เอ้าว..จะรอดู..

แม่จิงโจ้..อย่าไปนาน..ละกัน

สาธุ ตา-dd- ขอบคุณมากๆนะคะ
สำหรับ back upที่ทรงพลังและกระแทกใจอะไรเช่นนี้
ถึงแม้ว่าเมื่ออ่านไปแล้ว
ตอนแรก จิตข้าพเจ้า...อดที่จะปรุงแต่งไปไม่ได้ว่า
มีสำนวนชวน Satire เล็กๆ

คุณตา –dd-ที่แสนดีเสมอคะ...

ได้โปรดอย่าลืมว่า

ธรรมชาติของจระเข้ก็เป็นสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำ
จระเข้นั้นก็ย่อมมีวันเหน็ดเหนื่อยกับการว่ายน้ำ
ฉะนั้นจีงไม่แปลกอะไรเลย....
ที่จะขอมานอนผึ่งแดด พักเอาแรงบ้างในบางครั้ง

สำหรับยายมัท....

ธรรมะอยู่ในการดำรงชีวิตไม่ใช่ตำรับตำรา
ความเข้าใจในชีวิต และความเข้าใจในธรรมะต้องเดินคู่กันไปเสมอ

แต่หากมองเฉพาะความเข้าใจในชีวิตในเรื่องนี้สำหรับยายมัท
อาจกล่าวได้ว่าเพิ่งเตาะแตะ ถือว่าเป็นมือใหม่ก็ได้

หากอุปมาเป็นจระเข้
ก็คงเป็นจระเข้ที่ถูกเลี้ยงให้ว่ายวนเวียนอยู่บ่อ หรือหนองคลองบึง
หาใช่ทะเลใหญ่ไม่.....

เพราะตั้งแต่แรกลืมตาดูโลก
ยายมัทเอง ก็ไม่เคยมีใครในสถานะนี้ในชีวิต
ไม่ได้สนใจใฝ่หา นำพามา เปลืองสมอง เปลืองใจ

จวบจนเมื่อชีวิตได้เริ่มวนเวียนในสายธรรมจริงๆ
เมื่อราวเกือบ ๘ ปีที่ผ่านนี่แหละ
ก็มีเหตุแห่งเรื่องบุญที่ชักนำให้รู้จักกัน
แล้วก็มีโอกาสเรียนรู้ พัฒนา สานสัมพนธ์ เกื้อหนุนจุนเจือ ผูกพันกันมาด้วยดี

อย่างไรก็ตาม..
ก็ใช่ว่า...การสร้างเหตุปัจจัยใหม่โดยเกื้อกูลกันทั้งทางโลกและทางธรรม
ทำทาน ถือศีล เจริญภาวนาเป็นนิจ
หรือประกอบกิจกุศลกรรมใดใดในพุทธเขตร่วมกัน
ตลอดเวลาเกือบทศวรรษที่ผ่านมา
จะเป็นเครื่องรับประกันว่า
เมื่อตัดสินใจใช้ร่วมชีวิตกันแล้วจะสดใสได้....ตลอดรอดฝั่งจริง

เพราะหากเหตุปัจจัยเก่าอันอกุศลวิบากนั้น มีกำลังแรงกว่า
เหตุปัจจัยแห่งกุศลกรรมใดใดจะต้านทานได้ไหว
เราจะสุ้กับมันได้อย่างไร

แล้วตอนนี้มันก็กำลังส่งสัญญาณเตือนว่า....

วาระแห่งอกุศลวิบากกำลังทำงาน!!!

