วันเวลาปัจจุบัน 04 ต.ค. 2024, 19:00  



เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง




กลับไปยังกระทู้  [ 22 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2  ต่อไป  Bookmark and Share
เจ้าของ ข้อความ
โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 25 มิ.ย. 2011, 05:23 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


ประวัติและปฏิปทา
พระครูสุทธิธรรมรังษี
(หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท)

พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ริ้วห่อทอง


วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม
ต.คลองควาย อ.สามโคก จ.ปทุมธานี


รูปภาพ

:b42: :b46: :b46: :b42:

ภาพแห่งพระมหาเถระผู้เฒ่า พูดจาเสียงดังฟังชัด
ออกกิริยาท่าทางไร้มารยา นัยน์ตามีแววมุ่งมั่นรูปหนึ่ง
ซึ่งทุกคนเรียกติดปากว่า “หลวงปู่เจี๊ยะ”
นั่งสนทนาธรรมกับสานุศิษย์เพียงไม่กี่คน
ใต้กุฏิเพิงหญ้าหลังเล็กๆ มีจีวรเก่ากั้นเป็นฉากหลัง...

นี่คือ สมณานญฺจ ทสฺสนํ การเห็นสมณะผู้สงบสันโดษ เป็นมงคลอย่างสูงสุด
เสียงเทศนาธรรมของท่านกล่อมเกลาจิตใจสานุศิษย์...วันแล้ว...วันเล่า มิได้ขาด

ในกาลต่อมา ตำนานชีวิตของท่านเริ่มมีผู้เล่าขาน
เมื่อหลวงตามหาบัวได้กล่าวชมยกย่องสรรเสริญว่า
“เป็นผ้าขี้ริ้วห่อทอง เป็นเพชรน้ำหนึ่ง ที่หาได้โดยยากยิ่ง”


:b44: :b44:

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 23 ก.ค. 2011, 16:09, แก้ไขแล้ว 7 ครั้ง.

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 27 มิ.ย. 2011, 09:18 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


หัวข้อ

• นามเดิม
• ครอบครัวเดิมและภูมิลำเนา
• อุปนิสัย
• ความคิดที่จะออกบวช
• อย่ามองกันเพียงภายนอก
• ฉายาก่อนบวช “ไอ้ตัวแสบ”
• เข้าสู่การเป็นนาค
• จิตรวมตั้งแต่เป็นนาค
• การอุปสมบท
• พรรษาที่ ๑ (พ.ศ. ๒๔๘๐)
• พรรษาที่ ๒ (พ.ศ. ๒๔๘๑) ถือเนสัชชิคือการไม่นอน
• ความมุ่งมั่นพากเพียรเป็นบาทสำคัญในการปฏิบัติ
• สอนตัวเอง “บวชมาทำไม”
• แนวทางของท่าน “ให้ว่า พุทโธ เร็วๆ”
• หันหลังให้ทางโลกอย่างเด็ดขาด
• ฝากตัวเป็นศิษย์ของพระอาจารย์ใหญ่
• พบพระอาจารย์ครั้งแรก
• ติดตามพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต
• พระอาจารย์ตีวัวกระทบคราดเพื่อสอนพระเณรองค์อื่นๆ
• ติดตามอุปัฏฐากพระอาจารย์
• เป็นพระอุปัฏฐากประจำพระอาจารย์มั่น
• อุปัฏฐากพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล
• ธุดงค์ติดตามพระอาจารย์เสาร์ไปประเทศลาว
• สิ้นพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล
• จิตปราดเปรียวขณะธุดงค์กลับจากประเทศลาวไปพบพระอาจารย์มั่น
• สู่เสนาสนะป่าบ้านโคก
• ครูบาอาจารย์โปรดเรียก “ผ้าขี้ริ้วห่อทอง”
• ออกวิเวกตามหาพระอาจารย์ขาว อนาลโย
• ศึกษาธรรมกับพระอาจารย์ขาว อนาลโย
• จำพรรษาเสนาสนะป่าบ้านนาสีนวล
• คืนภูมิลำเนา...จังหวัดจันทบุรี
• หวนคืนถิ่น “วัดทรายงาม” พบโยมบิดามารดา
• คว่ำวัฏจักร วัฏจิต
• ประจักษ์ใจในคำว่า “พุทธสาวก”
• เปรียบด้วย “เรือแห่งชีวิต”
• ธุดงค์สู่ภาคใต้
• นิมิตถึงพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต
• มรณา-สังฆานุสติ
• ธุดงค์กลับมาทางจังหวัดจันทบุรีอีกครั้ง
• ผู้มีคุณูปการใหญ่ของวัดเขาแก้ว จ.จันทบุรี
• กิริยาภายนอกจะอย่างไร...แต่กิริยาภายในสว่างไสวสุดพรรณา
• เคารพพระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน อย่างยิ่งอีกองค์
• จำพรรษาวัดถ้ำกลองเพล จ.หนองบัวลำภู
• ยืนยันในคุณธรรม “ไม่หวนคืนโลกสาม”
• จำพรรษาที่วัดญาณสังวราราม
• อบรมกัมมัฏฐานเข้มข้นตามรอยครูบาอาจารย์
• ธรรมกิริยา
• วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม
• พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน ชมเชยคุณธรรม
• ผู้รักษาบริขารพระอาจารย์มั่นได้อย่างเยี่ยมยอด
• ปฏิปทาเป็นเอกลักษณ์ไม่เหมือนใคร
• เกร็ดธรรม
• ก่อนละสังขารและปัจฉิมทัศนาการ...การเห็นกันครั้งสุดท้าย
• ลาสังสาร
• เหลือไว้แต่ธรรม

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:33, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 27 มิ.ย. 2011, 09:49 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ

:b42: นามเดิม

เดิมจริงๆ ชื่อว่า โอวเจี๊ยะ แปลว่า หินดำ เพราะท่านมีปานดำที่แผ่นหลัง
ท่านเมตตาให้คติธรรมเรื่องชื่อของท่านว่า

“จริงๆ แล้ว คำว่า “โอวเจี้ยะ” มีความหมายในทางธรรมอีกอย่างหนึ่ง
คนที่มีปานประเภทนี้ จะต้องเป็นคนมีจิตใจแข็งแกร่งดุจศิลาแลง
ทนร้อน ทนหนาว ทนทุกข์ ทนสุข อดทนได้ รับได้
แก้ไขได้ทุกสภาวการณ์ เหมือนจะเป็นธรรมะเตือนเราว่า

จงทำจิตใจให้เข้มแข็งดุจแผ่นหิน
ใครจะนำเอาของสกปรกมาเทใส่แผ่นหินก็คงนิ่งอยู่อย่างนั้น
ใครจะนำเอาน้ำหอมมาเทใส่แผ่นหินนี้
ก็คงอยู่อย่างนั้นเหมือนเดิม ไม่หวั่นไหว ไม่โยกคลอน
หรือโอนเอนไปกับอารมณ์ตางๆ ที่มายั่วเย้า หลอกลวง”

รูปภาพ
ภาพปานดำของหลวงปู่


:b42: ครอบครัวเดิมและภูมิลำเนา

หลวงปู่เจี๊ยะถือกำเนิดในตระกูลโพธิกิจ เมื่อวันอังคาร เดือน ๗ ขึ้น ๖ ค่ำ ปีมะโรง
ตรงกับวันที่ ๖ มิถุนายน พ.ศ. ๒๔๕๙ ณ บ้านคลองน้ำเค็ม
ต.คลองน้ำเค็ม อ.แหลมสิงห์ จ.จันทบุรี เป็นบุตรคนที่ ๔ มีพี่น้อง ๗ คน
และพี่บุญธรรมที่พวกเราทุกคนรักอีก ๑ คน รวมเป็น ๘ คน มีลำดับดังนี้

๑. นางพิมพ์ โพธิกิจ (เสียชีวิต) พี่บุญธรรม
๒. นางฮุด แซ่ตัน (เสียชีวิต)
๓. นายสง่า โพธิกิจ (เสียชีวิต)
๔. นางสาวละออ โพธิกิจ (เสียชีวิต)
๕. ตัวท่านเอง (หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท)
๖. นางสาวละมุน โพธิกิจ เป็นข้าราชการครู (เสียชีวิต)
๗. นางลักขณา (บ๊วย) เกิดในมงคล
๘. นายสมบัติ โพธิกิจ

โยมบิดาชื่อ ซุ่นแช โยมมารดาชื่อ แฟ โพธิกิจ ครอบครัวมีอาชีพค้าขาย

:b42: อุปนิสัย

ท่านเล่าถึงอุปนิสัยของท่านสมัยวัยหนุ่มก่อนบวชว่า
ท่านเป็นคนแข็งแรง สู้ทุกรูปแบบ จริงจัง ยอมหักไม่ยอมงอ
ทำอะไรต้องทำให้ได้ดั่งใจและมีความเพียรเป็นเลิศในการประกอบการงาน
พูดจาโฮกฮาก ตรงไปตรงมา ไม่กลัวคน ท่านไม่ยอมแพ้ใครเรื่องการงาน
ไม่ว่าจะเป็นงานหนัก เช่น แจวเรือ แบกหามสิ่งของ
เรียกว่า มีความอดทนบึกบึนเป็นอันมาก


ดังที่ท่านว่า “ในวัยหนุ่มทำมาค้าขาย ขายเงาะ ขายทุเรียน ขายมังคุด
นิสัยออกจะติดทางนักเลง เป็นคนจริงจังในหน้าที่การงาน ไม่เกเร พูดจาโฮกฮาก
ไม่กลัวคน ต้นตระกูลเป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ชอบโกหก
จึงเป็นมรดกทางอุปนิสัยติดต่อกันมาเรื่อยๆ จนถึงผู้เป็นลูกหลาน

เราเป็นคนทำอะไรต้องทำให้ได้ดั่งใจ
เวลาไปบรรทุกผลไม้ที่ท่าแฉลบ เรือลำไหนมันขึ้นฝั่งไม่ได้
เรือเขาขึ้นไม่ได้ทั้งหมด แต่สำหรับเรือเราต้องขึ้นได้ คือเอาขึ้นจนได้
เราเป็นคนแข็งแรง สู้ทุกรูปแบบ เป็นคนจริงจัง ยอมหักแต่ไม่ยอมงอ
เป็นคนซุกซน แต่ไม่เคยซุกซนเรื่องผู้หญิง
และไม่เคยยอมแพ้ใครในหน้าที่การงานทั้งปวง”

“สมัยยังหนุ่มแน่น เราไม่เคยคิดถึงเรื่องบาปบุญคุณโทษอะไร มุ่งแต่ทำงานอย่างเดียว
แม้แต่คำว่า นโม ตสฺส ยังว่าไม่จบ แม้บางครั้งไปวัดได้ยินพระท่านเทศน์ว่า ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ
อายตนะภายในภายนอก เช่น ตาเห็นรูปอย่างนี้เป็นต้น ฟังแล้วไม่เคยรู้เรื่องอะไรเลย
บางทียังคิดเลยว่า ท่านพูดเรื่องอะไร ไม่รู้เรื่อง ฟังแล้วไม่เห็นเข้าใจ
พอตอนหลังมาบวชจึงได้ทราบว่า อันนี้เป็นธรรมะที่บ่มอินทรีย์เป็นสำคัญ”

