สวัสดีค่ะคุณมานิตา เข้ามากระทู้คุณเป็นครั้งแรกค่ะ อ่านเรื่องของคุณแล้วบางช่วงก็มีขำเหมือนกันคุณ
ก็โหดใช้ได้ เหมือนดิฉันเลยเลือดนักสู้ แต่สิ่งหนึ่งที่ดิฉันไม่ทำคือพยายามไม่พูดคำหยาบ แม่จะสอน
เสมอว่าให้คุมตรงนี้ให้ได้ เขาจะด่าจะว่าอะไรเรามาให้เราอย่าต่อกรด้วยคำหยาบกลับไป พอนานวันเข้า
เขาจะละอายไปเอง(วาจาเป็นทรัพย์)....ต้องอยู่บ้านเดียวกัน เจอกัน การทำใจหรือวางเฉยคงเป็นเรื่อง
ยากขอให้เข้มแข็งนะค่ะเอาใจช่วยค่ะ ....แม่สอนว่า(แม่อีกแล้ว)เกิดเป็นผู้หญิงต้องยืนบนลำแข้งตัวเอง
ให้ได้ ต้องรู้ว่าช่วงไหนควรเข้มแข็ง ช่วงไหนควรอ่อนโยน ใครอยู่ใกล้ก็รู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ...ถ้า
คุณมานิตาทำทุกอย่างแล้วเฉยแล้วแต่มันยังไม่ดีขึ้นสามียังตะบึนตะบอนอยู่ ลองหนามยอกเอาหนาม
บ่งใจดูสิ พอสามีกลับบ้านฝืนใจ(กลั้นใจก็ได้)ยิ้มให้เขาสักนิด(นิดเดียวก็ยังดี)แล้วก็ทำงานง่วน ๆ ของ
คุณไป เขาจะบ่น หรือทำโครมครามก็เฉยเสีย ไม่ได้แนะนำให้กลับไปทนเจ็บนะค่ะ แต่อยากให้ลองดูซิ
ถ้าเรามาในแนวแปลกแตกต่างจากที่เคยเป็น เขาจะงงไหม พอวันต่อไปก็ทำอีก ยิ้มมากกว่าเดิม อาจจะ
มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นมาแทนก็ได้ไม่ลองไม่รู้ค่ะ....ทั้งหมดดิฉันก็เทียบเรื่องของคุณกับ ดิฉันค่ะ เพราะเวลา
ที่ดิฉันได้ยินสามีคุยกับทางญาติเขา สามีจะหัวเราะ จะยิ้มตลอด ดิฉันเลยคิดว่า เพราะดิฉันจริงจังกับชีวิต
เกินไปหรือเปล่า คือทุกอย่างต้องลงตัว เครียดเรื่องภาระ ค่าใช้จ่ายต่างๆ จนไม่เงยหน้าขึ้นมามองความ
เป็นจริงว่า จุดที่ดิฉันคิดว่ามันสำคัญแต่ทางสามีอาจจะไม่คิดเช่นนั้นก็ได้ ผู้ชายมักไม่ค่อยคิดอะไรซับ
ซ้อนเท่าผู้หญิง เลยกลายเป็นว่าเรางี่เง่า จู้จี้ จุกจิก ขี้บ่น เหมือนเขาอยู่กับเราแล้วชีวิตมีแต่เรื่องเครียด
เขาไม่เข้าใจหรอกว่าการทำหน้าที่ภรรยา และแม่ของลูก มันเหนื่อยเพียงไหน.. ผู้ชาย(บางคน)ชอบคน
เอาใจ ชอบสร้างปัญหาแต่ไม่ชอบแก้ปัญหา และชอบมองแค่ปัจจุบันแต่จะไม่ยอมมองไปถึงอนาคต....
ไม่รู้ว่าสิ่งที่แนะนำจะดีหรือเปล่า ลองอ่านดูนะค่ะ ซึ่งตัวของดิฉันเองก็กำลังพยายามทำอยู่เพื่อคำว่า
"ครอบครัวที่อบอุ่น" เพื่อลูก และเพื่อตัวดิฉันเอง(เพราะรักจึงทุกข์)

