กระทู้นี้ เป็นกระทู้ความรักที่ครึกครื้น จริง ๆ ด้วย
เพราะระดมสมาชิกระดับ พระกาฬ แห่งลานธรรมเชียวนะ...
ยังขาด... ท่านชาติหย๋าม... หง่ะ... และ...คุณเพชร อยู่ไหน..เอ่ย...

นึกถึงท่าน Nat .. แต่เอ๋...รายนี้...ไม่ค่อยเฉียดมาใกล้แถว ๆ นี้สักเท่าไร...

อาหย๋าม อยู่ไหน...รายงานตัวด่วน...เจ้าค๊าาา

จะปีใหม่แล้ว...มามอบความสุขความอบอุ่นให้กับเพื่อนใหม่ที่กำลังทุกข์หน่อย...เร๊วววว...!

คำว่าอิสระ มีให้ตลอดครับ
ผมไม่ค่อยมีเวลาหรอก ตอนเย็นก็อยู่กับเขาแค่นั้น
เขาจะทำอะไร ดูหนังหรือไม่ดูผมก็ไม่เคยบังคับ อะไรสักอย่าง

ผมให้เขาเลือกตลอดว่าจะทำอะไร จะไปใหนยังไง เขาออกไปใหนคนเดียวไปกับที่บ้านผมก็ไม่เคยขัด
ผมอยู่บ้าน ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไร

ใจคุณตะหากที่ไม่มีอิสระ

คุณสร้างกรงขังที่เรียกว่า "ความรัก" แล้วเอา หัวใจตัวเองใส่เข้าไป

คุณเอาใจเข้าไปเกาะเกี่ยวเสียมากมายขนาดนี้ คาดหวังเสียขนาดนั้น

ถามใจคุณเองว่า อยากมีความสุขมั้ยคะ

หากคนที่คุณรักมีความสุข แม้ว่าข้างๆ เธอ จะไม่ใช่คุณ

คุณจะมีความสุขมั้ยคะ

อย่าลืมใส่ความเมตตาให้กับความรักของคุณมากๆ นะคะ

พร้อมๆ กับอย่าคาดหวัง ทุกชีวิตไม่มีใครเป็นเจ้าของใครหรอกค่ะ

ตอนมาก็มาคนเดียว สุดท้าย....ตอนจะจากไปก็คงไม่ได้เกี่ยวก้อยกันไปหรอก เชื่อสิ

ขอเพียงอย่านำดวงใจไปให้ใครเหยียบเล่น

เมื่อต้องการความสุขที่ยั่งยืน
มาเป็นรางวัลตอบแทนการเกิดมาของชีวิต
เราไม่ควรที่จะให้จิตใจไหลลู่
ตามแรงโน้มถ่วงของอารมณ์
ไม่ควรให้ความรู้สึกที่ติดลบมาเหยียบย่ำชีวิตจิตใจ
แล้วต้องทำให้เราเป็นได้แค่ผู้ยอมจำนน

การเรียกร้องเพื่อได้ครอบครองความสุขแต่ปฏิเสธที่จะอยู่กับความทุกข์
ชื่อว่าเป็นธรรมดาที่เราทุกคนล้วนมีความรู้สึกเช่นนั้น
เพราะเรามักจะคิดว่าความสุข เป็นสิ่งที่ชวนให้เข้าไปสัมผัส
แต่ความทุกข์เป็นสิ่งที่ควรผลักไสออกไปให้ ไกลตัว ............