ในครั้งแรกเลย...นั้น

ยายมัทได้ยื่นเงื่อนไขอย่างที่ตาแนะมาครานี้...ไปเรียบร้อยแล้ว
พร้อมอโหสิกรรมให้กับทุกฝ่าย

และเพราะจำเลยสารภาพทุกข้อหา และยอมรับผิดแต่โดยดี
(ก็เมื่อโดนซัก... สหายที่เป็นบุรุษช่วยตอบข้าพเจ้าให้ชื่นใจหน่อยได้มั้ย
ว่าจะมีจำเลยไหนจะสารภาพโดยไม่มีโจทก์ตั้งฟ้องว่าตนกำลังไม่ซื่อสัตย์กับคนรักขอตนอยู่)



แต่....!!!
เงื่อนไขนี้ได้รับการปฏิเสธโดยสิ้นเชิง
แม้จะขอห่างกันไปไม่ติดต่อกัน ๑ เดือน
เพื่อทบทวนตัวเองทั้ง ๒ ฝ่าย....ก็ไม่เอา
(อย่างโน้นก็ไม่เอา อย่างนี้ก็ไม่เอา..ช่างโลภดีแท้เลยพ่อคุณ!!!)

แต่เค้าขอให้เหมือนเดิม
โดยให้สัจจะว่าจะไม่มีครั้งที่สอง

(ยึดมั้ย....แล้วถ้าอนาคตมีอีกล่ะ...อะไรจะบอกว่าจะไม่ทุกข์อีก!?!)

ทางเลือกนี้พี่ที่เป็นญาติธรรมที่นับถือกัน
ได้ให้ความเห็นกับยายมัทว่า

ให้ทบทวน สำรวจใจตนให้ดีว่า
เมื่อทิฏฐิมานะ และอัตตาตัวตน
มันได้ลดลงไปแล้วจากโทสะและอารมณ์ที่เกิดขึ้นขณะนั้น
สิ่งที่เราเสนอไป..ในข้อแรก
มันคือความปรารถนาของจิตใจโดยแท้จริงหรือไม่

หรือแท้จริงแล้ว

เป็นเพราะอารมณ์
เพราะทิฏฐิมานะมมังการ
และอัตตาตัวตนที่เคลือบคลุมอยู่มากมาย

เพราะเคยบอกไว้ว่าจะไม่เป็นที่หนึ่ง
เพราะมีที่หนึ่งย่อมมีที่สอง
คนอย่างข้าพเจ้าหากเป็นที่เดียวไม่ได้
ก็ขอไม่เป็นเลยจะดีกว่า !!!

(นี่ก็ยึดเพราะทิฏฐิ มานะมมังการ!?!)

และที่สำคัญ....เพราะยังไม่พร้อมและเข้มแข็งพอของทั้งสองฝ่ายเอง
ที่ไม่ปรารถนาการลาจาก สูญเสีย
ด้วยจิตที่ยังขุ่นมัวเพราะวิปโยค

(นี่ก็ยึดเพราะไม่อยากพลัดพราก!?!)

หรือเรียนรู้ที่จะให้อภัย
แล้วค่อยๆ ปลด ลด ละ วาง ความยึดมั่น
และอยู่กับมันให้ได้

(แล้วอย่างนี้ล่ะ เรียกยังยึดอยู่มั้ย...ก็ใช่มิใช่หรือ!?!)

ต้องตอบตัวเองให้ได้ก่อนว่าเราปรารถนาอะไร
โดยมีอะไรเป้นเป้าหมาย

หรือนี่คือบทสอบอันยิ่งใหญ่
ที่ต้องก้าวข้ามให้พ้น
เพราะไม่พ้น ก็ไม่หลุด

ในบรรดากิเลส ๓ ตัวนั้น
โมหะนี่แหละที่ละได้ยาก และใช้เวลาเนิ่นนานที่สุด
เพราะเป็นมูลเหตุของอกุศลธรรมทั้งปวง

โดยปกตินั้น การเป็นคนดี..ก็เป็นเรื่องที่ยากอยู่แล้ว
แต่ที่ยากกว่า คือการเป็นคนดีที่ไม่ขมขื่นและเป็นทุกข์
เพราะต้องใช้ “สติ” และ “ปัญญา” เป้นหางเสือ
และ ดวงจิตที่เข้มแข็ง เท่านั้นที่เข้าไปแก้ไขปํญหาให้ลุ่ล่วงไปได้

(ป.ล ยายมัทเองไม่มีอะไรจะให้อภัยตา
เพราะตาไม่ได้สร้างอกุศลกรรมใดใดให้ยายมัท
ตรงข้ามกลับส่งประทีปให้ยายมัทได้มองเห็นอะไรรอบๆ ตัวได้ชัดขึ้น
ในมุมที่อาจละเลยไปด้วยซ้ำ