สวัสดีค่ะ คุณทักทาย คุณ PENYA และทุก ๆ คน ที่เข้ามาให้กำลังใจ แหมค่อยยังชั่วหน่อย
ที่มีคนคล้ายกับเราบ้าง ความจริงเราไม่อยากเล่าอะไรที่มันจะรุนแรงหรอกนะ เพราะเท่าที่ได้พูดคุย
กับทุก ๆ คน ดูแล้วค่อนข้างจะเป็นคนที่เรียบร้อย ( ทายจากคำพูดนะ ) สุภาพมากกว่าเรา
อย่างคุณทักทาย คุณแม่ลูกสาม คุณอ๊อฟ คุณเพชรกล้า (เรียกเต็มยศเลยนะ) คุณทุกข์ใจ
คุณ-dd- คุณ bunbun และอีกหลาย ๆ คนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ จะเป็นกุลสตรี เป็นสุภาพบุรุษ
กันทั้งนั้น ขอบคุณมากนะคะที่มาให้กำลังใจ น้อมรับทุกคำแนะนำและพยายามทำตามอยู่
ผลเป็นอย่างไรจะมารายงานให้ทราบนะคะ

[color=#8040FF]ทักทายธาตุน้ำค่ะคุณมานิตา น้องสาวบอกว่า "น้ำเดือด" ส่วน(คนเคยเป็น)สามีบอกว่า "น้ำกรด" แต่ตอนนี้พยายามผันตัวเองให้เป็น "น้ำแข็งใส่น้ำหวาน" คนอยู่ใกล้จะได้ชื่นใจค่ะ [/color]

คุณมานิตาค่ะบางทีดิฉันก็อยากจะโหดเหมือนกับคุณบ้างจังเอาให้มันแลกกันไปข้างหนึ่ง...แต่พอจะทำขึ้นมาก็ใจไม่แข็งพอไม่ใช่ว่าไม่กล้าแต่จะเอาสิ่งดีๆในตัวเราไปแลกกับคนพวกนั้นที่ไม่มีศีลธรรมทำไมไม่มีประโยชน์เลยค่ะ...คุณเหมือนกับดิฉันเลยค่ะการที่เราเฉยไม่พูดไม่บ่นไม่โทรตามไม่สนใจเขายิ่งได้ใจเหมือนกัน ที่กลับบ้านมาเราทำเฉยกลับบ่นโมโหว่าบ้านรกรถของเล่นลูกๆจอดไม่เป็นที่ขวางทางเขาบ้างลูกๆเสียงดังรำคาญบ้างละเบื่อไปหมด...ดิฉันว่านะคนพวกนี้ไม่มีจิตใต้สำนึกที่ดีๆเหลืออยู่(โดยเฉพาะสามีดิฉัน)คุณเข็มแข็งเข้าไว้นะค่ะเวลาเกิดเรื่องขอให้นึกว่ายังมีดิฉันคนนี้ที่เจอเหตุการณ์เดียวกับคุณเลยพฤติกรรมและการกระทำของสามีคุณชั่งเหมือนกับสามีดิฉันเลยค่ะลอกเลียนกันหรือเปล่าไม่รู้ยังงั้ยก็ขอให้คุณทำต่อไปเรื่องมันไม่จบง่ายๆหรอกค่ะตราบใดที่ยังไม่หมดเวรหมดกรรมต่อกันค่ะ...ดิฉันไม่รู้สึกเบื่อเลยค่ะที่อ่านเรื่องทุกข์ใจของทุกคนเพราะดิฉันก็เหมือนกันเกิดเรื่องได้ทุกวันและดิฉันจะเป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ

ก่อนอื่นดิฉันขอเอาบุญมาฝากคุณมานิตา และทุกๆ ท่านนะค่ะ เมื่อวันเสาร์ไปทำบุญตักบาตรอาหารแห้งที่วงเวียนใหญ่มาค่ะ อิ่มบุญค่ะ ไปทำกับเพื่อนๆ ที่ทำงาน