หลายครั้งที่เราชอบชี้บอกเพื่อให้คนอื่นมีความสุข
แต่หลังฉากของความสุขนั้น เรากลับต้องจมอยู่กับความทุกข์เสียเอง
เป็นประเภทหน้าชื่นแต่อกตรมอย่างน่าสงสาร

ทั้งที่บางครั้งปัญหาที่คนอื่นมองว่าใหญ่หลวงยิ่ง
เรากลับมองว่ามันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้น
ไม่น่าจะก่อให้เกิดความวุ่นวายได้แต่อย่างใด
เพราะเรามองสิ่งที่เกิดขึ้น ด้วยความเข้าใจ
และรู้จักวางใจที่จะทำความรู้จักกับปัญหาอย่างรู้เท่าทัน

ตรงกันข้าม เมื่อวันหนึ่งเราประสบกับปัญหา
ที่ทำให้ความทุกข์มากลุ้มรุมจิตใจ
เราเองกลับรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้น ช่างเป็นเรื่องลำบากที่จะผ่านมันไป
ทั้งที่เรื่องที่เกิดขึ้นคนอื่นกลับมองว่า มันเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง

ด้วยเหตุนี้ การจะแสวงหาความสุขให้เกิดขึ้นกับชีวิตจิตใจของเรา
จึงไม่ใช่ อยู่ที่การสัมผัสแค่ความสุขที่ได้รับเท่านั้น
แต่รวมถึงการทำความรู้จักความ ทุกข์ หรือปัญหาที่เกิดขึ้นด้วยความเข้าใจอีกด้วย


ตั้งสติ......

viewtopic.php?p=139384&thanks=139384&to_id=14337#p139384

.........................................

สงสัยจะเป็นรักแรก ใช่ป่าวคะ
คุณยังต้องเรียนรู้ทำความเข้าใจชีวิต และ ความรัก อีกมากค่ะ
ศึกษาเรื่องราวประสบการณ์ของคนอื่นว่าเขาจัดการกับปัญหาอย่างไร
ความรักก็เป็นกิเลสตัวหนึ่ง หากคุณคิดว่ายังไม่สามารถตัดกิเลสตัวนี้ได้
คุณก็ต้องเรียนรู้ที่จะรักให้เป็นเพื่อจะได้ไม่ทุกข์ใจ

ความสุขที่แท้จริงคืออะไร.....มีทางเดียวที่เราสามารถค้นหาคือศึกษาพระธรรมของพระพุทธองค์

พ่อแม่ผมแยกทางกันตั้งแต่ผมยังเด็ก ชีวิตนี้ ถ้าไม่มีเขาผมก็อยู่ตัวคนเดียว

แล้วอย่างงี้ ผมควรทำยังไง ครับ



ไม่ใช่รักแรกครับ ผมเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่ใหนแต่ไรแล้ว ให้การทุ่มเท มากเกินไปด้วยแหละครับ

เท่าที่อ่านมา ผู้ชายอย่างคุณ หายากจัง (เอ..หรือว่ามีน้อยเนี่ย)

การที่คุณรักเธอมาก ให้มาก เป็นการให้ที่มากไป อาลัยอาวรณ์ พรำเพ้อเรื่อยไป
ทำให้เธอไม่เห็นค่า และเคยตัว

ถ้าจะบอกว่า เธอไม่เหมาะกับคุณหรอกค่ะ สำหรับชีวิตคู่ ต่อไปจะกลายเป็นว่า
คุณจะต้องวิ่งตามตลอด มันสาหัสนะ หากจะต้องเป็นฝ่ายวิ่งตามทั้งชีวิต

ลองปรับตัวเองใหม่นะ ให้แบบพอดี รักอย่างมีสติ ถ้าเธอพอใจ มันก็เป็นสิ่งที่ดี
แต่ถ้าไม่พอใจในความรักที่ให้ หากต้องการจากไป ก็ปล่อยไปเถอะค่ะ

ผู้หญิงที่ดี ยังมีอีกในโลกใบนี้ค่ะ

แต่ตอนนี้ต้องหันมารักตัวเองด้วย รักพ่อแม่ เพราะท่านรักเราเสมอ
เราลืมท่านไปหรือเปล่า หันมาดูแลท่านบ้าง ให้เวลากับท่านบ้าง แล้วทุกอย่างจะดีขึ้นค่ะ

....ขอให้คุณมีสติในการคิดเสมอ และสมหวังในความรักด้วยค่ะ....