อีกอย่าง....ยายมัทเป็นโรคกลัวความสูง
อุปมาของตาที่กล่าวมานั้น
ทำให้ยายมัทหวาดเสียวมาก

ไม่จำเป็นจึงไม่ชอบขึ้นที่สูงอยู่แล้ว
ถ้าตกลงมาแล้วดับดิ้นไปเลยก็แล้วไป
กลัวแต่ว่าต้องมาหยอดน้ำข้าวต้ม เพราะฟกช้ำ
ลำบากคนอื่นเค้าน่ะสิ
ก็เลยไม่อยากหาเหตุเสี่ยง...ตะกายขึ้นไปในที่สูงเท่าไหร่นัก!!!)

ขอบคุณมากมายนะคะ
สำหรับความเป็นกัลยาณมิตรที่มีต่อกันเสมอมา....
ซาบซึ้งจริงๆ ค่ะ

สาธุ และขอบคุณ ท่าน อ๊บอ๊บ มากๆค่ะ

ที่แสดงธรรมแบบตรงประเด็นมายาวเหยียด
(ไม่ค่อยได้เห็นท่านกบ พูดยาวๆ เท่าไหร่)

ใช่แล้ว ปวดก็ให้ รู้ว่าปวด ปวดก็ไม่จีรัง

วันนี้ปวด อยากหายปวด ก็หายามาทา มากิน

ตราบใดที่ยังมีขันธ์อยู่
ใครจะรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะไม่ปวดอีก หรือปวดยิ่งกว่า

นอกจากฝึกพัฒนาจิตให้อยู่เหนือความเจ็บปวด
ก็ดูความปวดไป เดี๋ยวก็หายปวดเอง
มันจะปวด ๒๔ ชม. ก็ให้มันรู้ไป



ใช่แล้วค่ะ ตอนนี้ยายมัทก็ทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

อยู่ตรงนี้เหมือนเดิม วางใจให้เป็นปกติ
ทำทุกวันในปัจจุบันขณะให้ดีที่สุด...เท่าที่จำได้

ขอบคุณมากนะคะสำหรับคำแนะนำดีดีที่มีค่า



ไม่เป็นไรเลยค่ะ...หยอกเย้าเคล้าธรรมกันเล่น
แต่แฝงไว้ด้วยเจตนาดี...
ยายมัทขอน้อมรับทุกคำแนะนำที่มาจากกุศลเจตนา
อย่ากังวลไปเลยนะคะ

ขอบคุณสำหรับดอกกล้วยไม้สวยๆ และ VDO ที่สร้างกำลังใจได้ดีเยี่ยมมากๆค่ะ

(มีต่อ)

ยายลูกโป่ง เพื่อนรัก

ยายมัทขอขอบคุณ...และซาบซึ้งเกินบรรยาย
สำหรับคำแนะนำ ความปรารถนาดี
และความกระตือรือร้น ห่วงใยที่รับรู้ และสัมผัสได้เมื่อยามเพื่อนพบปัญหา



นี่อาจเป็นสิ่งที่เค้าส่งมาเพื่อให้เราเรียนรู้ ทดสอบ
และหากข้ามพ้น..ในวิถีที่ถูกต้อง
อาจนำไปสู่สภาวะที่ดีกว่าก็ได้...ใครจะรู้

อย่างไรก็ตาม...

ยายมัทจะปฏิบัติตามคำแนะนำที่ยายลูกโป่งบอกไว้หลังไมค์ว่า

"แก้ไขได้ก็แก้ แก้ไขไม่ได้ก็ปล่อยวาง
ชีวิตนี้สั้นนัก สำคัญนัก
ใช้เวลาแต่ละวินาที ให้คุ้มค่า
สมกับได้เกิดมาในอัตภาพของมนุษย์
เพื่อมาสร้างสมบุญบารมี
เมื่อมีเวลาต้องคิดทบทวนชีวิตบ่อยๆ
ว่าอะไรขาดก็เติม อะไรเกินก็ตัด
แล้วชีวิตจะสมดุลทั้งทางโลกและทางธรรม

