ทำสมาธิ สมาธิก็ไม่เกิดให้ดังใจต้องการ จะไปสยามพารากอนคนก็เยอะเบื่ออีก

จะเข้าวัดก็ยังไม่ถึงเวลา จะไปป่าช้าก็กลัวผี (แต่ตอนตายเห็นแต่นอนให้เขาหามไปเผาด้วยดีทุกคน)

สับสนชีวิต ก็เรื่องของชีวิตมัน ไม่ใช่เรื่องของเรา (มีเรานั่นล่ะถึงได้สับสน)

จะแต่งงานมีครอบครัว ก็คิดกลัวไปล่วงหน้าสารพัด

โอ้ยชีวิตนี้ทุกข์ 108 หนอ




แล้วจะเอาไงไปไหนกันดีล่ะทีเนี่ย ?

ไม่ต้องไปไหนหรอกแม่มดเอ๋ย อยู่มันยังงี้แหละ (ถึงเวลาตายเอง)

วันธรรมดาก็ไปทำงาน วันหยุดก็พักผ่อน ชมนกชมไม้ไปตามเรื่อง


ว่างๆ ก็ฝึกจิตฝึกใจไปตามเรื่องตามเหตุตามผล โดยไม่คิดหวังผลว่าจะเอานั่นเอานี่ เอาสมาธิเอาปัญญา เอา

โสดา เป็นต้น

หรือคิดว่า ตายแล้วจะไปนรกอเวจี คิดล่วงหน้าทำไม


ทำงาน (กรรมฐาน) ให้ดีให้เรียบร้อยแล้วผลก็เกิดจากเหตุที่ทำนั่น ไม่ใช่เกิดจากความอยากได้นั่นได้นี่

ลองดูตัวอย่าง แต่ไม่ใช่เอาอย่างนะ

ดูดิ =>

เมื่อคืนนี้เอง ก่อนนอนก็ได้สวดมนต์ภาวนาและทำสมาธิ
ซึ่งปกติจะนอนทำสมาธิ ที่เติยงนอนนั่นเอง ไม่ได้ลุกขึ้นมานั่งให้เป็นเรื่องเป็นราว

ก็ทำอานาปณสติ กำหนดลมหายใจโดยใช้วิธีนับตั้งแต่ 1 ไล่ไปเรื่อยๆ
โดยมากจะกำหนดไว้ที่ 100 - 200 พอให้ใจนิ่งๆ แล้วก็พอ จะได้หลับสบาย

แต่เมื่อคืนพอนับได้ประมาณเกือบสองร้อย จิตเริ่มนิ่ง แล้วก็ดิ่งลงไปเรื่อยๆ
เสียงต่างๆเริ่มเบาลง ตัวก็เริ่มเบาลงคล้ายกับเรารู้แต่เลือกที่จะไม่ใส่ใจได้แล้วว่ามันจะร้อน จะเย็น ปวดเมื่อยอย่างไร

ทีนีพอทำแล้วมันสบาย ก็เลยทำต่อไปเรื่อยๆ ก็นับไปจนเกิน 600 แล้ว
รู้สึกว่ามันเลยเวลานอนมามาก เดี๋ยวจะเพลีย ก็เลยสั่งใจให้หยุด

แต่พอหยุดแล้วเหมือนมันยังติดอยู่ในอารมณ์สบายนั้นอยู่ ก็เลยคิดว่า งั้นลองใหม่ซิ ว่าเราจะสามารถเข้าไปได้ง่ายๆไม๊ ผลคือ ง่ายขึ้นกว่าเดิมมาก
เหมือนกับเราจับจุดได้แล้ว ก็ทดลองเข้าๆออกๆอยู่อย่างนี้

จนในที่สุดก็ไม่ได้นอนถึงเช้า และก็เหมือนจิตยังติดอยู่ในความสบายนั้นอยู่ พูดง่ายๆก็คือ จะเลือกใส่ใจร่างกายส่วนไหนก็ได้ ไม่ใส่ใจส่วนไหนก็ได้
เลือกจะรับรู้สิ่งรอบข้างอะไร หรือจะไม่รับรู้อะไรก็ได้
เป็นอย่างนี้อยู่ทั้งวัน ก็เหมือนเด็กที่ได้ของเล่นมาใหม่ เล่นไม่เลิกซะที