:b42: ความคิดที่จะออกบวช

ท่านว่า “การอุปสมบทในครั้งนี้ เราเป็นผู้มีจิตศรัทธาขึ้นมาเอง
การบวชไม่มีใครมาบังคับชักชวนแต่อย่างใด เพียงเพราะในใจคิดว่า
สมควรแก่เวลาและอายุที่จะทดแทนบุญคุณของท่านผู้มีคุณทั้งหลายได้แล้ว
อีกทั้งในขณะนั้น พระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ ซึ่งท่านเป็นลูกศิษย์สายท่านพระอาจารย์มั่น
ก็จาริกธุดงค์มาประกาศเทศนาธรรมให้คนทั้งหลายละชั่วสร้างความดีในจังหวัดจันทบุรี
และก็เดินทางมาที่บ้านหนองบัวซึ่งเป็นบ้านเกิดของเรา
ซึ่งในสมัยนั้นพระกรรมฐานแถบทางภาคตะวันออกยังไม่ค่อยมี ก็มีท่านพ่อลี ธมฺมธโร
และพระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ นี่แหละเป็นผู้นำมาเผยแพร่
ชาวพุทธทางภาคตะวันออกถึงได้ทราบเรื่องราวของพระกรรมฐานและการภาวนา”

:b42: อย่ามองกันเพียงภายนอก

ตอนจะบวชใครๆ เขาก็พูดไว้ว่า
“ไอ้เจี๊ยะนี่...มันบวชไม่ได้หรอก ถึงบวชได้ก็คงไม่พ้นที่จะสึกกลางพรรษา”
อย่างนี้แหละ คนมันชอบมองแต่อย่างนี้แหละ

หลวงปู่เล่าถึงตอนนี้ท่านแสดงถึงความสนุกในวัยเด็กของท่าน
“ก็ใครเขาจะเชื่อ เรามันดื้อยังกะลิง เป็นตัวแสบประจำหมู่บ้าน”
ท่านพูดแล้วก็หัวเราะพร้อมกับงัดบุหรี่ออกมาสูบ
แบบมวนต่อมวน โดยไม่สนใจไยดีในสายตาที่จ้องมอง
“หมอเขาไม่ห้ามหรือปู่ หลวงปู่ก็ไม่ค่อยสบาย”

“หมอเขาก็ห้ามเหมือนกัน หมอมันห้ามเราได้เพราะหมอมันไม่สูบ
ส่วนหมอคนที่มันสูบมันก็ไม่ค่อยห้ามเรา คนที่ไม่สูบบุหรี่ตายก่อนเราก็มีเยอะ
นี่ ๘๐ กว่าแล้วยังไม่เห็นตาย เลิกตอนนี้เสียเชิงละสิ หมอเขาก็พูดถูก แต่เตือนช้าไปหน่อย
จะเข้าโลงแล้วค่อยมาเตือน” ท่านพูดพร้อมๆ ไปกับการหัวเราะอย่างขบขัน

“ก็สมัยก่อนเขานิยมกันว่าเป็นเรื่องดิบดี สูบไม่เป็นยังต้องหัดให้เป็น
แต่มาสมัยปัจจุบันนี้มันเป็นเรื่องเสียหาย ความนิยมมันขึ้นอยู่กับยุคสมัย และความนิยมชมชอบ
ถ้าเขานิยมสิ่งใดเขาก็ว่าสิ่งนั้นดี เหมือนสมัยปัจจุบันนี้เขานิยมแต่งตัวโป๊ๆ
หรือนิยมใช้สิ่งของสุรุ่ยสุร่ายเกินตัว คนเขาก็ไม่เห็นว่ามันเสียหาย
แม้แต่สามีภรรยายังชื่นชอบกัน ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องเสียหายหรืออันตราย”

“การแต่งตัวโป๊ๆ อันตรายหรืออาจจะตายง่ายกว่าการสูบบุหรี่เสียอีก
แต่ชาวโลกเขานิยมจึงเหมือนไม่มีพิษมีภัย การสูบบุหรี่ก็เช่นกันเราสูบมาตั้งแต่ ๖๐ ปีคืนหลัง
มันเป็นความเคยชินมากกว่าติด คนทุกวันนี้มันไม่ติดบุหรี่หรอก
เพราะมันมีอย่างอื่นให้ติด อันตรายมากกว่าเป็นไหนๆ”

ท่านกล่าวพร้อมกับหัวเราะในเรื่องโลกธรรม อันเป็นกริยาสอนเราได้อีกทางหนึ่งที่มักจะคิดมุมเดียว

:b42: ฉายาก่อนบวช “ไอ้ตัวแสบ”

พุทธศาสนา ศาสนธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้านั้น เป็นสิ่งที่ประเสริฐที่สุดในโลก
ไม่มีสิ่งใดที่จะเปรียบเทียบในบรรดาศาสนาทั่วสกลโลกนี้แล้ว
จะเอามาเปรียบเทียบไม่ได้เลย ผิดกันไกลราวฟ้ากับดิน ทำไมถึงว่าเช่นนั้น

เรานี่...เป็นคนซนที่สุด แก่นดื้อ พ่อแม่พอมีอันจะกินฐานะดีอยู่ แต่ไม่ได้เคยสนใจในเรื่องธรรมะเลย
มัวแต่เที่ยวซุกซนตามประสาคนหนุ่ม คือว่าไม่มีวี่แววที่จะสนใจในเรื่องธรรมะเรื่องศาสนาเลยแม้แต่น้อย
แต่เราคงมีบุญเก่าอยู่บ้าง บุญนั้นแหละชักจูงนำพาเข้ามาทางพระศาสนา

ประกอบกับบิดามารดาเป็นผู้มีศรัทธา เชื่อเรื่องบาปกรรมอยู่เป็นพื้นเพนิสัยอยู่แล้ว
อันนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ชักจูงเราให้เข้ามาทางศาสนาได้ บทเวลาได้มาบวช ใครๆ เขาก็แปลกใจ
เพราะมันนิสัยขัดกับศาสนาที่อยู่ในกรอบอันดีงาม และมีระเบียบเรียบร้อย
แต่สำหรับศาสนาเป็นเครื่องหล่อหลอมอยู่แล้ว และสอนมุ่งเน้นลงที่ใจ เมื่อเราเป็นคนจริงอยู่แล้ว
จึงง่ายต่อการปฏิบัติ เพราะคนจริงย่อมถึงธรรมอันเป็นความจริง ไม่มากก็น้อย


ใครๆ เขาก็แปลกอกแปลกใจที่เรายอมบวชแต่โดยดี ทั้งๆ ที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยท่องคำว่า
“นโม ตสฺส ฯลฯ” แม้แต่ครั้งเดียว เราไม่เคยดูถูกบุญ
ดูถูกพระแต่ตอนนั้นมันห่วงสนุกซุกซนไปตามเรื่องไปตามวัย
คนทั้งหลายเขาเรียกว่า “ไอ้ตัวแสบ” ไม่ใช่นักเลง แต่ไม่เกรงกลัวใคร แม้แต่นักเลง...
เล่นอะไรก็ตาม ห้ามโกง เสียเท่าไหร่ไม่ว่า แต่อย่าโกง

:b42: เข้าสู่การเป็นนาค

การเตรียมตัวอุปสมบทต้องไปเป็นผ้าขาว รักษาศีลประพฤติธรรม
เรียนรู้วัตรปฏิบัติที่จะพึงกระทำต่อวัดและครูบาอาจารย์
จนท่านเห็นว่าสมควรก่อน ท่านถึงจะให้บวช

ถ้าปฏิบัติไม่ได้ ทำไม่ได้ ท่านก็ยังไม่ให้บวช
ธรรมเนียมพระป่ากรรมฐานท่านเคร่งครัดนักเรื่องเหล่านี้
ไม่ใช่สุ่มสี่สุ่มห้ามาจากไหนจะมาบวชได้ง่ายๆ

:b42: จิตรวมตั้งแต่เป็นนาค

ครั้งหนึ่งตอนที่มาเข้านาคได้ไม่นานนัก อยู่ระหว่างการฝึกขานนาค ท่องบทสวดต่างๆ
คืนหนึ่งฟังเทศน์ท่านอาจารย์กงมาฯ ท่านเทศน์ตามปกติทุกๆ วัน
ท่านก็แสดงธรรมของท่านไปเรื่อยๆ เราก็ฟังเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง ท่านสอนให้ภาวนาพุทโธ
เราก็ภาวนาพุทโธอยู่อย่างนั้น นั่งเข้าสมาธิฟังเทศน์อยู่อย่างนั้น อันนี้มันก็เป็นเหตุที่แปลกอยู่นะ

พอเรานั่งภาวนา ฟังไปๆ จิตอยู่กับคำบริกรรม หูก็ได้ยินเสียงเทศน์ไป
คือจิตก็ทำหน้าที่ของมัน หูก็ทำหน้าที่ของมัน มันเกิดเป็นสมาธิ
แต่ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ามันเป็นสมาธิ มันรวมจนกระทั่งว่าไม่มีตัว ไม่มีตน ตัวตนหายหมด
แล้วก็ปรากฏภาพนิมิต ที่ตัวเองนี้มาปรากฏหมอบลงไปฟุบกับกองทราย
ที่เป็นทรายขาวอยู่ในบริเวณวัดนั้นอย่างชัดเจน
ตัวนี้อ่อนไปหมด ปรากฏว่าในขณะนั้นเราปรากฏว่าตัวเองไม่มีตัวตน
จนกระทั่งท่านแสดงธรรมจบลง เราถึงรู้สึกตัว

ตอนนั้นท่านแสดงธรรมนานมาก ทีหนึ่งเป็นชั่วโมงๆ ขึ้นไป
เมื่อจิตถอนออกมา ออกจากที่ภาวนาก็คลานเข้าไปถามท่านว่า

“ท่านอาจารย์ครับ เมื่อตะกี้ทำไมผมนั่งฟังเทศน์ท่านอาจารย์ ผมไม่มีตัว ตัวผมหายไปไหน
แต่สักประเดี๋ยวตัวผมนี่ ไป...ไปหมอบอยู่ที่...ที่กองทรายนั่นน่ะ ทำไมมันถึงเป็นอย่างนั้นครับ”

คำถามนี้เราถามท่าน เพราะก็อธิบายไม่ถูก และไม่รู้จะถามท่านอย่างไร
เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเป็นเช่นนี้ ที่กล้าถามท่าน เพราะความตื่นเต้นตื่นตาตื่นใจ
ที่ชีวิตหนึ่งชีวิตนี้เราได้เห็นอย่างนั้น ท่านก็บอกว่า
“ไม่เป็นไร...เออ...ทำไป...ทำไป...ดีแล้วนะ”
ท่านว่าอย่างนั้น เราก็ภูมิใจว่าเราทำถูกต้อง

การมีครูบาอาจารย์ดี ท่านรู้จริงผ่านการปฏิบัติมา
สอนแบบมีหลักเกณฑ์ไม่สุ่มเดาจึงเป็นเรื่องสำคัญมาก
อาจารย์เป็นบัณฑิตท่านก็ย่อมสอนในแนวทางเจริญเพื่อความเป็นบัณฑิต

แต่ถ้าอาจารย์โง่เขลาสอนแบบสุ่มสี่สุ่มห้า
มันก็เหมือนคนตาบอดจูงคนตาบอด อาจารย์ก็ตาบอด
แล้วจะมาสอนลูกศิษย์ที่ตาบอดอยู่แล้วให้ตาดี อันนี้มันเป็นไปได้ยากยิ่งนัก

:b42: การอุปสมบท

รูปภาพ
หนังสือสุทธิของหลวงปู่

รูปภาพ
วัดจันทนาราม จ.จันทบุรี

หลวงปู่เจี๊ยะ บวชเมื่อวันที่ ๑๑ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๘๐ เวลา ๑๖.๑๙ น.
ณ พัทธสีมาวัดจันทนาราม อำเภอเมือง จังหวัดจันทบุรี โดยมี

รูปภาพ
พระครูครุนารถสมาจาร (เศียร) เป็นพระอุปัชฌาย์

รูปภาพ
พระครูพิพัฒน์พิหารการ (เชย) เป็นพระกรรมวาจาจารย์

รูปภาพ
ท่านพ่อลี ธัมมธโร เป็นพระอนุสาวนาจารย์


ได้ฉายาว่า “จุนฺโท” แปลว่า “ผู้หมดกิเลสเครื่องร้อยรัด”

ในขณะนั้นเรามีอายุได้ ๒๑ ปี ๑ เดือน กับ ๕ วัน
จึงเป็นพระรูปแรกที่ท่านพ่อลีเป็นคู่สวดบวชให้
เมื่อบวชที่วัดจันทนารามเสร็จแล้ว
ก็กลับมาจำพรรษาที่วัดทรายงามเป็นเวลา ๓ พรรษา
ท่านพ่อลีกับพระอาจารย์กงมาท่านเป็นอาจารย์องค์แรกของเรา

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:32, แก้ไขแล้ว 2 ครั้ง.

