากกาเอาตัวรอดได้ ก็ปาเข้าไป 20 กว่าปี

นึกว่างานของความเป้นแม่จะจบ
เปล่าเลย หนักเท่าเดิม
ไม่มีใครลาออกจากความเป็นแม่ได้
งานของความเป้นแม่ มันเป็นภาระในใจไปจนวันตาย


ยิ่งลูกแข็งแรงขึ้นมากเท่าไหร่
พ่อแม่ก็โรยราลงไปเท่านั้น สวนทางกัน

เวลาเราอ่อนแอปวกเปยีกอ้อแอ้ พ่อแม่กำลังแข้งแรง ก็ดูแลปกป้องเรา
แต่พอเวลาพ่อแม่อ่อนแรง นึกว่าลูกจะดูแลพ่อแม่ เปล่าเลย
รู้ว่าตีพ่อแม่บาปไม่ตี แต่ลงแส้พ่อแม่ด้วยคำพูดต่างๆนาๆ
ฟาดฟันวันแล้ววันเล่า

ออกไปนอกบ้าน ใครชั่วยังไก็รับได้หมด ครับๆ ขาๆ ได้หมด
อดทนได้ขนาดนั้น


ตอนเล็กเรางอแงยังไง วันนี้พ่อแม่ก็เริ่มเป็นอย่างนั้น
ตอนเด็กพูดจาวกไปวนมายังไง เจ้าหนู้จำไมวันละหลายร้อยรอบ
พ่อแม่ไม่เคยเบื่อที่จะตอบ ตอบทีก็หอมแก้มที
มาวันนี้ถามสองคำ มันก้ทนกันไม่ได้แล้ว ตะหวาดเอาง่ายๆ
พ่อแม่ก็กลัวลูกตกนรกเป้นลูกทรพี ก็เลยเก้บเอาทุกอย่างไว้คนเดียวในใจ

เหตุผลอะไรก็แล้วแต่ในโลกนี้
ไม่มีเหตุผลไหนที่มันมีค่ามากพอที่จะมาบอกว่า เพราะสิ่งนี้ ฉันจะไม่ทนแม่อีกต่อไปแล้ว

เคยเห็นคนไม่มีพ่อแม่มาแต่เกิดไหม เด็กกำพร้าน่ะ
หาสักคนนึงที่ร่าเริงมีไหม หาคนที่จะมารักเขาแบบพ่อแม่รักลูกน่ะ หาได้ไหม
ใจมันคว้างนะ คว้างทั้งชีวิตเลยล่ะ นี่คือลของการที่พ่อแม่คิดว่า ฉันจะไม่ทนลูกอีกต่อไป

ป่านนี้เป็นอะไรที่ไหน ทั้งชีวิตจะมีความสุขกับเขาไหม
ความไม่มีพ่อแม่มันเป้นปมหลอนไปทั้งชีวิต
ไปถามดูสิ ใครที่จะบอกว่าไม่มีพ่อแม่แล้วสบายใจดี ไปหาให้มันได้สักคนหนึ่ง

ไปที่ www.wimutti.net นะ
เข้าไปดูหลวงพ่อปราโมทย์ แล้วไปโหลดเทปมาฟังกัน ฟังม้วนต้นๆนะ 1 /2 /3 อะไรไป
ฟังไม่รู้เรื่องก็ฟัง จะได้รู้วิธีอยู่ยังไงให้มันทุกขืน้อยๆ รักยังไงให้มันเป็น

