หากคุณให้ความรัก ความไว้วางใจ ช่วยเหลือใครสักคน
แต่ภายหลังเขากลับไปคบคิดกับคนอื่นให้ร้ายคุณ
พูดถึงคุณในทางที่เสียหาย จนคุณต้องได้รับความอับอาย
คุณจะให้อภัยเขาคนนั้นได้ไหม

1. ให้อภัยได้ ถ้าคนนั้นได้รับโทษอย่างสาสมเสียก่อน

2. ให้อภัยได้ เพราะเป็นสิ่งดีที่จะให้อภัย
ดังเช่นที่ พ่อแม่ หรือ ศาสนาสั่งสอนมา

3. ให้อภัยได้ เพราะจะช่วยให้สังคมอยู่ร่วมกันอย่างเป็นสุข

4. ให้อภัยได้ เพราะเป็นการแสดงออกของความรักที่ไม่มีเงื่อนไข

ท่านผู้อ่านจะเลือกข้อใดที่ตรงใจท่านมากที่สุด

ผมได้ลองถามนักศึกษาแพทย์ปี 5 ที่เรียนวิชาจิตเวชศาสตร์อยู่รวม 33 คน
คำตอบที่ได้จากลูกศิษย์แพทย์กลุ่มนี้น่าสนใจทีเดียวครับ
มีตอบข้อหนึ่งอยู่ 13 คน ตอบข้อสองอยู่ 12 คน
ตอบข้อสามอยู่ 5 คน และตอบข้อสี่อีก 3 คน
ที่กล่าวมานี้คงไม่ถึงกับเป็นโพลสำรวจนะครับ
เพียงอยากจะให้เห็นว่าคนเราแต่ละคน
มีมุมมองในเรื่องการให้อภัยที่แตกต่างกันมาก

มนุษย์มีแนวโน้มในจิตใจแต่กำเนิดที่จะโต้ตอบทางลบมากขึ้น
ต่อคนที่แสดงออกทางลบต่อเรา
ธรรมชาตินี้เองเป็นที่มาของการแก้แค้นกันและตอบโต้กันจนไม่รู้จบสิ้น
สิ่งนี้เกิดจากอะไร นอกจากมนุษย์แล้ว
สิ่งที่มีชีวิตอื่นมีพฤติกรรมการแก้แค้นเช่นมนุษย์หรือไม่
จากข้อมูลทางวิทยาศาสตร์พบปรากฎการณ์ของการแก้แค้น
เกิดขึ้นได้ในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชั้นสูงบางชนิดด้วย
เช่น ลิงชิมแปนซี และพบต่ออีกว่า เมื่อการแก้แค้นเกิดขึ้น
การกระทำนั้นมักจะมีความรุนแรงมากกว่าที่ถูกกระทำในตอนแรก
จึงมีแนวโน้มให้เกิดวงจรการล้างแค้นที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ซึ่งเราพบเห็นตัวอย่างการโต้ตอบที่รุนแรงมากมาย
ในสงครามและประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ
การให้อภัยจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะมาช่วยตัดและลดทอนการแก้แค้น
ซึ่งมีแต่จะเพิ่มความสูญเสียทั้งสองฝ่าย

