พิมว่าพี่นิตาโพสต์ข้อความนี้ไว้ในกระทู้ของพิมนะคะ ... กำลังจะเข้าไปตอบที่บ้านของพิมแต่ไหงหาข้อความนี้ไม่เจอก็ไม่รู้สิ หาตั้งนานก็หาไม่เจอ ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เข้าบ้านซะด้วยสิคะ.... สงกะสัยว่าบ้านพิมมันคงรกมากแล้วล่ะมั้ง ... ไม่เป็นไรตามมาบ้านพี่นิตาเลยดีกว่า 555555

ถ้าถามความคิดของพิมนะ.... พิมคิดว่าพี่นิตาคงต้องลองทบทวนข้อดีและข้อเสียของเขานะคะ ว่าอย่างไหนมันมีมากกว่ากัน และคงต้องมองถึงข้อดีและข้อเสียของการมีเขาอยู่ด้วยกับไม่มีเขาอยู่ด้วยให้ดีอีกสักครั้ง

ถ้ายังยืนยันว่าข้อดีของเขามีมากกว่า ... และการอยู่กับเขายังดีกว่าการอยู่คนเดียว คงต้องพยายามลืมๆ ข้อเสียของเขาไปบ้าง แล้วเราก็เคารพการตัดสินใจของตัวเองว่าเราเลือกเองนะที่จะอยู่กับเขา ในเมื่อเราคิดว่าเราจะอยู่กับเขา เราควรจะมองข้ามข้อเสียของเขาซะ ลองกำหนดเวลาในใจว่าเราจะไม่หยิบข้อเสียของเขาขึ้นมาพิจารณาอีกเป็นเวลา 3 เดือน 6 เดือน หรือ 1 ปี และเมื่อเรากำลังจะคิดถึงข้อเสียของเขาก็ลองเอาเวลานั้นไปทำอย่างอื่นแทน เช่น อ่านหนังสือ ดูโทรทัศน์ พยายามหาความสุขให้ตัวเองมากที่สุด

มันก็เป็นสัจธรรมง่ายๆ นะคะพี่นิตา ถ้าบ้านเย็น บ้านน่าอยู่ นกกาและคนก็อยากเข้ามาอยู่ อยากมาอาศัย แต่ถ้าเราร้อน ก็ไม่มีใครอยากอยู่กับเรา

บางทีนะคะพี่นิตา ... เมื่อเราเย็นลง สามีก็อยากเข้าใกล้ มีกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น มันก็เป็นการทำให้เขาค่อยๆห่างจากอีกฝั่งหนึ่งไปเรื่อยๆ ซึ่งถ้ามันเป็นอย่างนั้น คนที่จะทนไม่ได้คงไม่ใช่เราแล้วจริงไหมคะ อาการโวยวาย ทะเลาะเบาะแว้ง แทนที่มันจะเกิดกับเราและเขา มันก็จะไปเกิดกับเขาและเธอคนนั้นแทน... ตรงข้ามถ้าเราร้อนแล้วอีกฝ่ายหนึ่งเย็น คอยดูแล คอยปลอบใจ มันก็เข้าทางเธอเลยจริงมั้ยคะ .... ลองใจเย็นดูสักนิด

เรื่องเงิน... คงต้องพิจารณาดีๆ อาจจะค่อยๆ พูดกับเขาว่าเราไม่ไหวที่จะรับผิดชอบคนเดียว ขอให้เขาช่วยในบางส่วน แต่... การที่จะเก็บเงินของสามีไว้ทุกบาททุกสตางค์แล้วเช็คค่าใช้จ่ายของเขาทุกอย่างโดยไม่ให้กระเด็นเลยสักแดงเดียว พิมเองก็ไม่ค่อยเห็นด้วยนะคะ เพราะดูว่าเราเองก็จะใจร้ายกับเขาเกินไปหน่อย .. เดินตามทางสายกลางดีที่สุด ... อย่าให้ตึงเกินไปและอย่าให้หย่อนเกินไป

ถ้าข้อเสียของเขามีมาก ... อยู่ด้วยกัน เห็นหน้ากันก็ทุกข์ โมโห โกรธ อยู่ตลอดเวลา .... พิมว่า การแยกกันอยู่อย่างกรณีของพี่ใหญ่ก็น่าจะดี หรืออยู่ห่างๆ กันอย่างพี่ทักทายก็เข้าท่านะคะ... ยังคงความสัมพันธ์ไว้แค่ ... เพื่อน ... ที่พอจะพูดคุยได้ ... ปรึกษาหารือเรื่องลูกได้ ... ก็พอ

