ตัวเราไม่ใช่ของเรา ตายแล้วเอาไปไม่ได้ จะอะไรกับคนรัก อย่าเอามาเป็นของตัวเรา

คนที่เราจะต้องให้ความรัก ตามอันดับ
1.พ่อแม่ เพราะตัดไม่ขาด
2.ลูกเรา คือเลือดเนื้อของเรา
3.ตัวเอง ต้องทำให้ตัวเองมีความสุข
4.ญาติพี่น้อง ค่อยช่วยเหลือจุนเจือซึ่งกันและกัน
5.สามีหรือภรรยา ของตน (อิอิ อยู่ท้ายสุดเลย)

ผมจัดอันดับถูกหรือเปล่าครับ?

เอากำลังใจมาฝากค่ะ

สู้ๆๆนะคะแยกกันมาแล้วคุณตู่อยู่กับลูกชายตัวน้อยอย่างมีความสุขดีกว่าค่ะไม่ต้องมาอดทนแบบวิท่ีอยู่กะคนท่ีเค้าไม่รักเรา วันนี้และตอนนี้แหละค่ะท่ีวิหันมาแก้นิสัยตัวเองเปล่ียนตัวเองค่ะ แล้วอย่าหันไปดูอะไรท่ีเกี่ยวกะเค้านะคะถึงแม้วิเองก็ยังทำไม่ค่อยได้อิอิ

สวัสดีค่ะ พี่ๆทุกท่าน ค่ะ มาเล่าความคืบหน้าหลังจากที่พยามทำใจได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่ก็มีสติตลอดเวลาค่ะ พยามคิดว่าทุกอย่างมันไม่แน่นอน ไม่เทียง เค้าไม่ใช่ของของเราอย่ายึดติด..

เมื่อวานได้มีโอกาสได้เจอเค้าคะ เพราะต้องไปธุระ ด้วยกันก็ถามเค้าถึงเรื่องราวในชีวิตเค้าว่าเป็นอย่างไร อะไรบ้าง (ใจจริงอยากลองใจตัวเองว่าจะเหมือนเดิมไหม) ปกติ ถ้าได้ฟังเรื่องของเค้าเราจะรู้สึกทุกข์ใจตามไม่ว่าจะเรื่องงานเรื่องส่วนตัวเค้าเอง เรื่องที่อยู่อาศัยเค้า เพราะคิดเสมอว่าทำไมหลังจากเค้าหลุดพ้นไปจากเรา เค้าลำบากจัง อยู่ๆก็นึกถึงคำคำนึงในเวปบอร์ดนี้ขึ้นมาว่า การที่เราอภัยสิ่งต่างๆที่เราทำให้เค้ามันดีกับตัวเราเอง เพราะมันจะไม่ไปผูกพันกันทำร้ายกันในภพต่อๆไป แต่ว่า...สิ่งที่เป็นกรรมที่เค้ายังทำไว้กับเรานั้นเค้าก็ยังคงต้องชดใช้ ถึงแม้ว่าเราจะอภัยแต่กรรมใครก็กรรมมัน ใครทำอะไรไว้ก็ต้องใช้กรรมไป เราคิดว่า ทำไมผู้ชายคนนี้น่าสงสารจังไม่มีความสุขกับชีวิตตัวเอง(แต่ปากเค้าบอกว่าเค้ายังมีความสุขดี) กลับไปอยู่บ้านตัวเอง ก็อึดอัด เพราะพ่อเค้ามีครอบครัวเค้ามาอยู่ จะไปอยู่กับน้า น้าเค้าก็ลำบากใจ ตัวเองกลายเป็นไม่มีใครอยากจะให้อาศัยอยู่ด้วย และชีวิตเค้ายังคงคุยกับคนโน้นคนนี้ ไปเรื่อยเปื่อย แต่ก็ยังหาใครจริงใจกับเค้าไม่ได้สักที (คิดว่าสังคมในโลกไซเบอร์ยังเป็นแบบนั้น) พอเราคิดได้ เมื่อเช้าเราเลยกรวดน้ำ พยายามทำจิตใจให้สบาย และอธิษฐานในใจว่า กรรมใดที่เธอเคยทำไว้กับฉัน ฉันอโหสิกรรมให้ และขออโหสิกรรมต่อเจ้ากรรมนายเวรของตัวเอง ขอให้บุญในการทำของเราครั้งนี้ส่งผลให้เธอพ้นจากทุกข์ ให้เธอมีความสุขกับชีวิต ... เราคิดแบบนี้จริงๆนะ อยู่ๆ ความรู้สึกมันก็เวทนา เค้าขึ้นมา ไม่รู้อารมณ์แบบนี้เค้าเรียกว่าปลงหรือป่าวคะ ?


