การรักษาศีลก็ควรที่จะต้องทราบจุดประสงค์ของการรักษา
ก็คือเพื่อไม่เป็นการเดือดร้อนทั้งตนเองและผู้อื่น

ศีลข้อที่ไม่ให้เสพสิ่งบันเทิงใจนั้นก็เพื่อป้องกันไม่ให้หลงในความบันเทิงนั้นๆ
แต่ถ้ามีสติทั่วพร้อมแล้ว ความพอใจที่เกิดจากความบันเทิง
เราก็สามารถใช้สติพิจารณาสภาวะความไม่เที่ยงของมันได้
แต่ผู้ที่สติยังไม่ดีพอ อาจจะปล่อยอารมณ์ตามความพอใจนั้น
ลืมกำหนดรู้ ดูความเป็นจริงของใจที่กำลังเกิด ด้วยเหตุนี้ จึงมีศีลข้อนี้ขึ้นมา

คนที่ฟังเพลงแล้วมีสติ รู้กายใจขณะฟัง
กับคนที่นั่งอยู่ในความสงบ แต่ฟุ้งซ่านสติไม่อยู่กับกายใจ
ก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิงมิใช่หรือครับ