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 30 มิ.ย. 2011, 04:50 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ

:b42: พรรษาที่ ๑ (พ.ศ. ๒๔๘๐)

ในพรรษาแรกที่บวชนี้มีพระร่วมจำพรรษา ๕ รูป สามเณร ๑ รูป คือ
๑. พระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ ท่านเป็นชาวจังหวัดสกลนคร
๒. พระสังข์ เตมิโย ท่านเป็นชาวจังหวัดเพชรบูรณ์
๓. พระทองปาน มหาอุตฺสาโห ท่านเป็นชาวจังหวัดอุบลราชธานี
๔. พระเจี๊ยะ จุนฺโท (องค์หลวงปู่เอง) เป็นชาวจังหวัดจันทบุรี
๕. พระอ๊อด โอภาโส เป็นชาวจังหวัดจันทบุรี
๖. สามเณรวิริยังค์ บุญฑรีย์กุล เป็นชาวจังหวัดนครราชสีมา

อย่างที่ว่าพรรษาแรกๆ ก็ขี้เกียจ เอะอะก็จะหลบไปหลับนอน
พอมาถึงกลางๆ พรรษาหรือยังไงก็จำไม่ค่อยได้ ก็มานึกตำหนิตนเอง

เมื่อตำหนิกาย วาจา ใจ ของตนที่ไม่เอาไหนได้อย่างนั้น
มันก็มีความฮึดฮัดที่จะต่อสู้

นั่งภาวนาพุทโธ เอาจริงเอาจังให้รู้เช่นเห็นชาติตนว่า ก่อนบวชที่ว่าตัวเองแน่ๆ
ไม่ยอมถอยให้ใครๆ มาบัดนี้จะมาถอยให้กิเลสแบบง่ายๆ หมดทางต่อสู้
แบบนี้ถ้าจะเรียก ก็เรียกได้ว่านักเลงกระจอกงอกง่อย เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ
สมควรแล้วละหรือที่เราจะมาภูมิใจกับการเป็นคนจริงแบบปลอมๆ
ที่แท้ก็เก่งแต่การโอ้อวดเท่านั้น แต่ในความเป็นจริงมิได้เป็นเช่นนั้นเลย

“เอาละวะ...” มันคิดขึ้นมาภายใน “เป็นไงเป็นกัน ตายเป็นตาย อยู่เป็นอยู่
พระพุทธเจ้าทำอย่างไร เราจะทำอย่างนั้น
พระสาวกท่านปฏิบัติเคร่งครัดอย่างไร เราจะเคร่งครัดอย่างนั้น”

นี่ ใจมันเริ่มสอนใจตนเองขึ้นมาแล้วทีนี้

นอกจากจะนั่งภาวนาอย่างเอาจริงเอาจัง ไม่ลดละความพากเพียรพยายามแล้ว
ยังมีเดินจงกรม พยายามเดินจงกรมอย่างที่ท่านอาจารย์กงมาท่านสอน
เดินเข้า เดินเข้า ทุกๆ วัน ทุกๆ คืน ใจมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ ใจมันก็สงบลง
บางทีเดิน ๓-๔ ชั่งโมง ทางจงกรมแหลก แดดเปรี้ยงๆ ไม่มีถอย ไม่เลือกกาลเวลา

ทางจงกรมที่เราเดินยาวเส้นหนึ่ง (๒๐ วา) นี้แหละพรรษาที่หนึ่งทำอยู่อย่างนี้อยู่ตลอด

:b42: พรรษาที่ ๒ (พ.ศ. ๒๔๘๑) ถือเนสัชชิคือการไม่นอน

ต่อมาพรรษาที่ ๒ แห่งการบวช
ถือธุดงค์ปฏิบัติว่าด้วยการไม่นอนในกาลเข้าพรรษา
ไม่นอนตลอดพรรษาเลยในเวลากลางคืน แต่ก่อนนั่งสมาธิต้องเดินจงกรมก่อน
แล้วค่อยมานั่งสมาธิ ทำอย่างนี้วันละ ๓ หน
เพื่อถวายพระพุทธเจ้า พระธรรม พระอริยสงฆ์
และเพื่อเป็นอุบายในการภาวนา ด้วยการตั้งสัจจะว่า

“ข้าพเจ้าจะถือเนสัชชิตลอดทั้งพรรษา ในเวลาค่ำคืนไม่นอน
ด้วยพุทธานุภาพ ธัมมานุภาพ สังฆานุภาพ
ถ้าแม้นว่าข้าพเจ้าไม่ทำตามสัจจะอันนั้น
๑. ขอให้ฟ้าผ่าตาย
๒. ขอให้แผ่นดินสูบตาย
๓. ขอให้ไฟไหม้ตาย
๔. ขอให้น้ำท่วมตาย

พุทธานุภาพ ธัมมานุภาพ สังฆานุภาพ
ถ้าทำอย่างนั้นไม่ได้...เอ้า!...ให้สิ่งนั้นมันเกิดขึ้นมาเลย”

ตัวสัจจะนี้แหละ ถือเป็นตัวสำคัญเลยนะ ผ่านก็ผ่าน
ถ้าไม่ผ่านก็แสดงว่าวาสนาเรามีเพียงแค่นั้น


๗ วันแรกที่เราเริ่มปฏิบัติด้วยการไม่นอน มันก็แย่เหมือนกัน
เพราะตั้งแต่เกิดมานอนตลอดจนเป็นนิสัย แต่อยู่มาวันหนึ่งมาหยุดนอนเอาดื้อๆ ร่างกายก็แย่
ทำท่าหงุดหงิด จนถึงกับอุทานในใจว่า “ว้า! ไม่ไหว...ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้วโว๊ย”

แต่ก็ยังดีที่ก่อนจะทำสมาธิก็ได้เข้าไปตั้งสัจจะบังคับเอาไว้ เพราะความเป็นผู้ที่รักษาสัจจะ
สัจจะนั้นจึงเป็นเหมือนโซ่ตรวนคอยรึงรัดกายจิตของเราเอาไว้

“ตายเป็นตาย แต่จะให้สัจจะที่ตั้งไว้ขาดไม่ได้ ไม่ยอม
ในร่างกายนี้อะไรจะเสียผุพังไปก็ตาม แต่จะให้สัจจะเสียไปไม่ได้
เพราะแม้สัจจะที่เราให้ไว้กับตัวเรา เรายังรักษามันไม่ได้
แล้วเราจะหวังพบธรรมะอันประเสริฐซึ่งอยู่เหนือสัจจะ
แล้วเราจะพบพานธรรมนั้นได้อย่างไรกัน”


เมื่อคิดอย่างนี้ ใจมันก็ท้าทายกิเลสและธรรมที่มีอยู่ในกายและใจนั้น
สัตยาธิษฐานนี้จึงเป็นทางเดินไปสู่มรรคผลแบบท้าทายได้อย่างดียิ่ง

:b42: ความมุ่งมั่นพากเพียรเป็นบาทสำคัญในการปฏิบัติ

หลวงปู่เจี๊ยะ หลังจากตั้งสัจจะวาจา ท่านก็เพียรสู้ไม่ถอย
โดยท่านพิจารณาชีวิตทางโลกและทางธรรม ท่านว่า

“...บางทีเราตอนเป็นหนุ่มๆ บวชใหม่ๆ ก็คิดอยากจะสึก
พวกบวชเป็นชีสาวๆ ก็อยากจะสึก หรือพวกแก่ๆ ก็อยากจะสึก เพราะกิเลสมันเป็นอย่างนั้น

สึกไปก็เหมือนเท่ากับลงไปในน้ำทะเล อันมหาสมุทรกว้างขวางใหญ่นัก
ชีวิตไม่มีความหมาย ตัวลงไปอยู่ในทะเล เป็นเหยื่อเต่าเหยื่อปลาเท่านั้นเอง


ตายไปอย่างนั้น ไม่ได้อันใดเลย เหมือนเราตกลงไปในทะเล ถ้าไม่มีเรือมารับแล้วก็ต้องตาย
ชีวิตจมอยู่กับลูกกับเมีย กับข้าวของเงินทอง เพื่อหามาเลี้ยงกันทั้งวันทั้งคืนอยู่อย่างนั้น
ไม่มีเวลาหยุดหย่อน ไม่มีเวลาได้พักผ่อนกำลังจิตใจของเราเลย นี่...แสนที่จะทุกข์ทน”

ความตั้งใจจริง มุ่งมั่นในการจะปฏิบัติเอาดีให้ได้จึงเป็นสิ่งสำคัญในการดำรงเพศพรหมจรรย์

“เพราะฉะนั้นการทำใจ เมื่อมีความจริงที่ใด จะโง่เซ่อขนาดไหน
ขอให้ใจจริงๆ สู้จริงๆ แล้วนั่งให้จริง ยืน เดิน นั่ง นอน ๔
อิริยาบถนี่ทำได้อยู่ตลอดเวลา ต้องสำเร็จ

เมื่อเราพยายามมากเข้าๆ พระพุทธเจ้าทรงกล่าวว่า
“พาวิโต พหุลีกโต” เพียรมากๆ ทำมากๆ ทำบ่อยๆ ทำอยู่อย่างนั้น
ก็เป็นไปเพื่อความดับสนิท เป็นไปเพื่อความรู้แจ้ง นี่ก็เป็นอย่างนั้น ไม่มีอย่างอื่นแล้ว
ถ้าลงว่าทำอย่างนั้นจนสุดความสามารถแล้วไม่สำเร็จ ก็ไม่รู้ว่าจะยังไง”

:b42: สอนตัวเอง “บวชมาทำไม”

ด้วยอุปนิสัยของหลวงปู่เจี๊ยะ ท่านเป็นคนห้าวหาญ เอาจริง ทำจริง
เวลาท่านสอน คำสอนของท่านจึงดุเด็ด ท่านสอนให้ผู้ที่มาบวชได้คอยตรวจตรองตัวเอง
เราบวชมาเพื่ออะไร เพื่อหวังลาภหรือ? เพื่อล่อลวงคนหรือ?
ที่แท้เรานั้นบวชเพื่อการขูดเกลาจิตใจ ลดทิฏฐิมานะ
เพื่อความสิ้นไปของกิเลส ดังนั้น จึงต้องปฏิบัติ
และท่านสอนว่า

“การปฏิบัติ หัวใจก็ต้องมีความเข้มแข็ง ความอุตสาหะ ความพยายาม
ความพากเพียรอย่างนี้ เหมือนไฟที่มันไหม้ติดอยู่กับศีรษะของเราอย่างนี้
เพราะหัวใจอันนั้นไม่เห็นภัย ไม่เห็นสิ่งที่เป็นทุกข์เดือดร้อน
เหมือนอย่างที่ไฟที่ติดอยู่ในหัวเราอย่างนั้นเหมือนกัน
บางคนก็ทนอยู่อย่างนั้น ไม่รู้จักวิธีแก้ไขดับไฟ ปล่อยให้มันไหม้อยู่ในหัวเรา
ก็มีแต่วันที่จะตายจมลงไปอยู่ตลอดเวลาอย่างนี้”

