วันจันทร์ ปางห้ามญาติ

พระพุทธรูปปางนี้ อยู่ในอิริยาบถยืน แบพระหัตถ์ทั้งสองตั้งอยู่ระดับพระอุระ (อก) ยื่นออกไปข้างหน้าเล็กน้อย เป็นกิริยาห้าม เป็นปางเดียวกับปางห้ามสมุทร

(เรียกว่า ปางห้ามญาติบ้าง ปางห้ามสมุทรบ้าง)

ที่มาย่อๆ

มีแม่น้ำสายหนึ่งชื่อว่า แม่น้ำโรหิณี ไหลผ่านสองแคว้นคือแคว้นสักกะผู้พุทธบิดา กับแคว้นโกลิยะพระญาติข้างฝ่ายพุทธมารดา ประชากรทั้งสองแคว้นนั้นต่างก็อาศัยน้ำในแม่น้ำสายนี้ เพาะปลูกพืชผลทำการเกษตรร่วมกันโดยปกติสุขเรื่อยมา

ต่อมาสมัยหนึ่งฝนแล้ง น้ำไม่พอการเพาะปลูก น้ำในแม่น้ำเหลือน้อย เกษตรกรเหนือน้ำจึงกักน้ำไม่ปล่อยให้ไหลลงไปข้างใต้ ผู้ที่อยู่ใต้แม่น้ำจึงขาดน้ำเพาะปลูกเกิดความเดือดร้อนขึ้น จึงต่างต่อว่ากันทะเลาะแย่งน้ำกันระหว่างชนสองแคว้นนั้น แล้วขยายวงกว้างถึงว่ากระทบถึงชาติตระกูลกันและกัน หนักขึ้นถึงขั้นยกกำลังพลประชิดชายแดนกัน

ความทราบถึงถึงพระพุทธเจ้า จึงเสด็จออกไปห้ามมิให้ญาติทั้งสองฝ่ายรบราฆ่าฟันกันเพราะเหตุแห่งน้ำเพียงเล็กน้อย และได้ตรัสถามว่า ระหว่างน้ำกับความเป็นญาติ อะไรยิ่งใหญ่และสำคัญกว่ากัน ? ญาติทั้งสองฝ่ายจึงฉุกใจได้คิดและให้อภัยกันและกัน ได้กราบขออภัยโทษต่อพระพุทธเจ้า ข้อพิพาทจึงสงบลงด้วยดี

พึงทราบไว้ก่อนว่า คติความเชื่อเรื่องนี้ เกิดขึ้นหลังจากพุทธปรินิพพานนานแล้ว แต่ยุคใดสมัยใดไม่พบหลักฐานแน่ชัด และการสร้างพระพุทธรูปปางต่าง ๆ ขึ้น จุดประสงค์น่าจะให้ชาวพุทธกำหนดจดจำพุทธประวัติได้ง่ายขึ้น จะพูดจะอธิบายพุทธจริยา ผู้ฟังก็เห็นภาพชัดขึ้น แต่กาลต่อมาโหราจารย์ก็นำมาสอดประสานเข้ากับวันเกิดของคนเรา แล้วก็ใช้พุทธมนต์สวดบูชาพระประจำวันเกิดแต่ละวัน ๆ เพื่อเป็นสิริมงคล เป็นกุสโลบายโน้มน้อมจิตใจให้จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้นๆตรงหน้า แล้วสมาธิก็เกิดจิตใจหยุดปรุงแต่งฟุ้งซ่าน เป็นเหตุให้เกิดปัญญามองเห็นทางออกแห่งปัญหาที่เกิดขึ้น

อนุโมทนาสาธุกับคุณกรัชกายด้วยครับ
แล้วทำไมวันจันทร์ไม่มีคำสวดละครับ

พระจันทร์กำลังเสวยอายุ ๑๕ ปี ประจำทิศตะวันออก (บูรพา)

คาถาสวดบูชาพระประจำวันจันทร์

(อะภะยะปะริตต์)

ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ
โย จามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท
ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง
พุทธานุภาเวนะ วินาสเมนตุ ฯ

ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ
โยจามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท
ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง
ธัมมานุภาเวนะ วินาสเมนตุ ฯ

ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ
โยจามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท
ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง
สังฆานุภาเวนะ วินาสเมนตุ ฯ

สวดวันละ ๑๕ จบ


สวดย่อ อิ ระ ชา คะ ตะ ระ สา


วันจันทร์จบเพียงเท่านี้

เราเกิดวันจันทร์พอดีค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับข้อความที่อธิบาย
แต่บทสวดนี้ต้องสวด 15 จบเลยหรือคะ พอจะอธิบายต่อได้ไม๊คะว่า ที่แต่ละวันสวดไม่เท่ากัน
เพราะอะไร สงสัยมานานแล้ว
ถ้าสวดวันละ 3,9 จบได้ไม๊ เพราะอยากสวดแต่รู้สีกมีหลายบทที่อยากสวดน่ะค่ะ