มานิตา เขียน:
สวัสดีค่ะ คุณทักทาย คุณ PENYA และทุก ๆ คน ที่เข้ามาให้กำลังใจ แหมค่อยยังชั่วหน่อย
ที่มีคนคล้ายกับเราบ้าง ความจริงเราไม่อยากเล่าอะไรที่มันจะรุนแรงหรอกนะ เพราะเท่าที่ได้พูดคุย
กับทุก ๆ คน ดูแล้วค่อนข้างจะเป็นคนที่เรียบร้อย ( ทายจากคำพูดนะ ) สุภาพมากกว่าเรา
อย่างคุณทักทาย คุณแม่ลูกสาม คุณอ๊อฟ คุณเพชรกล้า (เรียกเต็มยศเลยนะ) คุณทุกข์ใจ
คุณ-dd- คุณ bunbun และอีกหลาย ๆ คนที่ไม่ได้เอ่ยชื่อ จะเป็นกุลสตรี เป็นสุภาพบุรุษ
กันทั้งนั้น ขอบคุณมากนะคะที่มาให้กำลังใจ น้อมรับทุกคำแนะนำและพยายามทำตามอยู่
ผลเป็นอย่างไรจะมารายงานให้ทราบนะคะ

ดิฉันคิดว่า เหตุการณ์ร้ายๆ ที่ผ่านเข้ามา ทุกๆ ท่านคงใช้มาหลายวิธีแล้วค่ะ ทั้งรุนแรง ถึงพริกถึงขิง แต่ผลลัพธ์ออกมา คงจะไม่ดีมากๆ ก็เลยปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ใหม่ ใช้วิธี น้ำนิ่ง และผลลัพธ์ออกมาถึงแม้จะไม่ได้ดีอะไรมากมาย แต่คงจะสบายใจขึ้นเยอะ ก็เลยใช้วิธีนี้กันมาตลอด และดิฉันคิดว่า คงใช้ตลอดไปค่ะ

เหตุการณ์ของดิฉันก็ไม่ได้ดีอะไรขึ้นมากมาย ขนาดสัปดาห์ที่ผ่านมา ดิฉันเลื่อนการเจอกับสามีจากเย็นวันศุกร์ เป็นเที่ยงวันเสาร์ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ปล่อยเวลาโดยเปล่าประโยชน์ โทรหาสามีดิฉันตลอดเลยค่ะ (ดูจากข้อมูลการใช้โทรศัพท์ ขนาดสามีดิฉันลบไปแล้วนะ ดิฉันยังมีวิธีเลย เรียกว่า หาเรื่องใส่ตัวหรือเปล่าก็ไม่รู้ 555) ดิฉันก็นิ่งนะค่ะ แต่ไม่เฉย ก็พูดให้เค้ารู้ว่า เรารู้ ดิฉันนับถือผู้หญิงคนนั้นเลยค่ะ ตามสามีดิฉัน มากกว่าคนเป็นเมียอย่างดิฉันซะอีก เฮ่ออออออออออออ

มาให้กำลังใจคุณมานิตาอีกแรงค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

คุณ มานิตา ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณนะคะ เพราะดิฉันเองก็เป็นอยู่ ขณะนี้เป็นความรู้สึกของความไม่ไว้วางใจเกิดขึ้นแล้ว เลยทำให้เราระแวงทุกอย่าง แค่เขาขยับตัวเราก็ระแวงแล้ว วิธีที่ดิฉันใช้อยู่นะไม่รู้ว่าดีหรือเปล่าแต่อยากลอกให้นำไปใช้ดู พยายามตัดความอยากรู้อยากเห็นออก ไม่ต้องไปแปลความหมายของพฤติกรรมที่เขาทำ เช่นที่คุณบอกว่าทำรีรอให้เราไปก่อน เขามีเหตุผลของเขาแต่เราไม่ต้องแปล ไม่ต้องไปอยากรู้ เราจะไปทำงานเราก็ไป ลองดูนะคะ ดิฉันก็พยายามอยู่เช่นกัน เป็นกำลังใจให้คะ

ยินดีค่ะ เพราะดิฉันเองก็ยังต้องย้ำ ตัวเองอยู่บ่อย ๆ เช่นกัน ค่ะ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะบ้าง เราก็จะได้ไม่ต้องคิดมากนะคะ

