อ่านของหลายๆท่านแล้ว ก็ยอมรับว่าคล้ายคลึงกับตัวเราแต่บางคนทุกข์หนักกว่าเพราะเป็นครอบครัวมีลูกกันแล้ว แต่เรื่องของดิฉันคือเป็นแฟนกันเราคบกันมา 7 ปีได้ มันมีความผูกพันมากสำหรับตัวดิฉัน สำหรับตัวเขาดิฉันก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะถึงเลิกกันไม่ได้สักที เราทะเลาะกันอยู่ตลอดแม้ไม่ใช่เรื่องรุนแรง แต่ด้วยความที่เขาเป็นคนจริงจังบ้างานมาก จึงเหมือนจากที่เคยง้อกันกลับน้อยลง จนแทบไม่เลย ดิฉันรักเขามากเขารู้อยู่แก่ใจ จนมาถึงวันนึงเขาเริ่มเปลี่ยนไป ดูแคร์กันน้อยลง โทรหา มาเจอกันน้อยลง แต่ด้วยความที่ดิฉันคิดว่าเขาคงเหนื่อยกับงานไม่เคยคิดเลยว่าเขาเริ่มเบื่อดิฉันหรือว่าอะไรคิดเพียงแต่ว่าเขาไม่มีทางทิ้งเราได้ จนมาเดือนก่อนเขาบอกขอเลิกดิฉัน ดิฉันช๊อคและเสียใจมาก โดยเฉพาะคำพูดทีเขาบอกว่าความรู้สึกที่มีให้ดิฉันมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ดิฉันทำให้เขาเหนื่อยจนไม่ได้รู้สึกรักเหมือนเดิมดิฉันเจ็บมาก เหมือนตั้งรับไม่ทันไม่คิดล่วงหน้าว่าเขาจะทำแบบนี้ ร้องไห้เสียใจ กินไม่ได้นอนไม่หลับ อ้อนวอนเขาสารพัด ขอโอกาส ขอปรับปรุงตัว แต่ครั้งนี้เขาดูแข็งไม่อ่อนยอมเลยดูจริงจังและยังคงยึดคำพูดเดิมว่าเขาไม่ได้รักดิฉันแล้ว ดิฉันทำให้เขาหมดรักแล้ว ดิฉันทำใจไม่ได้ นั่งรถไปหาเขาคิดว่าการที่ได้คุยเจอหน้ากันมันคงทำให้อะไรดีขึ้นเหมือนที่ผ่านมา เขาก็ปลอบให้กำลังใจว่าเป็นเพื่อนกันเถอะ เราเข้ากันไม่ได้ในหลายๆ เรื่องดิฉันก็ร้องไห้ อ้อนวอน เขาก็กอดปลอบดิฉัน และเขาก็อยู่กับดิฉันทั้งคืนกอดดิฉัน พอตอนดึกที่ดิฉันร้องไห้จนหลับไป กลางดึกเขาก็เขาก็มากอดและมีอะไรกับดิฉันเขาทำเหมือนเรายังรักกันอยู่ แต่พอเช้าดิฉันก็กอดขอโอกาสเริ่มใหม่ก็เหมือนเขาจะโอเคและเหมือนปกติ แต่พอกลับมาสักระยะเขาก็เปลี่ยนไปอีกและบอกว่าให้เป็นเพื่อนกันแล้วเขาทำอย่างนั้นกับดิฉันทำไมถ้าไม่รัก ดิฉันร้องไห้ฟูมฟายส่งข้อความทุกทางไม่ว่าจะไลน์ เฟส โทรเขาก็ไม่รับ ดิฉันพยามบอกว่าจะเปลี่ยนปรับปรุงตัวทุกอย่างขอแค่โอกาส เขาบอกว่าตอนนี้มันไม่ได้ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปแล้ว ดิฉันบอกว่าดิฉันจะรอเขาเสมอทีีตรงนี้ที่เดิม เขาก็บอกว่าถ้ามีความสุขที่ได้ทำก็ทำไป ไม่แน่วันนึงเขาอาจมาหาฉันก็ได้ ดิฉันเจ็บปวดทรมารมากไม่รู้จะทำไงดี ปล่อยวางไม่ได้เพราะรักเขามากอยากแก้ไขแก้ตัวสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับเขา แต่เขาไม่ให้โอกาสเลย เหมือนตอนนี้ตัวคนเดียว เจ็บปวดทรมานมาก กลัวเขามีคนใหม่สารพัด กลัวว่าเขาจะไม่กลับมา แต่ยังแอบให้ความหวังตัวเอง เพราะเขายืนยันว่าที่เลิกไม่ได้มีคนอื่นแต่เป็นเพราะนิสัยเราที่เข้ากันไม่ได้ ไม่รู้จะทำยังได้แต่มีความหวังและรอเขากลับมา ใจมันฟุ้งซ่าน ไม่นิ่ง ไม่สงบ คอยแต่ส่องเฟสเขา อยากรู้ความเป็นไปของเขา อยู่ตลอดเวลา ในใจดิฉันได้แต่รอว่าวันนึงเวลาผ่านไปเขาจะนึกถึงและให้โอกาสดิฉันอีกครั้ง

