ตอนนี้งง กับตัวเองมากเลยคะ
อยู่ๆก็กลายเป็นคนไม่รู้ร้อน รู้หนาวกับอะไรเลย
ไม่สุข ไม่ทุกข์
จากที่เคยเป็นคนร่าเริงมาก
ตื่นเต้น เเละหัวเราะง่ายมาก

เพื่อนบอกว่าเป็นเพราะเจอปัญหาหนักมากๆ
เเละร่างกายมันเลยป้องกันตัวเอง

ตอนนี้คุยกับคนที่เคยคิดว่ารักมาก
อยากอยู่กับเค้าไปจนวันสุดท้ายของชีวิต
เรากับไม่รู้สึกอะไรเลย เเม้เเต่น้อย
เหมือนทุกอย่างมันเข้ามาเเล้วมันก็ออกไป
ในหัวมันไม่มีอะไรเลย

อย่างนี้เค้าเรียกว่าปลงกับชีวิตรึป่าวคะ
คือกลัวว่าตัวเองจะซึมเศร้าคะ
รบกวนด้วยนะคะ

ก็สวดมนต์ ก่อนนอนทุกคืนสิครับ พระจะได้คุ้มครองไง

แล้วซึมเศร้าไหมล่ะ
อายุมากขึ้น เจออะไรๆ มากขึ้น ก็เริ่มเข้าใจอะไรๆ มากขึ้นเป็นธรรมดา

ความรู้สึกอย่างนี้....ผมก็คงจะเป็นเหมือนคุณ...บางครั้งเหมื่อนกับว่าแบกความทุกข์อย่มากมาย
เเต่ในใจมันเฉยๆ...ไม่มีทุกข์อะไร..บางครั้งมีสิ่งใหม่เข้ามาหรือมีคนชม..เจ้านายชม....ก็เฉยๆไม่รู้สึกดีใจอะไร
....ส่วนอารมณ์ร่าเริง....หัวเราะยังมีอย่..แต่จะไม่มากมายเหมื่อนก่อน....
เวลาเห็นสิ่งต่างๆที่ทำให้มีความสุขหรือประทับใจ...ก็สนใจแป๊บเดียว....เพราะว่าใจมันคอยบอกว่า
มันเป็นเพียงสิ่งที่ไม่ยั่งยืน....เดี่ยวก็หายไป....เหมือนกับ....ลม....

เรียน คุณเจ้าของกระทู้ อาการที่เกิดขึ้นนี้ เกิดจากความเบื่อหน่าย และการยอมรับความจริงในชีวิตค่ะ หรือจะเรียกว่าเป็นอุเบกขา ก็น่าจะได้นะค่ะ เพราะ อุเบกขา คือการวางเฉย ในทุกสิ่ง การมีอุเบกขาถือว่าเป็นการดีค่ะ ขอให้นิ่งเฉยกับทุกปัญหาที่ประสบมานะค่ะ ไม่ว่าจะร้อนหนาว เศร้า สุข เราใช้สติของตัวเราเองควบคุมและพิจารณาค่ะ

เป็นเรื่องของอารมณ์ที่เกิดขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งค่ะ เคยเป็นค่ะ เมื่อเจออะไรที่หนักมากๆ เหมือนประมาณว่า เรารับไม่ไหวแล้ว จิตเขาจะปกป้องตัวเขาเอง ไม่นานค่ะ คุณก็จะกลับมาสู่อาการปกติ ทุกอย่างมันไม่เที่ยงหรอกค่ะ โดยเฉพาะอารมณ์นี่จะแปรเปลี่ยนได้ตลอดเวลา