ขอบคุณ คุณทักทายและคุณ starfish ด้วยนะครับ

สวัสดีค่ะ ทุกท่าน
"ตนเท่านั้นเป็นที่พึ่งแห่งตนแล"
อนุโมทนาสาธุกับกัลยาณมิตรทุกท่าน ที่ชี้แนะนำแนวทางดีๆ
มีหลากหลายทาง...แต่อยู่ที่..บุญ..บารมีที่สั่งสม และจริตของแต่ละคน มิมี มิเหมือนกัน...อยู่ที่รู้เท่าทันปัจจุบันตามความเป็นจริง..รู้จักตัวตนของตนเองตามความเป็นจริง ..ทุกขณะจิต..มีศีลคอยขัดเกลาจิตใจให้สะอาด จึ่งส่งผลให้รู้และเห็นตัณหา(ความอยากได้..ใคร่มี..)

ขออนุญาต คุณสำนึกแล้ว
ดิฉันคนหนึ่ง"ด้วยพระธรรมนำพา จึงพบพาความสุขพ้นซึ่งความทุกข์..แม้ว่าจะเคยซึมเศร้าสักเท่าไร..ก็สักแต่ว่าใจรู้ และดู ..เท่านั้นเอง..สุดท้ายจึ่งหยุดยา..ได้ 2 ปี แล้วค่ะ"....

ค่อยเป็นค่อยไป..อยู่ที่ใจตนเอง มิต้องหวั่นเกรง..ได้หรือมิได้ให้ใจตัดสิน..
ขันติ เมตตา เสียสละ ให้อภัย และปล่อยวาง
ภายใต้ คำตอบปริศนาธรรม 3 ข้อ
1ตั้งแต่เกิดมาคนสำคัญที่สุดของคุณคือใคร
2 เกิดมาแล้วใครเป็นผู้รู้ใจคุณที่สุด
3 เกิดมาแล้วในชีวิตเวลาที่ดีที่สุดคืออะไร

ลองศึกษาดูนะคะ..
หนังสือ รู้ใจไกลทุกข์ พระไพศาล วิสาโล
เวป.หนังสือธรรมะ ..ของลานธรรมจักรนี้เอง

คำตอบของคุณอยู่ในนั้นค่ะ

ธรรมรักษา

จะว่าไกลก็ไกลเหมือนกันครับ บ้านที่ซื้อด้วยกันอยู่บางใหญ่ นนทบุรี ตอนนี้ผมกลับมาอยู่กับพ่อแม่ที่บางซื่อ ช่วงนี้ลูกปิดเทอมใจผมอยากไปหาแกทุกเย็นเลยครับ แต่ติดว่าหลังจากเป็นโรคซึมเศร้ามานี่ผมก็มีปัญหาเรื่องงานอีก ช่วงนี้ก็เลยพยายามเอาเรื่องงานด้วย ก็ทำงานกลับบ้าน 2-3 ทุ่มตลอด บางทีเสาร์อาทิตย์ก็มาทำงานด้วย
อยากจะปรับตัวทุกๆด้าน ทีนี้พอเลิกงานดึกก็เลยไม่กล้าไปหาลูกดึกเกรงใจพ่อแม่เขา และตัวเขาเองก็เคยเมล์มาบอก(เราอยู่ที่ทำงานเดียวกัน)ว่าไม่อยากให้ผมไปหาลูกวันธรรมดา แต่ผมก็จะอาศัยวันที่ต้องไปพบจิตแพทย์ซึ่งได้ออกไวแอบไปหาลูกต่อเลยครับ
วันที่ภรรยาผมเขาไปผ่าตัด เขาก็บอกเพื่อนผมทุกคนว่าไม่ให้บอกผม แต่ผมดันไปรู้เองก็เลยแอบไปเยี่ยมเขาโดยซื้อดอกไม้ฝากพยาบาลเอาเข้าไปในห้องโดยไม่ได้เขียนการ์ด ผมคิดว่าภรรยาผมคงรู้หรืออาจไม่รู้ว่าเป็นของผม แต่ผมก็ดีใจที่รู้ว่าดอกไม้นั้นได้อยู่ในห้อง 3 วันตลอดที่เธออยู่โรงพยาบาล ลึกๆก็เจ็บใจนะครับที่ความเป็นจริงแล้วผมควรได้อยู่ดูแลเธอในช่วงเวลาอย่างนี้

สวัีสดีคะคุณสำนึกฯ
คุณเข้ารักษาที่รพ.ศรีธัญญา หรือเปล่าคะ
รักษากับคุณหมออะไรคะ วันนี้เราก็ได้ไปเยี่ยม
สามีมาคะ อาการยังคงเหมือนเดิม (แย่)
วันนี้จำเราไม่ได้ต้องทบทวนนานเลยคะ
เพ้อเจ้อ จับต้นชนปลายไม่ถูก เหนื่อยใจจังคะ

โทษทีครับ ตอบช้าไปหน่อย วันนี้ได้ไปประชุมข้างนอก พอประชุมเสร็จก็รีบบึ่งไปหาลูกเลย อยู่กับแกตั้งแต่ทุ่มจนถึง 3 ทุ่ม มีความสุขมาก