ชีวิตเป็นของเรา เลือกให้ได้และเลือกให้ดี
ว่าเราอยากปั้นแต่งให้เป็นอย่างไร
มีสติมากมากนะคะ...อย่าใช้อารมณ์
เหตุผลที่ถูกต้องเท่านั้น จะทำให้เราผ่านวันร้ายร้ายไปให้ได้"

แต่ยายมัทจะไม่ขออธิษฐานขอต่อ หรือตัดเวลา
หรือใช้กำลังบุญที่เราสั่งสมมาอธิษฐานเสี่ยงเลือก
ด้วยเหตุผลที่บอกไปแล้วนะคะ
แม้รู้อยู่ว่าสามารถทำได้....

ขอให้มันเป็นไปตามเหตุปัจจัย
และกำลังแห่งกรรมขาว และดำของทั้งสองฝ่าย
เป็นผู้ตัดสินดีกว่า....

และ...ไม่ว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น
ยายมัทก็จะไม่โทษใคร
เพราะเราจะเป็นฝ่ายเลือกทางเดินของเราที่ชัดเจนเอง
ทุกอย่างมีเหตุปัจจัย
เราเองก็อาจเป็นหนึ่งในเหตุปัจจัยทั้งในอดีต และปัจจุบัน
โดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์....

ผลถึงจึงต้องเป็นแบบนี้

ตาจ๋า ยายจ๋า ย่าทัก...จ๋า(อิ อิ แบบว่าอยากหน้ามึนเป็นหลาน...หง่ะ )
ท่านอ๊บ อ๊บ สุดสวยลูกโป่งของน้องแอบ
แม่นาง sirisak (อิ อิ แบบว่าชอบตัว a หง่ะ)



วันนี้ ไบจ๋อง...อิ อิ เจอ 2 ทางที่ต้องเลือก อุ อุ ด้วยล่ะ....

อิ อิ สองทาง สองทาง จริง จริง

วันนี้เพื่อน ๆ ไบจ๋องไปเที่ยวกันหมด
ไบจ๋องก็เลยต้องไปทำล่วงเวลาแทนเพื่อน
ทุกอย่างราบรื่นดี เมื่อใกล้เที่ยง ไบจ๋องก็เดินไปเข้าห้องน้ำ และแล้ว...
นั่นอะไร...อุ๊ยนั่นอะไร ขด ๆ โค้ง ๆ ลายปล้อง ๆ ยาวเมตรกว่า ๆ

ไบจ๋องก็เลยเดินไปเรียก รปภ. เพื่อหากระสอบ และอุปกรณ์พอที่จะจับงูได้...
เมื่อไบจ๋องเดินกลับมา มันก็เลื้อยเข้าไปในห้องน้ำ
ลำบากขึ้นล่ะสิ่ เพราะสุขภัณฑ์กีดขวางเยอะ...
รปภ. ก็ได้ไม้กับ พรมเช็ดเท้ามา
คือมันเป็นงูสิง ซึ่งมันไม่มีพิษ ก็เลยไม่ได้กระโตกกระตาก
เพราะตัวมันไม่ใช่เด็ก ๆ ขืนไปเรียกให้ใครช่วย เขาก็ช่วยฆ่าน่ะสิ่
พอดีที่สำนักงานมีตำรวจมาประจำอยู่..เขาก็มาช่วยดู และก็ออกไป

ไบจ๋อง กับ รปภ. ก็เลยต้อง
คาดว่า รปภ. เขาก็คงจะเสียว ๆ อยู่ แต่เห็นไบจ๋องมีเจตนาจะไม่ให้ฆ่ามัน...จริง ๆ
เขาก็เลยต้องพยายามช่วย...หาไม้มาเขี่ยให้มันเลื้อยออกไปข้างนอก
โอย๋...ก็อยู่สองคนในห้องน้ำหญิง...เน๊อะ มันก็ไม่ได้กว้างมาก
ถ้ามันออกอาการเฮี้ยนขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าจะหลบกันอีท่าไหนเลย...

