การมองโลกในแง่ดี และปฏิบัติดี
ฉันขอขอบคุณ... "สำหรับ"....


สำหรับสามีที่นอนกรนทั้งคืน
เพราะนั่นหมายถึงเขากำลังหลับอยู่ที่บ้านกับฉัน ไม่ใช่กับผู้หญิงอื่น


สำหรับลูกสาววัยรุ่นที่กำลังบ่นเรื่องล้างจานอยู่
เพราะนั่นหมายถึงเธออยู่บ้าน ไม่ใช่ที่ถนน


สำหรับภาษีที่ต้องเสีย
เพราะนั่นหมายถึงฉันมีงานทำ


สำหรับข้าวของต่างๆ ที่ต้องคอยเก็บหลังงานปาร์ตี้
เพราะนั่นหมายถึงฉันถูกห้อมล้อมด้วยเพื่อนฝูง


สำหรับเสื้อผ้าที่พอดีจนเกือบจะคับเกินไป
เพราะนั่นหมายถึงฉันยังมีกิน


สำหรับเงาที่คอยมองดูฉันทำงาน
เพราะนั่นหมายถึงฉัน กำลังได้รับแสงแดด


สำหรับพื้นที่ต้องคอยขัดถู และหน้าต่างที่ต้องทำความสะอาด
เพราะนั่นบ้านถึงฉันมีบ้านให้ดูแลรักษา


สำหรับคำบ่นต่างๆ ที่มีต่อรัฐบาล
เพราะนั่นหมายถึงเรามีอิสระ ในการที่จะแสดงความคิดเห็น

สำหรับที่จอดรถที่อยู่ไกลสุดของลานจอดรถ
เพราะนั่นหมายถึงฉันสามารถเดินได้ และฉันมีรถ


สำหรับผ้ากองโตที่รอการซักรีด
เพราะนั่นหมายถึงฉันมีเสื้อผ้าสวมใส่


สำหรับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าทุกสิ้นวัน
เพราะนั่นหมายถึงฉันสามารถทำงานหนักได้


สำหรับเสียงปลุกในทุกๆ เช้า
เพราะนั่นหมายถึงฉันยังมีชีวิตอยู่


และสุดท้าย....! ....


สำหรับอีเมล์ที่ส่งมาหาฉันมากมาย
เพราะนั่นหมายถึงฉันมีเพื่อนๆ

10 วิธีจัดการอารมณ์ไม่ดี

1. มองโลกในแง่ดี

เมื่อเรามีความคิดที่ทำให้ซึมเศร้า เช่น "ฉันทำวิชาเลขไม่ได้" ให้คิดใหม่ว่า "ถ้าฉันได้รับความช่วยเหลือที่ถูกต้องฉันก็จะทำได้" แล้วไปหาครู ครูพิเศษ หรือให้เพื่อนช่วยติวให้

2. หาสมุดบันทึกสักเล่มไว้เขียนก่อนเข้านอนทุกวัน

ในสมุดบันทึกเล่มนี้ ห้ามเขียนเรื่องไม่ดี จงเขียนแต่เรื่องดีๆที่เกิดขึ้นในวันนั้น ตอนแรกอาจจะยากหน่อย แต่ให้เขียนเรื่องอย่างเช่น มีคนแปลกหน้ายิ้มให้ ถ้าได้ลองตั้งใจทำ มันจะเปลี่ยนความคิดให้เรามองหาแต่เรื่องดีๆ จากการศึกษาพบว่า คนที่คิดฆ่าตัวตายมีอาการดีขึ้นหลังจากเริ่มเขียนบันทึกเรื่องดีๆได้เพียงสองสัปดาห์

3. ใช้เวลาอยู่กับคนที่ทำให้เธอหัวเราะได้


4. ใส่ใจกับความรู้สึกของตนเองในเวลาแต่ละช่วงวัน

การตระหนักรู้ถึงอารมณ์ของตัวเองจะทำให้เราจับคู่งานที่เราต้องทำกับระดับพลังงานในตัวได้อย่างเหมาะสม เช่น ถ้าเรารู้สึกดีที่สุดตอนเช้าแสดงว่าตอนเช้าคือเวลาจัดการกับงานเครียดๆ

เช่นไปเจอเพื่อนที่ทำร้ายจิตใจเรา หรือคุยกับครูที่เราคิดว่าให้เกรดเราผิด ถ้าปรกติเราหมดแรงตอนบ่าย ให้เก็บเวลาช่วงนั้นเอาไว้ทำกิจกรรมที่ไม่ต้องใช้พลังทางอารมณ์มาก เช่น อ่านหนังสือหรืออยู่กับเพื่อน อย่าทำอะไรเครียดๆเวลาเหนื่อยหรือเครียด

5. สังเกตอารมณ์ตัวเองในเวลาช่วงต่างๆของเดือน

ผู้หญิงบางคนพบว่า ช่วงเวลาที่ตัวเองอารมณ์ไม่ดีสัมพันธ์กับรอบเดือน

6. ออกกำลังกาย

การออกกำลังกายช่วยให้เราแข็งแรงทั้งร่างกายและจิตใจ การออกกำลังกายอย่างน้อยแค่วันละ 20 นาที สามารถทำให้รู้สึกสงบและมีความสุขได้ การออกกำลังจะช่วยเพิ่มการผลิตเอ็นดอร์ฟีนของร่างกายด้วย เอ็นดอร์ฟีนเป็นสารเคมีในร่างกาย ที่ทำให้เกิดความรู้สึกดีและมีความสุขตามธรรมชาติโดยไม่ต้องพึ่งยาเสพติด