เมื่อก่อนตอนอยู่ด้วยก้น ก็ไปทำงานพร้อมกันรถคันเดียวกันครับ พอมีปัญหากันแล้ว(ก่อนจะมีเรื่องผู้หญิง)ก็ยังไปคันเดียวกันอยู่เพียงแต่เขาจะไม่คุยกับผม ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน พอไปถึงที่ทำงานผมก็จะกลับมาร้องไห้ในรถก่อนขึ้นไปทำงานทุกวันจนเสียงานเสียการหมด จากนั้นก็เริ่มเที่ยวอย่างที่เล่าให้ฟังครับ
ส่วนอาการซึมเศร้าเริ่มมาเป็นตอนที่เขาให้ผมออกจากบ้านแล้ว ราวๆ พ.ย. ปีที่แล้ว แรกๆผมก็ไม่รู้ตัว รู้สึกแต่ว่าไม่อยากทำอะไร โลกนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้ผมมีความสุข เรื่องที่เคยชอบทำก็ไม่ทำ เพื่อนๆใกล้ชิดจะบอกว่าผมเหมือนซอมบี้ คืนดูเหม่อลอย ไม่พูดไม่คุยอะไร ผมนอนไม่ค่อยหลับ แต่พอตื่นก็ไม่อยากลุกจากเตียง อยากนอนไปอย่างนั้นเรื่อยๆ และมาหนักก็ตอนที่เขาขอหย่า ตอนเดือนเม.ย. วันนั้นผมร้องไห้เหมือนหมูเหมือนหมาในขณะที่ภรรยาผมเขาดูสบายๆทำเหมือนไปจ่ายตลาด ทำเรื่องเอกสารกระฉับกระเฉงมาก
หลังจากนั้นผมก็เหมือนคนหลุดโลกจนวันนึงตื่นขึ้นมาแล้วรู้สึกว่าหายใจไม่ออก เหมือนจะตาย เลยคิดว่าไม่ได้แล้ว บังเอิญเหมือนมีโชคอยู่บ้าง ที่ทำงานมีการนำจิตแพทย์มาเยียวยาผู้ได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์เสื้อแดงพอดี ผมก็เลยถือโอกาสเข้าไปคุย
วันนั้นจิตแพทย์บอกผมว่า ผมเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว ต้องกินยา ผมก็เริ่มรักษาตัวมาตั้งแต่ตอนนั้นครับ

ส่วนที่แต่เดิมผมเป็นคนเจ้าอารมณ์ ชอบระเบิดอารมณ์เวลาถูกขัดใจ ถ้าเป็นช่วงที่คบกันใหม่ๆเธอจะรีบง้อผมครับ เพราะเธอรักผมมาก เธอรักผมก่อนตั้งแต่สมัยเราเป็นเพื่อนกันที่มหาลัย เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากและเธอก็ชอบไปไหนมาไหนกับผมแบบเดินตามผมตลอด
แต่ผมไม่เคยสังเกตว่าความอดทนของเธอมันลดลงเรื่อยๆ จากที่เคยง้อตลอด ก็เริ่มเป็นไม่ง้อ สุดท้ายก็ทำเป็นไม่สนใจปล่อยให้ผมระเบิดอารมณ์ไปคนเดียว ซึ่งสำหรับผมตอนนั้นยิ่งทำให้ผมคุ้มคลั่งที่เธอไม่สนใจผม
จนในที่สุดเธอก็คงตัดสินใจไม่ทนผมอีกต่อไป ถึงกลายเป็นความเย็นชา ซึ่งแทนที่ผมจะแก้ไขกลับทำให้แย่ลงโดยการเที่ยวอย่างที่เล่าแหละครับ ไม่น่าเลย
นึกตอนนี้แล้วก็สงสารภรรยาผม ผู้หญิงดีๆ มีความฝันถึงครอบครัวแบบเป็นคนโรแมนติกๆ กลับต้องมาเจอชีวิตจริงแบบนี้

สวัสดีครับคุณแสงอาทิตย์
ผมไม่ได้รักษาที่ศรีธัญญาครับ แต่หมอที่รักษาผมก็รักษาที่ศรีธัญญาด้วยเหมือนกัน ชื่อคุณหมอวรรณพักตร์ครับ ผมคิดว่าเป็นคุณหมอที่เก่งนะครับ ถ้าผมไม่เจอคุณหมอแต่เนิ่นๆก็อาจหลุดไปได้เหมือนกัน
คุณแสงอาทิตย์อดทนไว้นะครับ อย่างที่บอกว่ารุ่นน้องผู้หญิงของผมคนนึงก็เคยหลุดแบบ ไปนั่งเหม่อที่มหาลัยตั้งแต่เช้าจนเย็นไม่ขยับไปไหน พูดจาไม่รู้เรื่อง เรื่องจริงเรื่องคิดไปเองผสมกันมั่วไปหมด แต่สุดท้ายเขาก็กลับมาได้ ผมอวยพรให้สามีของคุณแสงอาทิตย์ก็กลับมาได้เช่นกันนะครับ ถ้าคุณแสงอาทิตย์อยากลองคุยกับคุณหมอวรรณพักตร์เดี๋ยวผมจะหาเบอร์มาให้ครับ

