เรื่องเล่าว่า...มีคน2คนเป็นเพื่อนกัน...ต่างร่วมเดินทางไปในทะเลทราย... ระหว่างทาง...เกิดโต้เถียงขัดแย้งไม่เข้าใจกัน
เพื่อนคนหนึ่ง...พลั้งลงมือ...ตบหน้าอีกฝ่าย คนถูกทำร้ายัง...เจ็บปวด...แต่ไม่เอ่ยวาจา...กลับเขียนลงบนผืนทรายว่า
"วันนี้...ฉันถูกเพื่อนรักตบหน้า" พวกเขายังคงเดินทางต่อ...กระทั่งถึงแหล่งน้ำ พวกเขาตัดสินใจอาบน้ำ...ชำระกาย...พลันคนที่ถูกตบหน้ากลับจมน้ำ... เพื่อนอีกคนไม่รั้งรอ...เข้าช่วยชีวิตตน คนรอดตาย...ยังคงไม่เอ่ยวาจา...กลับสลักลงไปบนหินใหญ่...
"วันนี้...เพื่อนรักช่วยชีวิตฉันไว้" อีกคนไม่เข้าใจ...ถามว่า... "เมื่อถูกฉันตบหน้า...เธอเขียนลงทราย...แล้วทำไมเมื่อครู่...ต้องสลักบนหิน" อีกคนยิ้มพราย...กล่าวตอบ "เมื่อถูกเพื่อนรักทำร้าย...เราควรเขียนมันไว้บนทราย ซึ่งสายลมแห่งการให้อภัย...จะทำหน้าที่พัดผ่าน...ลบล้างไม่เหลือ แต่เมื่อมีสิ่งที่ดีมากมาย...บังเกิด เราควรสลักไว้บนก้อนหินแห่งความทรงจำในหัวใจ...ซึ่งจะไม่มีสายลมแรงเพียงใด...ลบล้างทำลาย...."