การอยู่คนเดียว ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวค่ะ น่าจะทำให้เรามีเวลาคิดมากขึ้น ใช้สติในการคิด
อย่าใช้ความรักในการคิด คิดให้เป็นกลาง ผิด ชอบ เป็นอย่างไร
ลองชั่งน้ำหนักให้ถูก

ฝึกที่จะปล่อยวาง.....ในเรื่องที่เป็นทุกข์อยู่ อย่างมงายจนเกินพอดี
การทุ่มเทไม่ผิดค่ะ เพียงแต่อาจจะทุ่มเทไม่ถูกคน ลองเอาไปคิดดูว่าจริงมั๊ย

แบ่งเวลาไปทำบุญบ้างนะคะ อ่านหนังสือสวดมนต์บ่อยๆ ธรรมะจะช่วยขัดเกลาจิตใจ
ได้เป็นอย่างดี เป็นกำลังใจให้ค่ะ

แนะนำให้ ถอยออกมาสักก้าว

ระหว่างคนสองคน ควรมีช่องไฟไว้ให้ได้หายใจหายคอบ้าง จะได้ไม่อึดอัด

ถ้าคุณยังอยากรักษาความรักครั้งนี้เอาไว้

คุณโชคดีเพียงใดแล้ว...ที่มีโอกาสได้บอกรัก มีโอกาสได้รับรักตอบ

คุณทำทุกๆ วันระหว่างกันให้ดีที่สุด ผลจะออกมาเป็นอย่างไร ก็ขอให้ยอมรับ

ถ้าเธอรักคุณ เธอก็ย่อมเห็นคุณค่าของคุณและสิ่งที่คุณมอบให้ค่ะ............

อามาเมื่อไหร่ หลบกันให้ดีๆ ก็แล้วกัน
สาธุค่ะอา แห่ะ แห่ะ...
ฮะชู้บบบบบ....

อ้อ เข้าใจแล้วว่าทำไมน้องจึงมีพฤติกรรมดังที่เล่ามา เพราะขาดความรักความอบอุ่นในวัยเด็กนี่เองจึงโหยหาความรักจากใครๆอย่างสุดลิ่มทิ่มประตูจนเลยความพอดีไปเช่นนี้ และคงจะเป็นไปเรื่อยๆหากไม่แก้ไขจิตใจให้ถูกทาง เพราะจากสถิติรวมที่น้องบอกว่า..



แสดงชัดว่าเรื่องเคยมีมาแล้วด้วยอาการแบบนี้จนสาวๆพากันเตลิดเปิดเปิงไปจนหมด...และคงอนุมานได้ต่อไปว่าในอนาคต ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่น้องจะไขว่คว้าหาสาวที่ไหนๆ ตราบใดที่น้องยังทำตัวเป็นคนหิวโหยความรักชนิด"โซ"เช่นนี้ก็คงจบแบบไม่ happy ending เหมือนเคย ..

และก็เห็นใจมากกับคำถามที่น้อง สะท้อนออกมาว่า..



จริงทีเดียว คนธรรมดาที่ถูกทุกข์ครอบงำแล้ว ไม่มีที่พึ่งทางใจเลยย่อมไม่สามารถอยู่คนเดียวได้แน่นอน...เพราะการสั่งสมความรู้สึกว่าต้องพึ่งสิ่งภายนอกเพื่อความสุขมั่นคงปลอดภัย หมู่สัตว์ทั้งหลายจึงสร้าง "สัญชาตญาน"ในการอยู่แบบรวมกลุ่ม หรือเป็นฝูงขึ้น (herd instinct) จึงต้องดิ้นรนทำตนให้เป็นที่ยอมรับของคนอื่นเพื่อจะได้ชื่อว่าฉันมีกลุ่มอยู่ ...

