พิมกลับมาแล้วค่ะ...

พิมได้ไปสถานสงเคราะห์เด็กอ่อนพญาไท (แต่อยู่ปากเกร็ด) และได้ไปปฏิบัติธรรมมาแล้วค่ะ... ปีนี้ค่อนข้างสวนกระแสสังคมค่ะ

การไปปฏิบัติธรรมครั้งนี้คนเยอะมากๆๆๆๆๆ พิมไปคนเดียวอีกเหมือนเดิมค่ะ แต่... ครั้งนี้พิมปฏิบัติได้ไม่ค่อยดีเลย อาจจะเป็นเพราะพิมไม่ค่อยสบายด้วย เมื่อวันที่ 30 ธันวาคม ครอบครัวพิมไปตักบาตรข้าวสาร อาหารแห้งกัน ในวันนั้น ฝนตกตลอดเลย เต็นท์ที่จัดเตรียมไว้ให้ค่อนข้างสูงทำให้ฝนสาดเข้ามาได้ เราเลยโดนละอองฝนกันทั้งครอบครัว

วันที่ 31 เป็นวันที่พิมซื้อนมผงและนมกล่องไปสถานเลี้ยงเด็กอ่อนพญาไทค่ะ ตอนกลางคืนพิมกับสามีดู count down (ในโทรทัศน์) จนดึก พิมได้นอนไม่กี่ชั่วโมงเอง

วันที่ 1 มกราคม พิมเริ่มมีอาการเหนื่อยๆ เมื่อยๆ ส่วนลูกๆ เริ่มมีอาการหวัด พิมเริ่มลังเล เป็นห่วงลูกๆ แต่ในที่สุดพิมก็ไปปฏิบัติธรรมเพราะสามีรับปากว่าดูแลลูกๆ ได้

เมื่อไปถึงวัดพิมค่อนข้างเหนื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะได้พักผ่อนน้อยด้วยมั้งคะ พิมทำได้ไม่ค่อยดีเลย ใจไม่ค่อยนิ่งเลย แต่พิมก็พยายามอดทนปฏิบัติจนครบกำหนด ครั้งนี้เหนื่อยมากๆ ค่ะ ... แต่ถึงอย่างไร.. วันกลับบ้านพิมก็รู้สึกอิ่มใจนะคะ

จบแล้วค่ะ
พิม

ดิฉันก็ปัญหาเหมืนกันคะสามี แอบมีอะไรกับหญ้งอืนทุกใจมากค่ะแล้วปกปิดไว้ไม่ให้รู้เป็นเดือนค่ะ ที่ดิฉันรู้ก็เพราะเพื่อนเขาเอาเรื่องมาพูดล่อ เล่นกับเราเรื่องมันก็เลยแดงขึ้นมาเราถามเขาอีกทีเขาก็ยอมรับ ตอนนี้ก็ให้เวลามันพาความเจ็บปวดไป

สิ่งที่พิมอยากเล่าอีกเรื่องคือเรื่องสถานเลี้ยงเด็กอ่อนพญาไทค่ะ…

สถานที่ของสถานเลี้ยงเด็กอ่อนพญาไทค่อนข้างดูดีมาก จำนวนสิ่งของที่คนนำมาบริจาคค่อนข้างมากด้วยค่ะ... อาจจะเป็นเพราะว่าวันที่พิมไปเป็นวันสิ้นปีพอดี หลายๆ คนอาจจะคิดอยากทำทานเช่นเดียวกับพิมล่ะมั้งค่ะก็เลยไปบริจาคสิ่งของและนมกันเยอะ...

แต่... สิ่งที่ติดอยู่ในความรู้สึกของพิมคือคนเลี้ยงเด็กค่อนข้างน้อยมาก ... พิมไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะพี่เลี้ยงเด็กเขาหยุดกันหรือว่าอย่างไรนะคะ เพราะพิมไปวันที่ 31 ธันวาคมพอดี ... บางห้องเด็กเกือบ 30 คน มีพี่เลี้ยงเด็กเพียงคนเดียว พิมอยากจะถามเขาแต่ก็ดูเขายุ่งๆ กับเด็กๆ อยู่พิมก็เลยเกรงใจไม่ถามดีกว่า

พิมเห็นเขาติดป้ายไว้ว่า ... รับสมัครอาสาสมัครดูแลเด็ก... พิมก็เลยอยากประชาสัมพันธ์ให้พี่ๆ น้องๆ ในลานธรรมจักรทราบ เผื่อใครมีเวลาว่างและรักเด็กอยากสมัครไปเป็นอาสาสมัครดูแลเด็กก็ดีนะคะ.. พิมว่าการมอบความรักสำหรับเด็กที่ขาดพ่อและแม่ก็เป็นความสุขสำหรับผู้ให้ได้เป็นอย่างดีทีเดียว

