ความรัก ในความความรู้สึกของฉันมันน่าจะเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันอบอุ่น ปลอดภัยและสามารถทำให้ฉันพ้นผ่านจากสิ่งชั่วร้ายที่ฉันเจอมาตลอด 20 ปีได้ สำหรับตัวฉันเองฉันเติบโตมาจากครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าแต่ฉันเองกลับไม่รู้จักรักจากครอบครัวและผู้คนรอบข้าง ชีวิตของฉันเรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวผู้โดดเดี่ยวอย่างแท้จริง สิ่งที่ทำให้ฉันไม่รู้ว่าการได้รับความรักมันเป็นยังไง คือการที่ฉันแทบจะไม่ได้อยู่กับครอบครัวเลยตั้งแต่ยังเล็ก แต่ได้ใช้ชีวิตกับคนแปลกหน้าแทบจะทั้งหมดของชีวิตในช่วงแรก ได้รับการเลี้ยงดู มาแบบต้องดิ้นรน อดทนต่อความเจ็บปวด ความเศร้าใจ ความอ้างว้าง ความรุนแรงโหดร้าย แต่ฉันก็พร้อมที่จะเรียนรู้อยู่กับสิ่งที่ดีและไม่ดีเสมอ เผื่อมันจะทำให้ฉันรู้สึกว่าอย่างน้อยก็ทำให้ฉันรับรู้ถึงความรู้สึกของคนรอบข้างบ้างและรู้จักรักได้ดีขึ้น ความเลวร้ายของบุคคลและสังคมทำร้ายจิตใจจนมันเป็นอาชญากรรมทางความรู้สึกเลยก็ว่าได้ กับสิ่งที่เจอฉันซึมซับความรู้สึก นึกคิดเหล่านี้ไปเต็มๆโดยที่ฉันไม่รู้ตัวเองว่าตัวเองว่าฉันเป็นคนที่มองทุกอย่างเป็นลบหมด เห็นแก่ตัว รุนแรง ไม่เคยรักใครจริง รักตัวเองมากเกินไป มันทำใจฉันให้มืดอยู่ตลอดเวลา และนี่ก็เป็นปัญหาที่ทำให้ฉันเกิดความกลัว ความหวาดระแวงอยู่ลึกๆ ไม่สามารถแยกแยะระหว่างคนดีและคนไม่ดีได้เลย เพราะเจอแต่การหลอกลวงซ้ำซากจนใจมันปิดกั้นโอกาสดีๆ คนดีๆที่เข้ามาในชีวิต บางครั้งฉันก็เป็นผู้ทำลายสิ่งเหล่านี้เองเพราะปัญหาเดิมๆมันทำให้เกิดพฤติกรรมไม่ดีขึ้นมา ฉันถามตัวเองเสมอว่าฉันจะต้องเจอคนที่ทำร้ายจิตใจฉันอีกกี่ครั้งฉันถึงจะเจอรักในแบบที่ฉันปรารถนา ในชีวิตฉันได้เจอกับผู้คนมากมาย มีโอกาสเลือกก็มากแต่ทำไมฉันถึงหาคนจริงใจและเป็นรักแท้ไม่เจอ ทุกวันนี้ฉันโหยหาความรักและมีความหวังว่าจะได้พบคนที่ใช่ เมื่อมีใครเข้ามาฉันก็รับเข้ามาทันทีโดยขาดสติจึงเจอกับเหตุการณ์ผิดหวังแบบซ้ำซาก เหมือนกับตอนที่เรากระหายน้ำเป็นอย่างมาก แล้วรีบดื่มน้ำเข้าไปโดยหารู้ไม่ว่าในน้ำนั้นมียาพิษ จะทำยังไงให้รู้ว่าในโลกนี้ยังมีคนที่พร้อมจะรักฉันอย่างจริงใจทั้งที่ผ่านมาฉันเจอแต่ความรักจอมปลอม!

ตามความเข้าใจของผมนะ รักมันมีสองอย่าง ๑.รักแบบเมตตา ๒.รักแบบราคะ รักแบบที่สองนี้พระพุทธเจ้าท่านสอนให้ตัดทิ้งให้หมด เพราะมันเป็นทุกข์

แล้วไม่ต้องโหยหาความรักจากใครอีก ให้ตั้งใจใหม่ว่า เราเบื่อแล้วกับความรักลุ่มๆดอนๆที่ไม่มีอะไรจีรังยังยืน ถึงแม้เราจะพบรักแท้ความตายต้องมาพลัดพรากเราสองคนอยู่ดี เราเบื่อความโกรธเพราะความโกรธทำให้ใจเราเป็นทุกข์ เบื่อความไม่รู้เพราะความไม่รู้นั้นพาให้เราซวยอยู่ตลอดมีเหตุให้จิตเศร้าหมองตลอด

ให้ตั้งใจว่าเราจะไม่ขอเกิดอีกแล้ว ถ้าเกิดแล้วก็ต้องเจอแต่ความทุกข์ความซวยอยู่ตลอด เราจะปฏิบัติเพื่อที่จะไม่เกิดอีก เราจะปฏิบัติเบื่อความดับไปแห่งกิเลสตัณหา พระรัตนตรัยโปรดเป็นที่พึ่งให้เราด้วยเถิด.

ขอบคุณค่ะสำหรับคำแนะนำ เพราะความไม่รู้จึงเกิดเรื่องแบบนี้สินะ