กลับมาแล้วค่ะ..ขอบคุณทุกท่านที่ส่งกำลังใจมาเพี๊ยบ
แต่มาครั้งนี้ไม่เต็มร้อยนะค่ะ.....ที่ทำงานเขาให้ใช้เน็ทได้ แต่คอมไม่ทราบเป็นไร
เข้าไม่ได้ เข้าแล้วก็หลุด เลยต้องขอยืมคอมขอบพี่สาวทีมีน้ำใจคนที่เขาอยู่ก่อน
พอทราบว่า เข้าเวบบ์ธรรมจักร ดูเหมือนเขาจะสนใจ เราคงจะมีสมาชิกเพิ่ม แต่
คอมของเขาเล็กมาก ประมาณหกนิ้วเองมังค่ะ ก็เลยพิมพ์ได้ช้า เพราะพิมพ์แบบสัมผัส
ไม่ค่อยถนัดเลย อย่างไรก็ตามดีกว่าไม่มีใช้ ระลึกถึงทุกท่านมากค่ะ ขอบคุณอีกครั้ง
ที่แวะมาเยี่ยมและส่งกำลังใจให้ ขอพรที่ส่งมาให้จงย้อนกลับไปหาทุกท่านโดยทั่วถึง
นะค่ะ.......


สวัสดีปีใหม่ สดใส สดชื่นทุกคืนวัน ทุกท่านทุกคนนะค่ะ

แหม่...คุณทวดได้หูยาน..แล้ว..
ว่าแต่ว่า..มันยานได้ตลอดตามที่ต้องการ..หรือว่า..ยานบ้างไม่ยานบ้าง..ละครับ

ดีใจจังค่ะที่พี่ทักทายเข้า Net ได้แล้ว เย้ๆๆๆ สวัสดีปีใหม่ไทยเช่นกันค่ะ ขอให้พี่ ๆ น้อง ๆ บ้านเปี่ยมสุข มีความสุขทั้งใจ และกายตลอดไปนะคะ สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ

สวัสดีปีใหม่ไทยกับทุกท่านคะ
ขอให้มีความสุขสดชื่นทั่วหน้าจ้า
ครั้งแรกที่เข้ามาบ้านหลังนี้ รู้สึกอบอุ่นดีจังคะ

ดีใจจังค่ะที่พี่ทักทายกลับเข้าบ้านเปี่ยมสุขได้แล้ว...