7. รู้จักไตร่ตรองแยกแยะ

8. ฟังเพลง

งานวิจัยชิ้นหนึ่งพบว่า จังหวะของเสียงเพลงช่วยจัดระเบียบความคิดและความรู้สึกมั่นคงภายในจิตใจ และช่วยลดความตึงเครียดของกล้ามเนื้อ

9. โทรหาเพื่อน

การขอความช่วยเหลือทำให้คนเรารู้สึกผูกพันกับคนอื่นและรู้สึกโดดเดี่ยวน้อยลง และการโอบกอดช่วยให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนที่ทำให้รู้สึกดีออกมา ซึ่งจะช่วยให้เรารับมือกับอารมณ์ได้

10. อยู่ท่ามกลางคนที่มีความสุข

อารมณ์ดีเป็นโรคติดต่อที่แพร่ได้เร็วมา เราจะเลียนแบบสีหน้า การแสดงออก กล้ามเนื้อ ท่าทาง รูปแบบการพูด เพื่อให้เข้ากับคนที่เราอยู่ด้วยโดยที่เราไม่รู้ตัว ...........

15 วิธีจัดการอารมณ์ไม่ดี

1. มองโลกในแง่ดีเช่นเมื่อเราพบเจออะไรก็ตามครั้งแรกอย่าเพิ่งตัดสินว่าสิ่งนั้นหรือคนๆนั้นไม่ดีจนกว่าเราจะรู้เรื่องสาเหตุเหตุผลเสียก่อน.....

2.ใส่ใจกับความรู้สึกของตนเองในเวลาแต่ละวันการตระหนักรู้ถึงอารมณ์ของตัวเองจะทำให้เรารู้ว่าวันนี้อะไรที่ทำให้เรามีความสุข ทำให้เราหัวเราะได้.......

3. ใช้เวลาอยู่กับคนที่ทำให้เราหัวเราะได้ ให้แง่คิดที่ดีแก่เรา........

4. อย่าทำอะไรเครียดๆเวลาเหนื่อยหรือเครียดอ่านหนังสือที่สนุกๆเพื่อผ่อนคลายอารมณ์.......

5. ฟังเพลงบ้าง เพราะจังหวะของเสียงเพลงช่วยจัดระเบียบความคิดและความรู้สึกมั่นคงภายในจิตใจ และช่วยลดความตึงเครียด........

6. รู้จักไตร่ตรองแยกแยะ สิ่งดีหรือไม่ดี ผิดหรือถูก ด้วยใจที่เป็นธรรม อย่ามีอคติในใจ……..
7. พยายามอยู่ท่ามกลางผู้คนที่มีความสุข อารมณ์ดี สีหน้าท่าทางแสดงออกถึงความเป็นมิตร สิ่งนี้เราจะรู้สึกได้เองโดยธรรมชาติว่ามิตร หรือ ศรัตรู (ถ้าความรู้สึกของเรา ไม่มีอคติอยู่ก่อน).........

8. รู้จักการให้ผู้อื่นก่อนบ้าง (ไม่ใช่ให้เงินนะ) เช่น การยิ้มให้คนอื่นก่อน การทักทายคนอื่นก่อน ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสถานการณ์นั้นๆ...........

9. เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้นอันดับแรกอย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นใหญ่ ค่อยๆ คิดหาทางแก้ทีละอย่างไป ถ้าเราคิดว่ามันเป็นใหญ่ก่อนแล้ว มันจะทำให้ความรู้สึกของเรานั้นท้อแท้ หมดพลังที่อยู่ในใจ และหมดแรงไปก่อนที่จะแก้ปัญหานั้น ในที่สุดปัญหานั้นก็ยังคงอยู่ แต่ที่เพิ่มขึ้นมาคือความรู้สึกที่มันแย่มากกว่าเดิม และมันจะนำมาซึ่งปัญหาใหม่ๆ..........

10. คำพูดของคนอื่น ในบางครั้งเราอาจฟังแล้วไม่ชอบ ให้คิดก่อนว่าสิ่งที่เขาพูดถูกหรือผิด (ต้องเป็นความจริง) ถ้าถูกก็อย่าดันทุรังที่จะเอาชนะเขา ถ้าเขาพูดไม่ถูกให้คิดว่ามันเกี่ยวกับเรามั๊ย??? ถ้าเกี่ยวเราก็สามารถที่จะอธิบายเหตุผลถ้าเขาไม่ฟังมันก็จะบ่งบอกถึงพฤติกรรมของคนๆ นั้นเองโดยธรรมชาติ............

11. อย่าพยายามเอาชนะสิ่งต่างๆ ด้วยความรู้สึกที่ว่า “ฉันจะต้องเป็นผู้ชนะ ฉันจะต้องไม่แพ้ ฉันแพ้ไม่ได้” ไม่มี “แพ้ หรือ ชนะ” ในชีวิตจริง แพ้ชนะ มีแต่ในเกมการแข่งขัน เท่านั้น............

12. เอาใจเขามาใส่ใจเรา บางอย่างที่เราทำกับคนอื่นโดยที่ไม่คิดแคร์ความรู้สึกของเขาเลย ให้นึกย้อนกลับไปคิดว่าถ้าเขาทำกับเรา เราจะรู้สึกอย่างไร ?...........