อยากได้ดีไม่ทำดีนั้นมีมาก ดีแต่อยากหากไม่ทำน่าขำหน่อ
อยากได้ดีต้องทำดีอย่ารีรอ ดีแต่ขอรอแต่ดีไม่ดีเลย ฯ

คงไม่ได้หรอก เพราะกติกาเป็นมาอย่างนั้น ถ้าเราสวดยายไปจะย่อเอาก็พอได้

ยันทุนนิมิตตัง อะวะมังคะลัญจะ
โย จามะนาโป สะกุณัสสะ สัทโท
ปาปัคคะโห ทุสสุปินัง อะกันตัง
พุทธานุภาเวนะ ธัมมานุภาเวนะ สังฆ์ฆานุภาเวนะ วินาสเมนตุ ฯ

อย่างนี้ก็ได้เคยใช้มาแล้วก็ได้ผลดีเหมือนกัน

ก็บอกแล้วไงว่ากำลังวันไม่เหมือน อาทิตย์ 6 จันทร์ 15 อังคาร 8 พุธ 17 (พุธกลางคืนก็ 12 เรียบว่าราหู)

พฤหัสบดี 19 วันศุกรมากหน่อย 21 วันเสาร์ก็ 10 เท่านั้น ท่านเกิดวันอาทิตย์น้อยกว่าเพื่อน

สวดไปเถอะทุกวันด้วยนะจะได้ดีเอง อย่าอ้อนวอนขอนั้นขอนี้นะ

ทำไปตามหน้าที่ของเรา ถึงเวลาผลจะตอบแทนเองไม่ต้องบังขับ

ถ้าเราจะบังขับให้มะพร้าวออกลูกให้เราทานก็ไม่ได้

แต่ถึงเวลามะพร้าวออกลูกเราจะห้ามมันก็ไม่ได้นะ ฮิฮิฮิ (ตอบแทนนะ)

ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ
อยากได้ดีไม่ทำดีนั้นมีมาก ดีแต่อยากหากไม่ทำน่าขำหน่อ
อยากได้ดีต้องทำดีอย่ารีรอ ดีแต่ขอรอแต่ดีไม่ดีเลย ฯ
กลอนบทนี้แต่เองหรือเปล่าคะ สอนให้ ดีจัง
ก็อยากจะถามว่าท่องแบบย่อมีไม๊ คุณtanaphomcinta ก็จัดให้เลยขอบคุณค่ะ

ไม่ได้ แต เองหรอก หลวงพ่อพยอม ท่านแต่งไว้ตะนานแย้ว ที่เรียกหลวงพ่อ

เพราะอายุท่านก็ไม่ไกลกันกะผู้ตอบเท่าไหร่

ไม่มีแล้วอีนางเอ่ย ฮิฮิฮิ ที่เรียกอีนาง อย่าโกรธ กันนะ

เพราะโกรธ คือโง่ โมโห คือบ้า เกียด(เกียจ)(เกียรติ)ไม่ทราบว่าตัวไหน. ขี้หน้าอาคาดพยาบาทเขา
เท่ากับจุดไฟเผาใจตัวเราเอง