ถ้ามีเวลาว่างทุกวันนี้ จะต้องเข้ามาในลานธรรมนี้ทุกวัน เพราะทำให้เราไม่คิดฟุ้งซ่าน
และอ่านคำแนะนำของเพื่อน ๆ ในลานนี้ ทั้งของตนเองและของเพื่อนๆ ทุกคน
มีแต่ข้อแนะนำที่ดี ทำให้สบายใจขึ้นระดับหนึ่ง แต่บอกตรง ๆ เลยนะตัดใจไม่ให้คิดนี่แหละ
มันอยากสิ้นดี พอว่างปุ๊บจิดมันก็คิดปั๊บ หรือพอเลิกงานเข้าบ้านปกติเราต้องเจอกัน
คุยกันทำกับข้าวด้วยกัน นั่งดูทีวีด้วยกัน พอมันไม่มีสิ่งนี้มันก็รู้สึกเหมือนว้าเหว่เหมือนกัน
ต้องกินข้าวคนเดียว พอใครถามถึงสามี เราก็ตอบได้ไม่ปากเต็มคำ
เมื่อก่อนใครถามถึงสามีเราจะตอบได้อย่างภาคภูมิใจ ทุกวันนี้มันไม่ใช่
เวลาเราไปไหนคนจะมองซุบซิบนินทรา เผอิญน้ำหนักเราก็ลดลงมากด้วย
เวลาไปไหนคนก็จะถามว่า ไปทำอะไรมาผอม ทั้งที่พวกเขาก็รู้อยู่เต็มอก
และเราเองด้วยหน้าที่การงาน จะพบปะผู้คนและมีคนรู้จักมากมาย
ทุกวันนี้เหมือนพอที่จะมีบุญอยู่บ้าง เหมือนคนที่ใกล้จะจมน้ำก็เผอิญพลัดหลงมาที่ลานธรรมนี้
ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยมาดูเลยและไม่เคยสนใจเลย บางครั้งยังแปลกใจเลยว่าเรามาอยู่ ณ ที่นี้ได้อย่างไร
มาเจอเพื่อนที่ให้ความห่วงใย สงสาร ให้คำแนะนำเราอย่างดีที่สุด ขนาดเพื่อนที่เห็นหน้ากัน
ยังไม่เคยแนะนำเลยด้วยซ้ำ ขอบคุณทุกคนนะคะ จะรอกำลังใจ และคำแนะนำทุกวันค่ะ

รักและคิดถึงทุก ๆ คน :b16:

คุณ มานิตา ค่ะดิฉันเข้าใจความรู้สึกคุณดีค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงที่เราต้องฝ่าฟันอะไร ต่ออะไรไปอีกไม่รู้ว่าจะต้องพบเจออะไรบ้าง ให้กำลังใจตัวเองไว้ กำลังใจที่ดีที่สุดคือลูกค่ะ ทุกวันนี้ดิฉันกอดลูก บอกเขาว่าเขาคือคนที่เรารักมากที่สุด ขอให้เขาเป็นกำลังใจให้เราด้วย แล้วหาอะไรทำสนุก ๆ กับลูก ช่วงเย็น ๆ เป็นช่วงเวลาที่โหดร้ายที่สุด พยายามหาโอกาสมาเดินเล่น กินข้าวนอกบ้านกับลูก ส่วนเวลาที่เหลือก็คงต้องใช้การระบายออกด้วยวิธีอื่น ๆ แล้วละค่ะ ไม่รู้ว่าคุณชอบทำอะไร ลองดูนะคะ แต่เข้าใจนะค่ะว่าเวลานี้เรากลัวการอยู่คนเดียวเป็นที่สุด เพราะความคิดมันจะเข้ามาวิ่งชนเรา ลองหายใจลึก ๆ เวลาที่มันเข้ามาแล้วดึงตัวเองออกมามองดูความคิดว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ คิดทำไม มีประโยชน์อะไร เชื่อได้เลยว่า ร้อยทั้งร้อยคุณมานิตา คิดถึงอดีต ลองหาคำตอบดูนะคะ

เข้าใจและให้กำลังใจค่ะ