13. ประมวลผล เมื่อหมดวันให้ประมวลผลการกระทำ ความคิด ความรู้สึก ที่ผ่านมาในวันนั้น แยกแยะผิดถูก ชั่วดี ความสุข ความทุกข์ ............

14. บันทึกแต่เรื่องดีๆ สิ่งดีๆ การกระทำที่ดีๆ ของเราที่เกิดขึ้นในวันนั้นๆ ไว้ในความทรงจำของเราเอง…....

15. นำการกระทำที่ไม่ดี และไม่ถูกต้องมาปรับปรุงแก้ไขในวันถัดไป….....

เท่านี้เราก็จะมีความสุขมากกว่าที่เป็นมา เริ่มต้นอาจเหมือนว่ามันยาก เหมือนเป็นคนแพ้ เพราะเคยชินกับการเป็นแบบนั้นมานาน .......
แต่ถ้าเรารู้จักที่จะปรับปรุงเปลี่ยนแปลง ความเครียดที่เกิดจากอารมณ์ของเราก็จะค่อยๆ หมดไป ความสุขก็จะเพิ่มขึ้น……

อย่าลืมว่าคนที่มีอารมณ์เครียด อารมณ์หงุดหงิด อารมณ์แปรปรวน ผลที่ตามมาคือ เป็นคนหงี่เหง่า ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจตัวเอง อารมณ์ร้าย ไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ……..

เพราะแต่ละคนก็อยากมีความสุขกันทั้งนั้น และพยายามที่จะไขว่ขว้าหาความสุขกัน ........

ถ้าเดินเขาเข้าไปหาคนที่มีอารมณ์ไม่ปกติแล้วยังไงความเครียดก็ต้องตามมาแน่นอนไม่มากก็น้อย...

แล้วอย่างนี้ใครจะอยากเข้าใกล้ใช่มั๊ย..?
ดังนั้นควรพยายามกำจัดมันออกไปซะ........

ผู้หญิงที่อารมณ์ดี คิดแต่เรื่องที่ดี.....

ถึงไม่สวย.......แต่ก็มีแต่คนอยากอยู่ใกล้

กระจกส่องใจ


กระจก…..ไม่เลือกที่จะสะท้อนภาพทุกชนิด ฉันใด

จิตใจ……จงเอาเยี่ยงอย่างกระจก

กระจก…..รับรู้ แต่ไม่ยึดถือยึดติดและครอบครอง



ดังนั้น…...จึงไม่มีภาพใดใดหลงเหลือหรืออยู่ในกระจก

สายฝน…..ในกระจก หาเปียกกระจกไม่

เปลวไฟ…..ก็หาได้เผาลนกระจกเช่นกัน

ทั้งนี้……..เพราะกระจกไม่ได้ให้อำนาจแก่สายฝน และเปลวไฟ

ดังนั้น…จงทำใจของท่านให้เป็นดุจการรับรู้ของกระจกอย่ายึดติดเพราะถ้าหากจิตของท่านหลงยึดถือยึดติดหรือตกเป็นทาสของกิเลสเมื่อใดความทุกข์ความเศร้าหมองความกังวลความไม่สบายใจย่อมตามมาเมื่อนั้น

นี่คือมรรควิธีแห่งการเพ่งพิจารณาและรับรู้สรรพสิ่งด้วยใจที่สงบบริสุทธิ์ว่างเปล่าจากการปรุงแต่งเพื่อปลดปล่อยจิตใจให้ว่างเปล่าหลุดพ้นไปจากภาพมายาต่างๆที่คอยฉุดรั้งหลอกลวงจิตไม่ไห้เห็นถึงความจริง

ซึ่งจะต้องพยายามทำจิตให้หลุดพ้นจากการยึดติดในสิ่งทั้งปวงเปรียบเหมือนกระจก …..

วิธีอยู่กับคนที่เราเกลียด

รู้ไหมว่า เรามีเวลาอยู่ในโลกนี้คนละกี่ปี ชีวิตนั้นสั้นยิ่งกว่าหยดน้ำค้างเสียอีก จะตายวันตายพรุ่งก็ไม่มีใครรู้ล่วงหน้า ถ้าเราใช้เวลาอันแสนสั้นนี้ไปมัวหลับๆตื่นๆอยู่ในความรัก โลภ โกรธ หลงหมั่นไส้คนนั้น ปลาบปลื้มคนนี้ ริษยาเจ้านายใส่ไคล้ลูกน้องปกป้องภาพลักษณ์ (อัตตา) กด (หัว)

คนรุ่นใหม่หลงใหลเปลือกของชีวิต โดยลืมไปเลยว่าอะไรคือสิ่งที่ตนควรทำอย่างแท้จริง คิดดูเถิดว่า เราจะขาดทุนขนาดไหน ท่านอังคาร กัลยาณพงศ์ เขียนบทกวีไว้ว่า
''น้ำไหลอายุขัยก็ไหลล่วง ใบไม้ร่วงชีพก็ร้างอย่างความฝัน ฆ่าชีวาคือพร่าค่าคืนวัน จะกำนัลโลกนี้มีงานใด''
คนเราไม่ควรพร่าเวลาอันสูงค่าด้วยการปล่อยตัวปล่อยใจให้ตกเป็นทาสของความชอบ ความชัง มากนัก เพราะถ้าเราวิ่งตามกิเลส กิเลสก็จะพาเราวิ่งทำสิ่งนั้นสิ่งนี้ต่อไปไม่รู้จบ กิเลสไม่เคยเหนื่อย แต่ใจคนเราสิจะเหนื่อยหนักหนาสาหัสไม่รู้กี่เท่า