“ถ้าเรามาเห็นว่าการใส่ใจในการปฏิบัติเป็นสิ่งสำคัญ เราไม่หักไม่ฟาดมันลงไปแล้ว
มีแต่มันจะหมักหมม เผาหัวตัวเองอยู่ตลอดกาล จนกระทั่งตายเปล่า
แบบนี้ใครทนได้ก็ทนไป เราไม่ทน เราจะเผากิเลส ไม่ให้กิเลสมันมาเผาเรา”

รูปภาพ

:b42: แนวทางของท่าน “ให้ว่า พุทโธ เร็วๆ”

ท่านว่า ใจมันเร็วมาก ต้องอาศัยการใคร่ครวญ พินิจพิจารณา
การบริกรรม จะหลับหูหลับตาทำไปโดยขาดการใคร่ครวญนั้นไม่ได้
เมื่อตั้งจิตต้องการความสงบก็ใช้การบริกรรมมากำกับหัวใจ
ไม่ให้ใจของเราส่ายไปหาอารมณ์ ให้อยู่กับพุทโธ มีสติกำกับ
แต่ใจก็ยังแส่ออกไปข้างนอกตลอดเวลาเหมือนวัวควายที่ดื้อดึง

เมื่อเป็นอย่างนั้นต้องเน้นการบริกรรมให้เร็วขึ้น
ต้องคิดถึงอุบายเพื่อไม่ให้ใจส่ายไปอดีต อนาคต

“ฉะนั้น พวกเราอย่าไปเสียดายบริกรรม ว่าจนให้มันเหนื่อยที่สุด ให้มันนานเท่าไรได้ยิ่งดี
สักประเดี๋ยวจิตมันก็สงบ มันโหยจากการไม่นึกคิดแล้ว
ถ้าเราไม่บริกรรมมันกำลังแข็งตัว มันก็ต้องออกไปสู้กับเราอยู่ตลอดเวลา
เพราะฉะนั้นต้องบริกรรม พุทโธๆ โธๆ ๆ ๆ ๆ ว่าให้เร็ว พอมันหมดลมก็เอาอีก โธๆ ๆ ๆ ๆ
แต่อย่าให้ดัง เดี๋ยวเขาว่าบ้า ให้เบาๆ ในใจ ว่าอยู่อย่างนั้นให้เร็วๆๆ
โธๆ ๆ หยุด โธๆ ๆ หยุด ถ้าเรา โธเข้า โธออก ก็เสร็จฉิบ...หมดซิ หัวใจมันห่าง แล้วมันคิดหมด”

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:31, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 02 ก.ค. 2011, 14:19 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต


:b42: หันหลังให้ทางโลกอย่างเด็ดขาด

เมื่อภาวนาอยู่ไม่รู้จักคำว่า “หยุดถอย” อยู่มาวันหนึ่งในพรรษาที่ ๓
มานั่งภาวนาอยู่ที่ใต้ต้นกระบกที่วัดทรายงาม
จิตรวมใหญ่ด้วยการพิจารณากายอย่างละเอียดถึงที่สุด
การพิจารณากายครั้งนี้ ปรากฏประหนึ่งว่า “แผ่นดิน แผ่นฟ้าละลายหมด
กายกับใจนี้มันขาดออกจากกัน เหมือนว่าโลกนี้ขาดพรึบลงไป ไม่มีอะไรเหลือเลย
แม้แต่ร่างกายก็สูญหายไปหมด เหลือแต่ความบริสุทธิ์ของใจอันเที่ยงแท้ทีเดียว”

เมื่อจิตถอนออกจากสมาธิแล้ว จิตนี้แปลกประหลาดอัศจรรย์และพิสดารอย่างลึกล้ำ
ถึงกับได้อุทานภายในใจว่า “นี่แหละชีวิตอันประเสริฐ เราได้พานพบแล้ว”
คืนนั้นจึงเป็นคืนที่น่าจดจำอย่างไม่มีวันลืมธรรมชาติของจิตนี้มันแปลกกว่าที่คาดอยู่มาก
มากขนาดว่าก่อนจิตรวมกับหลังจิตรวมนี้มันเหมือนคนละคน
ทั้งๆ ที่เป็นคนเดียวกัน อันนี้พูดในด้านธรรมะนะ ไม่ได้โอ้อวด

พอจิตนี้รวมถึงที่สุดแล้ว ถอนจิตออกจากสมาธิแล้ว
จิตนี้มันอาจหาญ ไม่กลัวใคร คำไม่กลัว ไม่ได้หมายว่าเราเป็นนักเลง
คือไม่กลัว ต่อความจริง อันไหนเป็นความจริงเราอาจหาญที่จะต่อสู้และพิจารณา
เรียกว่า “ธรรมทำให้กล้าหาญ”


เมื่อภาวนาจิตลงได้อย่างนั้นแล้ว สมบัติใดๆ ในโลกที่เขานิยมว่ามีค่ามาก
จะเอามากองให้เท่าภูเขาเลากา ไม่ได้มีความหมายเลย ธรรมสมบัติที่ปรากฏเมื่อคืนนี้
เป็นธรรมสมบัติเหนือรัตนะเงินทองโดยประการทั้งปวง
อัศจรรย์ในธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นที่ยิ่ง


จิตไม่เกี่ยวเกาะด้วยกามคุณเลย ทั้งๆ ที่เคยสัญญากับคนรักไว้ก่อนบวชว่า
“บวชเพียงหนึ่งพรรษา ก็จะสึกออกมาแต่งงานกัน”
เมื่อจิตมิได้เยื่อใยในโลกเช่นนั้นอยู่มาวันหนึ่งเดินออกบิณฑบาต เจอคนที่เราเคยรักมาใส่บาตร
เราจึงบอกสาวคนที่เรารักนั้นไปว่า “แป้งเอ๊ย...ต่อแต่นี้ไปเราจะไม่สึกแล้วนะ”


เมื่อเป็นสันทิฏฐิกธรรม คือรู้เองเห็นเองเฉพาะตนแล้ว
จึงไม่นำไปพูดกับใครและปิดไว้ไม่ให้ใครรู้
จึงนึกถึงแต่กิตติศัพท์และกิตติคุณของท่านพระอาจารย์มั่น

:b42: ฝากตัวเป็นศิษย์ของพระอาจารย์ใหญ่

หลังจากออกพรรษาประมาณเดือนธันวาคม ๒๔๘๒
จึงตัดสินใจเข้าไปกราบลา พระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ
เพื่อเดินทางไปหาท่านพระอาจารย์มั่นที่เชียงใหม่

การจากบ้านเกิดไปหาพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต ครั้งนี้
ท่านพระอาจารย์กงมาเป็นห่วงว่า
กิริยาตามแบบของท่านที่ในสายตาผู้อื่นจะเห็นว่าไม่ค่อยเรียบร้อยนั้น
จะทำให้อยู่กับพระอาจารย์มั่นไม่ได้ แต่หลวงปู่เจี๊ยะได้ตอบท่านอาจารย์กงมาไปว่า

“ครูอาจารย์ (กงมา) หลวงปู่มั่นเป็นคน ผมก็เป็นคน
ทำไมผมจะไปอยู่กับปู่มั่นไม่ได้ ถ้าท่านเป็นพระดี
ผมไปหาของดีมันจะผิดตรงไหน ก็คนไม่ดีนั่นแหละต้องให้คนดีๆ สอน
ถ้าคนอยู่กับคนไม่ได้แล้ว คนจะอยู่กับใคร”


เมื่อท่านพูดเด็ดๆ อย่างนั้น ท่านอาจารย์กงมา และท่านพ่อลี
ก็ได้แนะนำข้อวัตรปฏิบัติต่างๆ ในการอยู่ร่วมกับท่านพระอาจารย์มั่นให้

ท่านพ่อลีได้ให้โอวาทในครั้งนี้ว่า
“การไปหาครูบาอาจารย์ต้องปฏิบัติตัวให้ดี และเอาให้ถึงธรรมให้ได้
ท่านพระอาจารย์มั่นเป็นพระแท้ พระจริง เราต้องทำตัวเราให้ถึงความจริงทั้งที่ท่านสอน
ถ้าเราไม่จริง เราจะไปปลอมปนอยู่กับท่านไม่ได้ เพราะของจริงกับของปลอมมันแยกแยะออกได้
ของสะอาดกับของสกปรก เราจะเอามาปนกันไม่ได้
ความสะอาดก็คือความสะอาด ความสกปรกก็คือความสกปรก
เราไปหาท่าน เราต้องเป็นแบบท่าน และพยายามทำให้ถึงธรรมอย่างที่ท่านเห็น
แล้วเราก็จะกลมกลืนในสายทางแห่งธรรมอันเดียวกัน การอยู่กับท่านก็จะได้ผลที่สุดเป็นที่หมาย”


บทเวลาจะไป โยมพ่อโยมแม่ ญาติพี่น้องร้องห่มร้องไห้กันใหญ่ จะไม่ยอมให้เดินทาง
ไม่ยอมให้ขึ้นเรือ พูดอ้อนวอน เพื่อจะไม่ให้ไปด้วยอุบายต่างๆ นานา พี่สาวท่านพูดขึ้นว่า

“พระไม่มีเงิน ถือเงินจับเงินเองไม่ได้ หาเงินเองไม่ได้ หากินเองไม่ได้จะไปได้อย่างไรกัน?”

ท่านก็ตอบเธอไปอย่างเด็ดๆ ว่า
“พระทั่วประเทศเขาไปยังไง อยู่ยังไง กินยังไง กูก็จะไปยังงั้น อยู่ยังงั้น กินยังงั้น
พระพุทธเจ้าสละราชบัลลังก์ออกบวชไม่เห็นจะมีปัญหามากขนาดนี้... โว้ย...”


เมื่อท่านพูดอย่างนั้น พี่สาวจึงยึดกลดเอาไปซ่อนไว้เลย ไม่ยอมให้
แม้กระทั่งใกล้เวลาที่เรือจะออกแล้ว ก็ไม่ยอมให้กลด ท่านก็ไม่รู้จะทำยังไงจึงพูดขึ้นว่า
“ถ้ามึงไม่ให้ กูก็ต้องนอนตากยุง คนยังห้ามกูไม่ได้ กลดหรือมันจะมาห้ามกูได้?”
เมื่อพี่สาวเห็นความตั้งใจอันแน่วแน่ จากนั้นเธอก็คืนกลดให้

การเดินทางไปหาพระอาจารย์มั่นครั้งนี้
ท่านเดินทางไปกับ ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก ผู้เป็นสหธรรมิก

จากนั้นท่านเดินทางจากจันทบุรีโดยทางเรือ ไปขึ้นที่ท่าราชวงศ์
พักอยู่กรุงเทพฯ พอประมาณแล้วออกเดินทางไปจังหวัดเชียงใหม่ เข้าพักที่วัดเจดีย์หลวง

จากนั้นได้สอบถามทราบว่า พระอาจารย์มั่นพักอยู่ที่วัดร้างป่าแดง
จึงเร่งรุดเดินทางเพื่อไปพบพระอาจารย์มั่น อย่างไม่รอช้า

รูปภาพ
พระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ

รูปภาพ
ท่านพ่อลี ธัมมธโร

รูปภาพ
ท่านพ่อเฟื่อง โชติโก


:b42: พบพระอาจารย์ครั้งแรก

การเดินทางไปยังวัดร้างป่าแดงนี้
หลวงปู่เจี๊ยะรำพึงรำพันในใจถึงท่านพระอาจารย์มั่นนับครั้งไม่ถ้วน
ทั้งเหน็ดเหนื่อย ทั้งไม่รู้หนทาง ยากลำบากมิใช่น้อย

