เพื่อให้ได้สาระมากขึ้นต่ออีกนิดนึ่ง


เมื่อใดสติตามทัน ทำงานสม่ำเสมอต่อเนื่องอย่างชำนาญ คนไม่ปิดบังตัวเอง ไม่บิดเบือนภาพที่มอง

และพ้นจากอำนาจความเคยชิน หรือนิสัยเก่าของจิตแล้ว

เมื่อนั้น ก็พร้อมที่จะมองเห็นสิ่งทั้งหลายตามสภาวะของมัน และรู้เข้าใจความจริง

ถึงตอนนี้ ถ้าอินทรีย์อื่นๆ โดยเฉพาะปัญญาแก่กล้าพร้อมดีอยู่แล้ว ก็จะร่วมทำงานกับสติหรืออาศัยสติ

คอยเปิดทางให้ทำงานได้อย่างเต็มที่ ทำให้เกิดญาณทัศนะ ความหยั่งเห็นตามเป็นจริงที่เป็นจุดหมาย

ของวิปัสสนา

แต่การที่ปัญญินทรีย์ เป็นต้น จะพร้อมหรือแก่กล้าได้นั้น ย่อมอาศัยการฝึกฝนอบรมมาโดยลำดับ

รวมทั้งการเล่าเรียนสดับฟังในเบื้องต้นด้วย การเล่าเรียนสดับฟังและการคิดเหตุผล เป็นต้น

จึงมีส่วนเกื้อกูลแก่การรู้แจ้งสัจธรรมได้

ที่ถูกหยิบขึ้นโต้เถียงกันบ่อยๆ คือชื่อวิปัสสนา สภาวะของวิปัสสนาเป็นยังไง มีลักษณะอาการอย่างไร

ทำงานร่วมกับสติเป็นต้นยังไง แล้วไปยังไงมายังไง จึงได้ชื่อวิปัสสนา สังเกตดูครับ


ความจริงนั้น สติมิไม่ใช่ตัววิปัสสนา ปัญญา หรือ การใช้ปัญญาต่างหากเป็นวิปัสสนา

แต่ปัญญาจะได้โอกาส และ จะทำงานได้อย่างปลอดโปร่งเต็มที่ก็ต่อเมื่อมีสติคอยช่วยกำกับหนุนอยู่

ด้วย การฝึกสติจึงมีความสำคัญมากในวิปัสสนา

พูดอีกอย่างหนึ่งว่า การฝึกสติเพื่อจะใช้ปัญญาได้เต็มที่ หรือเป็นการฝึกปัญญาไปด้วยนั่นเอง

ในภาษาการปฏิบัติธรรม เมื่อพูดถึงสติก็เล็งถึงปัญญาที่ควบอยู่ด้วยและสติจะมีกำลังกล้าแข็ง

หรือชำนาญคล่องแคล้วขึ้นได้ ก็เพราะมีปัญญาร่วมทำงาน

ปัญญาที่ทำงานร่วมอยู่กับสติในกิจทั่วๆไป มักมีลักษณาการที่เรียกว่า สัมปชัญญะ

ในขั้นนี้ ปัญญายังดูคล้ายเป็นตัวประกอบ คอยร่วมมือและประสานงานอยู่กับสติ การพูดจากล่าวขาน

มักเพ่งเล็งไปที่สติ เอาสติเป็นตัวหลักหรือตัวเด่น

แต่ในขั้นที่ใช้ปัญญาพินิจพิจารณาอย่างจริงจัง ความเด่นจะไปอยู่ที่ปัญญา สติจะเป็นเหมือนตัว

ที่คอยรับใช้ปัญญา

ปัญญา ที่ทำงานให้เกิดความเห็นแจ้งรู้เข้าใจสิ่งทั้งหลายตรงตามสภาพที่มันเป็น เพื่อให้จิตหลุดพ้น

เป็นอิสระ นี่แหละ คือ วิปัสสนา

viewtopic.php?f=2&t=18859&p=212498#p212498

ฝากแง่คิดกว้างๆไว้อีก

ปัญหาของมนุษย์ มีต่างๆมากมาย

เมื่อกล่าวให้สั้น ก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับดี-ชั่ว หรือดี-ร้าย และสุข-ทุกข์

ถ้าพูดรวบรัดลงไปอีก ก็รวมลงในคำเดียวคือ ทุกข์

แม้ที่พูดว่า มีชีวิตอยู่เพื่อหาความสุข ก็เป็นการบ่งถึงทุกข์อยู่ในตัว และทุกข์นั้นยังอาจส่งผลเกี่ยว

ข้องถึงความดีความชั่วและสุขทุกข์ต่อไปอีกหลายชั้นด้วย

เริ่มแรก การหาความสุข ก็แสดงอยู่ในตัวถึงความขาดแคลนบกพร่อง ความบีบคั้นกระวนกระวาย