ควรคิดเสียใหม่ว่า เราไม่ได้เกิดมาเพื่อที่จะชอบหรือไม่ชอบใคร หรือเพื่อที่จะให้ใครมาชอบหรือมาชัง แต่เราเกิดมาสู่โลกนี้เพื่อทำในสิ่งที่ดีที่สุดที่มนุษย์คนหนึ่งควรจะทำเอาเวลาที่รู้สึกแย่ๆ กับคนอื่นนั้นหันกลับมามองตัวเองดีกว่า ชีวิตนี้เรามีอะไรบ้างที่เป็นแก่นสาร มีงานอะไรบ้างที่เราควรทำ

นอกจากนั้นก็ควรมองกว้างออกไปอีกว่า เราได้ทำอะไรไว้ให้แก่โลกบ้างแล้วหรือยัง คนทุกคนนั้นต่างก็มีดีมีเสียอยู่ในตัวเอง ถ้าเราเลือกมองแต่ด้านเสียของเขา จิตใจของเราก็เร่าร้อน หม่นไหม้ เวลาที่เสียไปเพราะมัวแต่สนใจด้านไม่ดีของคนอื่นก็เป็นเวลาที่ถูกใช้ไปอย่างไร้ค่า.

บางที่คนที่เราลอบมอง ลอบรู้สึกไม่ดีกับเขานั้น เขาไม่เคยรู้สึกอะไรไปด้วยกันกับเราเลย เราเผาตัวเราเองอยู่ฝ่ายเดียวด้วยความหงุดหงิด ขัดเคืองและอารมณ์เสีย วันแล้ววันเล่า สภาพจิตใจแบบนี้ไม่เคยทำให้ใครมีคุณภาพชีวิตดีขึ้นมาได้เลย…

ลองเปลี่ยนวิธีคิด วิธีมองโลกเสียใหม่ดีกว่า คิดเสียว่าคนเราไม่มีใครดีพร้อมหรือ เลวไม่มีที่ติไปเสียทั้งหมดหรอกเราอยู่ในโลกกันคนละไม่กี่ปี ประเดี๋ยวเดียวก็จะล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว มาเสียเวลากับเรื่องไร้สาระทำไม อะไรที่ควรทำก็รีบทำเถิดปล่อยวางเสียบ้าง ความโกรธ ความเกลียดนั้นไม่มีคุณค่าอะไรต่อชีวิตอันแสนน้อยนิดนี้เลย มุ่งไปข้างหน้า ไปหาสิ่งที่มีคุณค่าให้ชีวิตดีงามดีกว่า

วิธีที่แนะนำทั้งหมดนั้น นักภาวนาเรียกว่า''การกลับมาอยู่กับตัวเอง'' กล่าวคือถ้าเราเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับคนที่ไม่ถูกโฉลกแทนที่จะปล่อยใจให้อยู่กับความรู้สึกแย่ๆไปตลอดก็ควรหันกลับเข้ามา ''มองด้านใน'' แก้ไขที่ตัวเองอย่ามุ่งแก้ไขที่คนอื่นเพราะยิ่งพยายามแก้ไขคนอื่น ก็ยิ่งยุ่งเหมือนลิงทอดแหยิ่งเราให้ความสำคัญกับคนที่เราเกลียดมากเท่าใด สภาพจิตใจก็ยิ่งแย่ลงมากเท่านั้น.
วิธีที่ดีที่สุดในการอยู่กับคนที่เรารู้สึกไม่ดีหรือเป็นปฏิปักษ์ก็คือการดึงความรู้สึกจากเขามาอยู่เราทุกขณะ…..

โดย ว.วชิรเมธี

ด้านที่สามของเหรียญ

เหรียญ 1 เหรียญจะมีสองด้านคือหัว กับ ก้อย !!!
อาจสงสัยว่าทำไมต้องเป็นหัวกับก้อยเป็นกลางกับก้อยไม่ได้เหรอ?
คำตอบที่ได้ก็คงบอกว่า...ไม่ได้หรอก...
เพราะว่ามันเป็นส่วนสุดทั้งสองด้าน
ไม่เป็นด้านนี้ก็จะต้องเป็นอีกด้านหนึ่งเสมอที่จะวางได้อย่างสบายๆ
แต่ถึงอย่างไร...มันก็มีด้านที่สาม ด้านที่เล็กและแคบ..และทำให้ตั้งอยู่ได้ยาก
เปรียบเหมือนชีวิตของคนเราที่ก้าวเดินไปสุดขั้วของแต่ละด้าน
ไม่สุขก็ทุกข์ไม่ทุกข์ก็สุข
ถ้าเดินในทางสายกลางอย่างที่พระพุทธเจ้าท่านสอน
เวลาทุกข์ก็คงจะไม่ทุกข์มากนักเวลาสุขก็คงจะไม่หลงระเริงดีใจไปกันมัน
เช่นกันสุขกับทุกข์มีค่าไม่แตกต่างกันนัก
สุขทำให้คนสำลักกับมัน แล้วก็โงหัวไม่ขึ้น
และแม้ทุกข์จะทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด
แต่ในความเจ็บปวดนั้นทำให้เรามีสติยั้งคิด
และหาทางที่จะไปให้พ้นจากมันการจะพ้นทุกข์จึงจะต้องรู้ทุกข์เสียก่อน
วางเหรียญบนด้านที่สามที่เล็กและแคบ เป็นเรื่องยาก
ต้องใช้ความพยายามต้องใช้ความตั้งใจมากฉันใด
การจะเดินบนทางสายกลางก็ต้องใช้ความสามารถดุจเดียวกันฉันนั้น
บางทีการอยู่บนด้านที่สามที่สูงขึ้นกว่าสองด้านที่แบนราบอาจทำให้มองเห็นอะไรๆได้ชัดเจนขึ้นมากกว่าที่เห็นและเป็นอยู่ก็ได้..