สุขสันต์วันแม่นะ

เราอ่านเรื่องของคุณแล้วคิดว่าสิ่งที่คุณเล่ามาคงเป็นแค่เพียงส่วนหนึ่งเท่านั้น ในความเป็นจริงคุณอาจจะรู้สึกกดดันและเครียดมากกว่านี้ก็ได้เพราะคุณคือคนที่อยู่ในเหตุการณ์จริง เราเข้าใจนะคะ เพราะเคยประสบปัญหาที่คล้ายกับคุณ ทั้งนี้ก็เพราะเราคิดว่าคนที่เรารักและพูดคุยด้วยได้คือคุณแม่ของเราคนเดียว เราเป็นลูกสาวคนเดียวและคุณพ่อเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่เรา ๘ ขวบ เราอยู่กับท่านสองคนเพราะคุณแม่ไม่ได้แต่งงานใหม่และไม่มีใคร คุณแม่ทุ่มเททั้งชีวิตให้กับเรา (ขออนุญาตเล่าเรื่องตัวเองนะคะ) บางครั้งเวลาเราปรึกษาท่านในปัญหาบางเรื่อง ท่านโวยวาย ไม่เข้าใจ ต่อว่าต่อขาน สิ่งที่เราทำในเวลานั้นคือ ไม่คุยต่อและขอตัวไปพักผ่อน ต่างคนต่างอยู่กับตัวเอง เราเข้าใจว่าท่านคงนอนไม่หลับเช่นกันเพราะสิ่งที่ท่านแสดงออกมาเช่นนั้นคือ ท่านคิดว่าท่านไมสามารถช่วยอะไรเราได้ ท่านโวยวายเพราะท่านเป็นห่วงเรา ท่านต่อว่าต่อขานเพราะไม่อยากเห็นลูกตัวเองเป็นทุกข์หรือผิดพลาด เราเชื่อว่าคุณแม่ทุกคนรู้สึกเช่นนั้น คุณอย่าน้อยใจเลยค่ะ ถ้าท่านไม่แสดงอะไรเลย..นั่นต่างหากที่คุณต้องคิดมากเพราะคุณจะไม่เห็นไม่ทราบถึงความรู้สึกของท่าน การแสดงออกของคุณแม่ทุกสิ่งที่ท่านแสดงออกมาเพราะความรักค่ะ แต่พื้นฐานจิตใจนั้นต่างกันด้วยองค์ประกอบหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นสภาพแวดล้อมรอบๆตัว หรือความเครียดนั่นเอง
คุณสามารถแสดงให้ท่านเห็นถึงความรู้สึกของคุณได้นะคะ ลองใช้วิธีของเราดูก็ได้นะ เวลาที่เรากับคุณแม่ต่างคนต่างอยู่หลังจากไม่เข้าใจกันนั้น เราจะเข้าห้องนอน แล้วเขียนจดหมายอธิบายให้ท่านทราบว่า ที่จริงแล้วเรารักคุณแม่ เราไม่ต้องการกวนใจท่าน เราหาทางออกให้กับปัญหานั้นๆได้แต่อาจจะช้าสักหน่อย แต่ที่เรามาเล่าให้ท่านฟังนั้นเพราะเราต้องการกำลังใจจากท่าน เพราะท่านคือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเรา คำปลอบโยนหรือกำลังใจจากท่านคือพรที่ประเสริฐที่สุดที่จะทำให้เราก้าวต่อไปได้ในทุกสถานการณ์ แล้วอย่าลืมขอโทษท่านด้วยนะคะที่นำปัญหามากวนใจท่าน ต่อไปจะไม่นำเรื่องที่ทำให้ท่านไม่สบายใจมารบกวนท่านอีก (มีต่อค่ะ)

(ต่อค่ะ)

ขอโทษท่านและขอให้ท่านให้อภัยคุณ แล้วคุณก็นำจดหมายไปวางไว้ให้ท่าน (เรานำไปสอดไว้หน้าประตูห้องค่ะ) แล้วคุณก็ทำตัวเป็นปกตินะคะ กลับบ้านมาก็คุยกับท่าน ทานข้าวกับท่าน พอมีโอกาสก็เข้าไปกราบท่านที่อกขอโทษท่านจากปากคุณเอง
ไม่มีแม่คนไหนใจร้ายกับลูกหรอกค่ะ เพียงแต่คุณต้องทำตัวเป็นลูกนะคะ ต่อให้รู้มากขนาดไหน เก่งมากอย่างไร ไม่ควรไปต่อว่าหรือไปสอนท่านค่ะ รับฟังท่าน แล้วท่านจะเปิดใจรับฟังคุณในทุกเรื่อง ลองดูนะคะ ไม่ใช่เรื่องยากเลย แล้วชีวิตคุณจะดีขึ้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต เราเป็นกำลังใจให้คุณค่ะ