ภาพที่พิมเห็นเด็กเล็กวัยไม่ถึงขวบยืนร้องไห้คนเดียวอยู่ในเปลทำให้พิมค่อนข้างสะเทือนใจเหมือนกัน อยากจะเดินเข้าไปอุ้มเขาขึ้นมาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเจ้าลูกชายคนเล็กวัย 3 ขวบเกาะพิมเอาไว้ แต่เจ้าลูกชายคนโตดูจะสงสารเด็กเหล่านั้นและจะ “in” เอามากๆ ซะด้วยสิคะ

สำหรับพิมคงเป็นอาสาสมัครดูแลเด็กไม่ได้หรอกค่ะ เพราะค่อนข้างไกลบ้านและลูกๆ ก็ยังเล็กมาก แต่ขากลับก็นั่งคุยกับเจ้าลูกชายคนโตว่าถ้าเขาและน้องๆ โตขึ้น วันเสาร์-อาทิตย์ เรามาช่วยกันเลี้ยงน้องกำพร้าได้ไหมลูก เขาก็รับปากว่าจะมานะคะ

จบแล้วค่ะ
พิม

พิมขอเป็นกำลังใจให้คุณแพนนะคะ... เข้าใจว่าคุณแพนคงเจ็บปวดมากเช่นเดียวกับพิม แต่พิมเห็นที่คุณโพสต์เรื่องราวของคุณไว้ในกระทู้อื่นแล้วก็อดชื่นชมคุณไม่ได้ .... คุณเข้มแข็งมากค่ะ ขอให้เรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ผ่านไปพร้อมๆ กับปีเก่านะคะ...

พิม

พิม ได้บุญกองโตเลยนะ
อ้อขออนุโมทนาบุญ ด้วยนะค่ะ
ขอให้ผลบุญส่งผลให้ ชีวิตครอบครัวของพิมดีขึ้น
มีความสุขกันตลอดไปนะ

คุณแพน อ้อเห็นใจคุณนะค่ะ
ค่อย ๆ คุย ค่อย ๆ ให้กำลังใจเขา
คือพอดีอ้อไม่ค่อยทราบรายละเอียดของคุณแพน
ไม่ทราบว่าคุณแพนมีบ้าน (กระทู้ของตัวเองไหม)
จะได้ตามไปให้กำลังใจได้ถูก แต่ถึงอย่างไร
ก็เป็นกำลังใจให้นะค่ะ คุณแพนเข้าใจถูกค่ะ
เวลาเป็นตัวช่วยที่ดีตัวนึง แต่ก็จำเป็นต้องหาตัวช่วยอื่นด้วย
ที่จะทำให้จิตใจเราเข้มแข็งขึ้น เพื่อลดการใช้เวลาลงค่ะ
สู้ สู้ นะค่ะ มีกำลังใจ มีผ้าซับน้ำตา มีอ้อมกอดอันอบอุ่นให้นะ

พิมเองก็สงสารเด็กๆ เหล่านั้นนะคะ .. อยากจะเข้าไปอุ้มเขาเหมือนกันค่ะ แต่เจ้าตัวเล็กของพิมไม่ยอม อาจจะเป็นเพราะน้องแพท (ลูกชายคนเล็กของพิม) แกเพิ่งจะตื่นนอนก็เลยยังงอแง พูดไม่ค่อยจะรู้เรื่องด้วย

ตั้งแต่มีลูกเป็นของตัวเองพอได้ยินข่าวเด็กถูกทำร้าย ถูกทารุณ ก็อดสะเทือนใจไม่ได้ทุกที ยิ่งข่าวแม่ทำแท้ง แม่ฆ่าลูกเนี่ย พิมจะรู้สึกหดหู่มาก... เฮ้อ...

*********
เปลี่ยนเรื่องดีกว่า .... พี่เพชร พี่penya หายไปไหนหลายวันแล้วนะคะเนี่ย พี่นิตาด้วย วันนี้ไม่เห็นเข้าบ้านไหนเลย

พี่ใหญ่ขา....
ไม่เห็นแวะเข้ามาเลยน้า.....

อ้อจ๋า.... คิดถึงจ้า


พิม

พี่ไปแอบด้อมๆมองๆมาทุกบ้าน กล้าๆกลัวๆไม่ค่อยกล้าเข้าบ้าน เห็นน้องๆส่วนใหญ่เก่งกันทั้งนั้น

พี่ไปเข้าบ้านคุณนิตามา เห็นหนูพิมให้ข้อคิดแล้ว น่าทึ่งมาก หนูเข้มแข็งจริงๆ พี่ดีใจด้วยนะ อายุหนูพิมยังน้อย ยังต้องผจญโลกอีกยาวไกล หนูพิมแข็งแกร่งตั้งแต่ตอนนี้ ต่อไปไม่ว่าจะมีอุปสรรคขวากหนามใด หนูพิมก็จะสามารถฟันฝ่าไปได้สบายๆ พี่ขอยกนิ้วให้

แหม...แหม....แหม...