ใครบอกว่าปาฏิหารย์ไม่มีจริง คุณทำใด้....

ปาฏิหาริย์ที่ 1.... ให้ เวลา แก่คนที่คุณรัก
ปาฏิหาริย์ที่ 2.... ให้ ความรัก แก่คนในครอบครัว
ปาฏิหาริย์ที่ 3.... ให้ ความกตัญญู แก่บุพการี
ปาฏิหาริย์ที่ 4.... ให้ ความรับผิดชอบ แก่การทำงาน
ปาฏิหาริย์ที่ 5.... ให้ อภัย แก่คนที่หลงผิด
ปาฏิหาริย์ที่ 6.... ให้ ความรู้ แก่ผู้ที่ยังเขลา
ปาฏิหาริย์ที่ 7.... ให้ ทาน แก่คนที่ยังขัดสน
ปาฏิหาริย์ที่ 8.... ให้ อนาคตที่ดี แก่คนรุ่นหลัง
ปาฏิหาริย์ที่ 9.... ให้ มิตรภาพ แก่คนทั้งโลก
ปาฏิหาริย์ที่ 10... ให้ ความทุ่มเท แก่องค์กรที่ตนสังกัด
ปาฏิหาริย์ที่ 11... ให้ ความจริงใจ แก่สัมพันธภาพ
ปาฏิหาริย์ที่ 12... ให้ ความซื่อสัตย์ แก่การทำราชการ
ปาฏิหาริย์ที่ 13... ให้ ความเสียสละ แก่ประเทศชาติ
ปาฏิหาริย์ที่ 14... ให้ ความยินดี แก่ผู้ประสบความสำเร็จ
ปาฏิหาริย์ที่ 15... ให้ ความปล่อยวาง แก่สิ่งสุดวิสัย
ปาฏิหาริย์ที่ 16... ให้ ความเป็นธรรม แก่ผู้ถูกกลั่นแกล้ง
ปาฏิหาริย์ที่ 17... ให้ มรรคา แก่ผู้ที่ยังหลงทาง
ปาฏิหาริย์ที่ 18... ให้ ที่พึ่งทางใจ แก่ผู้สับสน
ปาฏิหาริย์ที่ 19... ให้ อิสรภาพ แก่ผู้ถูกกิเลสครอบงำ
ปาฏิหาริย์ที่ 20... ให้ โอกาส แก่ตนเองได้ลิ้มรสสัจธรรม

ที่มา : จาก ธรรมะ
S note .. ว. วชิรเมธี (นิตยสารแม่และเด็ก 32(448) มิ.ย. 52)

อยู่เพื่ออะไร - จากพระธรรมเทศนาของหลวงปู่ชา


ขอให้ตั้งอยู่ในความสงบ รับโอวาทพอสมควร วันนี้มีทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิตมาถวายดอกไม้ตามกาลเวลา เรื่องสักการะ เรื่องคารวะ การเคารพต่อผู้ใหญ่เป็นมงคลอันเลิศ พรรษานี้อาตมาไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ไม่สบาย สุขภาพไม่แข็งแรง จึงหลบมาอยู่บนภูเขานี้ ก็ได้รับอากาศบริสุทธิ์สักพรรษาหนึ่ง ญาติโยมสานุศิษย์ทั้งหลายไปเยี่ยมก็ไม่ได้สนองศรัทธาอย่างเต็มที่ เพราะว่าเสียงมันจะหมดแล้ว ลมมันก็จะหมดแล้ว นับว่าเป็นบุญที่เป็นตัวเป็นตนมานั่งให้ญาติโยมเห็นอยู่ นี่นับว่าดีแล้ว ต่อไปก็จะไม่ได้เห็น ลมมันก็จะหมด เสียงมันก็จะหมดเป็นไปตามเหตุตามปัจจัยของสังขาร ที่พระผู้มีพระภาคเจ้าท่านสอนไว้ ขะยะ วัยยัง คือ ความสิ้นไปเสื่อมไปของสังขาร