ในส่วนของเรื่องการไปทำบุญ ถือศีลที่คุณบอกนั้น ขออนุญาตแนะนำนะคะ เราคิดว่าจิตใจคุณแม่ท่านคงไม่นิ่ง หรือสงบได้หรอกค่ะ เพราะท่านไปพร้อมกับปัญหาและความเครียด ถ้าไปแล้วท่านไปพบเพื่อนธรรมที่พูดถึงแต่ความสุขกายสุขใจ พูดถึงความสำเร็จของลูกด้วยความภาคภูมิใจ เหมือนกับไปเติมเชื้อให้ท่านทุกข์น่ะค่ะ หรือถ้าไปเจอเพื่อนธรรมที่แนะนำไม่ค่อยถูกไม่ค่อยควรด้วยแล้วคงจะยิ่งแย่นะคะ ไปด้วยความเครียดแล้วก็พกความเครียดกลับมาบ้าน พื้นฐานของการไปปฏิบัติธรรมควรจะมาจากพื้นฐานที่บ้านก่อนนะคะ คุณลองแก้ที่ตัวคุณก่อนสิคะแล้วคุณจะพบว่า การไปทำบุญ ถือศีลของคุณแม่นั้นจะช่วยให้ท่านเย็นลงและมีคำพูดหรือคำแนะนำที่ดีมาฝากคุณ
อย่าลืมนะคะ เพียงแค่ท่านพูดดีกับเรา เหมือนเป็นคำอวยพรที่เราได้รับจากท่านทุกวัน ประเสริฐที่สุดแล้วล่ะค่ะ

แผ่เมตตาด้วยสิ หลังจากสวดมนต์เสร็จ(สวดบทไน๋ก็ได้) แล้วแผ่เมตตาออกไป
เรียกว่า "ระงับความเครียด ด้วยการแผ่เมตตาเป็นนิจ จิตใจก็แจ่มใส และเป็นปีติสุข"
บางครั้งสิ่งเล็กๆน้อยๆ ที่ไม่เคยได้ทำเป็นประจำ อาจมองข้ามไป สิ่งนี้อาจมีพลังและสามารถ
ดลบันดาลให้เกิดปัญญาแก้ไขปัญหาได้ หรือทำให้ร้ายกลายเป็นดีได้......คงจะช่าย

-แผ่เมตตาให้ตัวเองก่อน
-แผ่เมตตาให้สรรพสัตว์
-แผ่อุทิศส่วนกุศลให้พ่อแม่ญาติพี่น้อง ผู้มีบุญคุณ และเจ้ากรรมนายเวร

เหนบอกว่าเครียดมากกับคุณแม่(หาทางออกไม่ได้) แต่ถ้ากลับกัน ไม่เครียดมากกับคุณแม่(เพราะหาทางออกได้) หรือก็คือ หาทางแก้ไขได้ทำให้ตัวเองไม่เครียด ดังนั้นจึงไม่เครียดกับคุณแม่(ถึงแม้ท่านจะพูดให้เราเครียด) ที่ถูกมันน่าจะเป็นอย่างนี้ใช่ไหมครับ ดังนั้นต้องหัดทำแบบอันหลังจะดีๆมากๆ

ใกล้วันแม่แล้วค่ะ
ดิฉันกราบเท้าแม่ตอนเช้าของวันแม่ (พิเศษตรงที่มี อามิสบูชาด้วยนิดหน่อย)
ทุกวันปกติก็ไหว้ลาแม่ก่อนไปทำงานตอนเช้าและเมื่อกลับเข้าบ้านในตอนเย็นค่ะ
ลองหาวิธีที่กัลยาณมิตรแนะนำสักวิธีนะคะ
แม่เลี้ยงเรามา ท่านเหนื่อยมากๆๆๆๆๆจริงๆ
อย่ารีรอที่จะทำเพื่อแม่นะคะ
ขอเอาใจช่วยค่ะ