สวัสดีปีใหม่ไทยนะคะ ขอให้พี่ทักทายมีความสุขทุกวันนะคะ

สวัสดีค่ะเพื่อน ๆ พี่ ๆ ทุกคน ....วันนี้ดิฉันพอจะทำใจได้บ้างแล้ว มาขอเล่าความสูญเสีย ความเสียใจ
ซึ่งเป็นเรื่องของดิฉันเอง ดิฉันยุติการตั้งครรภ์แล้วนะค่ะ เด็กหลุดไปตั้งแต่ท้องได้ 1-2 เดือนแรกของ
การตั้งครรภ์แล้ว ดิฉันไม่รู้ ยังคงเป็นปรกติไม่มีอะไรมาบอกว่าเด็กไม่อยู่ ยังคงอาเจียน แปรงฟันไม่ได้
เหม็นกลิ่นฉุน ๆ ทุกอย่าง ท้องก็นูนขึ้น ร่างกายเริ่มอ้วนขึ้น แท้ ๆ ทั้งหมดคุณหมอบอกมันเป็นท้องลมค่ะ
เมื่อวันที่ 7 คุณหมอนัดทำอัลตราซาวด์เพื่อที่จะวัดขนาดตัวของเด็กจะได้ดูว่าปรกติไหมกำหนดจะคลอด
เมื่อไหร่ วันนั้นก็เลยรู้ว่าในมดลูกไม่มีเด็กอยู่แล้ว เค้าหลุดไปแล้ว บวกกับวันที่ 7 เมษา ช่วงเช้า ดิฉัน
มีเลือดออกเล็กน้อย แต่คิดว่าไม่เป็นอะไร เพราะตอนท้องแรกก็แข็งแรงคลอดปกติเหมือนคนอื่น ๆ ทั่วไป
แต่คุณหมอบอกว่ามันเป็นสัญญานของการเริ่มจะตกเลือดแล้ว ดิฉันจะต้องตกเลือดภายในอาทิตย์นี้แน่
นอน ซึ่งกำหนดวันไม่ได้และดิฉันจะเจ็บปวดมากถ้ารอให้ตกเลือดจริง ๆ คุณหมอบอกให้ขูดมดลูกวันนี้
เลย ให้อดน้ำ อดอาหาร ก่อนให้ยาสลบทางเส้นเลือด 6 ช.ม. ...คงไม่ต้องบรรยายใช่ไหมค่ะว่าวันนั้น
ดิฉันจะอยู่ในสภาพเช่นไร เหมือนคนบ้า รับไม่ได้ พูดซ้ำไปซ้ำมา หยิกตัวเองตลอดว่ามันคือความฝัน
น้ำตาไหลไม่หยุด ตาแดงเหมือนสีเลือด สงสารลูก หลุดได้ยังไง โทษตัวเองว่าคงดูแลตัวเองไม่ดี นั่งคิด
ย้อนหลังตลอดว่าเราไปยกของหนักตอนไหน ก้นกระแทกอะไรแรง ๆ ตอนไหน คิดวนไปวนมา ปวดหัว
เหมือนจะระเบิด มันอาดูร สูญเสีย จับท้องน้อยตลอด คิดว่าคุณหมอต้องตรวจผิดแน่ ๆ ลูกคงแอบอยู่
หลังมดลูกเครื่องซาวด์ไม่เห็นเอง ดิฉันฝันถึงลูกทุกคืน คืนวันที่ 6 ยังฝันว่าอุ้มเด็กอยู่เลย เป็นผู้ชาย
หน้าเหมือนดิฉันเลย ตาเล็ก ๆ จมูกโด่ง ๆ ตัวขาวจั้วเลย ตัวหนัก และขายาวมาก ในฝันยังอุ้มลูกไปอวด
คนข้างบ้านมีแต่คนชมว่าน่ารักหน้าเหมือนดิฉันมาก ตื่นเช้าขึ้นมายังคุยอวดสามีอยู่เลย....ตอนก่อน
เที่ยงวันที่ 7 จะเดินไปพบหมอยังแซวสามีเลยว่า เธออิจฉาฉันไหมเดี๋ยวฉันจะได้เห็นหน้าลูกก่อนเธอ
แล้วนะ แล้วเดี๋ยวจะเอาใบ print มาให้ดู....ที่สามีไม่ได้พาดิฉันไปซาวด์เพราะลูกสาวคือน้องเพลิน
ก็นอนอยู่ที่ ร.พ.ป่วยเป็นไข้เลือดออก สามีจึงต้องเฝ้าไข้ลูกสาว ให้ดิฉันเดินลงไปพบคุณหมอคนเดียว
สรุปวันที่ 7 เมษายน ตอน 4 โมงเย็น ดิฉันก็ต้องขูดมดลูก เพราะเลือดเริ่มออก และคุณหมอก็ยืนยันว่า
ดิฉันแท้งแล้วจริง ๆ บวกกับแม่ของดิฉันบอกว่าขูดเถอะโบราณบอกว่าเดี๋ยวเลือดมันตีกลับดิฉันจะแย่เอา
ก่อนจะสลบ ดิฉันจับท้องน้อยตลอด อาลัยมาก ทำไมมาอาศัยท้องแม่แค่นี้เองหรือ กลัวลูกจะเจ็บเวลา
คุณหมอขูดลูกออกไป การพลัดพราก สูญเสีย มันเจ็บปวดทรมานเหลือเกิน.....ทุกวันนี้ยังคงเจ็บท้อง
อยู่ นั่งชันเข่ายังไม่ได้ อุ้มลูกสาวคนโตไม่ได้ นอนหงายก็ไม่ได้มันจะตึงและปวด ต้องนอนตะแคงแล้วหา
ผ้านุ่ม ๆ มารองที่ท้อง ยังคงอาเจียนอยู่ แปรงฟันไม่ได้เหมือนเดิม และยังเหม็นกลิ่นฉุน ๆ อยู่ ยังร้องไห้
คิดถึงลูกยามที่ต้องอยู่คนเดียว เห็นใครอุ้มลูกเล็ก ๆ ตัวแดง ๆ น้ำตาจะไหลทันที รู้สึกอยากจะอุ้มบ้าง
ยังคงคิดย้อนหลังตลอดถึงสาเหตุของการแท้งครั้งนี้ ซึ่งคุณหมอก็บอกว่ามันไม่ได้เกิดจากดิฉันหรือสามี
เกิดจากเด็กพิการ เด็กไม่แข็งแรงเอง เค้าโตไม่ได้ก็เลยหลุดไปเอง มันเป็นเรื่องธรรมชาติที่มีโอกาสเกิด
ขึ้นได้กับทุกคน....ดิฉันจะพยายามดูแลตัวเอง ฟื้นฟูร่างกายให้กลับมาแข็งแรงโดยเร็ววัน อีก 2-3 เดือน
จะลองถามตัวเองอีกครั้งว่า พร้อมจะตั้งครรภ์เป็นครั้งที่ 3 ไหม กลัวจะแท้งอีกไหม เพราะอายุก็มากแล้ว
ถ้าแท้งอีกจะทนรับสภาพได้แค่ไหน ......ทุกวันนี้ดิฉันก็รักลูกสาวคือน้องเพลินมากอยู่แล้ว แต่รักมากขึ้น
หวง และห่วงมากขึ้น ดิฉันรับรู้แล้วว่า การสูญเสียมันมาเร็ว ไปเร็ว เสียเหลือเกิน กลัวไปหมด ชีวิตหนึ่ง
ชีวิตเมื่อก่อนคิดว่ามันเกิดมาง่าย ๆ แต่จริง ๆ มันไม่ใช่อย่างนั้นเลย ....ขอกำลังใจจากเพื่อน ๆ พี่ ๆ ด้วย
นะค่ะ ขอให้ดิฉันกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิมในเร็ววัน ให้ลืมสิ่งเจ็บปวดทรมานนี้ได้หน่อย ให้ไม่จมปลัก
กับเรื่องราวที่ผ่านมา .....รักทุกคนค่ะ.

ดูแลสุขภาพให้แข็งแรงไวไวนะค่ะคุณ PENYA
ถ้าร่างกายพร้อม จิตใจพร้อม เมื่อไร
ขออวยพรให้คุณมีน้องอีกครั้งนะค่ะ