ความเสื่อมไปแห่งสังขาร

เสื่อมไปอย่างไร เปรียบเหมือนก้อนน้ำแข็ง แต่ก่อนมันเป็นน้ำเขาเอามาทำให้เป็นก้อน แต่มันก็อยู่ไม่นานหรอกมันก็เสื่อมไป เอาก้อนน้ำแข็งใหญ่ๆ เท่าเทปนี้ไปวางไว้กลางแจ้ง จะดูความเสื่อมของก้อนน้ำแข็งก็เหมือนสังขารนี้ มันจะเสื่อมทีละน้อยทีละน้อย ไม่กี่นาทีไม่กี่ชั่วโมงก้อนน้ำแข็งก็จะหมด ละลายเป็นน้ำไป นี่เรียกว่าเป็นขะยะวัยยัง ความสิ้นไป ความเสื่อมไปแห่งสังขารทั้งหลาย เป็นมานานแล้ว ตั้งแต่มีโลกขึ้นมา เราเกิดมา เราเก็บเอาสิ่งเหล่านี้มาด้วยไม่ใช่ว่าเราทิ้งไปไหน พอเกิดเราเก็บเอาความเจ็บ ความแก่ ความตายมาพร้อมกัน

ดังนั้นองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านจึงตรัสไว้ว่า ขะยะ-วัยยัง ความสิ้นไปเสื่อมไปของสังขารทั้งหลาย เรานั่งอยู่บนศาลานี้ทั้งอุบาสก อุบาสิกา ทั้งพระ ทั้งเณร ทั้งหมดนี้ มีแต่ก้อนเสื่อมทั้งนั้นนี่ที่ก้อนมันแข็ง เปรียบเช่นก้อนน้ำแข็ง แต่ก่อนเป็นน้ำ มันเป็นก้อนน้ำแข็งแล้วก็เสื่อมไป เห็นความเสื่อมมันไหม ดูอาการที่มันเสื่อมซี ร่างกายของเรานี่ทุกส่วนมันเสื่อม ผมมันก็เสื่อมไป ขนมันก็เสื่อมไปเล็บมันก็เสื่อมไป หน้ามันก็เสื่อมไป อะไรทุกอย่างมันเสื่อมไปทั้งนั้น

ธาตุดิน น้ำ ลม ไฟ

ญาติโยมทุกคนเมื่อครั้งแรกคงจะไม่เป็นอย่างนี้นะ คงจะมีตัวเล็กกว่านี้ นี่มันโตขึ้นมา เจริญขึ้นมา ต่อไปนี้มันก็จะเสื่อม เสื่อมไปตามธรรมชาติของมัน เสื่อมไปเหมือนก้อนน้ำแข็ง เดี๋ยวก็หมด ก้อนน้ำแข็งมันก็กลายเป็นน้ำ เรานี่ก็เหมือนกันทุกคน มีดิน มีน้ำ มีไฟ มีลม เมื่อมีตัวตนประกอบกันอยู่ ธาตุสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ ตั้งขึ้นเรียกว่า คน แต่เดิมไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรอก เรียกว่าคน เราก็ดีอกดีใจเป็นคนผู้ชาย เป็นคนผู้หญิง สมมติชื่อให้นายนั่น นางนี่ตามเรื่อง เพื่อเรียกตามภาษาให้จำง่าย ใช้การงานง่าย

แต่ความเป็นจริงก็ไม่มีอะไรมีน้ำหนึ่ง ดินหนึ่ง ลมหนึ่ง ไฟหนึ่ง มาปรุงกันเข้ากลายเป็นรูป เรียกว่า คน โยมอย่าเพิ่งดีใจนะ ดูไปดูมาก็ไม่มีคนหรอก ที่มันเข้มแข็งพวกเนื้อพวกหนัง พวกกระดูกทั้งหลายเหล่านี้เป็นดิน อาการที่มันเหลวๆ ตามสภาพร่างกายนั้น เราเรียกว่า น้ำ อาการที่มันอบอุ่นอยู่ในร่างกายเรา เรียกว่า ไฟ อาการที่มันพัดไปมาอยู่ในร่างกายของเรานี้ลมพัดขึ้นเบื้องบน พัดลงเบื้องต่ำนี้ เรียกว่า ลม ทั้งสี่ประการนี้มาปรุงกันเข้าเรียกว่าคน ก็ยังเป็นผู้หญิงผู้ชายอีก จึงมีเครื่องหมายตามสมมติของเรา

ยามหนุ่มสังขารแบกเรา ยามแก่เราแบกสังขาร
วันนี้คงจะได้ประโยชน์กับบุคคลที่สนใจเป็นบางสิ่งบางอย่าง ที่ควรเก็บไว้ในใจของเรา สิ่งทั้งหลายนี่เป็นมรดกของเราทั้งนั้น มันจะรวมมา รวมมาให้เราแบกทั้งนั้นแหละ ขานี่เป็นสิ่งที่วิ่งได้มาแต่ก่อนอย่างขาอาตมานี่จะเดินมันก็หนัก สกลร่างกายจะต้องแบกมัน แต่ก่อนนั้นมันแบกเรา บัดนี้เราแบกมัน สมัยเป็นเด็กเห็นคนแก่ๆ ลุกขึ้นก ็"โอ๊ย" นั่งลงก็ "โอ๊ย" มันทุกข์ถึงขนาดนั้น เรายังไม่เห็นโทษมัน เมื่อจะหนีจากมันเราไม่รู้จัก ที่ทำเจ็บทำปวดขึ้นมานี่ เรียกว่าสังขารมันเป็นไปตามเรื่องของมัน มันเป็นประดง ประดงไฟ ประดงข้อ ประดงงอประดงจิปาถะ หมอเอายามาใส่ก็ไม่ถูก ผลที่สุดก็พังไปทั้งหมดอีก คือสังขารมันเสื่อม มันเป็นไปตามสภาพของมัน มันจะเป็นของมันอยู่อย่างนั้น อันนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ ฉะนั้นให้ญาติพี่น้องให้พากันเห็นถ้าเห็นแล้วก็จะไม่เป็นอะไร อย่างงูอสรพิษตัวร้ายๆมันเลื้อยมา เราเห็น เราเห็นมันก่อนก็หนี มันไม่ได้กัดเราหรอก เพราะเราได้ระวังมัน ถ้าเราไม่เห็นมัน เดินๆไปไม่เห็นก็ไปเหยียบมัน เดี๋ยวมันก็กัดเลย