พี่ใหญ่ยอพิมซะลอยเกือบทะลุเพดานแล้วนะเนี่ย... พี่ใหญ่เองก็เก่งค่ะ ช่วงนี้พิมรู้สึกว่าพี่ใหญ่ดีขึ้นเยอะเลย พิมอ่านแล้วก็หายห่วง ดีใจด้วยนะคะ .... ทานให้เยอะๆ นะคะ เอาให้สะโพกสะบึมเหมือนรูปที่พิมเคยเอามาให้ดูเลยนะคะ...


รักพี่ใหญ่ค่ะ
พิม

555 กลัวหาบ้านตัวเองไม่เจอ.....
ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน เดี๋ยวบ้านหายค่ะ
ก็เลยเข้าเป็นเจ้ดันเสียหน่อย ..... ดันกระทู้ตัวเองขึ้นมาไงคะ 555555

พิม

สวัสดีค่ะคุณพิม ดิฉันอ่านเรื่องของคุณแล้ว ศรัทธาในคุณจริง ๆ คุณเก่งจังคะ เรื่องของดิฉันเล็กน้อยมากถ้าเทียบกับของคุณแต่ดิฉันก็ยังทำใจไม่ค่อยได้เลย เอาคำแนะนำต่าง ๆ ที่คุณ ๆ ผู้มีจิตใจดีงามแนะนำไปปฏิบัติก็ดีขึ้นมากเลยค่ะ อยากรู้จักพวกคุณจังค่ะ

สวัสดีค่ะ และขอเป็นกำลังใจให้คุณผ่านจุดนี้ไปได้นะค่ะ

อยากจะบอกว่าปัญหาของคุณคล้ายของดิฉันมาก อายุเราก็ทำกัน มีลูกที่ต้องดูแลเหมือนกัน

สามีดิฉันรักภรรยาชาวบ้าน(มีความสัมพันธ์กันโดยที่ฝ่ายโน้นยังอยู่กับสามีเขา)เยินยอว่าเขาดีที่การกระทำทุกอย่าง ในขณะเดียวกันเราคนที่ต้องดูแลกิจการยามที่เขาต้องไปหากันเป็นฝ่ายผิดเขา ผู้หญิงของสามีโทรมาขู่จะทำร้ายมั่ง สามีจะฟ้องหย่าแบ่งสมบัติบ้าง ทำกริยาไม่ดีใส่สารพัด
...สามีและผู้หญิงคนนั้นโทรศัพท์นัดแนะจะหอบเงินหนีไปอยู่ด้วยกัน ถ้าดิฉันไม่ยกเครื่องที่พ่วงกันอีกเครื่องฟัง
กว่าจะรู้ตัวก็คงถูกทิ้งไว้พร้อมภาระมากมาย แต่พอรู้ก็เป็นอีบ้าไปพักใหญ่ๆ แต่ดิฉันโชคดีที่ลูกค้าสงสาร
แนะนำให้ท่องพุทโธ เวลาฟุ้งซ่าน หรือคิดมากๆ ก็ไปทำบุญ ถึงแม้มันจะไม่ช่วยได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่มัน
ทำให้ดิฉันดีขี้น ใจเริ่มมองการที่เขาไปหากันด้วยใจที่ยังเจ็บแต่ไม่โวยวาย คิดว่าใครทำอะไรไว้แบบไหน
ก็จะได้แบบนั้น ทุกวันนี้อยู่ด้วยกันเพื่อลูกเหมือนคนรู้จักที่อยู่ร่วมบ้านเดียวกัน ปัญหาที่ทำไมต้องทนเพื่อลูก คนเป็นแม่คนจะเข้าใจความหมายนี้มาก เราทุกข์แต่ลูกสุขก็ยอม

....และประโยคฮิตที่ฝ่ายบ้านสามีชอบพูดว่า ภรรยาต้องดูตัวเองว่าบกพร่องตรงไหนเขาถึงไปมีใหม่ บางครั้งก็ไม่ใช่เสมอไป อย่ายอมแพ้กับประโยคพวกนี้ มันเป็นข้ออ้างของคนอยากมีเมียน้อย ดิฉันถ้าอยู่แล้วจะมีการต่อปากต่อคำกันรุนแรงก็จะหนีไปทำอะไรที่ชอบ บางทีไปเสริมสวย ไปห้องสมุด หางานผ้ามาปัก ฟังเพลง งานอะไรก็ได้ที่เราชอบ ถ้าเราทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ

.....ดิฉันรู้จักลานธรรม เพราะตัวเองมีปัญหา พอได้เข้ามาถึงรู้ว่าไม่ใช่เราที่ทุกข์อยู่คนเดียว พยายามดูนะค่ะ ชวนลูกไปดูหนังตลกคลายเครียดแรกๆ อาจจะไม่ชินที่ต้องไปกับลูกคนเดียว แต่ปัญหาพวกนี้เวลา
จะช่วยให้เราทำใจได้มากขึ้น ดิฉันเชื่อว่าคุณต้องทำได้ สู้ๆๆๆ นะค่ะเพื่อลูกที่เรารัก