แต่เมื่อไปถึง ท่านได้เห็นว่า มีพระรูปหนึ่งรูปร่างเล็กๆ ลักษณะองอาจ
เป็นเถระรูปร่างสันทัด ผิวดำแดง นั่งห่มจีวรเปิดไหล่
แสดงอาการให้เห็นว่ารอใครบางคนอย่างเห็นได้ชัด อยู่บนแคร่น้อยๆ ใช้ไม้ไผ่ขัดแตะ
เอาหญ้าคามุงกั้นฝาเป็นฟาก หันหน้ามาทางที่จะเดินเข้าไป
แสดงว่าสนใจในคนที่มา แต่ไม่แสดงออกทางคำพูด แต่เป็นกริยาที่รับกัน


ท่านน้อมนึกในใจทันทีว่า พระเถระที่เห็นนี้แหล่ะ...ต้องเป็นพระอาจารย์มั่นแน่นอน
จากนั้นท่านได้หมอบเข้าไปกราบ ท่านจึงถามขึ้นว่า “มาจากไหน”
“มาจากจันทบุรี อยู่กับท่านอาจารย์กงมา ท่านอาจารย์ลี” เรากราบเรียนท่าน
“ท่านลี ท่านกงมา อ้อ! นั่นลูกศิษย์เรา”
ท่านพูดแบบอุทานเหมือนว่า รู้และเข้าใจในวิถีความเป็นมาเป็นไปของเรา

จากนั้นเมื่อได้โอกาสอันควร จึงกราบเรียนเรื่องเล่าเรื่องที่ภาวนาที่จิตเป็นไปให้ท่านฟังสั้นๆ
เป็นใจความว่า...“ครูบาอาจารย์ กระผมพิจารณากาย จนใจนี้มันขาดไปเลย”

องค์ท่านนิ่งฟังเฉย นิ่งเงียบไม่คัดค้านในสิ่งที่เล่าถวายแม้แต่คำเดียว กราบเรียนท่านต่อไปอีกว่า
“ครูบาอาจารย์...จะให้ผมทำอย่างไรต่อ”
“ให้ทำอย่างเดิมนั่นแหละ ดีแล้ว” ท่านตอบสั้นๆ แต่เป็นที่พอใจตรงใจ

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:30, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 02 ก.ค. 2011, 14:54 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


:b42: ติดตามพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

วัดที่ท่านพระอาจารย์มั่นพักจำพรรษาอยู่ขณะนั้น คือวัดร้างป่าแดง เป็นวัดอยู่กลางป่ากลางทุ่ง
มีชาวบ้านอยู่ ๖ หลังคาเรือน บ้านห่างจากวัดประมาณ ๕๐๐ เมตร
กุฏิครูบาจารย์ท่านมุงด้วยใบตองตึง พื้นเป็นฟากไม้ไผ่ รูปลักษณ์เป็นทรงพื้นเมืองทางเหนือ

เรื่องธรรมเรื่องวินัยครูบาอาจารย์มั่นท่านละเอียดเป็นที่สุด
แม้แต่ต้นไม้ประดับประดา ปลูกให้มีดอกออกผลสวยงาม ท่านไม่ให้ปลูกภายในวัด
ถ้าเป็นพระ ท่านว่าเป็นพระเจ้าชู้ พระขุนนาง ชอบสวยงาม ชอบสะดวกสบาย
แต่ภายในหัวใจไม่มีอรรถธรรมแม้แต่น้อย ต้นไม้งามเท่าไหร่
ใจมันก็เสื่อมจากทางจงกรม นั่งสมาธิเท่านั้น

ในขณะที่ท่านพระอาจารย์มั่นได้มาพักพำนักปฎิบัติธรรม ณ วัดร้างป่าแดงแห่งนี้
ได้มีลูกศิษย์ของท่านที่เป็นพระกรรมฐาน เดินทางตามมา
เพื่อรับการอบรมทางด้านจิตตภาวนาโดยสม่ำเสมอมิได้ขาด
เช่น พระอาจารย์เทสก์ เทสรํสี พระอาจารย์อ่อน ญาณสิริ
พระอาจารย์พรหม จิรปุญฺโญ พระอาจารย์แหวน สุจิณฺโณ
พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร พระอาจารย์สิม พุทฺธาจาโร
ฯลฯ

รูปภาพ
พระอาจารย์เทสก์ เทสรํสี

รูปภาพ
พระอาจารย์อ่อน ญาณสิริ

รูปภาพ
พระอาจารย์พรหม จิรปุญฺโญ

รูปภาพ
พระอาจารย์แหวน สุจิณฺโณ

รูปภาพ
พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร

รูปภาพ
พระอาจารย์สิม พุทฺธาจาโร


หลังจากเดินทางมาขอฝากตัวเป็นศิษย์
ได้รับฟังโอวาทจากท่านพระอาจารย์มั่นเป็นที่ซาบซึ้งแล้ว
ทั้งหลวงปู่เจี๊ยะและท่านพ่อเฟื่องต่างก็เข้าสู่ที่พักด้วยใจที่แข็งแกร่ง
แต่ด้วยอากาศที่หนาวเหน็บเข้าไปภายในนั้น ทำให้เนื้อตัวสั่นเทา
มีแต่เพียงจีวรบางๆ เป็นที่ห่อหุ้มร่างกาย เมื่อตกดึกๆ นอนไม่หลับ
จึงเดินเข้าไปหาท่านเฟื่อง แล้วกระซิบท่านเบาๆ อันเป็นการหยั่งเชิงดูหมู่เพื่อน
ว่าจะเป็นไปอย่างไร คิดอย่างไร ว่า

“เฟื่องเว้ย... หนาวเว้ย...กลับบ้านดีกว่า...”

ท่านเฟื่องก็นิ่งเฉย ไม่ตอบแต่อย่างใด
ส่วนภายในใจของเรานั้น ก็ไม่ได้ถอยแต่อย่างใดเช่นเดียวกัน

พอรุ่งเช้าวันใหม่ มองเห็นลายมือพอรู้ มองดูชายหญิงพอออกว่าเป็นชายหรือหญิง
มองต้นไม้ออกว่าเป็นต้นไม้อะไร ก็ออกจากที่พักอันเป็นเพิงเล็กๆ มุงด้วยใบตอง
มีหลังคาพอกันน้ำค้าง ที่นอนก็เป็นนแคร่ไม้ไผ่โยกเยกๆ เดินมากระท่อมน้อยอันเป็นศาลาหอฉัน

พอท่านพระอาจารย์มั่นเห็นหน้าเท่านั้นแหละ เหมือนดั่งว่าสายฟ้าฟาดลงบนกระหม่อมทันที

“คนทะลงทะเลไม่มีความอดทน ไป...ไป ไม่มีใครอาราธนามาที่นี่”

ท่านพูดเสียงดุดัง นัยตาก็กราดกร้าวเหมือนพญาเสือโคร่งใหญ่
เป็นกิริยาที่หมู่แมวๆ อย่างพวกเราต้องหมอบคลาน ก้าวขาก็ไม่ออก
เรื่องวาระจิตนี่ ท่านรู้ทุกอย่าง จะพูดจะคิดอะไรอยู่กับท่านต้องระวัง
ประมาทไม่ได้เป็นบาปใหญ่ เพราะท่านเป็นพระอรหันต์

เมื่อตั้งสติไว้ กำหนดไว้ได้แล้วค่อยก้าวเท้าเดินต่อไปด้วยความนอบน้อม

คำพูดของท่านเพียงเท่านั้นล่ะ มันวนเวียนอยู่ในใจ จะคิดอะไร จะพูดอะไร
เหมือนถูกคนสะกดบังคับให้ต้องเป็นไปตามแบบของท่าน ก็ได้แต่เพียงเตือนตนไว้ในใจว่า

“เอาละนะ เจอของจริงแล้ว ระวังตัวให้ดี”

จากนั้นมาท่านก็เมตตาใช้ทำนั่นทำนี่ ดูแลอุปัฏฐากใกล้ชิดท่าน
จิตใจก็ค่อยคุ้นๆ กับท่าน สบายใจขึ้นบ้าง

การที่ได้อยู่กับพระที่สมบูรณ์ทั้งความรู้ภายใน และความประพฤติ
นับว่าเป็นโชคอย่างมหาศาล การอยู่การฉัน ก็นับว่าลำบากมากในสายตาของชาวโลก
แต่ถ้าเป็นนักธรรม ถือว่าสมบูรณ์พอดีๆ


จากนั้นไม่นาน ฟันของท่านพระอาจารย์มั่นจึงหลุดขณะที่ใช้ไม้สีฟัน
ท่านพระอาจารย์มั่นมอบไว้ให้หลวงปู่เจี๊ยะ ท่านได้เก็บรักษาไว้อย่างดี
ซึ่งภายหลังหลวงปู่ได้เป็นผู้นำในการสร้างเจดีย์
เพื่อบรรจุพระทันตธาตุของท่านพระอาจารย์มั่น ชื่อว่า ภูริทัตตเจดีย์
ตั้งอยู่ที่ วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม ต.คลองควาย อ.สามโคก จ.ปทุมธานี
ซึ่งเป็นวัดที่หลวงปู่เจี๊ยะอยู่พักจำพรรษาในบั้นปลายชีวิต

รูปภาพ
พระทันตธาตุของพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

รูปภาพ
ภูริทัตตเจดีย์ ณ วัดป่าภูริทัตตปฏิปทาราม


:b42: พระอาจารย์ตีวัวกระทบคราดเพื่อสอนพระเณรองค์อื่นๆ

การอยู่ปฏิบัติกับพระอาจารย์มั่นนั้น หลวงปู่เจี๊ยะท่านว่า
ท่านโดนเอ็ด โดนดุด่าเอาแรงๆ เพราะท่านพระอาจารย์ใช้เป็นอุบาย
สั่งสอนพระเณรองค์อื่นๆ ในอาวาสอยู่บ่อยๆ


เช่นดังที่ท่านเล่าว่า
วันนั้นที่แม่กอย วัดร้างป่าแดงนั้นแหละ โอ้โฮ้!... เราเข้าไปกวาดทางไปส้วม
กวาดจนดีหมดแล้ว จนไม่มีที่ให้กวาด ยังเหลือตรงที่บ่อมันลึกๆ ก็เอาไม้กวาดโกยไม่ขึ้น

ท่าน (ท่านพระอาจารย์มั่น) เดินไปดู ดูตรงนั้น ดูตรงนี้ คือหาดูจนหมดทุกที่
คงไม่มีที่ให้ท่านดุ ท่านหาดูเสร็จแล้ว เดินมาหาเรื่องใส่เรานะ
อันนี้เรารู้ว่าท่านตีวัวกระทบคราด เพราะตอนนั้นมีพระมาอยู่ใหม่ๆ
นั่งคุยกันทั้งคืนๆ ท่านเดินมาเห็นเราเข้า เดินดิ่งปราดเข้ามาหาเลย
ถามขึ้นอย่างดังว่า

“เจี๊ยะโว้ย!...นี่!...นี่ใครเอาเทียนตรงนี้ไปหมด
แล้วไอ้ที่ตรงคลองน้ำข้างทางไปส้วม ใครฮึ...ใครกวาด...ฮึ”


ท่านก็รู้แล้วว่ามีพระใหม่ๆ มากัน ๓-๔ องค์ เอาเทียนไปจุดนั่งคุยกันจนเกือบสว่าง
มาถึงคุยกันตลอดเกือบสว่าง ไม่ภาวนาแต่ขยันคุยกัน พระห่า...นั้นก็ดี

ทีนี้ด่าคนอื่นไม่ได้ ต้องด่าเรา เอาอีกแล้วนึกในใจ พอเรากราบเรียนบอก
“ในร่องผมกวาดหมดแล้วนะครูบาจารย์”
แหม! ทีนี้ก็ด่าเรา ด่าเอา ยังไม่ทันได้ตั้งตัวรับ

“ข้ามหัวท่านกงมา (พระอาจารย์กงมา) ข้ามหัวท่านลีมา (พระอาจารย์ลี)
มาแล้วก็ต้องทำให้ดี ถ้าทำไม่ดี ก็อย่าอยู่นะ ไป๊!... ไป๊!...”