วันนี้รู้สึกแย่อีกแล้ว คิดถึงเขามากอยากให้เขากลับมาเหมือนเดิม แต่หยุดฟูมฟาย หยุดส่งข้อความหาเขาพยายามจะไม่ส่งเพราะตอนนี้มีแต่รำคาญ ไม่รู้ว่าถ้าเราเงียบหายไปเขาจะนึกถึงเราบ้างมั๊ย แต่เราคิดถึงเขาตลอด เหมือนคนใจเสียใจหดหู่ คอยแต่ถามตัวเองเขาหมดรักเราแล้วจริงเหรอ เวลาที่เราหายไปเขาจะนึกถึงเรามั๊ย เขาไม่สงสารเราเหรอ ทำไมเขาดูมีความสุขที่ไม่มีเรา ขณะที่เราทุกข์เสียใจ ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป ใจมันเศร้ามาก ได้แต่ไหว้พระขอพรขอโอกาสอีกครั้ง อยากมีเขาอยู่ในชีวิตอยากให้เขาให้โอกาส จะทำยังไงต่อไปดี

คุณต้องรักตัวเองให้มากกว่านี้ คุณยิ่งตามตื๊อเค้ายิ่งหนี และยิ่งไม่เห็นคุณค่าในตัวคุณ หยุดเถอะค่ะ คุณมีคุณค่ามากกว่าที่จะไปนั่งตื๊อคนที่เค้าหมดรักคุณแล้ว และเห็นแก่ตัวมากที่ยังคงหลับนอนกับคุณแต่ก็ยังคงไม่เลือกคุณ เค้าเห็นคุณเป็นแค่ของเล่น ระบายอารมณ์เท่านั้น ขอโทษที่ต้องพูดตรงและแรง อยากให้คุณได้สติจริงๆค่ะ ยังมีคนที่รักคุณ และคุณควรจะแคร์คนเหล่านั้นมากกว่าผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนี้ นั่นคือ พ่อ แม่ ญาติพี่น้อง เพื่อน ของคุณ ลองพิจารณาดูนะคะ

ถ้าคุณได้เค้ากลับมาแล้วไงคะ คุณต้องยอมเค้าตลอด ชีวิตคุณจะเป็นยังไง มีความสุขจริงไม๊


ทบทวนดูนะคะ

ขอบคุณค่ะอยากจะตัดเขาให้ขาดแต่ทำไม่ได้เลยช่วงที่คบกันเขาเป็นคนดีคนนึงเลย ตอนนี้เฝ้าแต่โทษตัวเองสาเหตุที่ทำให้เราเลิกกันเป็นเพราะตัวดิฉัน ที่เอาแต่ใจ หาเรื่องทะเลาะชอบขุดคุ้ยแต่เรื่องเก่าๆ เฝ้าแต่โทษตัวเองอยากย้อนเวลาไปทำทุกอย่างให้ดีกว่านี้ มันยากเหลือเกินจะทำใจรับได้กับเวลา7ปีที่ผูกพันกันมา คิดเหมือนกันว่าตัวเองโง่ น่าสมเพชที่ตื้อขอความรักจากเขาไม่มีศักดิ์ศรีเลย แต่มันรักเขา อยากจะผ่านมันไปแต่ใจมันแย่เหลือเกิน