ขอตั้งข้อสังเกต ท่านอาจเหมือนเด็กๆ เอาแต่ใจและเรียกร้องความสนใจจากเราหรือเปล่า
ลองมองท่านกลับเหมือนผู้ใหญ่มองเด็กด้วยความเมตตาดูมั้ยคะ อมยิ้มด้วยก็ดีค่ะ

[quote="Bwitch"] ทุกวันปกติก็ไหว้ลาแม่ก่อนไปทำงานตอนเช้าและเมื่อกลับเข้าบ้านในตอนเย็นค่ะ
quote]

เช่นกันค่ะ เราสวัสดีท่านทุกเช้า ทุกครั้งที่กลับเข้าบ้าน และก่อนนอน เป็นมงคลกับตัวด้วยนะคะ

ขอบคุณทุกคนที่ให้คำชี้แนะ และกำลังใจมากๆนะคะ ตอนนี้เราเริ่มนิ่งแล้วเนื่องจากแยกจากท่านซักระยะที่ต้องแยกเพราะที่ผ่านมาเวลาเกิดปัญหาแม่ชอบออกไปข้างนอก ครั้งนี้เราก็เลยออกเองมาอยู่บ้านญาติไม่ไกลจากท่านเท่าไหร่ ท่านจะได้ไม่ต้องเดินทาง(ท่านชอบประชดอ่ะ) กะว่าแยกกันซักพัก อาจจะดีขึ้น เราเข้าใจท่านนะแต่ที่เราเครียดเพราะไมท่านไม่เข้าใจเรา และที่ท่านไปถือศีลทุกครั้งจะไม่มีปัญหาเรื่องไรเลย เราเป็นคนไปส่งด้วย การเงินก็ไม่ค่อยติดขัด ถ้าติดขัดท่านจะไม่ไปอ่ะ เราไม่ได้โกรธท่านหรอกที่ท่านโมโหเรา ว่าเรา มันเปงแค่การไม่เข้าใจท่าน น้อยใจท่น ท่านมีอิทธิพลกะเรามากแค่ท่านมองค้อนเราๆก็คิดมากแล้วว่าเราไปทำไรให้อีกเนี่ย ส่วนเรื่องเขียนใส่กระดาษบอกความในใจนั้นเคยทำแล้วท่านก็เขียนตอบกลับมาอย่างเจ็บแสบ เฮ้อ.......... เราอยากให้ท่านเปิดใจรับฟังเวลาที่ผิดใจกัน หรือไม่ก็ว่าเรา เสร็จแล้วซักระยะก็น่าจะหายหรือคุยกันดีๆ นี่เวลาเปงที่เปงอาทิตย์ๆ หรือเปงเดือนๆ เราก็แค่อยากระบายอ่ะ
..........ขอบคุณที่รับฟังนะคะ..................

เมื่อฉันยังเป็นเด็ก ครูคนหนึ่งของฉันถามว่า "เธอจะต้องทำอะไร เมื่อเธอรักแม่" ฉันบอกครูว่า "ฉันต้องเชื่อฟังท่าน ช่วยท่าน ดูแลท่านยามแก่ชรา และสวดภาวนาให้ท่าน ตลอดจนดูแลหิ้งบูชาบรรพบุรุษ ยามท่านลาจากไปชั่วกาลนาน"

มาบัดนี้ฉันรู้ว่า คำว่า "อะไร" ในความหมายของครูเป็นสิ่งเกินจำเป็น ถ้าเธอรักแม่ของเธอ เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไร เธอรักท่าน นั่นก็เพียงพอแล้ว

การรักแม่หาใช่เรื่องของศีลธรรม หรือคุณธรรมแต่อย่างใด

ความตอนหนึ่งจาก "กุหลาบประดับดวงใจ" โดยท่าน ติช นัท ฮันห์ : เขียน