นี้ก็หลวงพ่อพยอม เหมียน กันนะ

แถมให้หน่อยเห็นว่าเป็นผู้หญิง

ยาก ๙ อย่าง
ยากอะไร ก็ไม่ยากเท่าปฏิสังขรณ์
ถอนอะไร ก็ไม่ยากเท่าถอนมานะ
ละอะไร ก็ไม่ยากเท่าละกามคุณ
บุญอะไร ก็ไม่ยากเท่าบรรพชา(บวช)
หาอะไร ก็ไม่ยากเท่าหาตน
พ้นอะไร ก็ไม่ยากเท่าพ้นกิเลส
เหตุอะไร ก็ไมเท่าเหตุฆ่าคน
จนอะไร ก็ไม่เท่าจนปัญญา
หนาอะไร ก็ไม่เท่าหนากิเลส
อย่าหัดเข้าป่าเมื่อเวลาค่ำ
อย่าหัดดำน้ำเมื่อเวลาเรือล่ม
เรือน 3
1. เรือนผม
2. เรือนไฟ
3. เรือนอยู่อาศัย
น้ำ 4
1. น้ำดื่ม
2. น้ำคำ
3. น้ำเต้าปูน (คนสมัยก่อนต้องมีขันหมากและมีบอกปูน(เรียกบอกปูน)เดี่ยวนี้ทำยายาก)
4. น้ำใจ
บุตร 3
1. อวชาตบุตร (คือบุตรที่เท่าคุณพ่อคุณแม่) ต้องเรียกคุณพ่อคุณแม่เพราะท่านมีคุณ
2. อนุชาตบุตร (คือบุตรที่ต่ำกว่าคุณพ่อคุณแม่)
3. อภิชาตบุตร (คือบุตรที่เลิศกว่าคุณพ่อคุณแม่)
ลูก 4
1.ลูกอม คงรู้ลูกอม
2.ลูกลอก (คือปลอกลอกเอาเงินทองคุณพ่อคุณแม่ไปเล่นไม่ไมประโยชน์)
3.ลูกลาก (เห็นมากทุกวันนี้ พอไปแข่งรถมีเรื่องก็ลากคุณพ่อคุณแม่ไปโรงพักด้วยหรือคุกก็ไป)
4.ลูกเลิก (พอมันลากลอกหมดแล้ว มันเลิกไม่มาใกล้อีกเลย ฮิฮิฮิ)
ปิดหูซ้ายขวา ปิดตาสองข้าง-
ปิดปากเสียบ้าง จะนั่งนอนสบาย
คนทำงานต้อง
1. ไม่เห็นแก่ตัว
2. ไม่กลัวลำบาก
3. ถึงยากก็ต้องทน
4. ไม่สนนินทา
คนมักอวด
คนอวดเก่ง คือคนขี้ขลาด
คนอวดฉลาด คือคนโง่
คนอวดโก้ คือคนจน
อันนี้ไม่อวดฉลาดนะจะ แต่เห้นว่าดีมีประโยชน์ก็นำมาให้กันก็เท่านเอง ฮิฮิฮิ

มีอารมณ์ขันวันละนิดจิตรแจ่มใสนะจะบอกให้ฮิฮิฮิ

เข้าไปเยี่ยมกันบ้างนะ http://www.supasok.com นะจะบอกให้ ฮิฮิฮิ

คุณ O.wan ต้องการย่อๆ จัดให้แล้วครับ เหลือบขึ้นดูใหม่ครับ

ไม่เคยทำให้ใครผิดหวังจริงๆเลยนะคุณกรัชกราย
(สวดย่อ อิ ระ ชา คะ ตะ ระ สา)
ท่องได้แล้วถ้าสั้นๆแค่นี้ 99 ยังไหวเลยค่ะ
แต่เราก็จะพยายาม ท่องบทเต็มให้ได้
ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ หากเราพยายามทำและตั้งใจทำอย่างต่อเนื่อง ขอยืมคำคุณน้ำนะคะ

กราบขอบพระคุณหลวงพ่อค่ะ ที่กรุณาให้ความกระจ่าง และให้หลักธรรมะง่ายๆ
ใช้ในการฝึกให้เป็นคนดี จะนำบทความเหล่านี้ไปบอกต่อๆนะคะ

ไม่มีคำว่าทำไม่ได้ หากเราพยายามทำและตั้งใจทำอย่างต่อเนื่อง

เอาไปอีกนะให้เต็มสูตรไปเลย

หนทางใกลไปไม่หยุดจนสุดสิ้น คงลุถิ่นที่หวังดังสักหน

วิชาเรียนเพียรดัดฝึกหัดตน คงลุผลล้ำเลิศประเสริฐเอย

ภูเขาลูกไหนที่ว่าสูง ก็ไม่สูง ถ้าภูเขาลูกนั้นเราได้ขึ้นไปมาแล้ว

งานไหนที่ว่าอยากก็ไม่อยาก ถ้างานนั้นเราได้ทำสำเร็จแล้ว

หนทางเส้นไหนที่ว่าใกลก็ไม่ใกล ถ้าหนทางเส้นนั้นเราได้ไปมาแล้ว

คนทำงานย่อมมีความผิด คนไม่ผิดคือคนไม่ได้ทำอะไรเลย ฮิฮิฮิ

อ้อ ลืมไปประกาศแจกของที่ระลึกไปคืนหนึ่งกะวันหนึ่งมีผู้ส่งเข้าไปแล้ว 2 ท่าน

ใจเย็นๆ นะได้แน่นอน แต่จะคอยให้ครบ 10 ท่านหรือมากกว่านั้น จึงจะออกไปส่งทีอำเภอ

เพราะวัดอยู่ห่างอำเภอไปทีหนึ่งต้องให้มันคุ้มค่าแก่การเดินทาง จะแจกให้ทุกท่านที่ขอไป

บอกชื่อที่อยู่ให้ชัดเจน จะเข้าไปส่งที่เว็บ http://www.supasok.com ก็ได้มีที่ให้ส่ง อีแมว