เรื่องบางเรื่องต้องใจแข็งครับ
จริงอยู่ว่าทำใจรับลำบาก แต่ลองคิดตรึกตรองดูดีๆครับ
ไฟมันร้อนครับ คุณเคยถูกไฟแผดเผามาแล้ว และก็รู้ว่ามันร้อนและรุนแรงแค่ไหน
ตอนนี้ขึ้นอยู่กับคุณเองแล้วครับ ว่าจะเข้าไปให้ไฟมันแผดเผาอีก
หรือจะถอยออกมาแล้วไปพักผ่อนไกลๆจากกองไฟ ผมว่าน่าจะได้รับความร่มเย็นกว่าที่เป็นอยู่นะครับ

คงไม่มีทางเลือกใด นอกจากต้องตัดใจ เขาดูไม่แคร์กันแล้ว โทรไปเขาก็ไม่รับเจ็บเสียใจ กลัวที่จะไม่มีเขา กลัวที่จะไม่มีใคร กลัวไปสารพัด ขอบคุณนะคะสำหรับข้อคิดมันถูกต้อง แต่กว่าจะทำใจได้ผ่านพ้นไปแต่ละวันยากจริงๆ แต่คงต้องทำ ขอกำลังใจให้ด้วยนะคะ เหมือนตัวคนเดียวจริงๆ ตอนนี้ ขอบคุณมากๆค่ะ

วันนี้แย่ร้องไห้คิดถึงเขาทั้งวันคิดว่าหยุดฟูมฟายได้แล้ว แต่ยังเลยยังทำเรื่องโง่ๆอีก ส่งข้อความหา โทรหาซึ่งเขาก็ไม่สนใจ เจ็บปวดกว่าเดิมอีก หลุดพ้นผ่านมันไปไม่ได้สักทีจะพูดระบายกับใครก็ไม่กล้า ไม่รู้จะทำไงต่อไปดี

เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีครับ
พยายามหาอะไรทำครับ จะได้ลืมๆเรื่องที่เลวร้าย
ฝึกปฏิบัติ บำเพ็ญเพียรภาวนา ช่วยได้มากครับ

ขอบคุณค่ะ พยามจะไม่นึกถึงเรื่องเก่าๆ คงไม่มีใครช่วยให้เราดีขึ้นได้นอกจากตัวเราเอง

หวัดดีค่ะ....คุณสุขที่ได้รัก....ชื่อเพราะจังและดูดี ลึกซึ้ง อ่อนหวาน.......และ...ชัดเจนในตัว ว่า มีความสุขที่ได้รักเขา และเราก็ไม่ต้องสนใจว่าเขาจะรักตอบ หรือไม่ ดีมั๊ยค่ะ
...อยากรัก ก็รัก อยากโทรฯ ก็โทรฯ แต่อย่าหวังผลรับว่าจะเป็นอย่างไร เพราะคาดหวังจะผิดหวัง เสียใจ เจ็บปวด.........

ช่วงแรก ๆ ๆ ดิฉัน เลือกที่จะปิดหู ตา ใจ อยู่เงียบ เขาไม่รู้ว่าเราคิดอย่างไร เพราะปกติจะงอนง้อเสมอ......ทำให้เขาเป็นงง....แล้วก็ขวนขวายที่จะอยากรู้เกี่ยวกับตัวเรา โทรฯคุยกับคนอื่นๆ ไปทั่ว........จริง ๆ เราก็สร้างคุณค่าให้ตัวเรา และ ใช้เวลาทบทวนความรู้สึก ต้องการของตนเองว่า เราต้องการอะไร มีเป้าหมายอย่างไร เขาสำคัญต้อเรามากมั๊ย ตัด กับเก็บ..มีผลอย่างไร???