จริงๆตอนนี้สมาธิยังคงอยู่รึเปล่า เพราะมันก็ไม่กลับเป็นปกติซะที จะเดิน จะนั่ง จะนอน จะทำงาน เหมือนประสาทสัมผัสมันคมชัดมาก แต่เลือกได้ว่าจะสนใจหรือไม่สนอะไร


จริงๆแล้วเรื่องของการสวดมนต์ทำสมาธิจะปรึกษาคุณปู่ ซึ่งเป็นคนพาเข้าวัดและหัดให้ทำสมาธิมาตั้งแต่เล็กๆ

แต่คุณปู่ได้เสียไปแล้วค่ะ ถามคุณพ่อก็ไม่มีประสบการณ์ทางด้านนี้ ก็เลยไม่รู้จะไปถามใคร

เพื่อนรุ่นเดียวกันก็ไม่ค่อยมีคนสนใจ (อายุ 28)

วันนี้เข้าวัดแถว ม.ราม หวังจะไปถามใครในวัดก็ไม่รู้จะไปถาม ไปพูดคุยกับใครดี
จะเข้าไปหาพระก็ไม่รู้ต้องทำยังไง เพราะเป็นผู้หญิงและไม่มีเพื่อนไปด้วย
เนื่องจากเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใน กทม

.............................

คงจะเป็นอุบายวิธีนี้ค่ะจารย์ ที่ถูกจริตดิฉัน

จารย์คะ ปุจฉาอีกนิดนึง....
แ้ล้วเวลาที่ ให้กำหนดยังไงคะ
ว่า... หนอ... หนอ เหรอค๊าจารย์
(ราชบุรีขาดแคลนโอ่งมังกรแล้วนะคะตอนนี้ )

"ทุกข์ร้อยแป๊ด"


http://radio.sanook.com/music/player/%E ... %94/62270/

แม่มดพูดถึงเรื่องหนอแล้ว นึกถึงความหลังครั้งที่สนทนากับสหายธรรมท่านหนึ่งแล้วอดขำไม่ได้

ที่ลิงค์นี้ขอรับ

http://www.dhammajak.net/board/viewtopi ... &start=100


นำมาให้ดูตรงนี้หน่อยหนึ่ง =>

โอ.เค. ครับ

ได้ประเด็นใหม่แล้วครับ

กรัชกายจะทิ้งหนอแล้วนะครับ

โดยใช้ ครับ/ค่ะ แทนหนอ

ดูตัวอย่างครับ

“ทุกข์ครับๆๆ” “ทุกข์ค่ะๆๆ”

“สุขครับๆ” “สุขค่ะๆ” “เห็นครับๆๆ” “ เห็นค่ะๆๆ”

"เสียงครับ" "เสียงค่ะ"“ สั่นค่ะๆๆ” “สั่นครับๆๆ” ฯลฯ

คุณเห็นด้วยไหมครับ


หนอเปลี่ยนเป็นอื่นได้ (หรือไม่ใช้ก็ได้แล้วแต่กรณี ลมหายใจเข้าออก) ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ

ประเด็นสำคัญ คือ ในขณะนั้น เรารู้สึกอย่างไร ให้กำหนดรู้ (ปริญญากิจ)อย่างนั้น ตามที่รู้สึก

เป็นอย่างไร กำหนดรู้อย่างนั้น ตามที่รูปนาม (ธรรมชาติ) มันเป็น ก็แค่นี้เอง

ค่ะจารย์ แวะเข้าไปอ่านมาแล้วค่ะ

ก็เลยไม่ทราบจะใช้บริกรรมภาวนาว่าอะไร

องค์ภาวนา เช่น พุทโธ...เป็นสมถกรรมฐาน

งั้นการตามรู้ตามดู...ก็เป็นวิปัสสนากรรมฐาน

ไม่ต้องบริกรรมสิคะ ดูไปเรื่อยๆ

ดูไป... .... เริ่มแล้ว...มาแล้ว...ทุกข์แล้ว... อีกแล้ว

แล้วก็

ไม่รู้จะเอาไงดี แนะนำแม่มดนับเลขเอาก็ได้ นับอนุโลม จาก 1-100 แล้วนับปฏิโลมจาก 100-1

ลองดู

ค่ะจารย์

..............