ขอบคุณในความหวังดีของคุณสำนึกฯ มากนะคะ
แต่ไม่รบกวนดีกว่าคะ เพราะทางคุณหมอที่รักษาอยู่
ก็OKอยู่คะ ชื่อคุณหมอจตุภัทร คะ จิตใจดีและดูแล
ช่วยเหลือคนไข้ดีระดับหนึ่งเลยคะ ขอให้คุณรักษาจิตใจ
และก้าวเดินไปด้วยจิตใจที่ตั้งมั่นและมีสติอยู่เสมอนะคะ
เอาใจช่วยคะ

ขอบคุณ คุณtongpon ครับที่เข้ามาให้คำแนะนำ
ผมก็ตั้งใจว่าจะไม่กินยาอย่างนี้ไปตลอดเหมือนกันครับ
ส่วนหนังสือผมจะลองหามาอ่านนะครับ พระไพศาลนี่ผมนอนฟังท่านเทศน์ทุกคืนเลยครับ

สวัสดีครับ
แวะมาให้กำลังใจครับ
หัวใจของศาสนาพุทธคือ อริยสัจ ๔
คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค
จริง ๆ แล้ว เจ้าตัวแรก มีไว้ให้ "เห็น" ครับ
แต่คนเราส่วนใหญ่จะโน้มรับมา "เป็น" ซะมาก
(ผมด้วยแหละ )
วันนี้ดีมากแล้วครับ คุณสามารถเห็นเจ้าทุกข์ได้แล้วล่ะ

ทุกข์จะเกิดได้ก็ต้องอาศัยสมุทัยนะครับ
(จุดมุ่งหมายสูงสุดของศาสนาพุทธคือดับเจ้าตัวที่สองครับ)

สมุทัยมันเกิดนานแล้ว ตอนนี้มันส่งผลให้เกิดตัวแรกอยู่ใช่ไหมครับ?
ขอให้สู้ ๆ นะครับ ผ่านมันไปให้ได้ ช่วงที่เลวร้ายนี้

"ใบไม้แห้งร่วงจากต้นตกลงมาเป็นปุ๋ยให้แก่ตัวต้นไม้เอง
ประสบการณ์ที่เลวร้ายจะทำให้เราเติบโตขึ้นครับ"

เจริญธรรมครับผม

สวัสดีคะ คุณสำนึกฯ
วันนี้เป็นไงบ้างคะ คิดดี ทำดี พูดดี
สิ่งดีๆก็จะเกิดกับเรานะคะ

สวัสดีครับคุณแสงอาทิตย์
วันนี้ก็เศร้านิดๆครับ ภรรยาผมเขาจัดงานวันเกิดให้ลูกล่วงหน้า(ลูกสาวผมจะ 7 ขวบวันที่ 12 นี้ครับ)ที่บ้านพี่ชายเขา มีญาติๆเขาทุกคนพาลูกพาหลานมากันครบ แต่ผมไปไม่ได้ ก็เลยโทรไปหาลูกเมื่อกี้ว่าสุขสันต์วันเกิดนะลูก

อย่าเศร้าไปเลยคะ ยังไงคิดว่าลูกสาวต้องเข้าใจคุณสำนึกฯ อยู่แล้วคะ
เด็กเขารู้คะว่าพ่อคิดอย่างไรและรักเขามากแค่ไหน แต่สถานการณ์ไม่
เอื้อให้คุณสำนึกได้ทำอะไรตามที่ใจปราถนาเท่านั้นเองคะ ลูกสาวคุณ
อายุรุ่นเดียวกับลูกสาวเราเลยคะ แต่ลูกเรา7ขวบ5เดือนแล้วคะ อยู่ป.2
สงสัยเราจะวัยใกล้เคียงกันนะคะไม่ทราบว่าคุณสำนึกอายุเท่าไรแล้วคะ
เรา36 สามี38 ยังไงก็อย่าคิดมากหรือกังวลว่าลูกสาวจะไม่เข้าใจนะคะ
มีเวลาอีกตั้งมากมายที่คุณสำนึกจะทำอะไรเพื่อลูกสาวอีก ใช่ว่าจะมีเวลา
แค่วันนี้หรือพรุ่งนี้นะคะ เอาใจช่วยเสมอคะ

ผมกับ(อดีต)ภรรยา 39 เท่ากันครับ ลูกสาวผมเขาเข้าใจดีครับ ดีเกินไปด้วยซ้ำ แกบอกว่าแกหวังว่าป่าป๊ากับหม่าม้าจะหายโกรธกันสักวันหนึ่ง แต่ถ้าเมื่อไหร่แกหมดหวังแกบอกว่าจะไปขอกับหม่าม้าให้ป่าป๊าได้กลับบ้านมาก่อน แล้วพอป่าป๊าทำตัวดีๆหม่าม้าก็จะรู้สึกดีกับป่าป๊าเอง