ขอบคุณนะคะคุณ taktay


อย่างน้อยตอนนี้เราตั้งเป้าไว้ว่าจะโสดให้ได้อ่ะค่ะ ตัดปัญหาเรืองภาระครอบครัวไปได้สักอย่างก็ยังดี

การทำใจเพื่อรักษามิตรภาพไว้ก็ยากเย็นซะจริงๆ ตัดขาดยังจะง่ายกว่า แต่...เพราะการมีเพื่อนที่ดีนั้นก็ยากกว่ามากมาย เราก็ต้องทำใจให้ได้เท่านั้นเอง ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเราเองอยู่แล้วนี่นา ใช่ไหมคะ
เขาไม่ได้รู้เรืองอะไรด้วยซะหน่อย

เล่นเอากลัวเลย ยิ่งตั้งใจว่าไม่ ประเดี๋ยวจะเจอดีเข้าใช่ไหมคะ

ต้องทำใจพอจะกลางๆได้แล้วนะคะ คือ เฉยๆเข้าไว้ ช่างมัน ช่างมัน แต่ให้หาไม่หา ให้ดิ้นรนไม่ดิ้นรนแค่นั้นเอง อย่างนี้น่าจะโอเคกว่าใช่ไหมคะ

แล้วพ่อตับหวานนี่คือใครหรอคะ บอกมั่งได้ป่าว จะได้เนียนเป็นสมาชิกของที่นี่ได้ 5555 พอดีเป็นสมาชิกใหม่นะคะ ยังไม่ค่อยรู้จักใครเป็นใครน่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ ทำให้ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าเราจะทำใจได้เร็วขนาดนี้ วันแรกคิดว่าจะเป็นจะตายไปซะแล้ว

ได้คิดเพราะหลายท่านช่วยชี้แนวทาง เลยคิดได้ แถมเล่นบอร์ดนี้ก็เลยไม่หมกมุ่นกับความเสียใจ อ่านกระทู้คนอื่นแล้วยิ่งเห็นว่าตัวเองยังโชคดีกว่ามากมาย

อย่างที่คุณ taktay ว่าเลย ตอนนี้ยังกะไม่ค่อยถูกว่าควรปฏิบัติหรือวางตัวแค่ไหนที่จะไม่เกินเพื่อน แต่เราก็ใช้วิธีเปรียบเทียบเอากับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆ กับเพื่อนสนิทคนอื่นที่เป็นผู้ชายน่ะ ที่คุยกันนานๆๆๆๆๆสักหนก็ยังรู้สึกสบายใจ เพราะฉะนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องคุยกับผู้ชายคนนี้ให้บ่อยๆ ก็หลีกเลี่ยงการคุยกันไปสักระยะจนกว่าใจจะรู้สึกว่า ปกติ (ตอนนี้ก็เฉยๆลงมากแล้ว นึกถึงที่เห็นเขาเกี้ยวสาวก็ไม่เจ็บจุกในอกแล้ว)

อ่านกระทู้แล้วน่ารักจังคะ ขออนุญาติเจ้าของกระทู้ อยากขอความรู้ เผื่อจะได้นำไปใช้บ้าง

เราแยกแยะอย่างไร? กรุณาด้วยนะค่ะ

ตอบไปตามประสาคนอกหัก..เอ้ยคนรู้น้อย ไม่ถูกใจอย่าว่ากันนะ

"ความรัก" ที่หวังครอบครอง หวังเป็นเจ้าของ ทำลายความเป็นมิตร ความเป็นกัลยาณมิตร มามากต่อมาก ตามสื่อต่างๆ มีให้ดูให้อ่าน บางคู่ทำลายกัน เอาชีวิตกันกลายเป็นศัตรูคู่อาฆาตกัน แต่ความรักที่หวังดีปรารถนาดีต่อกัน คนหนึ่งเป็นไฟคนหนึ่งเป็นน้ำ อภัยให้กันในความผิดเล็กๆ น้อยๆ หมั่นคิดถึงความรักครั้งแรกตอนที่หวานแหว๋ว ลักษณะอย่างนี้ก็มีมากเหมือนกันนะ หากคู่ของใครเป็นแบบหลังนับว่าโชคดี เรียกว่า ถือไม้เท้ายอดทองกระบอกยอดเพชร ท่านว่าผู้ที่มีบุพเพฯ เจอกันทุกชาติ มีลักษณะดังนี้

- ศรัทธาเสมอกัน
- ศีลเสมอกัน"
- จาคะเสมอกัน
- ปัญญาเสมอกัน

ขออวยพรให้ท่านทั้งหลายชายและหญิงที่ยังโฉด เอ้ย..โสดโชคดีแล้วกันนะ อิอิ...