อ่อ เมื่อวานตอนนั่งรถไป อยู่ๆเราก็พูดกับเค้าว่า ทุกอย่างมันไม่แน่นอนจริงๆเนอะ เค้าบอกว่าไม่แน่หรอกวันนึง เราอาจจะได้กลับมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันก็ได้ แต่เรากลับเฉยๆ กับคำพูดเค้านะ เค้าบอกเราว่าให้เราจดความต้องการของเราใส่กระดาษมาว่าถ้าเค้ากลับมาเราอยากได้ อยากให้เค้าทำอะไร เราบอกว่าเราไม่ทำ ตอนนี้ถ้าเธอจะกลับมาหรือไม่กลับมา มันไม่มีความหมายอะไรกับเราอีกแล้ว ถ้าอยากมาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่มา อนาคตไม่แน่นอน วันนี้เราอยู่ด้วยกัน วันหน้าเราก็คงต้องเลิกกันอีก ตายจากกัน เธอมีคนอื่น ฉันมีคนอื่น ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง แล้วเธอมั่นใจได้ยังไงว่า ที่ฉันเขียนใส่กระดาษไป เธอจะทำได้ แล้วฉันก็ไม่มั่นใจตัวเองหรอก เพราะความต้องการของคนเราไม่มีที่สิ้นสุด เกิดเขียนไปว่าต้องการแบบนี้ แบบนี้ แต่เอาเข้าจริง ก็ไม่ใช่ ก็ไม่พอ กลับเข้ามาสู่สภาวะแบบเดิม คือหวังมาก ทุกข์มากไม่ได้อย่างที่คิดก็เจ็บ เพราะฉะนั้น จะกลับหรือไม่กลับ จะมาหรือไม่มา ไม่เป็นไร ฉันจะมีความสุขกับชีวิตฉัน อยู่กับปัจจุบัน ถึงแม้จะทำได้ยาก ยังไม่ทันจะคุยกันจบก็ถึงที่ทำธุระเสียก่อน เลยไม่ได้คุยกันต่อเรื่องนี้ แต่พอเรากลับบ้านเรามานึก ว่าเราคิดแบบนั้นแล้วรู้สึกอย่างที่พูดไปจริงๆ หรือป่าว คำตอบคือใช่ค่ะ แม้กระทั่งตอนนี้ก็พยายามเรียกความรู้สึกแบบนั้นกลับมาอยู่กับตัว กลับมามีสติให้มาก ไม่พยามเขว ถึงแม้ จะบังคับตัวเองได้ไม่เต็มร้อยแต่ก็ดีกว่าไม่คิด ไม่ทำอะไรเลย


เป็นกำลังให้ทุกๆคนผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ ถ้ามีอะไรคืบหน้าจะกลับมาเล่าให้ฟังค่ะ

ปล. ทุกๆความคิดเห็นทุกๆ กำลังใจ อยากให้ทุกท่านได้ทราบนะคะว่า มันมีความหมายกับชีวิตผู้หญิงคนนี้จริงๆ ขอบคุณทุกท่านค่ะ

สวัสดีค่ะ คุณแม่จ๋า...
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ....ยอดเยี่ยมมาก ๆ เลย
ถ้าเป็นพี่เปิ้ล ...คงบ่อน้ำตาแตก อ้าแขนรับกลับมาแน่นอนเลย
และก็...
แต่คุณแม่จ๋า ....เยี่ยมมากๆ เข้มแข็งมาก นี่แหละคือผู้หญิงนักสู้ตัวจริง
ข้าพเจ้าขอคารวะด้วยความนับถือ นับถือ
--------
สู้ต่อไปค่ะ กำลังใจให้ล้านเลย...

ขอบคุณค่ะพี่เปิ้ล ตู่ไม่ได้ เข้มแข๊งไม่ได้ หนักแน่นหรอกค่ะ จริงๆตู่ก็อยากให้เค้ากลับมาแต่เพราะว่าเราไปคิดถึงตอนเราทุกข์ ตอนเราเจ็บ เราเลยไม่อยากกลับไปเป็นแบบนั้นอีกค่ะ ถึงแม้ตอนนี้ก็ยังสามารถพูดได้เต็มปากว่ายังรักผู้ชายคนนี้ค่ะ ยังอยากเห็นเค้ามีความสุขมากกว่านี้ ยังห่วงเค้า แต่.....ยังไม่อยากจะกลับมาใช้ชีวิตกับเค้า เพราะกลัวตัวเองว่า จะเอาตัวเองไปผูกมัดเค้า และหวัง ยึดติดเหมือนเดิมๆที่ผ่านมาอีก ตอนนี้พยายามไม่คิดคะ พยามไม่คิดถึงอนาคต พยายามไม่คาดหวัง อยากมีความสุขในวันนี้ อยากทำวันนี้กับลูก กับแม่ให้ดี เพราะอยากเห็นเค้าเป็นเด็กที่มีความสุข ถึงแม้ว่าอนาคตเราจะได้กลับมาหรือไม่ได้กลับมา ตู่อยากที่จะมีความสุขกับทุกเหตุการณ์ ได้อย่างสนิทใจค่ะ ^ ^


ปล. ขอบคุณคุณศรีสมบัติ ด้วยนะคะ ตู่จะพยามทำตาม และปล่อยวางให้ได้ค่ะ

มาเป็นกำลังใจให้คุณแม่จ๋าค่ะ
ไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้ และแน่นอน
ทุกอย่างเกิดขึ้นแล้วดับไป
คุณแม่จ๋าคิดถูกแล้วนะคะที่พยายามจะตัดเขาจากใจ
หากเขากลับมารักเราได้ สักวันนึงเขาก็ทิ้งเราอีกได้เช่นกัน

พี่ปลาดาวเองพยายามที่จะสลัดทิ้งสามีออกจากใจ
เพราะไม่อยากกลับไปทุกข์ใจอีก มันเจ็บปวดและทรมานมาก
"การไม่มีสามีเป็นลาภอันประเสริฐ"
พี่ปลาดาวพยายามท่องไว้ในใจตลอดเวลาค่ะ

"ทุกขัง อริยสัจจัง" ความทุกข์เป็นสิ่งอันประเสริฐ
ในความทุกข์มีความสุขซ่อนอยู่เสมอ จำไว้นะคะ