ตอนแรกมันอยู่ด้านในสุดของห้องน้ำ
ไบจ๋องก็ค่อย ๆ ไปเปิดห้องน้ำและเอาไม้เคาะพื้นให้มันค่อย ๆ เลี้อยออกไป
ซึ่งพอมันเลื้อยออกไปถึงห้องที่สองแล้ว มันก็ดันเลื้อยออกมาตรงทางเดิน
กรรมของไอ้ทุย มันเจอ รปภ. ยืนอยู่มันก็เลี้อยกลับเข้ามาทาง ไบจ๋อง...
ไบจ๋อง ก็ยืนอยู่นิ่ง ๆ ซึ่งมันก็เลี้อยผ่านขาไบจ๋องไป
พอติดกำแพงมันก็เลื้อยกลับมา
รปภ. ก็รีบวิ่งเข้ามา หมายจะเอาไม้เขี่ยมันให้พ้นเรา เพราะกลัวเราโดนกัด
เอ๊า...พอมันเห็น รปภ. มันก็เลื้อยกลับ
โอย๋...มันก็กลับตัวไปกลับตัวมาตรงเท้าไบจ๋อง...จนมันสบช่องมันก็พุ่งตัวออกไป...
กรรมของไอ้ทุย เมื่อไปถึงทางเดินด้านนอก
พอเจอทางแยกแทนที่มันจะเลี้ยวซ้าย มันดันเลี้ยวขวา
และมันก็มุดลอดช่องประตูห้องเครื่องเข้าไป

ห้องน้ำว่ายุ่งแล้วนะ ห้องเครื่องยิ่งแล้วใหญ่ เพราะมีจุดอับเยอะ...
แต่สุดท้าย รปภ.ควานหาตัวมันและเขี่ยมันเข้ามุมจนกดตัวมันไว้ได้...
คราวนี้ปัญหาอยู่ที่ว่า จะเอามันออกไปยังไง
ก็เรียกตำรวจมาช่วย เปลี่ยนมือกด แล้ว รปภ.ก็พยายามไปหาอุปกรณ์มาใส่งู
ก็ได้ไม้มาอีกอัน... แบบว่ากระส่งกระสอบอะไร ไม่มีเลย...
สรุปคือ ต้องจับมัน ไบจ๋องก็วิ่งเข้าไปในห้อง เอาเสื้อแจ๊คเก็ตของตัวเองมา

เกริ่นมาตั้งนาน 2 ทางเลือก มันอยู่ตรงนี้ล่ะ...เลือกว่า ใครคือคนที่จะจับงู

คือ ไบจ๋อง เสนอทางเลือกแล้วหง่ะ ว่า เดี๋ยวจ๋องเอาไม้กดหัวงูเอง แล้วพี่ รปภ.จับมัน
พี่ รปภ. "โอย๋...จับมัน...ผมไม่ไหวครับ...ไม่กล้า..."

และ ไบจ๋องก็หันไปหาคุณตำรวจ "เดี๋ยวจ๋องเปลี่ยนมือกับคุณตำรวจ แล้วคุณตำรวจจับงู.."
คุณตำรวจ "หึ...ผมไม่เอา...เจออย่างนี้ผมมีแต่ฆ่ามัน"

อุ๋ย... ทางเลือกสองทางของไบจ๋อง คือ เขา...ไม่เอา...

ส่วนคนอื่น ๆ ไม่ต้องพูดถึง พอรู้ว่ามีงูอยู่แถวไหน เขาก็ปลิวไปกองกันอยู่ไกล ๆ

และแล้ว...ไบจ๋อง...ก็..."ชื่นชีวันเมื่อฉันและเธอ ชิดใกล้..."
เท่านั้นล่ะ ...ส่งเสียงลุ้นกันใหญ่...จับให้แน่น ๆ นะ
จับแน่นมั๊ย แน่นยัง เอาให้แน่น ๆ นะ แน่น ๆ แน่นมั๊ย...
"ห้วย...แน่นแล้ว..." และเขาก็ปล่อยไม้...

และเมื่อเราอยู่กันสองต่อสอง มันก็เริ่มออกอาการบิดขี้เกียจ...
และส่วนหางที่เป็นอิสระก็ขมวดมาพันข้อมือ...

