สวัสดีค่ะ พี่ๆลานธรมทุกท่าน

จากที่หนูได้นำคำแนะนำที่ได้รับไปปฎิบัติทำให้มีสติในการดำเนินชีวิต...แต่มันก็มักจะมีอุปสรรคเข้ามาเสมอๆเลย ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ

คือจากที่หนูเปลี่ยนโรงเรียนมาตลอด ทำให้ไม่ค่อยที่จะมีเพื่อนที่คบกันได้อย่างสนิทใจมากเท่าไหร่ และก็ทำให้หนูกังวลเรื่องนี้เป็นอย่างมาก วัยรุ่นเป็นวัยที่สนุกสนานคบเพื่อนเฮฮา...แต่ข้างกายเราไม่มีใคร หนูกลุ้มใจมากๆเลยค่ะ หนูเลยพยายามหาเพื่อนค่ะ แต่จากเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่งเลย ทำให้หาเพื่อนได้ยาก
และ ที่แย่ไปกว่านั้น หนูรู้สึกว่ามีเพื่อนที่โรงเรียนไม่ชอบหนู...เอาเสียมากๆเลยค่ะ แสดงซะออกหน้าออกตา กลัวหนูจะไม่รู้ว่าเค้าไม่ชอบหนู ทำให้อึดอัดใจมากค่ะ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย หนูเป็นคนชอบเรียนหนังสือนะค่ะ แต่พอคิดว่า ต้องไปเจอกับเขา ก็ไม่อยากไปเอาเสียเลยดื้อๆเลยค่ะ หนูพยายามอดทน พยายาม เป็นเพื่อนกับแล้วน่ะค่ะ แต่ไม่เป็นผลเลย พยายามสวดมนต์ แผ่เมตตาให้เขาเเล้ว แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น..จนหนูเริ่มสิ้นหวังและท้อแท้มากๆเลยค่ะ รบกวนขอคำแนะนำจากทุกคนด้วยน่ะคะ และก็ขอโทษด้วยสำหรับคนที่คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กและไร้สาระ สำหรับชีวิตวัยรุ่นอย่างหนู นี่เป็นสิ่งที่แย่่มากที่สุดเลยค่ะ

การหาเพื่อน ต้องปรับปรุงบุคลิกเราเองนี่ล่ะนะคะ

๑. ใบหน้าเรายิ้มแย้มแจ่มใสหรือเปล่า ยิ้มด้วยแววตา ยิ้มแบบจริงใจ
๒. เราเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่หรือเปล่า แสดงน้ำใจกับเืพื่อนบ้างไหม มีงานการอะไรก็ช่วยแบ่งเบาเพื่อนบ้างเป็นการแสดงน้ำใจ
๓. การพูดจาของเรา ถึงพูดน้อยก็มีเืพื่อนได้ค่ะถ้าเรารู้จักพูดในสิ่งที่ควรพูด ในเวลาที่ควรพูด รู้จักพูดปลอบโยนบ้าง
๔. เราปรับตัวกับเพื่อนบ้างหรือเปล่า เช่น เพื่อนส่วนใหญ่เขาคล่องแคล่วแต่เราเชื่องช้างุ่มง่าม อย่างนี้ก็ต้องรู้จักปรับตัวเข้าหา
๕. คนรัก คนชังเป็นเรอ่งืธรรมดาค่ะ เราบังคับจิตใจใครไม่ได้ อันนี้แม้จะมีเืพื่อนมากก็ต้องทำใจเหมือนกัน มีคนรัก มีคนชัง โลกธรรมเนอะ

สู้ๆ

ไม่ใช่เรื่องไร้สาระหรอกค่ะ

คุณภาพสำคัญกว่าปริมาณนะคะ
เพื่อนน้อยแต่จริงใจดีกว่าอีก

ปรารถนาผลแบบไหนก็สร้างเหตุแบบนั้น
แต่ถ้ายังไม่เห็นผลทันใจก็อย่าท้อนะคะ
กฎของกรรมยุติธรรมเสมอ