คนที่จะสามารถอยู่คนเดียวได้ แม้จะคลุกคลีด้วยหมู่กลุ่มตามเงื่อนไขปัจจัยจำเป็นที่เลี่ยงไม่ได้คือคนที่มี"ปัญญา"เท่านนั้น และปัญญาที่ว่านี้มิได้หมายถึงปัญญาทางวิชาการหรืออาชีพแบบโลกๆ แต่หมายถึง"ปัญญา"ที่มาจากการศึกษาพระธรรมของพระพุทธเจ้าเท่านั้น เพราะคำสอนทั้งหมดของพระพุทธเจ้า[size=200]"เท่านั้น"ที่เป็นหนทางเพื่อการขจัดทุกข์..ตั้งแต่ทุกข์ ระดับชาวบ้านตีกัน ไปจนถึงทุกข์ระดับพระพรหม...[/size]

พอพูดถึงธรรมะน้องก็อาจรู้สึกผะอืดผะอมขึ้นมา ทำนองเดียวกับเวลาไม่สบายแล้วหมอต้องรักษาด้วยยาขม.. หรือวิธีการที่น่ากลัวบางอย่างมีการใช้มีดผ่าตัดเป็นต้น .. แต่อย่าลืมว่า แม้ในระยะเเรก ยาและมีดผ่าอาจไม่น่าพิสมัย แต่ผลในเวลาคือความสุขสบายที่ได้หายจากโรค จริงหรือไม่?

เรื่องของธรรมะไม่ใช่อะไรที่ใหนที่เราไม่เคยรู้เห็นหรอกครับ แต่เป็นเรื่องที่อยู่กับตัวเรา ในกายยาววาหนาคืบกับใจที่วุ่นวายนี่เอง..เป็นความจริงขั้นสูงสุด ที่เราควรรู้ควรทราบมากกว่าเรื่องอวกาศหรือใต้ทะเลลึก.ฯลฯ...เพราะรู้แล้วจะหายอาการ"บ้า"อย่างที่เป็นกันทุกคนในเวลานี้ จะหายบ้ามากน้อยก็ตามกำลังหรือระดับปัญญาที่พัฒนาขึ้น ที่หายบ้าเป็นปลิดทิ้งได้แก่พระอรหันต์ทั้งหลายนั่นแล..การจะไปถึงจุดหายบ้าก็ต้องมาจากจุดเริ่มต้นก่อนนะครับ..


เอาละต่อไปนี้มาเริ่มต้นกันใหม่นะครับ...
คำแนะนำที่พี่ๆทั้งหลายแสดงไว้นั้นล้วนมีประโยชน์ น้องพึงน้อมนำไปใคร่ครวญปฏิบัติดู หากติดขัดสงสัย คับข้องแค้นใจสิ่งใด นำมาเล่าให้พี่ๆฟัง ในที่นี้มีผู้ที่มีความหวังดี มีประสบการณ์ผ่านชีวิตแบบเลือดตาแทบกระเด็นหรือร้องไห้จนน้ำตาแทบเป็นเลือดมาแล้วมากมาย ท่านเหล่านี้เข้าใจซึ้งถึงทุกข์จากรักอย่างถึงแก่น ท่านเหล่านี้สามารถพาตนผ่านวิกฤติรักมาได้ด้วยการเข้าหาคำสอนของพระพุทธเจ้า และสามารถรักษาตนให้เป็นสุขได้อย่างไม่หวั่นไหวด้วยธรรมะที่คุ้มครองผู้ประพฤติธรรมเสมอ จึงเข้าใจปัญหาและมีใจกรุณาหวังชี้ทางสวัสดีให้คนที่ทุกข์..