พัฒนาการของการให้อภัยผู้อื่นเป็นส่วนหนึ่งของพัฒนาการทางจิตใจด้วย
พบว่า คนเราสามารถให้อภัยได้มากขึ้นตามอายุ
คือ คนในวัยสูงอายุจะให้อภัยผู้อื่นได้ง่ายกว่าคนในวัยผู้ใหญ่
และมากกว่าคนในวัยรุ่น ซึ่งน่าจะสะท้อนถึงโลกทัศน์ที่เปลี่ยนแปลงไป
ในคนที่ผ่านชีวิตมานานกว่า มีความเข้าใจ เห็นอกเห็นใจผู้อื่นมากขึ้น
นอกจากนี้พัฒนาการของการให้อภัยยังมีลักษณะที่เป็นลำดับขั้น
เหมือนที่มนุษย์เรามีพัฒนาการทางร่างกาย จากคลานเป็นนั่ง
จนถึงการยืนและเดินตามลำดับ คือ ในขั้นต้น
การให้อภัยจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อผู้ที่กระทำผิดได้รับการล้างแค้น
หรือการลงโทษอย่างสาสมเสียก่อน
ขั้นกลาง คือ การให้อภัยเป็นสิ่งควรทำเนื่องจากเป็นสิ่งที่สังคม
คำสั่งสอนของพ่อแม่หรือศาสนาสอนไว้
ในขั้นสูง คือ การให้อภัย ควรทำเพื่อให้เกิดความสงบสุขในสังคม
และในขั้นสูงสุดคือ เป็นการแสดงออกของความรักที่ไม่มีเงื่อนไข
(unconditional love)

ความจริงแล้ว การให้อภัยกลับกลายเป็นสิ่งที่ก่อให้เกิดประโยชน์ต่อผู้ที่ให้อภัยเอง
เพราะการให้อภัย คือ การปลดปล่อยตนเองจากซากอดีตที่เจ็บปวด
เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ ดังที่ คอร์รี่ เทน บูม (Corrie ten Boom)
ผู้ช่วยเหลือชาวยิวจากค่ายกักกันของนาซีได้กล่าวว่า
"การให้อภัยคือการปลดปล่อยนักโทษ และนักโทษผู้นั้นก็คือตัวคุณนั่นเอง"
และจากประสบการณ์ตรงของเธอเองที่ได้บันทึกไว้ว่า
"ในท่ามกลางเหยื่อที่ถูกนาซีทำทารุณกรรมนั้น
ผู้ที่สามารถสร้างชีวิตใหม่ได้ดีและสามารถดำรงชีวิตที่เป็นสุขได้
คือ ผู้ที่สามารถให้อภัยต่อความเลวร้ายเหล่านั้น"

ผลดีอีกประการ คือ ผู้ที่มักให้อภัยผู้อื่นได้ง่ายจะมีความเป็นปฏิปักษ์น้อย
ไม่หลงตัวเอง ไม่ชอบครุ่นคิดวนเวียน เป็นคนที่มีนิสัยพูดง่าย ไม่เรื่องมาก
ทำให้กังวลและซึมเศร้าน้อยกว่า ป่วยเป็นโรคประสาทน้อยกว่า
มีลักษณะที่เข้าอกเข้าใจผู้อื่นมากกว่า
การให้อภัยจึงเป็นเสมือนภูมิคุ้มกันโรคทางจิต
เพิ่มสุขภาพจิตที่ดีสำหรับตัวผู้ให้อภัยนั้นเอง
ผมจึงอยากชวนท่านผู้อ่านได้ทบทวนไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง
และตั้งใจอย่างแน่วแน่
เพื่อที่จะช่วยกันปลดปล่อยความเคืองแค้นที่ยังฝังใจ
เพื่อให้จิตใจได้รับอิสรภาพและเกิดความสุขสงบทางใจ

การที่จะให้อภัยแก่บุคคลที่เคยทำให้เราเจ็บปวด
แม่ชีเทเรซา สอนว่า

"เพื่อที่จะให้อภัยใครบางคนที่ทำให้เราปวดร้าว
เพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่กับผู้ที่เคยทำให้เราผิดหวัง
เพื่อที่จะคงความเสียสละไว้แม้เคยถูกหลอกลวง
เหล่านี้แม้หากจะเจ็บปวด
แต่เป็นการให้อภัยและเป็นรักที่ปราศจากความเห็นแก่ตัว..."


ที่มา...Mind Management จากหนังสือ Secret
รองศาสตราจารย์ นายแพทย์ธวัชชัย กฤษณะประกรกิจ

คัดลอกจาก...http://www.luangpee.net/forum/?PHPSESSI ... pic=6345.0

..............

สาธุด้วยครับ คุณ ลูกโป่ง