สุภาพสตรีแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าสีตกซีดๆ และสามีของเธอก็อยู่ในสูธชุดผ้าทอพื้นเมืองธรรมดาๆเดินออกจากสถานีรถไฟบอสตั้น และก็เดินอย่างสงบเสงี่ยมเข้าไปในสำนักงานชั้นนอกของประธานาธิบดีโดยไม่ได้มีนัดหมาย ทันใดเลขา(ท่านประธานาธิบดี) ก็มองออกว่า สองสามีภรรยา บ้านนอกจนๆ อย่างนี้ ไม่คู่ควรกับ ฮาร์วาร์ด แม้แต่แค่ เคมบริดจ์ ด้วยซ้ำ
"เราอยากจะขอเข้าพบท่านประธานาธิบดี ครับ" ผู้สามีพูดอย่างอ่อนน้อม
"ท่าน(ประธานาธิบดี)จะไม่ว่างตลอดทั้งวัน" นางเลขากระชากตอบ
"เราจะรอ" ผู้ภรรยาตอบ
หลายชั่วโมงผ่านไป เลขาก็ไม่สนใจ โดยหวังว่าเขาคงจะหมดความอดทนและในที่สุดก็จะกลับไปเอง แต่ทั้งคู่ไม่ละลด เลขาเริ่มหงุดหงิด ทั้งๆ ที่เป็นหน้าที่ ที่หล่อนต้องทำด้วยความไม่เต็มใจ
"ถ้าท่านให้เขาพบสักครู่เดียว เขาคงจะกลับ" หล่อนบอกกับท่านประธานาธิบดี และ ท่านก็จำใจยอมพร้อมกับพยักหน้ารับ
บุคคลสำคัญอย่างท่าน ไม่มีเวลาต้อนรับคนบ้านนอกในชุดซอมซ่ออย่างนี้ แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้มารอเกะกะอยู่ในสำนักงานของท่าน
ท่านประธานาธิบดี เข้าไปหาเขาทั้งสองด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ ก็บากหน้าเข้าไปพบคนทั้งสอง
คุณสุภาพสตรีบอกกับท่านว่า "เรามีลูกชายอยู่คนหนึ่ง เขาเรียนอยู่ที่ ฮาร์วาร์ด ได้หนึ่งปี เขารัก ฮาร์วาร์ด มาก เขามีความสุขที่อยู่ที่นี่ แต่ ประมาณหนึ่งปีที่ผ่านมา เขาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต สามีและฉัน อยากจะสร้างอะไรให้เป็นอนุสรณ์แก่เขาไว้ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ท่านประธานาธิบดี ไม่ได้ปลื้ม ท่านช็อค
"คุณผู้หญิง" เขากัดฟันพูด "เราไม่สามารถสร้างอนุสาวรีย์ให้นักศึกษาทุกคนที่มาเรียนที่ ฮาร์วาร์ดแล้วเสียชีวิต ถ้าเราทำเช่นนั้น ที่นี่ก็จะกลายเป็นสุสาน
"ไม่ ไม่ใช่" คุณผู้หญิงรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว "เราไม่ได้ต้องการสร้างอนุสาวรีย์รูปปั้น เราคิดว่าจะขอสร้างอาคารสักหลังให้กับ ฮาร์วาร์ด"
ท่านประธานาธิบดี กลอกสายตาของท่านไปยังคนบ้านนอกแต่งตัวซอมซ่อทั้งสองอย่างเวทนาและก็โพล่งออกมาว่า"อาคารหลังหนึ่งน่ะ คุณเดาด้วยปัญญาน้อยๆ ของคุณได้ไหมว่า มันราคาเท่าไหร่? เรามีอาคารวิชาฟิสิกส์ที่ ฮาร์วาร์ด นี่ ราคา เจ็ดล้าน ดอลล่าร์ ครึ่ง
คุณผู้หญิง เงียบไปครุ๋หนึ่ง
ท่านประธานาธิบดี รู้สึกดีใจ ที่คิดว่าท่านคงกำจัดสองคนนี้ได้แล้ว
คูณผู้หญิงหันไปหาสามี และพูดเรียบๆ ว่า "มันแค่นี้เองหรือที่จะสร้างมหาวิทยาลัยสักแห่งหนึ่ง ?งั้นทำไมเราไม่สร้างของเราเสียเองสักแห่งหนึ่งล่ะ ?"
สามีของเธอพยักหน้ารับ
สีหน้าท่านประธานาธิบดีบอกบุญไม่รับ เป็นงงและสับสน
นาย และ นาง เลเลนด์ สแตนฟอร์ด ก็เลยเดินจากไป เดินทางต่อไปที่ พาโล อัลโต คาลิฟอร์เนียที่ๆ เขาทั้งสองไปสร้างมหาวิทยาลัยที่มีชื่อของเขา(มหาวิทยาลัย สแตนฟอร์ด) อนุสรณ์สำหรับลูกของเขาที่ ฮาร์วาร์ด ไม่แยแสอีกต่อไป