เหมือนกัน ตอนนี้เอาภาพไปดูก่อนนะฮิฮิฮิ

ขอคุยด้วยคนนะคะ



ขอบพระคุณคูณกรัชกายมากค่ะที่อธิบายเหตุผลของการสร้างพระพุทธรูปปางต่าง ๆ รู้อย่างนี้แล้วจะได้สวดบูชาพระประจำวันเกิดได้อย่างสบายใจ

แล้วความเชื่อเรื่องพระธาตุประจำปีเกิดก็น่าจะมีสาเหตุอย่างเดียวไหมคะ

เมื่อก่อนดิฉันคลางแคลงใจสงสัยว่าพระประจำวันเกิดมีไว้เพื่ออะไร เพราะรู้จักพระประจำวันเกิดและคำสวดบูชาตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว และมักเห็นคนทั่วไป (เอาเงิน) ใส่บาตรพระประจำวันเกิด (ทำบุญอย่างอื่นด้วย) แล้วอธิษฐานขอสิ่งที่ต้องการ และตนเองก็ได้รับการสั่งสอนให้ทำแบบนี้เหมือนกัน แต่ดิฉันทำแค่เอาเงินใส่บาตรแล้วยกมือไหว้โดยไม่ได้ขอพร และไม่ได้สวดบูชาพระประจำวันเกิดด้วย เพราะหลังสวดมีการให้อธิษฐานขอนั่นขอนี่ตามที่ต้องการ ดิฉันเลยคิดว่าเป็นการอ้อนวอน เหมือนตื๊อ ซึ่งดิฉันไม่ชอบมาก ๆ

ดิฉันไม่ชอบการอ้อนวอน ขอพร บนบานสานกล่าว ค่อนข้างมาก ซึ่งไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไร ความคิดแบบนี้เป็นมิจฉาทิษฐิ (แทนที่จะเป็นสัมมาทิษฐิ) ไหมคะ

ตอนนี้เวลาทำบุญก็อธิษฐานอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลแก่เจ้ากรรมนายเวร และผู้มีพระคุณ ขอให้ถึงพระนิพพาน ถ้าไม่ถึงก็ขอให้เกิดในภพภูมิเขตประเทศที่มีพระพุทธศาสนาอย่างมั่นคง และได้ศึกษาพระธรรมจนเข้าใจถ่องแท้ลึกซึ้งโดยตลอด จนกว่าจะเข้าถึงพระนิพพาน อธิษฐานแบบนี้ถูกต้องไหมคะ

ยินดีครับ คุณปทุมา
ตอบคำถามก่อนนะครับ



น่าจะเป็นความเชื่อทำนองเดียวกันครับ




ไม่ใช่มิจฉาทิฏฐิหรอกครับ เป็นความรู้ความเข้าใจคิดคำนึ่งถึงเหตุผลมากกว่าว่า เมื่อไม่ลงมือทำแล้ว แล้วจะมีจะเป็นได้อย่างไร



ไม่มีอะไรเสียหายครับ กรัชกายก็นึกทำนองนั้นว่าหากยังต้องเกิดอีกก็ขอให้ได้เกิดมาเป็นมนุษย์
มีร่างกายสมบูรณ์อวัยวะครบ ๓๒ ได้เกิดในตระกูลที่เป็นสัมมาทิฏฐิมีศรัทธามั่นในพระพุทธศาสนา
มีสติปัญญาดี รู้แจ้งแทงตลอดสัจธรรมได้
การตั้งจิตอธิฐานประมาณนี้เหมือนทำที่ให้ใจลงครับ

ดูต่ออีกนะครับ


สัจธรรมเป็นกฎธรรมชาติ หรือ หลักความจริงที่มีอยู่โดยธรรมดา
พระพุทธเจ้า หรือ ศาสดามีฐานะเป็นผู้ค้นพบหลักความจริงนั้น แล้วนำมาเปิดเผยแก่ผู้อื่น

การได้รับผลจากการปฏิบัติ เป็นเรื่องของความเป็นไปอันเที่ยงธรรม ตามเหตุปัจจัยในธรรมชาติ
ศาสดามิใช่ผู้บันดาล
เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนจึงจำเป็นต้องเพียรพยายามสร้างผลสำเร็จด้วยเรี่ยวแรงของตน ไม่ควรคิดหวังผล
และอ้อนวอนขอผลที่ต้องการโดยไม่กระทำ
ตังหลักที่ว่า

“ตุมฺเหหิ กิจฺจํ อาตปฺปํ อกฺขาตาโร ตถาคตา - ความเพียร ท่านทั้งหลายต้องทำ
เอง ตถาคตทั้งหลาย เป็นแต่ผู้บอกทางให้”

ขุ.ธ. 25/30/51