น้องเป็นคนมีบุญเก่ามาจึงได้มาพบชุมชนนี้ ขอให้บุญนั้นส่งผลให้น้องพบแนวทางพาตนออกจากวังวนแห่งทุกข์ครั้งนี้นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

ผมอาจจะขาดความอบอุ่นแต่ ผมก็ยังมี ญาติพี่น้องอยู่บ้าง

ความรัก
กับคนอื่นๆ ที่เลิกกัน เพราะไม่ใช่ เรื่องแบบที่ผมเขียนบอกไป
คนอื่นๆผมไม่ค่อยสนใจพูดจาไม่ดีด้วยอีกตังหาก
แต่คนนี้ ตอนนี้ผมเริ่มโตก็เลยอยากหาคนจิงใจดูใจยันแต่งงานบ้างครับ
เสียดายเวลาที่ครบกัน ทำอะไรดีๆต่อกันมามากมาย ทุกสุข ร่วมกันเยอะมาก

ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์ มันจริงหรือ?
หากว่าแต่ที่ใดมีรัก และอุปทาน สำคัญตนตัว กู ของกู รักมัน รั่งมันให้อยู่นาน นั่นละจะทุกข์ตามมา ไม่งั้นก็ไปโทษความรักเป็นเหตุ ไปกำหนดเราต้องไม่มีรัก ไม่ต้องรักใครจึงไม่ทุกข์ บานปลายไปเรื่อย
ความรักหากหมายถึง ความรู้สึกดีๆ ไมตรีจิตที่ดี ไม่เจือตัณหา และสิ่งตอบแทน ต่อ กายธาตุ จิตธาตุนี้สรรพดวงจิต สรรพสิ่งทั้งหลาย ที่ฟิคแค่บุคคลหนึ่งบุคคลใด กว้างแบบไม่มีที่สุดไม่มีประมาณ นี้ละที่เรียกว่า เมตตาธรรมค้ำจุนโลก หากความรักนี้หมายถึงเมตตายอมไม่มีโทษ และไม่มีทุกข์ ไม่ใช่ทำให้รักนี้หมดไป แต่ที่หมดคือความหลง

ใครที่ศึกษามาเยอะก็หน้าจะรู้ว่าเหตุที่ทำให้บุคคล สองคน ชายหญิง ได้มาอยู่รวมกันเป็นสามีภรรยา ที่เหตุ2 อย่างคือเคยเกี่ยวกรรมกันมาก่อนในอดีตชาติ และอีกหนึ่งในชาติปัจจุบันมีการอนุเคราะห์สงเคราะห์แล้วเห็นอกเห็นใจกัน สรุปสั้นๆ กรรมเก่า กรรมใหม่ นั้นเอง ทุกสิ่งอย่างมันมีวาระที่ๆมันจะดำรงอยู่ได้นานหรือไม่ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เป็นพื้นฐานของเรื่องราวทั้งหลาย สรรพสิ่งทั้ง คือความผันแปรที่มีอยู่อย่างเนืองนิจ ไม่ใช่ว่าตายแล้วจะเรียกว่าไม่เที่ยงอย่างเดียว แต่หมายถึงทุกเรื่อง เหตุการณ์ สถานการณ์ ผันแปรในตัวมันเองตลอด ทั้งหมดนี้อยู่บนพื้นฐานแห่งความเป็นอนิจังตลอด จะโมเมอยู่ไม่ได้ ว่าผิดหวัง หรือไม่สมหวัง เราจากมัน หรือมันจากเรา มันเป็นความผันแปร ยึดไม่ได้ทั้งหมด อยู่อย่างนั่นอยู่แล้วตลอด หากมีใครเข้าใจว่าตายแล้วยึดอะไรไปไม่ได้เลย ก็เข้าใจปลงใจเดียวนี้ด้วย อยู่นี้ก็ยึดเป็นตัวกู ของกู ไม่ได้เช่นกัน ไม่ใช่ว่าตายแล้วค่อยมาว่า คือให้ปลงใจในปัจจุบันนี้นี่เอง ยึดไม่ได้ และไม่ยึดกันอยู่เองแล้ว