พอเวลาผ่านไป เราทำใจได้ ฝึกตนเอง มีปัญญา...สงบ เขาเป็นฝ่ายงอนง้อ....แล้วก็ลดทิฐิลง

ขณะนี้ก็ยังคงประวิงเวลา แต่ให้โอกาสตนเอง และ เขา ว่าจะปรับเข้าหากันอย่างไร? ให้พอที่จะอยู่อย่างมีความสุข จากกันด้วยดี......

ใช้เวลาอย่างเดียวค่ะ......เดี๋ยวก็จะรู้ว่าจะจัดการอย่างไรที่เหมาะสม เราและเขา ไม่เบียดเบียนซึ่งกันและกันจนเกินไป อภัยได้ ก็ให้อภัย....ขอโทษได้ก็ขอโทษ.....

คนเราก็เท่านั้นเอง ไม่มีใครอายุยืนยาวถึง100 ปี ยังไงก็ต้องจาก....
ให้กำลังใจค่ะ......

ขอบคุณมากค่ะคุณกล้วยไม้ม่วง ใจตอนนี้อยากทำแบบที่คุณว่ามากเลยค่ะอยากลองนิ่งให้ได้ แล้วเราคงจะได้คำตอบทั้งจากเขาและตัวเรา คิดมาหลายครั้งแต่ทำไม่ได้เป็นคนฟูมฟายทำไรมากมายทั้งโทรส่งข้อความมากมาย ซึ่งคนจะยิ่งสร้างความรัอนเหมือนเติมเชื้อเพลิงเขาไปอีก มีแต่แย่ลงค่ะ ตอนนี้จะพยามยามสงบใจ เลิกโทร เลิกทำอะไรเล่านั้นจะดีกว่าให้เวลาเป็นตัวช่วยให้คำตอบ แต่ไม่รู้ตัวเองจะอดทนต่อความคิดถึงเขา อยากคุยกับเขาได้แค่ไหนแต่ต้องทำให้ได้ ขอบคุณทุกข้อคิดทุกกำลังใจนะคะ มันทำให้เรารู้สึกว่าโลกนี้น่าอยู่ขึ้นอีก คนที่ไม่รู้จักกัน ยังสามารถพูดให้กำลังใจกันได้ขนาดนี้ ขอบคุณจริงๆค่ะ

คุณเป็นอย่างไรบ้างแล้ว...เวลาช่วยอะไรได้บ้างไหมคะ
สุขที่ได้รัก...ฉันว่าคุณเสียใจมากกว่า...ไม่มีตรงไหนบอกว่าสุขเลย...

ของฉันยอมไม่ได้เรื่องการไปมีคนอื่น...แสดงว่าไม่รักเราแล้วเขาจึงไปมีคนอื่นได้อีก...ปล่อยเขาไปตามฝันซะให้เข็ด...เสียใจมากเหมือนกันที่เขาหมดรัก...แต่ลึกๆสบายใจ...โล่งใจ...ไปเสียได้ก็ดี...จะได้จบๆ...ทำไว้แสบมาก

เป็นกำลังใจให้นะคะ

หวัดดีคะ คนเราไม่ตายหรอกหากไม่มีคนรัก แต่จะตายเพราะรักคนอื่นมากกว่าตัวเอง ตอนนี้หากมองตามสถานการณ์คุณไม่ได้เป็นตัวเลือกของเขานะคะ คุณนะดีกว่าคนอื่นมากที่ไม่มีลูก ถามตัวเองว่าในเมื่อเขาไม่รักเราแล้ว เรายังจะตามเขาอยู่ทำไม (ขอโทษนะคะที่แสดงความเห็นอย่างนี้ เราเองเคยผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมา) อยากให้คุณลองอ่านเรื่องของคนอื่นดูบ้างและเอามาคิดว่าคุณดีกว่า เอาเทียบกะเราดีกว่า คุณดีกว่าเรามาก ลุกขึ้นมาให้ได้เวลาจะช่วยคุณเองนะคะ ( รับได้ก็ทน หากรับไม่ได้ก้ถอยออกมา) เจ๊บแทบตายเพื่อรอดในวันข้างหน้าไม่ดีกว่าเหรอ