ไม่อยากทุกข์ต้องรู้จักทางแก้ไข

ถ้ามันทุกข์แล้วไม่รู้จะไปฟ้องใคร ถ้าทุกข์เกิดขึ้นจะไปแก้ตรงไหน คืออยากแต่ว่าไม่ให้มันทุกข์เฉยๆ เท่านั้น อยากไม่ให้มันทุกข์แต่ไม่รู้จักทางแก้ไขมัน แล้วก็อยู่ไป อยู่ไปจนถึงวันแก่ วันเจ็บ แล้วก็วันตาย คนโบราณบางคนเขาว่า เมื่อมันเจ็บมันไข้จวบลมหายใจจะขาดให้ค่อยๆ เข้าไปกระซิบใกล้หูคนไข้ว่า พุทโธ พุทโธ พุทโธ มันจะเอาอะไร พุทโธนั่นนะ คนที่ใกล้จะนอนในกองไฟจะรู้จักพุทโธอะไร ตั้งแต่ยังเป็นหนุ่มเป็นสาวอายุรุ่นๆ ทำไมไม่เรียนพุทโธให้มันรู้ หายใจติดบ้างไม่ติดบ้าง "แม่ๆ พุทโธ พุทโธ" ว่าให้มันเหนื่อยทำไม อย่าไปว่าเลย มันหลายเรื่อง เอาได้แค่นั้นก็สบายแล้ว

โยมชอบเอาแต่ต้นกับปลายมัน ตรงกลางไม่เอาหรอก ชอบอย่างนั้น บริวารพวกเราทั้งหลายก็ชอบอย่างนั้น ทั้งญาติโยมทั้งพระ ทั้งเณร ชอบแต่ทำอย่างนั้น ไม่รู้จักแก้ไขภายในจิตของเจ้าของ ไม่รู้จักที่พึ่ง แล้วก็โกรธง่าย และก็อยากหลายด้วย ทำไม คือคนที่ไม่มีที่พึ่งทางใจ อยู่เป็นฆราวาส มีอายุ ๒๐-๓๐-๔๐ ปี กำลังแรงดีอยู่ พ่อบ้านแม่บ้านทั้งหลายก็พอพูดกันรู้เรื่องกันหน่อย นี่ ๕๐ ปีขึ้นไปแล้ว พูดกันไม่รู้เรื่องกันแล้ว เดี๋ยวก็นั่งหันหลังให้กันหรอก แม่บ้านพูดไปพ่อบ้านทนไม่ได้ พ่อบ้านพูดไปแม่บ้านฟังไม่ได้ เลยแยกกันหันหลังให้กัน เลยแตกกันเลย

ความหมายของคำว่า "ครอบครัว"

เรื่องนี้อาตมาเล่าไปหรอก ตัวเองไม่เคยมีครอบครัว ทำไมไม่มีครอบครัว คืออ่านคำว่าครอบครัว มันก็รู้แล้ว ครอบครัว คืออะไร ครอบมันก็คืออย่างนี้ ถ้าเรานั่งอยู่เฉยๆ ก็เอาอะไรมาครอบลงนี้จะเป็นอย่างไร เรานั่งอยู่ไม่มีอะไรมาครอบมันก็พอทนได้ ถ้าเอาอะไรมาครอบลงก็เรียกว่าครอบแล้ว มันเป็นอย่างไรครอบก็เป็นอย่างนั้น มันมีวงจำกัดแล้ว ผู้ชายก็อยู่ในวงจำกัด ผู้หญิงก็อยู่ในวงจำกัด อาตมาไปอ่านแล้ว ครอบครัวโอยหนัก ศัพท์ตายนี่ คำนี้ไม่ใช่ศัพท์เล่นๆ ศัพท์ที่ว่า ครอบ นี้ศัพท์ทุกข์ ไปไม่ได้มันมีจำกัดแล้ว ต่อไปอีก ครัว ก็หมายถึงการก่อกวนแล้ว ทิ่มแทงแล้ว โยมผู้หญิงเคยเข้าครัว เคยโขลกพริกคั่ว พริกแห้งไหม ไอ จาม ทั้งบ้านเลยศัพท์ครอบครัวมันวุ่น ไม่น่าอยู่หรอก อาตมาอาศัยสองศัพท์นี่แหละจึงบวชไม่สึก

