ขอขอบพระคุณสำหรับกำลังใจจากกัลยาณมิตรทุกท่านนะคะ ....

เราจะพยายามนะคะ .... แต่สิ่งที่ทำได้ยากมากคือ ภาพที่เค้าเสียชีวิตต่อหน้า...

มันเป็นอะไรที่ฝังใจ เมื่อภาพนั้นมันปรากฏขึ้นมาทุกครั้ง จะรู้สึกใจสั่น และจะร้องไห้ + กลัว

เวลานั่งสมาธิถ้าภาพนั้นปรากฏขึ้นมา จะนั่งต่อไม่ได้แล้วค่ะ ... หรือเวลาทำอะไรอยู่

รู้สึกว่าตัวเองช่วยอะไรเค้าไม่ได้เลย รู้สึกผิดอยู่ลึกๆๆ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีใครจะหยุดความตายได้

แต่เมื่อนึกถึงทีไรก็จะปวดใจทุกทีค่ะ....

http://www.dungtrin.net/multimedia/7months.html

ไม่ทราบเคยอ่านหรือฟังมั้ยคะ ขอแนะนำค่ะ ดิฉันก็กำลังศึกษาและปฏิบัติอยู่ในขณะนี้
อันที่จริงเคยอ่านและโหลดไฟล์ผลงานคุณดังตฤณมาแล้ว 2-3 เล่ม
ถึงขนาดแปะกระดาษที่เขียนว่า "รู้ลมหายใจ" ไว้ตรงโต๊ะทำงานกันเลย

วันหนึ่งจึงได้พบกัลยาณมิตรจากที่นี่ ดิฉันนับถือท่านเป็นอาจารย์คอยให้คำแนะนำ
ให้เข้าใจชีวิต และการปฏิบัติธรรม พร้อมกับส่งซีดีเสียงอ่านหนังสือเล่มนี้ให้

อย่าโทษตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วนะคะ เราไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้
นึกถึงแต่สิ่งดีๆ ที่คุณได้ทำร่วมกันดีกว่าค่ะ นั่นจะเป็นกุศลจิตที่คุณจะทำให้กับตัวเอง

เรื่องข้อแนะนำในการปฏิบัติโดยอาศัยหลักธรรมเป็นพื้นฐาน อีกเดี๋ยวจะมีท่านผู้มีภูมิธรรม
เข้ามาให้คำแนะนำนะคะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ระยะนี้ จขกท. ควรทำบุญอื่นๆไปก่อน เช่น ไหว้พระ สวดมนต์ ถวายสังฆทาน ปล่อยนก ปล่อยปลา
เป็นต้น

ยังไม่ควรทำสมาธิภาวนา ซึ่งเป็นการเข้าถึงตัวความคิดโดยตรง ยิ่งหลับตาดูความคิดยิ่งเห็นความคิดนั้นๆชัดเจน

เวลานั่งสมาธิถ้าภาพนั้นปรากฏขึ้นมา


ภาพประสบการณ์นี้ไม่หาย แต่อาศัยวันเวลาประสบการณ์เก่า ก็ถูกประสบการณ์ใหม่ๆ ที่รับมาในแต่ละวันๆ จากทางตา ทางหู ฯลฯ กลบประสบการณ์เก่าไว้ ก็จะเหมือนเจือจางลง

ดังนั้นช่วงนี้คงต้องอาศัยเวลา และ สร้างประสบการณ์ใหม่ๆที่เป็นกุศล เช่นการทำดังกล่าวข้างต้น กลบทับไว้

