หากปล่อยให้ใจป่วยตามร่างกายนั้น
เพราะใจเกิดความท้อแท้ ท้อถอย เบื่อหน่าย
จึงพยายามนึกหาสิ่งที่ดีมาบำรุงใจให้คลายเหงา
อารมณ์ปรุงแต่งไปอย่างฟุ้งซ่านในอคติ ๔

จึงต้องย้ำเตือนตนเสมอว่า
"ถอยเมื่อไรเราก็แพ้...แพ้อารมณ์ตัวเอง"

มีคำถามมากมายที่ค้นหาคำตอบ
ทำไมมนุษย์ที่เกิดมาบนโลกใบนี้
ที่อยู่รวมกันเป็นกลุ่มๆ ถึงต้องมีการแกร่งแย่งชิงดีกันด้วย
ทำไมถึงไม่รู้จักพอกับสิ่งที่มีอยู่ ทำไมเห็นคนอื่นดีกว่า
หรือ เหนือกว่า ทำสิ่งที่ดีกว่าต้องให้ร้าย ทำไมไม่คิดสร้างสิ่งนั้น
ขึ้นมาบ้าง ทั้งๆที่ก็เป็นคนเหนือนกัน สามารถแบ่งปันจุนเจือ
ช่วยเหลือกันได้ กับคำถามมากมายที่ไม่มีคำตอบ

นี่เป็นการชี้แนะสภาพความเป็นจริงของชีวิตและโลก
ที่มนุษย์ต้องดำรงอยู่ท่ามกลางสิ่งที่ตนเองเรียกขานว่า...
ความดี และ ความเลว ความรักใคร่ และความเกลียดชัง

ผู้ประเสริฐ...จึงมิใช่อยู่ที่การเปลี่ยนดำให้เป็นขาวทั้งหมด
หรือเปลี่ยนขาวให้เป็นดำทั้งหมด
แต่อยู่ที่การรู้จักเลือกจังหวะ และโอกาส
การใช้ประโยชน์จากของสองสิ่งที่ตรงกันข้าม
ด้วยการดำรงตนเป็นอิสระเหนือของสองสิ่ง
ไม่เช่นนั้นแล้ว..จะถูกดึงดูดและผลักดันโดยของสองสิ่งนั้นเอง

การอยู่เหนือการยอมรับ และ ปฏิเสธ
ย่อมบรรลุถึง การหลุดพ้น
และสามารถเลือกใช้สรรพสิ่งที่ถูกเรียกขาน..
เป็นสิ่งที่...ดีหรือ..เลว ชอบหรือชัง ขาวหรือดำ...นั้น
ได้อย่างเหมาะสมสอดคล้อง
ตามจังหวะแห่งกาลเทศะที่ควรจะเป็น

ผู้โพสต์เองก็ฝึกอย่างหนักกับสภาวะเช่นนี้
เพราะก็มีจิตใจรู้ร้อนรู้หนาวเช่นกัน

แกะกรรมกลบก่อนก้าน.....กลบกอง
กรรมกร่อนกกเกียรติกอง....กลิ่นกว้าง
เกียรติเกยกู่เกียรติกรอง......เกรียงเกริก
เกียรติกรุ่นกลิ่นกายกว้าง.....เกี่ยวก้อยกรีดกราย

ก่อนกลบกรรมแกะกล้า....เก็บกวาด
กรรณกลั่นกลิ่นกวนกวาด.......แกร่งกล้า
กวัดกรรมกล่ำกายกลาด......ไกลเกลื่อน
เกลาก่อเกริกไกรกล้า......กลั่นกว้านกรรมกวน

เกียกกายเกิดแก่นเกี้ยว.....เกลียวกลม
เก็จกิ่งเก๋กุลกลม.......เกี่ยวเกื้อ
กงเวียนกู่กอดกลม......ก้องกิจ
เกียรติแกร่งกรองกุลเกื้อ.....กิ่งก้านเกียรติไกล

กรรมกลบเกียรติก่อนก้อง....เกริกกิจ
กรรมก่อนเกาะเกี่ยวกิจ......ก่อเกื้อ
กุมเกียรติกร่อนกองกิจ.......กอบเกาะ
กรรมเกี่ยวกงเกวียนเกื้อ.....ก่นใกล้กอดกรรม

รสธรรมแห่งมนต์ท่องบ่นบอก
จากภายนอกสู่ภายในได้ช่วยเหลือ
พบวิบากมากน้อยคอยเอื้อเฟื้อ
เพื่อบรรเทาปล่อยวางจนรางเลือน

แท้จริงแล้ว
ตัวตนของเราถูกคุกคามด้วยกรอบของสังคม ที่ตีค่าเพียงภายนอก
ความปวดร้าวในความนิ่งงัน สันติภาพที่ฉาบทา
ปรากฎเพียงความงดงามที่ธรรมชาติซ่อนเร้นไว้
เพื่อรักษาตัวตนของเราไว้อย่างเงียบๆ

ดั่งพันธนาการแห่งสวนดอกไม้
คมหนามเหล่านั้นเริงร่าอย่างปราโมทย์ท่ามกลางสวนใจ
ที่โอบรัดดวงใจให้ไร้เสรีภาพและบาดเจ็บจากริ้วรอยร้าวราน
หยาดเลือดและหยาดน้ำตาเป็นเครื่องสักการะ

ด้วยหวังว่า...
สักวันดอกไม้จะคลี่กลีบตระการ
แม้ดวงใจจะสะท้านด้วยความทรมานจากการฝังคมของเรียวหนาม
เป็นของขวัญจากกาลเวลา เป็นสิ่งที่มีค่าและน่าจดจำ

แม่มณี.

กงล้อแห่งกาลเวลาได้ผันอดีตมาสู่ปัจจุบัน
แต่ก็ยังเฝ้าหวังว่า...
สักวันหนึ่ง กลีบดอกอันละมุน
จะช่วยลูบไล้ปลอบโยนบาดแผลร้ายกาจเหล่านั้น
ด้วยกระแสแห่งธรรม.

แม่มณี.

เทียบทับกันนั้นเปรียบกับทัดเทียม ล้นอกเพียบใหญ่ยิ่งใหญ่เพียบอกล้น
ทนสู้ยากบากบั่นบากยากสู้ทน รอนบั่นพ้นจนใจจนพ้นบั่นรอน

รักคุณสุดเช่นเกลียดเช่นดุจคุณรัก โฉงเฉงชักนักเบื่อนักชักโฉงเฉง
ดวงใจจนทนจำทนจนใจเอง ใจตรอมเกรงกริ่งยิ่งกริ่งเกรงตรอมใจ