ครอบครัวนี่น่ากลัว ขังไว้จะไปไหนก็ไม่ได้ ลำบากเรื่องลูกบ้าง เรื่องเงินเรื่องทองบ้าง สารพัดอย่างอยู่ในนั้น ไม่รู้จะไปที่ไหน มันผูกไว้แล้ว ลูกผู้หญิงก็มี ลูกผู้ชายก็มี มันวุ่นวายเถียงกันอยู่นั่นแหละจนตายไม่ต้องไปไหนกันละ เจ็บใจขนาดไหนก็ไม่ว่า น้ำตามันไหลออกก็ไหลอยู่นั่นแหละ เออ น้ำตามันไม่หมดนะโยมครอบครัวนี่นะ ถ้าไม่มีครอบครัวน้ำตามันหมดเป็น ถ้ามีครอบครัวน้ำตามันหมดยาก หมดไม่ได้ โยมเห็นไหม มันบีบออกเหมือนบีบอ้อย ตาแห้งๆก็บีบออกให้เป็นน้ำไหลออกมา ไม่รู้มันมาจากไหน มันเจ็บใจแค้นใจสารพัดอย่าง มันทุกข์ เลยรวมทุกข์บีบออกมาเป็นน้ำทุกข์

อันนี้ให้โยมทั้งหลายเข้าใจ ถ้ายังไม่ผ่านมันจะผ่านอยู่ข้างหน้าบางคนอาจจะผ่านมาบ้างแล้วเล็กๆน้อยๆ บางคนก็เต็มที่แล้ว จะอยู่หรือจะไปหนอ โยมผู้หญิงเคยมาหาหลวงพ่อ

"หลวงพ่อ แหม ถ้าดิฉันไม่มีบุตร ดิฉันจะไปแล้ว"
"เออ อยู่นั่นแหละ เรียนให้จบเสียก่อน เรียนตรงนั้น อยากจะไปก็อยากจะไป ไม่อยากจะอยู่ ถึงขนาดนั้นก็ยังหนีไม่ได้"
วัดป่าพงสร้างกุฏิเล็กๆ ไว้ตั้ง ๗๐-๘๐ หลัง บางทีจะมีพระเณรมาอยู่บรรจุเต็ม บางทีก็มีเหลือ ๒-๓ หลัง อาตมาถามว่า "กุฏิยังเหลือว่างไหม?"
พวกชีบอก "มีบ้าง ๒-๓ หลัง"
"เออ เก็บเอาไปเถอะ บางทีพ่อบ้านแม่บ้านเขาทะเลาะกัน เอาไว้ให้เขามานอนสักหน่อย"
แน่ะ มาแล้ว โยมผู้หญิงสะพายของมาแล้ว ถามว่า "โยมมาจากไหน?"
"มากราบหลวงพ่อ ดิฉันเบื่อโลก"
"โอย! อย่าว่าเลย อาตมากลัวเหลือเกิน"

พอผู้ชายมาบ้าง ก็เบื่ออีกแล้ว นั่นมาอยู่ ๒-๓ วัน ก็หายเบื่อไปแล้ว โยมผู้หญิงมาก็เบื่อ โกหกเจ้าของ โยมผู้ชายมาก็เบื่อ โกหกเจ้าของ ไปนั่งอยู่กุฏิเล็กๆ เงียบๆ คิดแล้ว "เมื่อไหร่หนอแม่บ้านจะมาเรียกเรากลับ" "เมื่อไหร่หนอพ่อบ้านจะมาเรียกเรากลับ"

แน่ะ ไม่รู้อะไร มันเบื่ออะไรกัน มันโกรธแล้ว มันก็เบื่อแล้วก็กลับอีก เมื่ออยู่ในบ้านผิดทั้งนั้นล่ะ พ่อบ้านผิดทั้งนั้น แม่บ้านผิดทั้งนั้น มานั่งภาวนาได้ ๓ วัน "เออ! แม่บ้านเขาถูกเว้ย เรามันผิด" "พ่อบ้านเขาถูก เราซิผิด" มันจะกลับ มันเปลี่ยนเอาเองของมันอย่างนั้น ก็กลับไปเลยทั้งนั้นแหละ นี้ความจริงมันเป็นอย่างนั้นนะโลกนี้ อาตมาจึงไม่วุ่นวายอะไรกันมาก รู้ต้นรู้ปลายมันแล้ว ฉะนั้น จึงมาบวชอยู่อย่างนี้

คิดและพิจารณาบ่อยๆ พลอยให้เกิดปัญญา

วันนี้ขอฝากให้เป็นการบ้าน เอาไปทำการบ้าน จะทำไร่ทำนาทำสวน ให้เอาคำหลวงพ่อมาพิจารณาว่า เราเกิดมาทำไม เอาย่อๆว่าเกิดมาทำไม มีอะไรเอาไปได้ไหม ถามเรื่อยๆนะ ถ้าใครถามอย่างนี้บ่อยๆมีปัญญานะ ถ้าใครไม่ถามเจ้าของอย่างนี้ โง่ทั้งนั้นแหละ เข้าใจไหม บางทีฟังธรรมวันนี้แล้วกลับไปถึงบ้านจะพบเย็นนี้ก็ได้ ไม่นานนะมันเกิดขึ้นทุกวัน เราฟังธรรมอยู่มันเงียบ บางทีมันรออยู่ที่รถ เมื่อเราขึ้นรถมันก็ขึ้นรถไปด้วย ถึงบ้านมันก็แสดงอาการออกมา อ้อ หลวงพ่อท่านสอนไว้จริงของท่านละมังนี่ ตาไม่ดี ไม่เห็นนะ

เอาละ วันนี้เทศน์มากก็เหนื่อย นั่งมามากก็เหนื่อยสังขารร่างกายนี้

ข้อมูลจาก...http://www.oknation.net/blog/pook17/2007/11/09/entry-1