พิมเป็นกำลังใจให้ค่ะ



พิม

พิมอ่านข้อความของ "คุณเอครับ" ซึ่งเป็นตัวแทนของผู้ชายที่มีผู้หญิงคนใหม่ พิมว่าเขาเองก็คงทุกข์บ้างแหละ .. ดูๆ ก็น่าสงสารเหมือนกัน

พิมอ่านข้อความของคุณอะไรก็ไม่รู้จำชื่อไม่ได้แล้ว กระทู้ชื่อไม่อยากอยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว ก็เป็นตัวแทนของผู้หญิงที่เป็นมือที่สาม .... อ่านแล้วก็อดสงสารไม่ได้เหมือนกัน เธอเองก็ดูเหมือนไม่มีความสุข

เฮ้อ... ดูๆ แล้วก็ทุกข์กันทุกฝ่ายล่ะมั้งคะ

ไปดีกว่า
พิม



หวาย.... นี่บ้านพี่นิตานี่หว่า นึกว่าบ้านพิมเองซะอีก 5555

เป็นเรื่องปกติคุณนิตา ยิ่งคิดมันยิ่งแค้น แล้วถ้าพูดถึงด้วย คราวนี้คำพูดที่เราไม่เคยพูดมันออกมาเป็นชุดเลย แต่ถ้าเราไม่คิด ไม่พูดถึงได้เมื่อไร ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะว่างเปล่า คงต้องใช้เวลาอีกนานพอสมควร

ถ้าคุณนิตาคิดว่า เราคนเป็นแม่สามารถส่งเสียเลี้ยงดูลูกด้วยลำแข้งของเราเองได้ คุณนิตาก็ไม่ต้องไปสนใจเขา ทำเหมือนกับว่าเขาไม่มีตัวตนอยู่ในบ้าน อดทนและเฉยเข้าไว้ เขาอยากอาระวาดอะไรก็ปล่อยเขาไป ดูไปซิใครจะอดทนกว่ากัน แต่ทั้งหลายทั้งปวง อย่าลืมความรู้สึกของลูก เพราะลูกคุณนิตายังโตไม่มาก วุฒิภาวะเขายังเด็กอยู่ พี่สงสารลูกมาก

คุณนิตาถามพี่ว่าสามีพี่เขาไม่กลับบ้านเลยหรือ เขาไม่กลับบ้านมาห้าเดือนแล้ว ก่อนหน้านั้นที่เขากลับก็กลับมาแต่ตัว ความห่วงใย ความเอื้ออาทร เขาไม่มีให้พี่มานานแล้ว พี่อดทนมาตลอดก็เพราะพี่คิดว่าเขาจะกลับเนื้อกลับตัว แต่ตรงกันข้าม นับวันเขาก็ยิ่งทำตัวเลวมากขึ้น มากขึ้น จนความอดทนของพี่ขาดผึง

นั่นแน่.....งอนพิมหรือเปล่าเอ่ย .... ตอบช้าไปหรือเปล่าคะเลยย้ายกลับบ้านเลย ..




พิมก็เป็นแบบเดียวกับพี่นิตาและพี่ใหญ่นั่นแหละ... เมื่อคิดถึงทีไรเราก็แค้น ยิ่งนั่งคิดก็ยิ่งแค้น และก็เริ่มแค้นมากขึ้นเรื่อยๆ ใจเราก็ร้อนจนลุกเป็นไฟ สุดท้ายไฟโทสะก็เผาเรานั่นแหละ ... ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย

ลองเปลี่ยนใหม่สิคะ... เมื่อเริ่มคิดแค้นก็หันไปทำอย่างอื่นแทน คิดอีกก็ทำอย่างอื่นอีก การทำอย่างนี้ก็เป็นการเบรคความแค้นของเราลงไปได้ ... แต่.. เราจะไม่หยุดแค้นหรอกค่ะเพียงแต่มันทำให้ใจเราเบาลงเท่านั้นเอง

ใจคนเราก็เหมือนกับม้วนเทป เผลอทีไรก็กรอกลับไปยังจุดที่ทำให้เราเจ็บได้ทุกที ย้อนคิดได้เป็นร้อยครั้งพันครั้งไม่รู้จักเหน็ดไม่รู้จักเหนื่อย และใจของเรามันก็ช่างไม่รักดีเอาเสียเลย ... แทนที่จะเลือกคิดในสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข มันกลับเลือกคิดถึงจุดที่ทำให้เราเจ็บปวดตลอดเวลาเสียด้วยสิ