"กัลยาณมิตร" ท่านหมายถึง มิตรที่ดีงามพร้อมทั้งปรารถนาดี ป้องกันไม่ให้ทำไม่ดี ไม่ให้ทำความชั่ว แม้นไม่เคยเห็นหน้าไม่รู้จักกัน เมื่อเห็นทำผิด คิดผิดก็เตือน สิ่งที่สำคัญคือกัลยาณมิตรต้องเป็นผู้มี "ปัญญา" อีกอย่าง กัลยาณมิตรเกิดฝ่ายเดียวไม่ได้ แม้นคนมีกัลยาณมิตร แต่ไม่รู้จักไม่เห็นความสำคัญ ก็เหมือนไม่มี จึงไม่ได้ประโยชน์จากกัลยาณมิตรเท่าที่ควร กัลยาณมิตรท่านหมายถึงผู้ที่พาไปในทางที่ดีเสมอ ยอดกัลยาณมิตรคือ สมเด็จพระบรมศาสดาฯ ของเรานี่เอง

เอ้า..แถมอีกเรื่อง

"พวก" คือ ผู้ที่มีความเห็นนิสัยคล้ายคลึงกันจึงคบกันได้ เอาไหนเอาด้วย ตีหัวหมาด่าแม่แมวเอาทั้งนั้น ถึงผิดก็สนับสนุนไม่กล้าตักเตือนเพราะกลัวไม่มีพวก "พวก" นี่ถ้าหัวหน้าพาไปดีก็จะดีมาก(เรียกมิตรหรือกัลยาณมิตรได้) แต่ส่วนใหญ่มักพาไปเสีย ไปทำไม่ดี เห็นได้จาก ยกพวกตีกันตามห้างสรรพสินค้าฯ ยกพวกยิงกันบนรถเมล์ ฯลฯ ..ไม่เห็นมีใครพูดว่า ยกกัลยาณมิตรไปตีกัน...

ถ้าให้เลือกระหว่างพวกกับกัลยาณมิตร คนเราส่วนใหญ่มักจะเลือกพวกมากกว่ามิตรหรือกัลยาณมิตร
เพราะคำเตือน ของมิตรของกัลยาณมิตร แสลงหูแสลงใจเสมอ ไม่ชอบให้ใครมาว่า..มาเตือน
อย่างนี้แล...

ไม่รู้เอามะพร้าวมาขายสวนหรือปล่า ห้ามถามต่ออีกนะหมดภูมิแล้ว...

กัลยาณมิตรน่ะ บางทีก็พูดแสลงหูล่ะค่ะ พูดขัดใจกิเลสนิ

แต่..

"คนเรา ควรมองผู้มีปัญญาใด ๆ ที่คอยชี้โทษ คอยกล่าวคำขนาบอยู่เสมอไปว่าคนนั้นแหละ คือผู้ชี้ขุมทรัพย์ ควรคบบัณฑิตที่เป็นเช่นนั้น เมื่อคบหากับบัณฑิตชนิดนั้นอยู่ ย่อมมีแต่ดีท่าเดียว ไม่มีเลวเลย"
(ปณฑตวคฺค ธ. ขุ. ๒๕/๒๕/๑๖)

ส่วน"พรรคพวก"อย่างที่คุณวิริยะว่า ตามใจ โอ๋กันสุดๆล่ะ เพลินเลยเวลาคบกันเนี่ยะ แต่พากันวิ่งลงนรกก็มีเยอะแยะไปใช่ไหมคะ

ขอขอบพระคุณ คุณวิริยะที่กรุณา ได้เยอะกว่าที่หวังอีก สาธุค่ะ

ใช่จ้ะ...สาธุ ดีใจด้วยที่ทำใจได้