เอาใหญ่เลย เสียงดัง พวกพระเหล่านั้นก็ตกอกตกใจ มองหน้ากันเลิกลั่กแตกหนีกันใหญ่

“โอ้!...ท่านเจี๊ยะโดนอีกแล้ว” ก็แตกฮือกันหนี

ที่แท้ท่านตีวัวกระทบคราด ให้พระเหล่านั้นสำนึก ยังไม่มีใครรู้อีก หยาบหนาเหลือเกิน
ยังมาโทษหัวเราะเราอีก ไม่เห็นโทษของตัวเองเห็นแต่โทษคนอื่น

ท่านพระอาจารย์มั่น ท่านดุเราอย่างนี้บ่อยๆ เราก็เสียใจเหมือนกัน
บางทีก็คิดน้อยใจ “เอ๊ะ! ทำไมด่าเราอย่างนี้น้อ..”
แต่เมื่อพินิจพิจารณาด้วยเหตุผล ก็ลงท่าน (ยอมท่าน) เพราะเรารักท่าน

ส่วนไอ้พวกพระที่มาใหม่ยังไม่รู้เรื่องอีก พากันขโมยเอาเทียนไปจุดกันทั้งคืน
ตี ๓ ถึงตี ๔ ยังไม่พอ ยังมาพากัน
“โอโฮ้! ๆ” ...ตำหนิแต่เรา ไม่รู้จักน้อมเข้ามาใส่ตน

นี่แหละท่านพระอาจารย์มั่น ท่านตีคนอื่นไม่ได้ ท่านก็ต้องตีลูกศิษย์
สอนลูกศิษย์อย่าให้เป็นอย่างนั้น อย่าทำตนอย่างพระพวกนั้น
พระพวกนั้นก็ดี อุตส่าห์มาหาท่าน ท่านสอนแล้วยังไม่รู้ว่าท่านสอน

ไม่รู้จักคิด ไม่รู้ว่ามาหาธรรมะแบบไหน อย่างนี้แหละ
ท่านตีคนอื่นไม่ได้ ก็ต้องตีลูกศิษย์คือตีเราแทน เราต้องคอยเอาหัวชิงรับศอกท่านเป็นประจำ


รูปภาพ
สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (อ้วน ติสฺโส)

รูปภาพ
ท่านเจ้าคุณพระธรรมเจดีย์ (จูม พนฺธุโล)


:b42: ติดตามอุปัฏฐากพระอาจารย์

จากเชียงใหม่ ท่านพระอาจารย์มั่นรับคำ สมเด็จพระมหาวีรวงศ์ (อ้วน ติสฺโส)
เข้าพักที่กรุงเทพฯ ณ วัดบรมนิวาสฯ ซึ่งขณะพำนักอยู่กรุงเทพฯ
มีผู้นิมนต์ให้รับภัตตาหารในบ้าน แต่ท่านพระอาจารย์มั่นจะไม่รับ
ท่านว่า ไม่สะดวกต่อการปฏิบัติสรีรกจหลังฉันเสร็จ

ท่านเดินทางจากกรุงเทพฯ ต่อไปยังนครราชสีมา ขอนแก่น และอุดรธานี
เข้าพักที่วัดโพธิสมภรณ์ตามคำนิมนต์ของ ท่านเจ้าคุณพระธรรมเจดีย์
อยู่ตามควรแล้วท่านก็ปรารภไปพักที่ป่าช้าตามวิสัยของท่าน
จึงได้เข้าพักที่ป่าช้าโนนนิเวศน์และจำพรรษาที่เสนาสนะป่าช้าโนนนิเวศน์

สมัยนั้นเป็นป่าช้าไม่ได้อยู่กลางเมืองอย่างนี้ เป็นที่ทิ้งศพโจรผู้ร้ายที่ถูกทางการฆ่าตาย
หลวงปู่เจี๊ยะอยู่จำพรรษาร่วมกับท่านพระอาจารย์มั่นที่เสนาสนะป่าโนนนิเวศน์เป็นพรรษาที่ ๒
รวมอยู่กับท่านมา ๒ ปี ๓ แล้ง ขณะนั้นท่านบวชได้ ๕ พรรษา
ทุกๆ วันมีประชาชนผู้เลื่อมใสเข้ามากราบไหว้ไม่ขาดสาย
ตอนเย็นท่านพระอาจารย์มั่นเมตตาแสดงธรรมภาคปฏิบัติให้แก่พระเณรฟัง
ท่านเจ้าคุณพระธรรมเจดีย์เองท่านเดินทางมาฟังธรรมโดยสม่ำเสมอ

โดยจำพรรษาที่วัดโนนนิเวศน์ จังหวัดอุดรธานี เป็นเวลา ๒ พรรษา นับแต่จังหวัดเชียงใหม่มา

รูปภาพ
กุฏิท่านพระอาจารย์มั่น ที่เสนาสนะป่าโนนนิเวศน์ (ปรับปรุงใหม่)


โดยการปฏิบัติของหลวงปู่เจี๊ยะในระยะนี้ได้บรรลุถึงผลอันน่าพึงใจ
ไม่เสียดายอาลัยทุกสิ่งในโลก คำสอนของพระศาสดาประจักษ์ใจ
หายสงสัย ลังเลเคลือบแคลงในพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า
ซาบซึ้งในพระคุณของท่านพระอาจารย์มั่นที่สั่งสอนอบรมมา


การที่ได้อยู่ปฏิบัติพระผู้ทรงคุณเช่นนี้ เป็นความโชคดีเหลือหลาย ได้รู้ในสิ่งที่เราไม่รู้
แต่ละวันจะมีผู้เข้ามาเกี่ยวข้องกับท่านพระอาจารย์ทั้งด้านภายนอกและภายในมาก
ตาต้องดูท่านตลอดอย่าให้คลาดเคลื่อน หูต้องฟังท่านตลอด
ไม่ว่าท่านจะพูดค่อยหรือแรง ใจต้องคิดตลอด ปัญญาอย่าอยู่นิ่งเฉย[/color]

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:30, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 02 ก.ค. 2011, 15:28 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ

:b42: เป็นพระอุปัฏฐากประจำพระอาจารย์มั่น

หลวงปู่เจี๊ยะ อยู่จำพรรษาร่วมกับพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต
ที่วัดโนนนิเวศน์ จังหวัดอุดรธานี เป็นเวลา ๒ พรรษา นับแต่จังหวัดเชียงใหม่มา

พอออกพรรษาปีที่ ๒ แล้ว คณะศรัทธาทางจังหวัดสกลนคร
มี คุณแม่นุ่ม ชุวานนท์ เป็นต้น ซึ่งเคยเป็นลูกศิษย์เก่าแก่ของท่านพระอาจารย์
พร้อมกันมาอาราธนานิมนต์ท่านให้ไปโปรดทางจังหวัดสกลนครซึ่งท่านเคยอยู่มาก่อน
ท่านยินดีรับอาราธนา คณะศรัทธาทั้งหลายต่างมีความยินดี
พร้อมกันเอารถมารับท่านไปที่จังหวัดสกลนคร

ในปลายปี พ.ศ. ๒๔๘๔ หลวงปู่เจี๊ยะจึงได้เดินทางติดตามท่านพระอาจารย์มั่น
ไปพักที่วัดป่าสุทธาวาส จังหวัดสกลนครด้วย
ฉะนั้น ในระยะ ๓ ปีนี้ หลวงปู่เจี๊ยะท่านเป็นพระอุปัฏฐากประจำ


เมื่อเดินทางถึงสกลนครและพักอยู่ที่วัดป่าสุทธาวาสได้ ๒-๓ วัน
พระอาจารย์เสาร์ กนฺตสีโล ก็มีจดหมายมานิมนต์ท่านพระอาจารย์มั่น
เนื่องจากพระอาจารย์เสาร์ป่วยหนัก
ท่านพระอาจารย์มั่นจึงมอบหมายให้เราเดินทางไปอุบลฯ แทน
เพื่อดูแลอุปัฏฐากในอาการป่วยของหลวงปู่เสาร์
และกราบเรียนตามที่ท่านพระอาจารย์มั่นสั่งมา
เราจึงออกเดินทางโดยรถยนต์ไปยังจังหวัดอุบลราชธานี
และเดินเท้าไปพบกับหลวงปู่เสาร์
ที่วัดดอนธาตุ ต.ทรายมูล อ.พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี

รูปภาพ

รูปภาพ
พระอาจารย์ดี ฉันโน


:b42: อุปัฏฐากพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล

เนื่องจากได้เกิดเหตุการณ์ในตอนบ่ายวันหนึ่ง
พระอาจารย์เสาร์นั่งสมาธิอยู่ใต้โคนต้นยางใหญ่ พอดีขณะนั้น มีเหยี่ยวตัวหนึ่ง
ได้บินโฉบไปโฉบมาเพื่อหาเหยื่อ จะด้วยกรรมแต่ปางใดของท่านไม่อาจทราบได้
เหยี่ยวได้บินมาโฉบเอารังผึ้ง ซึ่งอยู่บนต้นไม้ที่หลวงปู่เสาร์นั่งอยู่พอดิบพอดี
รวงผึ้งนั้นได้ขาดตกลงมาด้านข้างๆ กับที่หลวงปู่เสาร์นั่งอยู่ ผึ้งได้รุมกันต่อยหลวงปู่หลายตัว
จนท่านถึงกับต้องเข้าไปในมุ้งกลด พวกมันจึงพากันหนีไป
จากเหตุการณ์ที่ผึ้งต่อยนั้นมา
ทำให้หลวงปู่เสาร์ป่วยกระออดกระแอดมาโดยตลอด


หลวงปู่เจี๊ยะหลังจากรับคำจากพระอาจารย์มั่นให้มาอุปัฏฐากพระอาจารย์เสาร์
ท่านก็ได้เดินทางมาหาพระอาจารย์เสาร์ที่วัดดอนธาตุ
เมื่อมาถึงวัดดอนธาตุได้ ๒-๓ วัน หลวงปู่เสาร์ท่านอาการหนักขึ้นโดยลำดับ
อยู่ปฏิบัติท่านจนกระทั่งหายเป็นปกติดีแล้ว


วัดดอนธาตุ บ้านทรายมูล ต.ทรายมูล อ.พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี
เนื้อที่ราวๆ ๑๓๐ ไร่ มีแม่น้ำมูลล้อมรอบ เป็นเกาะอยู่กลางน้ำ
เป็นวัดที่ท่านหลวงปู่เสาร์มาสร้างเป็นองค์แรก แต่ก่อนบางส่วนในบริเวณที่วัดเป็นทุ่งนาชาวบ้าน
เมื่อหลวงปู่เสาร์ท่านมาภาวนา ญาติโยมเกิดความเลื่อมใสจึงถวายเป็นที่วัด
บริเวณเกาะกลางแม่น้ำมูลนี้จึงเป็นที่วัดทั้งหมด

หลวงปู่เจี๊ยะท่านเล่าว่า
ตอนที่เรา (หลวงปู่เจี๊ยะ) มาหาหลวงปู่เสาร์ ท่านอยู่ที่นี่ท่านไม่ค่อยเทศน์นักหรอก
มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อเข้าหาท่าน ดูแลท่านเรื่องอาพาธ เมื่อท่านหายป่วยร่างกายมีเรี่ยวแรง

ญาติโยมขอฟังเทศน์ท่านว่า
“หลวงปู่เทศน์ให้ฟังหน่อยพวกขะน้อย (ฉัน) อยากฟังธรรม”