โอย๋...คราวนี้...เป็นว่า...เอามือถือมาเก็บภาพกันใหญ่...

และสุดท้ายก็พามันไปปล่อยในดงต้นไม้ ไบจ๋อง ปล่อยไปทั้งเสื้อเลย...
พอทำงานเสร็จจึงกลับไปเอา...

แม้ไบกอนไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อ...
สองวันมานี้ ไบกอนเขียนอะไรเอาไว้ เพื่อให้ยายมัท...



แต่ไบกอน ก็ลบออกทุกที เพราะไบกอนคิดว่า
งานนี้ ท่าทางยายมัทจะไตร่ตรองอย่างละเอียดรอบคอบน่าดูชม...

นี่เป็นส่วนหนึ่งที่ไบกอน เก็บไว้ใน word และยังไม่ได้ลบ

คนที่มาทำให้เราสุขใจในรัก นั่นคือเขาเกิดมาเพื่อเรา
และคนที่มาทำให้เราทุกข์ใจในรัก นั่นเขาก็เกิดมาเพื่อเราเช่นกัน
ไม่ว่าเขาเข้ามา และทำให้เกิดสิ่งใดขึ้นกับเรา
ไม่ใช่เรื่องยาก ที่ไบกอนจะมองให้เห็นว่า สิ่งนั้นล้วนเป็นคุณต่อเรา
เพราะถ้าสิ่งที่เขาเคยทำ กำลังทำ และอาจจะทำในอนาคต
หากสิ่งนั้น ทำให้เราเกิดความสบายใจ ก็เป็นคุณ
และถ้าสิ่งที่เขาทำ กำลังทำ และอาจจะทำในอนาคต
หากสิ่งนั้น ทำให้เราเกิดความระคายใจ ก็เป็นคุณ

เป็นคุณในต่างแง่มุมกัน คุณหนึ่งคือกำลังใจ อีกคุณหนึ่งคือทำให้เราเห็นทุกข์
ในคน ๆ หนึ่ง วันหนึ่งเขาเคยเป็นกำลังใจ และ วันหนึ่งเขานำความทุกข์มาฝาก
อย่าเค้นหาความจริง ว่า สิ่งไหนคือใจจริงของเขา
เพราะถ้ามีหนึ่งจริง ก็มีหนึ่งที่เป็นเท็จ และเขาก็ได้ชื่อว่า คนหลอกลวง
และสิ่งที่เราเค้นมาได้ ก็เป็นทุกข์อีกตัว จากหนึ่งตัว เป็นสองตัวล่ะครานี้
แค่ทุกข์ตัวแรก เราก็จะเสร็จกิเลสอยู่รอมร่อแล้ว ยังเอาตัวที่สองมาเป็นกำลังเสริม
เมื่อมีตัวที่สอง ก็ต้องมีตัวที่สาม
ยิ่งมีตัวพ่วงมาก เรายิ่งต้องมีธรรมมากำราบมันมากขึ้น...

เคยเจอ..มันเข้ามาในห้องทำงาน..
ลูกน้องช่วยกัน..จับใส่ถุง..เพราะเคยบอก..ห้ามฆ่าสัตว์ทุกชนิด..

มันจับใส่ถุง..แต่มันไม่จับไปปล่อย..มันให้ลูกพี่มันทำ..
ขนาดไม่ได้อยู่ที่ทำงาน..พวกมันยังรอ..กรรมจริง

แรกเห็น..ก็เขาอ่อนแล้ว..แม่เจ้า..ยาวใหญ่จริง ๆ..เคยแต่ตัวไม่ใหญ่



กล้า..มาก ๆ ..เลยนะ..แม่ไบจ๋อง
นับถือ..นับถือ

สาธุ..

ตรงนี้..สำคัญมาก..มากจริง ๆ


ทำไปเถอะครับ...ได้ทำอย่างที่ได้คิด..ได้เลือก..ถูกต้องที่สุดแล้ว
แม้มันจะถูกต้อง..เฉพาะเวลานี้..ก็ตามที