พิมว่าการลองฝึกปฏิบัติธรรมก็เป็นสิ่งที่ดี ... พิมเองไม่ได้คาดหวังว่าการปฏิบัติธรรมจะให้บุญ กุศลอะไรมากมายจนทำให้สามีเลิกกับผู้หญิงคนอื่นได้ พิมต้องการเพียงแค่การฝึกสติ... รู้ให้ทันว่าเรากำลังทำอะไร ใจเราคิดอะไร อารมณ์เราเป็นอย่างไร .... ดึงให้ใจเรามาอยู่กับตัวเองมากขึ้น ... ก็เท่านั้นเอง

และจากการฝึกสติ ทำให้พิมรู้ว่า .. แม้แต่ใจของเราเอง มันก็ยากแสนยากที่จะบังคับให้มันอยู่นิ่งๆ ได้ การบังคับใจให้มองดูกายของตัวเองแท้ๆ ยังทำไม่ค่อยจะได้เลย แล้วเราจะบังคับใจคนอื่นได้อย่างไรกัน

การสวดอิติปิโสเท่ากับอายุบวกอีกหนึ่งก็ดีนะคะ ... เพราะทำให้ใจเราจดจ่อกับบทสวดและจำนวนรอบที่สวดไปแล้วเป็นการใช้สติถึงสองขั้น คือต้องระลึกถึงบทสวดด้วย และจำนวนรอบที่สวดด้วย สวดเสร็จก็หายแค้นพอดี 5555

พอแล้วค่ะ... ไม่รู้จะเขียนอะไร .. เบื่ออ่านแล้วหรือยังคะ ... ถ้ายังไม่เบื่อวันหลังจะมาโม้ต่อค่ะ...

พิม

[quote="หลวงจีนงมงาย"][center]tongue
[color=#0000BF]สามีนอกใจ

ไม่น่าจะเป็นทุกข์

สามีอยู่ในใจ

น่าจะเป็นทุกข์มากกว่า[/color]

สวัสดีค่ะ หลวงจีนงมงาย ชื่อน่ารักจริงนะคะ
อ่านข้อความของคุณแล้วก็ได้คิดไปอีกแบบ
ขอบคุณค่ะที่มาเยี่ยม แล้วแวะมาอีกนะคะ


สวัสดีค่ะคุณทักทาย พี่ใหญ่ น้องพิมและเพื่อน ๆ ทุกคน
นิตาไม่เบื่อที่เพื่อน พี่ น้อง ๆ เข้ามาให้กำลังใจ
ได้อ่านแล้วกระชุ่มกระชวยดีค่ะ
เหมือนต้นไม้นะ ถ้าไม่ได้รดน้ำก็เหี่ยวเฉา
พอมีคนมารดน้ำ ก็ชูช่ออยู่ได้ สดชื่น
นิตาสดชื่นทุกครั้งที่เข้ามาในลานนี้ค่ะ

รักนะ

พี่นิตา ใจคนเรานี่มันดื้อมากนะค่ะ
บอกให้มันทำอะไร มันก็ดื้อไม่ค่อยยอมทำ
ต้องใช้อะไร ต่ออะไร หรอกล่อมากมาย
แล้วบางครั้งเหมือนจะอยู่ดีแล้ว ก็กลับลุกขึ้นมา
งอแง โวยวาย ตีโพยตีพายอีก
อ้อเองก็เป็นค่ะพี่ ยังจัดการมันไม่ได้เหมือนกัน
ว่าจะไม่คาดหวัง แต่ก็แอบเพลอ ๆ ไปก็มี
พี่นิตาไม่ต้องกังวลนะค่ะ เราเป็นกำลังใจให้กันและกัน
มีอะไรก็ระบายออกมา อย่างน้อย ๆ อ้อก็ช่วยรับฟังได้
สู้ต่อไปพี่นิตา สักวันเราจะหลุดพ้นจากความทุกข์จากใจของเรา

เห็นพี่นิตาวันนี้ อ้อดีใจด้วยจังค่ะ
พี่เข้มแข็งขึ้นมาก อ้อเห็นแล้วปลื้มใจ
เรายังเป็นกำลังใจให้กันเสมอ ๆ นะค่ะ