โยมที่มาถวายภัตตาหารเช้า เขานิมนต์ให้เทศน์ หลังจากท่านฉันเช้าเสร็จ
“ทำให้ดู มันยังไม่ดู ปฏิบัติให้ดูอยู่ทุกวัน มันยังไม่ปฏิบัติตาม เทศน์ให้ฟังมันจะฟังหรือ?
พวกเจ้าข้อยเฮ็ดให้เบิ่งยังบ่อเบิ่ง เทศน์ให้พวกหมู่เจ้าฟัง หมู่เจ้าสิฟังฤๅ”


เมื่อหลวงปู่เสาร์พูดเสร็จ ท่านก็สั่งให้ พระอาจารย์ดี ฉันโน
ผู้เป็นลูกศิษย์ที่นั่งเป็นลำดับต่อจากท่านไปเป็นองค์เทศน์
พระอาจารย์เสาร์ท่านมีปกติเป็นพระพูดน้อย ต่อยมาก
ส่วนมากท่านทำให้ดู เพราะท่านมีคติว่า
“เขาสิเชื่อความดีที่เฮาเฮ็ดหลายกว่าคำเว้าที่เฮาสอน”
(เขาจะเชื่อในสิ่งที่เราทำมากกว่าจะเชื่อในสิ่งที่เราพูด)


รูปภาพ
ป้ายชื่อวัดดอนธาตุ

รูปภาพ
เจดีย์พิพิธภัณฑ์อัฐบริขารพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล
ณ วัดดอนธาตุ ต.ทรายมูล อ.พิบูลมังสาหาร จ.อุบลราชธานี

รูปภาพ
รูปหล่อเหมือนและรูปภาพพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล
ณ เจดีย์พิพิธภัณฑ์อัฐบริขารฯ วัดดอนธาตุ จ.อุบลราชธานี

รูปภาพ
รูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล
ณ เจดีย์พิพิธภัณฑ์อัฐบริขารฯ วัดดอนธาตุ จ.อุบลราชธานี

รูปภาพ
กุฏิพระสงฆ์ริมน้ำทรายมูล

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:29, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 08 ก.ค. 2011, 20:33 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ

:b42: ธุดงค์ติดตามพระอาจารย์เสาร์ไปประเทศลาว

หลังจากหลวงปู่เสาร์ท่านหายจากอาพาธแล้ว ธาตุขันธ์กระปรี้กระเปร่า
ท่านจึงเดินทางไปทำบุญอุทิศให้ท่านแดดัง ผู้เป็นอุปัชฌาย์ของท่านซึ่งอยู่ที่หลี่ผี ประเทศลาว
(ตามปกติหลวงปู่เสาร์จะซอบออกธุดงค์ลงไปทางใต้นครจำปาศักดิ์ หลี่ผี ปากเซ
ฝั่งประเทศลาว แล้วก็ย้อนกลับมาจำพรรษาที่วัดดอนธาตุเป็นประจำทุกปี)

หลวงปู่เสาร์เดินทางล่วงหน้าไปประเทศลาวก่อน
หลวงปุ่เจี๊ยะจึงเดินธุดงค์ติดตามไปทีหลัง

ความจริงท่านตั้งใจว่าจะกลับสกลนครไปหาท่านพระอาจารย์มั่น
แต่เมื่อมานึกถึงคำสั่งของท่านพระอาจารย์มั่นก็ให้หวนรู้สึกประหวัดๆ อยู่ในใจว่า

“เจื้ยะเอ้ย...ดูแลหลวงปู่เสาร์แทนผมให้ดีนะ
ถึงการป่วยอาพาธของท่านจะหายก็อย่าได้ไว้วางใจเป็นอันขาด”


เมื่อเป็นดังนี้ท่านจึงจำเป็นต้องเดินธุดงค์ติดตามหลวงปู่เสาร์ไปประเทศลาว
เพราะมีความมั่นใจในความรู้พิเศษของท่านพระอาจารย์มั่นว่า
ท่านต้องทราบเหตุการณ์ล่วงหน้าในเรื่องอย่างใดอย่างหนึ่งเป็นแน่นอน
จึงกำชับให้ดูแลหลวงปู่เสาร์เป็นอย่างดี
ท่านเน้นว่า “อย่าได้ไว้วางใจ” เหมือนกับท่านบอกเป็นนัยๆ
แต่ท่านไม่พูดตรงๆ จะเป็นการทำนายครูบาอาจารย์
ท่านพระอาจารย์มั่นท่านเคารพรักหลวงปู่เสาร์มาก

หลวงปู่เจี๊ยะเดินทางไปยังนครจำปาศักดิ์เพื่อติดตามพระอาจารย์เสาร์โดยทางเรือ
เมื่อเรือเลียบฝั่ง ท่านได้พาพระเณรทั้งหมดไปพักยังวัดอำมาตย์ นครจำปาศักดิ์
มุ่งเพื่อจะไปให้ทันหลวงปู่เสาร์ แต่คลาดกัน หลวงปู่เสาร์ได้ธุดงค์ไปที่หลี่ผีก่อน
พักที่วัดอำมาตย์พอสมควรแล้ว ต่อจากนั้นได้ธุดงค์ต่อไปที่ห้วยสาหัว เขตนครจำปาศักดิ์
ห่างตัวเมืองราว ๑๐ กว่ากิโลเมตร พักอยู่ที่นี่ราว ๔ เดือน

รูปภาพ
อุโบสถหลังเดิมที่วัดอำมาตย์
ปัจจุบันรื้อถอนและสร้างใหม่หมดแล้ว ไม่เหลือเค้าเดิม



:b42: สิ้นพระอาจารย์เสาร์ กันตสีโล

ต่อมาพระครูเม้าวัดอำมาตย์ ให้คนถือจดหมายมาบอกให้ทราบว่าหลวงปู่เสาร์ป่วยหนัก
และท่านกำลังจะเดินทางมาโดยทางเรือ มาถึงนครจำปาศักดิ์ ประมาณ ๕ โมงเย็น
ให้เรากับพระเพ็งผู้เป็นหลานของหลวงปู่เสาร์ มารอรับท่านหลวงปู่เสาร์
เรือของท่านหลวงปู่เสาร์จะมาถึงนครจำปาศักดิ์ ประมาณ ๕ โมงเย็น

เมื่อเรือของหลวงปู่เสาร์มาถึง เราพร้อมกับพระเพ็งก็ลงไปรับท่านในเรือ
พบว่าหลวงปู่เสาร์ท่านมีอาการหนักมาก จึงจัดเปลหามเข้าไปในวัดอำมาตย์

พาท่านเข้าไปในอุโบสถที่ทำด้วยไม้
ท่านก็ทำกิริยาให้ประคองท่านขึ้นกราบพระเราทั้งสองก็ประคองท่านขึ้นเพื่อกราบพระ

รูปภาพ
พระประธานที่พระอาจารย์เสาร์กราบก่อนมรณภาพ


เมื่อกราบลงครั้งที่สาม สังเกตเห็นท่านกราบนานผิดปกติ
จึงจับชีพจรดูจึงรู้ว่าชีพจรไม่ทำงาน พระทั้งหลายที่อยู่ในพระอุโบสถก็ว่า
“หลวงปู่เสาร์มรณภาพแล้วๆ” เราจึงตะโกนพูดขึ้นว่า
“ปู่ยังไม่มรณภาพ ตอนนี้ปู่เข้าสมาธิอยู่ ใครไม่รู้เรื่องอย่าเข้ามายุ่ง”

จึงพยุงท่านจากอิริยาบถนั่งเป็นอิริยาบถนอน แต่ทำได้ยาก
เพราะท่านมีอาการจะดับขันธ์อยู่แล้วขณะที่พยุงให้ท่านนอนลงนั้น
สังเกตเห็นมีพระเณรนั่งร้องไห้อยู่หลายรูป เราจึงไล่พระเณรเหล่านั้นออกไป

เมื่อหลวงปู่เสาร์เข้าสู่อิริยาบถนอน ท่านก็หายใจยาวๆ ๓ ครั้งนี้
แล้วท่านก็ถึงแก่กาลกิริยาโดยสงบ เมื่อเวลา ๑๗.๓๐ น.
วันที่ ๓ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๔๘๕ (สิริอายุรวมได้ ๘๓ ปี)


หลวงปู่เจี๊ยะเล่าเหตุการณ์ตอนนี้ไว้ดังนี้
“เราจึงได้จัดเรื่องงานศพทุกอย่างสุดความสามารถ
ให้สมกับหน้าที่ที่ท่านพระอาจารย์มั่นไว้ใจและมอบหมาย
จัดแจงทุกอย่างที่เห็นว่าเป็นสิ่งที่สมควรทำ


ส่งโทรเลขไปบอกคุณวิชิตที่จังหวัดอุบลราชธานี และหาครกใหญ่ๆ มารองตำถ่าน
เราถอดอังสะเหน็บเตี่ยว หาไม้ใหญ่ๆ มา ยกตำๆ ตัวนี่ดำหมด
ตำถ่านใส่โลงท่าน เราตำเองทั้งหมด
ถ่านนี้ใส่รองพื้นโลงเพื่อดูดน้ำเหลืองไม่ให้เหม็น วางถ่านรองพื้นโลงเสร็จ
แล้วเอาผ้าขาวปูทับอีกทีหนึ่ง ถ่านต้องเลือก อย่าเอาที่แตกๆ
เวลาปูลงที่พื้นโลงให้ถ่านสูงประมาณ ๑ คืบ ใช้ถ่านประมาณ ๒ กระสอบก็เพียงพอ
เมื่อตำถ่านเสร็จแล้วตัวดำหมดเลย เราลงโดดน้ำโขงตูม...ตูม...
เราเป็นคนแข็งแรง ทำอะไรคนอื่นทำไม่ทัน

เมื่อเอาถ่านรอง ผ้าขาวปู ก็เอาศพท่านวางให้เรียบร้อย แล้วขอขมา
ตั้งศพไว้ระยะหนึ่งให้ชาวจำปาศักดิ์มาสักการบูชา
เมื่อเห็นสมควรจึงนำศพท่านลงเรือกลับอุบลฯ ข้ามฝั่งโขงแล้ว
ต่อมาคุณวิชิต โกศัลวิตร ซึ่งเป็นลูกศิษย์ท่าน
กับพระเถระมีพระอาจารย์ทอง เป็นต้น และญาติโยมชาวจังหวัดอุบลฯ
จึงได้จัดขบวนรถยนต์ไปรับศพท่านกลับมายังจังหวัดอุบลราชธานี

ส่วนเราเมื่อนำศพหลวงปู่เสาร์ลงเรือกลับอุบลฯ แล้ว เราจึงเดินธุดงค์จากประเทศลาว
เข้าทางจังหวัดอุบลราชธานี อำนาจเจริญ
มาพักที่วัด พระอาจารย์ทอง อโสโก ศิษย์ผู้ใหญ่ของหลวงปู่เสาร์
เดินต่อมาทางนครพนม สกลนคร เพื่อร่วมจำพรรษากับท่านพระอาจารย์มั่น
และกราบเรียนเรื่องการมรณภาพของหลวงปู่เสาร์ให้ท่านพระอาจารย์มั่นทราบ”

รูปภาพ
พระอาจารย์ทอง อโสโก


:b42: จิตปราดเปรียวขณะธุดงค์
กลับจากประเทศลาวไปพบพระอาจารย์มั่น


การเดินธุดงค์ในระยะนี้ จึงนับว่าเป็นโอกาสอันดี
ที่จะได้พิจารณาธรรมเต็มความสามารถ เพราะไม่มีสิ่งใดก่อกวน
พระพุทธองค์จึงตรัสธรรมะเกี่ยวกับการอยู่ป่าไว้มาก
เพราะพระองค์ ประสูติ ตรัสรู้ และปรินิพพานในป่า

ในอนุศาสน์ที่พระอุปัชฌาย์พร่ำสอนเมื่อเราบวช ก็สอนให้ไปอยู่ป่า อยู่ตามรุกขมูลร่มไม้