เปลี่ยนคนอื่นนั้นยาก เปลี่ยนที่ความรู้สึกของเราจะง่ายกว่า
ทำลายกำแพงของความคิดที่ว่าเพื่อนคนนั้นไม่ชอบเราลงนะคะ
ไม่งั้นเราก็จะติดกับความรู้สึกนี้ไปตลอด
คุณค่าของเราขึ้นกับการกระทำของเรา
ไม่ได้ขึ้นอยู่กับการกระทำของคนอื่นซะหน่อยเนอะ
ถ้าเรามองอีกมุมนึง ความรู้สึกก็อาจเปลี่ยนไปเลย
ว่าเค้าน่าสงสารออก ที่ต้องขังตัวเองกับความคิดแย่ๆในหัวใจ
คนที่เกลียดชังคนอื่น เค้าจะมีความสุขจริงๆได้หรือเปล่า

อีกอย่างความรู้สึกก็ไม่เที่ยงหรอกค่ะ วันนี้เค้าไม่ชอบ วันหน้าความรู้สึกก็อาจเปลี่ยนได้
ใครยึดถือกับอะไรมาก ก็มีแต่จะทุกข์มาก

ตอนนี้ทำตัวเองให้เป็นเพื่อน เป็นที่พึ่งของตัวเองให้ได้ก่อน
เมื่อใจของเราเต็มแล้ว เราอาจไม่ต้องการแสวงหาคนอื่นมาเติมเต็มตัวตนของเราอีกก็ได้

นี่แหละคือความเป็นไตรลักษณ์
ทุกอย่าง เป็นอนัตตา บังคับให้เป็นไปดังใจไม่ได้
จิต เกิดขึ้นเพื่อรับกรรม
จิต ไม่ใช่เรา
เราไม่บังคับบัญชาอะไรไม่ได้เลย
ทุกอย่างแล้วแต่เหตุปัจจัย
ไม่ยึด ก็ไม่ทุกข์
อดีตเราเคยสร้างเหตุอย่างไรมา ก็ได้รับผลอย่างนั้น
เลิกยึดถือ

นี่เป็นคำแนะนำจากพี่นะคะ

-เพื่อนทำให้ชีวิตมีสีสันขึ้น แต่เพื่อนไม่ได้เป็นทุกอย่างในชีวิตของเรานะคะ!
เราเกิดมาคนเดียว เราก็ต้องตายคนเดียวอยู่ดี ดังนั้นเราจึงควรฝึกให้อยู่คนเดียวได้ มีความสุขด้วยตัวเองและเป็นที่พึ่งให้ตนเองได้ ทนกับตัวเองได้ แล้วไม่ว่าหนูจะอยู่กับใคร หรืออยู่คนเดียว หนูก็จะไม่ทุกข์อีกต่อไป

-ทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีให้คนอื่นก่อน แล้วเราก็จะเจอเพื่อนดีๆค่ะ
-ต้องรู้จักเลือกคบเพื่อน จัดลำดับความสำคัญให้ถูก คนบางคนเหมาะกับการเป็นเพื่อนสนิท คนบางคนเหมาะเป็นเพื่อนเฉยๆ คนบางคนเหมาะเป็นแค่คนรู้จัก แต่ไม่ใครเหมาะเป็นศัตรูของเรา

-มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียดค่ะ เป็นธรรมดาของโลก ต่อให้เปลี่ยนตัวเองตามคำบอกของใคร สุดท้ายเราก็ไม่ได้เป็นตามที่ทุกคนต้องการ เราต้องมีจุดยืนของเราเอง รู้จักจุดเด่นและจุดด้อยของเรา ปรับปรุงตัวเองแบบที่เรียกว่า ตนเตือนตนได้ค่ะ

นี่สาวน้อย ผู้ที่ไม่ถูกนินทาว่าร้ายไม่มีในโลก ขนาดพระพุทธเจ้ายังโดนมาแล้ว แล้วหนูเป็นใคร
นี่เป็นอารมณ์ของคนไม่มีที่พึ่งนะสาวน้อย ให้หนูพึ่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ พระทั้งสามอย่างนี้
เขาไม่ว่าเรา มีแต่จะทำให้เรามีความสุข ให้หนูศึกษาธรรมะแล้วทุกข์จะคลายลง ไม่ต้องรีบร้อน
พี่ก็ไม่ค่อยมีเพื่อน พี่เลือกคบแต่เพื่อนที่ดี พี่ก็อยู่กับพระทั้งสามนี่แหละ ถึงมีความสุข