เสียใจด้วยครับ
ยิ่งคุณมีความทุกข์มากเท่าไร
ธรรมะที่จะสอนคุณก็ยิ่งมีมากขึ้นครับ

พยายามเยียวยาหัวใจให้หายโดยเร็วครับ
เป็นกำลังใจให้ครับ

ไม่มีใครทราบได้ว่าการสะสมของ(ปัญญา : ทางธรรม)แต่ละคนมีมาเช่นไรในหลายภพชาติ
บางคนจึงเผชิญกับความทุกข์ได้ (โดยที่ใจรู้ทุกข์และทุกข์ทางใจเกิดไม่กี่วันก็หายทุกข์จากเรื่องนั้น)
บางคนละคลายไม่ได้นานนับเดือน.....บางคนนานนับปี
ดิฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณzazapotter และเห็นใจเป็นอย่างยิ่ง
เป็นธรรมดาของคนที่แต่งงานมีครอบครัว
ก็ย่อมคิดแต่ทางไปข้างหน้าว่าจะต้องสร้างอนาคตและวางแผนการดำเนินชีวิตที่ดีให้กับบุตร
แต่เมื่อมีเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งรับหรือเตรียมใจมาก่อนจึงต้องเศร้าโศรกเสียใจ
ความเศร้าโศก ก็เป็น สภาพธรรมคือเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาเองจากจิตที่ปรุงแต่ง(หรือจำเรื่องราวในอดีต) เราบังคับบัญชาไม่ได้
แต่ขอให้คุณzazapotter ทราบว่า หากครั้งใดที่คุณนึกถึงเรื่องราวดีๆ อย่างเช่น การเคยไปทำบุญร่วมกัน หรือสิ่งดีๆที่สามีคุณเคยทำ เมื่อนึกถึงครั้งใดคุณรู้สึกมีความสุขและชื่นชม(อนุโมทนา)ในตัวสามีของคุณ จิตเป็นโสมนัส ถือว่า "เป็นกุศล"
ในทางตรงข้าม หากคุณนึกถึงสามีแล้วจิตใจเศร้าหมอง(จิตโทมนัส นับว่าเป็นอกุศล) เมื่อเกิดขึ้นบ่อยๆอาจทำให้คุณซึมเศร้า เครียด ...และไม่สบายกาย
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างก็ไม่สามารถบังคับบัญชาได้(อนัตตา)
คิดว่าลูกของคุณก็คงไม่อยากเห็นคุณร้องไห้ เขาคงอยากเห็นคุณแม่ยิ้มและอยู่ดูแลเป็นกำลังใจซึ่งกันและกันมากกว่า
ขออนุโมทนากับทุกกำลังใจที่มีให้กับคุณzazapotter

k.zazapoter ค่ะ สบายดีนะค่ะ? แวะมาเยี่ยมค่ะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยน่ะค่ะ เข้าใจและเห็นใจมากๆ แค่ตัวเองเคยสมสุติว่าถ้าสามีเสียยังรู้สึกแย่เลย นี่คุณเจอเหตุการณ์จริง และระยะเวลาแค่นี้คงยังทำใจไม่ได้ เห็นใจมากๆค่ะ เข้มแข็งน่ะค่ะ พยายามทำใจให้สงบให้เคยชินกับความเป็นอยู่ก่อน อย่าพึ่งคิดอนาคตอะไร ตั้งหลักจิตใจก่อน สวดมนต์และฟังซีดีธรรมะมากๆ สักวันจิตใจคุณคงจะดีขึ้น เป็นกำลังใจให้ เข้าใจความรู้สึกค่ะ

ถูกต้อง

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ ขอให้กลับมามีกำลังใจต่อสู้กับชีวิตในเร็ววันนี้นะคะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะค่ะ และต้องขอโทษด้วยค่ะที่เพิ่งจะเข้ามาเขียนในกระทู้ของคุณ ซึ่งดิฉันคิดว่า ณ เวลานี้คุณคงจะเข้มแข็งขึ้นมากกว่าแต่ก่อนบ้างแล้ว ด้วยสัญชาติญาณความเป็นแม่ คุณต้องทำได้เพื่อลูก ดิฉันขอเอาใจช่วยให้คุณเข้มแข็งยิ่งๆ ขึ้นตลอดไป นะค่ะ

เข้ามาเป็นอีก 1 กำลังใจนะคะ
เหตุการณ์ของน้ำไม่ได้ต่างจากของพี่เท่าไหร่เลย ..
แฟนเค้ายิงตัวตายค่ะ เป็นตำรวจ ...ติดตาทั้งภาพที่เห็น เสียงที่ได้ยิน...แต่ก็ยังดีที่มีคำสั่งเสีย ที่เค้าสั่งไว้กับเราแค่คนเดียว...เพราะก่อนเค้าจะไป เค้าบอกมีห่วงแค่เราคนเดียว กลัวว่าเราจะอยู่ไม่ได้ กลัวเราจะตามเค้าไป...


สำหรับสภาพจิตใจ...ก็เศร้าค่ะเวลาที่ว่างไม่ได้ทำอะไร แล้วเผลอนึกภาพนั้นขึ้นมา ก็ร้องไห้ค่ะ ... แต่พอตั้งสติไหว้พระ สวดมนต์ รู้สึกว่าจิตใจตัวเองนิ่งมาก ไม่คิดภาพนั้น ---- คิดแต่ว่าเรากำลังให้..เค้าก็กำลังรับ เราเลยรู้สึกว่า ต้องแน่วแน่นะ ต้องตั้งใจตั้งจิตอย่างเต็มที่ คือพยายามยอมรับและแยกแยะให้ได้น่ะค่ะ ก็ดีขึ้น

*** ลึกๆแล้วน้ำไม่อยากให้เค้ามีห่วงด้วย เพราะเค้าสั่งไว้แล้วก่อนตาย...เค้าเชื่อว่าเราต้องเข้มแข็ง และเราต้องอยู่ให้ได้เมื่อไม่มีเค้า***


.........ยังไงก็พยายามเข้มแข็งนะคะ ร้องไห้ได้ค่ะ.....แต่พอถึงเวลาที่เราจะทำอะไรให้เค้า เราต้องตั้งมั่น ตั้งสติ เพื่อให้มั่นใจว่า สิ่งที่เราจะส่งไปให้เค้า ส่งถึงเค้าอย่างเต็มที่...