ถูกต้องค่ะ ตายแน่ๆ...ถ้าไม่รักตัวเอง

คุณ สุขใจที่ได้รัก คะ คุณยังรอเขาอยู่อีกมั้ยคะ ตอนนี้

เรื่องของดิฉันเพิ่งเกิดขึ้นไม่นานเหมือนกันค่ะ แต่ดิฉันอยู่ในสถานะสามี ภรรยา ที่มีลูก 1 คน อายุแค่ 2 ขวบ สามีดิฉันมีคนอื่นค่ะ ผ่านเรื่องราวนี้มา 1 ปีค่ะ โดยสามีดิฉันไปๆ กลับๆ ทางนู้นทางนี้ ตลอดเวลาตั้งแต่จับได้ ดิฉันและเค้าเคยตัดสินใจจะหย่ามา 3 ครั้ง แต่ไม่ได้หย่าซะที ล่าสุดก็ดีกันค่ะ แต่มีพฤติกรรมที่ทำให้ดิฉันสงสัยและไม่เชื่อใจ และทางเค้าเครียดเรื่องงานและเงิน จนทะเลาะกันรุนแรง เนื่องด้วยดิฉันไม่คุมสติค่ะ ทนไม่ไหวก็เลยมีปากเสียง พร้อมส่งข้อความต่อว่าเค้าไป (สามีดิฉันเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดค่ะ) ผ่านไปสองวัน ดิฉันส่งข้อความไป "ขอโทษ ที่ทำตัวงี่เง่า" แต่สิ่งที่ได้รับคือ ข้อความตอบกลับมาว่า "รำคาญ" สั้นๆ แต่เจ็บปวดค่ะ

สิ่งที่ดิฉันนึกตอนนั้นคือ อยากเลิก อยากหย่า เลยตัดสินใจโทรหาเพื่อจะถามว่าตกลงจะยังไงกันต่อ เลยบอกว่ารำคาญใช่มั้ย ถ้าเป็นอย่างนั้นก็เลิกกันเถอะ แต่เค้าไม่ตอบ และดิฉันก็ยังถามเค้าเรื่องเงินเดือนที่จะต้องให้ดิฉัน แต่เค้าบอกเค้ามีปัญหา

เรื่องนี้ทำให้ดิฉันคิด และตกลงใจที่จะปล่อยค่ะ ปล่อยวาง ปล่อยให้มันเป็นไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เลิกฟุ้งซ่าน เลิกโทรหา เลิกอยากรู้ว่าเค้าเป็นอย่างไร ไม่ทนให้เค้ามองเราไม่มีคุณค่า และรักตัวเอง ไม่เอาตัวเองเข้าไปในความเจ็บปวด ถ้าเค้าไม่สนใจ ก็ช่างเค้าค่ะ ยังมีคนที่รักเรา สนใจเรา และอยากให้เราโทรหาและสนใจเค้าเยอะแยะค่ะ พ่อ แม่ เพื่อน ฯลฯ

ดิฉันคิดว่าเรื่องของดิฉันกับเค้าเป็นกรรมที่ต้องชดใช้กันค่ะ ดิฉันต้องชดใช้ให้เค้าที่อาจจะเคยทำกับเค้ามาเมื่อชาติก่อนๆ ยอมรับกับผลที่จะเกิดขึ้น และวิบากของมัน เมื่อถึงเวลาก็หมดกรรมกันค่ะ

สิ่งที่เราทำได้ หากเรายังรักเค้า และรักเค้าจริงๆ คือ ปล่อยให้เค้ามีความสุขกับทางที่เลือกค่ะ เมตตาเค้า ปรารถนาดีต่อเค้า แต่ไม่คาดหวัง ไม่ครอบครอง


เท่านี้สุขก็จะอยู่กับเราค่ะ