มีปุจฉาอีกนิดนึงค่ะ

นับ 1-100.....100-1
ปัญญาจะเกิดตรงไหน ตอนไหนคะจารย์
สงสัยจริงๆ นะคะ ป่าวกวน

ถ้าขณะที่ ดิฉันกำหนด ทุกข์ค่ะ ...ทุกข์ค่ะ...
แล้วเฝ้าดูอย่างที่แล้วๆ มา พิจารณาดูตามกฎไตรลักษณ์ว่าเดี๋ยวก็ดับไป

นี่ดิฉันต้องปฏิบัติแบบนี้ไปจนตลอดชีวิตหรือคะจารย์
...หมดลมหายใจ คือหมดทุกข์กันในชาตินี้
ชาติหน้าก็เรื่องของชาติหน้า ไม่ต้องไปคิดถึง

รักษาศีล สวดมนต์ ภาวนา พอจะเข้าใจค่ะ และปฏิบัติได้
แต่ตรงการปฏิบัติเพื่อให้เกิดปัญญาดับทุกข์ได้ถาวร...ยังไงคะ
อ๋อค่ะ ปฏิบัติไป...ยังไม่ต้องคาดหวังอะไรตอนนี้

เคยเีรียนจารย์ตั้งแต่ทีแรกแล้วว่าไม่ปรารถนานิพพานหรือพุทธภูมิหรอก (ณ ตอนนี้)
เพียงแต่อยากได้อุบายละวางทุกข์ที่มันเกิดขึ้นตรงหน้า...วางยังไงคะ อุเบกขา
ว่าทุกอย่างไม่ใช่ของเรา มีวิธีไหนที่บอกตัวเองว่าอย่าเอาอารมณ์ไปจับกับเรื่องนั้นๆ

อืมม....วิธีนี้ได้มั้ยคะ
พอเริ่มตั้งเค้าว่าจะมาแล้ว....ให้รีบกำหนดลมหายใจเข้าออกตรงปลายจมูกเลย สั้น-ยาว
ดิฉันพอจะทราบว่าคนเราทุกข์เพราะไม่ได้อยู่กับปัจจุบันขณะ
มัวแต่แส่ส่ายไปนู่น...อดีตบ้าง อนาคตบ้าง มันก็เลยทุกข์....จิงๆ เลย


...................จารย์ ดิฉันว่าเรากำลังสนทนากันผิดกระทู้ป่าวคะ ฟังเพลงดีกว่าค่ะ

เห็นว่าผิดกระทู้ก็แบกไปวางที่กระทู้แม่มดดิขอรับ แล้วค่อยว่ากันที่นั่น



เดือนนี้เดือนสุดท้ายของปีแล้ว ฟังล่วงหน้าก่อนเลย


http://www.imeem.com/people/kAmOJRa/music/yZSoPzt9//

จานป้อ...แก้อาการ คุณแม่มดให้ได้นะคุ...เอ้ย...นะคะ

วันนี้เพื่อน (ปร)สิต ของเราหายไปไหน...น๊า...

จานป้อ บอกไม่ให้ไปกวน เพราะอยากจะสนทนาธรรมกับเจ้าสำนัก เพียงลำพัง
เราก็เลยเดินคอตก มาหา (ปร)สิตเพื่อน
พอมาหา (ปร)สิตเพื่อน (ปร)สิตเพื่อนก็ไม่อยู่...

ฟังเพลงรอดีกว่า...

http://www.youtube.com/watch?v=gXWD1HjWI8M&feature=related


ส่วนเพลงนี้ เก่ามาก... "สิงห์สาวนักสืบ ปี 2"

http://www.youtube.com/watch?v=eqMxHrkCSGA&NR=1