ประสบการณ์เดียวกันเลย
ลักษณะเป็นคนพูดน้อยเหมือนกัน (พูดน้อย แต่คิดมาก)
และต้นเหตุนี่อาจจะมาจากความคิดเราก็ได้นะครับ
แค่ความคิดเรา เรายังรู้สึกว่า "โดนเกลียด" เลย (ขนาดความคิดความรู้สึกของเรานะเนี่ย!)
ลองปรับเปลี่ยนความคิด ควบคุมความรู้สึกของเราเสียใหม่
เริ่มต้นจาก ทาน หัดให้เขาก่อน ไม่ว่าจะเป็นสิ่งของ กำลังกาย กำลังใจ
และง่ายที่สุดเลย ให้ "รอยยิ้ม" คนที่โกรธกันเค้าจะยิ้มให้กันไม่ได้หรอกเชื่อสิ
เวลาในชีวิตไม่ได้มีไว้เพื่อจมอยู่กับอารมณ์ที่ทำร้ายใจอยู่

ในส่วนของเขา เราจะทำอะไรได้?
สาเหตุที่ทำให้มีคนเกลียดเราอาจมาจากเป็นคู่กรรมคู่เวรกันมา หรืออะไรก็ตามแต่
คิดแล้วก็ไม่ได้เกิดผลดีเท่าไหร่ ยิ่งจะทำให้เหมือนยอมจำนนมากกว่า

มาคิดปรับปรุงในส่วนที่เป็นของเราดีกว่า
ลองเปลี่ยนจาก "ทำไมต้องมีคนเกลียดเรา?" เป็น "ทำไมเราต้องยอมให้คนเหล่านั้น อยุ่ดี ๆ ก็มาทำให้เราเป็นทุกข์ด้วยล่ะ?"

เขาอาจแสดงกิริยาท่าทางที่บ่งบอกว่าไม่ชอบเรา
แต่เวลานี้มีแต่เราหรือเปล่าที่จำ แล้วทับถมตัวเอง
มันจะเหมือนกับว่า กลับเป็นเราเสียอีกที่คอยมาโกรธ มาเกลียดตัวเอง

ความคิด ความจำ ความรู้สึกเหล่านั้น มันเกิดนานแล้ว แล้วมันก็ดับไปแล้วด้วย
เหมือนกับเวลาที่คิดทำไมมันทรมานจัง แต่พอมีเรื่องใหม่ให้คิด เรื่องเก่าก็หายไป
แล้วพอนึกได้ ก็เก็บมาคิดอีก ก็ทุกข์อีก (อาลัยอาวรทุกข์!)

แล้วเวลาเรียนก็ไม่มีความสุข พะวงอยู่กับเขา
จนสมาธิไม่ได้อยู่กับสิ่งที่ครูสอน ก็น่าห่วงอยู่นะครับ
แต่ทุกข์ปัญหามีทางแก้เสมอครับ ลองแก้ไขตัวเอง ปรับความคิดตัวเอง
"เอาตัวเราให้ดีไว้ก่อน" แล้วถ้ายังไม่ดีขึ้น....
ปล่อยไปเถอะครับ ปัญหาที่แก้ไม่ได้ ก็ถีบมันให้กระเด็นไปเลย!!
อย่าให้มันมาสร้างความทุกข์กับเรา เราทำดีที่สุดก็แล้วกัน ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย

เป็นกำลังใจให้นะครับ ยิ้มให้ตัวเองทุกวัน ให้กำลังใจตัวเองนั่นแหละ ทำดีแล้ว ๆ
เดี๋ยวมันก็ผ่านไป ๆ
ชีวิตทุกชีวิตมีทุกข์เป็นของตัวเองกันทั้งนั้น
ดังนั้นเราอย่ามัวแต่เพิ่มทุกข์ให้ตัวเอง ให้คนอื่นอีกเลย
เมตตา รักกัน ๆ ดีกว่า

"ใครจะว่าอย่างไรก็ใจเขา
ใจของเรารู้ดีกว่าไม่น่าสน
ใจคนอื่นหรือจะรู้เท่่าใจตน
เพราะใจคนร้อยคนก็ร้อยใน"

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม
สวัสดีครับ

(อย่าลืมทำการบ้านล่ะ^^)