....น้ำคิดอยู่เสมอค่ะว่า ถึงแม้ว่าเค้าจะไม่ได้อยู่ให้เราเห็น ให้เราพูดคุย...แต่น้ำก็จะทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม เหมือนกับตอนที่เค้ายังอยู่ ** ให้ในสิ่งที่ตอนนี้เค้าสามารถรับได้ ตอนก่อนที่เค้ายังอยู่ เราอาจจะให้ขนม ให้ของขวัญ ...แต่ตอนนี้ สิ่งที่เราจะสามารถให้เค้าได้ และเค้าสามารถรับได้จากเรา อย่างเดียวก็คือ"บุญ" เพราะฉะนั้น น้ำเลยต้องเต็มที่กับสิ่งนี้ค่ะ จะมามัวแต่ร้องไห้ฟูมฟาย จนทำอะไรไม่ได้นั้น ก็กลัวว่าเค้าจะแย่ไปด้วยน่ะค่ะ

สภาพจิตใจของเราคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ น้ำเสียพี่เค้าไปได้ 3 อาทิตย์เองค่ะ แล้วน้ำก็กำลังเรียนอยู่ด้วย แทบสิ้นสติไปเลยค่ะ...แต่เราจะทำให้คนรอบข้างเสียใจไปกับเราไปด้วยไม่ได้ มองหน้าลูกแล้วก็ทำใจให้เข้มแข็งสิคะ ลูกก็ถือได้ว่าเป็นตัวแทนของเค้าเลยนะ....

สำหรับน้ำกับพี่เค้ายังไม่มีลูกด้วยกัน น้ำก็จะนึกถึงพ่อถึงแม่ เราจะอ่อนแอให้เค้าต้องเป็นทุกข์กับเราไม่ได้ พ่อแม่ทุกข์ เราก็เป็นบาป...แฟนน้ำเค้าก็จะเป็นบาปติดตัวเค้าไปอีก...................เพราะฉะนั้นเราต้องค่อยๆ คิดค่ะ คิดเยอะๆ ยอมรับกับความเป็นจริง...แต่ทุกวันนี้น้ำก็คิดนะว่าเค้าไม่ได้ตายไปไหน พี่เค้าแค่ไปทำงาน อีกนานเลยกว่าจะกลับ..โทรหากันไม่ได้เหมือนตอนก่อน แต่เราก็ติดต่อกันได้ในความฝัน..

เอาใจช่วยนะคะ

[quote="SinGTo_NaM"]แต่ทุกวันนี้น้ำก็คิดนะว่าเค้าไม่ได้ตายไปไหน พี่เค้าแค่ไปทำงาน อีกนานเลยกว่าจะกลับ..โทรหากันไม่ได้เหมือนตอนก่อน แต่เราก็ติดต่อกันได้ในความฝัน..

ขอยกย่องค่ะว่าคุณเป็นคนที่เข้มแข็งมากที่คิดได้แบบนี้ ใช่ค่ะเราอย่าคิดว่า
เขาตายสิค่ะ คิดว่าเขาก็อยู่ใกล้ๆเรานี่แหละ จะได้ไม่เศร้า ขอให้โชคดีนะค่ะ

เจริญในธรรม

ขอบคุณคุณ taktay นะคะ มันเป็นวิธีคิดเดียวที่จะทำให้เรามีแรงสู้ต่อไป เพราะยังไงเราก็คือความหวังของเค้าน่ะค่ะ

ถูกแล้วค่ะ เวลาจะค่อยๆรักษาแผลได้ แต่ธรรมะของพระพุทธเจ้ารักษาได้แน่ค่ะ
ขอให้ไปเข้าอบรม กับอาจารย์ ที่นำคำสอนของพระพุทธเจ้ามาถ่ายทอดให้เราได้ตรงจุดมากๆ
ซึ่งนั่นคือทางพ้นทุกข์ที่แท้จริง ทุกข์ของคุณครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แต่มันก็จะมีมาอีกเรื่อยๆ หนักบ้าง
เบาบ้าง เพราะฉะนั้น ลองสละเวลาดูสักสองวัน ตามข่าวประชาสัมพันธ์กระทู้ที่ 26114นะคะ
หลังการอบรม ก็อยากทราบผลค่ะ เขียนมาเล่าบ้างนะคะ
อย่าลืมว่า พระพุทธเจ้าท่านชี้ทางเดินให้เรา(สติปัฏฐานสี่)แต่การเดินนั้น ต้องเดินด้วยตนเองค่ะ
เมื่อเริ่มเดิน จุดหมายย่อมใกล้เข้ามา ทีละก้าวค่ะ
ขอให้เจริญในธรรม แล้วก็จะทำใจได้ค่ะ(ต้องใช้เวลาด้วย)