หรือภาวะไร้ความสุขอยู่ภายใน ซึ่งเรียกสั้นๆว่ามี ทุกข์

จากนั้น จึงผลักดันให้ต้องออกแสวงหาสิ่งที่จะเอามาเติมให้เต็มหายขาดแคลนบกพร่อง หรือเอามาระงับ

ดับคลายความบีบคั้นกระวนกระวายนั้น

มองอีกด้านหนึ่ง ปัญหาเกิดจากมนุษย์มีทุกข์อยู่แล้ว แต่แก้ไขทุกข์ไม่ถูกต้อง จึงระบายทุกข์นั้นออกไป

ทำให้ทุกข์กระจาย เพิ่มขยายปัญหา

ด้วยความเป็นไปเช่นนี้ ทุกข์ที่เป็นสภาวะติดเนื่องมากับความเป็นสังขารของชีวิต หรือทุกข์ตามธรรมดา

ของธรรมชาติแทนที่จะถูกแก้ไข กลับถูกละเลยมองข้ามหรือปิดกลบไว้เสีย แล้วสุขทุกข์และปัญหาต่างๆ

ชนิดที่เกิดจากฝีมือเสกสรรผันพิสดารของมนุษย์ก็เกิดประดังพรั่งพรูวิจิตรนานัปการ จนแทบจะบดบังให้

มนุษย์ลืมปัญหาพื้นฐานของชีวิตเสียทีเดียว

บางคราวมนุษย์เองยังคิดหลงไปด้วยซ้ำว่า หากลืมมองปัญหาพื้นฐานของชีวิตนั้นเสียได้ ก็จะสามารถ

หลุดพ้นไปจากความทุกข์ และชีวิตก็จะมีความสุข

แต่ความจริงยังคงยืนยันอยู่ว่า

ตราบใดมนุษย์ยังไม่สามารถจัดการกับปัญหาพื้นฐานแห่งชีวิตของตน ยังวางตัววางใจหาที่ลงไม่ได้

กับทุกข์ถึงขั้นตัวสภาวะ

ตราบนั้น มนุษย์ก็จะยังแก้ปัญหาไม่สำเร็จ ยังหลีกไม่พ้นการตามรังควาญของทุกข์ ไม่ว่าจะพบสุขขนาด

ไหน และจะยังไม่ประสบความสุขที่แท้จริง ซึ่งเต็มอิ่ม สมบูรณ์ในตัว และจบบริบูรณ์ลงที่ความพึงพอใจ

ธรรมะที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้และนำออกสั่งสอนพุทธบริษัทนั้น ไม่พ้นเรื่องทุกข์และความพ้นทุกข์ของชีวิต

ว่าคำสอนมีมากมาย ก็ขยายออกจากชีวิตนี่เอง ซึ่งที่ท่านจำแนกแจกแจงออกเป็นขันธ์ได้ 5 ขันธ์

อย่างที่งงๆกันอยู่นี่

ชีวิตประกอบด้วยความทุกข์เดิม (สภาวทุกข์) และทุกข์จรซึ่งเกิดจากฝีมือมนุษย์เอง

การแสวงหาทางพ้นทุกข์ มีหลากวิธีการแล้วแต่ทิฐิ คือ ความเห็นความโน้มเอียงทางจิตแต่ละคน

แต่ละศาสนา

http://fws.cc/whatisnippana/index.php?topic=138.15

“การถือไม่กินปลาไม่กินเนื้อก็ดี การประพฤติเป็นชีเปลือยก็ดี ความมีศีรษะโล้นก็ดี การมุ่นมวยผม

เป็นชฎาก็ดี การอยู่คลุกฝุ่นธุลีก็ดี การนุ่งห่มหนังเสืออันหยาบกร้านก็ดี การบูชาไฟก็ดี การบำเพ็ญ

พรตหมายจะเป็นเทวดาก็ดี การบำเพ็ญตบะต่างๆมากมายในโลกก็ดี พระเวทก็ดี การบวงสรวงสังเวย

ก็ดี การบูชายัญก็ดี การจำพรตตามฤดูก็ดี จะช่วยชำระสัตว์ผู้ยังข้ามไม่พ้นความสงสัยให้บริสุทธิ์ไม่

ได้เลย”

(ขุ.สุ.25/315/374)

ไม่เข้าใจครับ..อาจารย์

และ..

ไม่เข้าใจ..ที่เข้าใจ..ด้วยนะครับ..คุณลูกศิกษ์ทวด

กรุณาอย่าเรียกอาจงอาจารย์เลยขอรับ กรัชกายรับไม่ไหวหรอก

สังเกตบ้านนี้เคยมีแขกมาเยี่ยมเยียนพูดคุยกันแบบสบายๆ แต่ตอนนี้ดูเหมือนเครียดๆ ผู้คนใช้ความคิด

กัน เพราะกรัชกายทำให้คิดทำให้เครียดกันกระมัง ไปล่ะครับนะ