ย่างเข้าสู่เดือนมีนาคม ฤดูแล้งแล้วอากาศร้อนอบอ้าว หาพักตามร่มไม้ชายเขา ร่มยางใหญ่
มีทางลมพัดผ่าน ก็พอไล่อากาศร้อนอบอ้าวหนีไปได้บ้าง
การออกมาจากท่านพระอาจารย์ อาจจะว้าเหว่อยู่บ้าง
แต่การออกมาปฏิบัติภารกิจตามคำสั่งของท่าน ก็เป็นความอุ่นใจภายใต้ร่มบารมี
จะเดิน จะทำ จะพูด จะคิดอะไร มีเสียงเตือนของท่านแว่วมาทางโสตประสาทเสมอ

เหมือนเราเดินวนเวียนอยู่ใต้ร่มไม้ร่มใหญ่ใบดกหนา
อีกทั้งใต้พุ่มไม้นั้น ก็มีน้ำให้อาบดื่มกิน นำพาความรำพึงหวังให้สดชื่นแก่จิตใจได้ไม่น้อย

ชีวิตพระป่าถ้าทำให้มันพะรุงพะรังนัก มันหนักตนเอง
“มันถ่วงหัวทุบหาง” ท่านพระอาจารย์มั่นท่านว่าอย่างนี้
หนักปัจจัยสี่ ไปที่ไหนรกรุงรัง ท่านพระอาจารย์มั่นท่านสอนอย่างนี้เสมอ
ลาภสักการะย่อมฆ่าคนโง่ที่หลงงมงายได้
ว่าตัวได้ตัวดีกว่าคนอื่นเขา อันนี้เราจำเอาจนขึ้นใจ


ท่านสอนว่า “ถ่วงหัว ทุบหาง” เหมือนกับเวลาเขาดักสัตว์ในป่า
เขาเอาก้อนหินเทินกันไว้แบบหมิ่นเหม่เอาไม้ค้ำไว้ ใส่เหยื่อเข้าไปวางไว้
กระรอก กระแต ลิง ค่าง อะไรพวกนี้เห็นอาหารนั้นก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปเอาเหยื่อด้วยความอยาก
เมื่อเข้าไปกินเหยื่อจะวิ่งชนไม้ที่ค้ำก้อนหินที่วางดักนั้นก้อนหินนั้นก็จะหล่นลงมาทุบหัวตาย
ในที่สุดสัตว์เหล่านั้นก็เป็นอาหารของมนุษย์ผู้ซึ่งฉลาดกว่า
ภาษาทางภาคอีสานเขาเรียกว่า “ดักอีทุบ”
สัตว์ตัวไหนหลงเข้าไปในกลลวงที่เขาหลอก ก็มีแต่ตายอย่างทรมานเท่านั้น

สมณะที่ออกเจริญสมณธรรมตามป่าตามเขาก็เช่นเดียวกัน
ไปเจอเสียงเยินยอสรรเสริญว่าขลังอย่างนั้น ดีอย่างนี้ มีลาภสักการะ
มีคนนับถือมากเข้าแล้วลืมตน ลืมพระธรรมคำสอนของครูบาอาจารย์
จิตใจไพล่ไปยินดีในปัจจัยสี่เหล่านั้น ก็จะถูกสิ่งเหล่านั้นทับหัวใจ
ทุบหัวใจ ให้กลายเป็นผู้ไร้ศีลธรรม ไร้ยางอาย พิจารณาอะไร
นั่งภาวนาอย่างไรก็ยกจิตไม่ขึ้น จิตนั้นถูกกดทับด้วยกิเลสอย่างหยาบ


เมื่อพิจารณาถึงคำสอนของท่านพระอาจารย์มั่นที่แว่วมาอยู่เรื่อยๆ จึงไม่เกี่ยวยุ่งด้วยผู้คน
นำธรรมะที่ท่านสอนมาพิจารณาตีให้แตกด้วยอริยสัจสี่ คลี่คลายไม่ลดละ
จิตตอนนั้นปราดเปรียวหมุนโดยอัตโนมัติ

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 12 ก.ค. 2011, 10:28, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 12 ก.ค. 2011, 10:27 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


:b42: สู่เสนาสนะป่าบ้านโคก

ภายหลังจากอยู่จำพรรษาในภาคเหนือเป็นเวลา ๑๒ ปีแล้ว
พระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ ได้เดินทางมาจำพรรษาที่วัดป่าโนนนิเวศน์ จังหวัดอุดรธานี
ตามคำอาราธนาของท่านเจ้าคุณพระธรรมเจดีย์ (จูม พนฺธุโล) เป็นเวลา ๓ พรรษา
แล้วจึงมาพำนักที่ เสนาสนะป่าบ้านโคก ตรงที่เป็นบริเวณวัดร้างชายป่า
ใกล้บ้านโคกในปี พ.ศ. ๒๔๘๕ ในปัจจุบันคือที่ว่าการอำเภอโคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร

โดยพระอาจารย์กงมา จิรปุญฺโญ ได้ทราบข่าวการจำพรรษาของท่านพระอาจารย์มั่น
จึงเดินทางจากจันทบุรีเข้ามานมัสการพระอาจารย์มั่น
ซึ่งบ้านโคกแห่งนี้คือบ้านเดิมของพระอาจารย์กงมาเอง


พระอาจารย์กงมาได้พยายามแนะนำชาวบ้านให้พากันเลื่อมใสในธรรม
จนบรรดาญาติมิตรเดิมของท่านก็ได้พากันเลื่อมใสปฏิบัติธรรมกันมากขึ้นเป็นลำดับ
เท่ากับท่านได้มาโปรดญาติโยมของท่านอีกด้วย
องค์ท่านได้จำพรรษาอยู่ที่เสนาสนะป่าบ้านโคก
กับพระอาจารย์กงมา ๑ พรรษา และพระเณรรูปอื่นๆ

โดยพระอาจารย์มหาบัว ญาณสมฺปนฺโน ซึ่งได้มอบตัวเป็นศิษย์
และอยู่ฝึกหัดกัมมัฎฐานกับหลวงปู่มั่นเป็นครั้งแรก ณ เสนาสนะแห่งนี้


เมื่อมาอยู่ที่ใหม่นี้ชาวบ้านจึงถวายที่ตั้งวัด ได้สร้างศาลาและกุฏิถวายหลวงปู่มั่น
ตั้งชื่อสำนักสงฆ์นี้ว่า “วัดป่าวิสุทธิธรรม” เมื่อปลายปี พ.ศ. ๒๔๘๕
เพื่อเป็นอนุสรณ์ที่หลวงปู่มั่นได้มาจำพรรษา ณ บ้านโคก
อันเป็นบ้านเกิดของพระอาจารย์กงมา

ส่วนพระอาจารย์มั่นได้ไปจำพรรษาที่เสนาสนะป่าบ้านนามน
ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ ๒ กิโลเมตร ในปี พ.ศ. ๒๔๘๖
และต่อมาในปี พ.ศ. ๒๔๘๗ ท่านจึงได้มาจำพรรษาที่วัดป่าวิสุทธิธรรม
ตามที่พระอาจารย์กงมาได้อาราธนานิมนต์

รูปภาพ
ศาลาโรงธรรมก่อนบูรณะ

รูปภาพ
ศาลาโรงธรรมหลังบูรณะ (พ.ศ. ๒๕๔๗)

รูปภาพ
กุฏิพระอาจารย์มั่น

รูปภาพ
กุฏิพระอาจารย์มั่น หลังบูรณะ

รูปภาพ
ศาลาโรงธรรมพระอาจารย์มั่น สร้างไว้โดยท่านอาจารย์กงมา

รูปภาพ
ท่านอาจารย์กงมา เจ้าอาวาสองค์แรก

รูปภาพ
หลวงปู่อุ่น กลฺยาณธมฺโม เจ้าอาวาสองค์ที่สอง

รูปภาพ
พระอาจารย์ประสงค์ กิตติสาโร
(พระครูกิตติสารประสาธน์) เจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน


:b42: ครูบาอาจารย์โปรดเรียก “ผ้าขี้ริ้วห่อทอง”

ในระหว่างพรรษา ท่านพระอาจารย์มั่นชอบเรียกเราว่า “เฒ่าขาเป๋”
หรือบางทีท่านก็เรียกว่า “ผ้าขี้ริ้วห่อทอง” ตามแต่ท่านจะพูดและสอนเพื่อเป็นคติ
ตอนหลังท่านอาจารย์มหาบัวท่านก็เมตตาเรียกเหมือนกัน

อยู่มาวันหนึ่งท่านพระอาจารย์มั่นได้พูดถึงหลวงปู่ขาว อนาลโย ว่า
“หมู่เอ๊ย!...ให้รู้จักท่านขาวไว้นะ ท่านขาวนี่เธอได้พิจารณาถึงที่สุดแล้ว”

หลังจากท่านกล่าวชมหลวงปู่ขาวแล้ว ท่านก็หันมาพูดเรื่องเราว่า
“เออหมู่เอ๊ย!...มีหมู่มาเล่าเรื่องการภาวนาให้เราฟังที่เชียงใหม่เว้ย...
เธอปฏิบัติของเธอสามสี่ปีเหมือนเราลงที่นครนายก
‘มันลงเหมือนกันเลย’ ท่านย้ำว่าอย่างนั้น
ท่านองค์นี้ภาวนา ๓ ปี เท่ากับเราภาวนา ๒๒ ปี
อันนี้เกี่ยวเนื่องกับนิสัยวาสนาของคนมันต่างกัน”


การที่เรานำสิ่งที่ครูบาอาจารย์ชมมาเล่า ไม่ได้หมายยกตนเทียมท่าน
แต่การที่ฝึกปฏิบัติเร็วช้านี้ แล้วแต่บุญกรรมและความเพียรของใครของมัน
ที่พูดให้ฟังนี้ไม่ได้เทียบกับท่าน แต่นำสิ่งที่ท่านพูดมาพูดให้ฟัง
จะได้รู้ว่าเบื้องหลังเราปฏิบัติมายังไง


รูปภาพ
หลวงปู่ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 14 ก.ค. 2011, 17:34 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
ภาพอิริยาบถหลวงปู่เจี๊ยะ ปกติท่านชอบอาศัยอยู่ตามท้องถ้ำ ป่าเขา
ตามรอยองค์พระศาสดาและครูบาอาจารย์ของท่าน



:b42: ออกวิเวกตามหาพระอาจารย์ขาว อนาลโย

ช่วงพรรษาที่ ๗-๑๐ (พ.ศ. ๒๔๘๖-พ.ศ. ๒๔๘๙)
หลังจากได้อยู่ร่วมกับท่านพระอาจารย์มั่นเป็นเวลา ๓ ปี ๔ แล้งแล้ว
ผ่านฤดูแล้งปี ๘๖ ท่านพระอาจารย์มั่น ท่านปรารภจะไปจำพรรษาที่เสนาสนะป่าบ้านนามน
หลวงปู่เจี๊ยะท่านเห็นว่า ท่านพระอาจารย์มีลูกศิษย์ลูกหามากขึ้นแล้ว
อาจารย์มหาบัวซึ่งมาฝากตัวเป็นศิษย์พระอาจารย์มั่นก็เป็นที่ตายใจ ท่านเก่งฉลาด
เป็นที่ตายใจในเรื่องเกี่ยวกับท่านพระอาจารย์ได้เป็นอย่างดีเยี่ยม

ในขณะนั้นพระเณรที่ติดตามและลูกศิษย์ของท่านพระอาจารย์มั่นมีมากขึ้นโดยลำดับ
ชื่อเสียงเรื่องคุณธรรมของท่านเป็นที่เลื่องลือขจรไปทั่วทุกทิศ
หลวงปู่เจี๊ยะจึงเข้าไปกราบลาท่านและปลีกตัวอยู่องค์เดียวเร่งความเพียร
โดยพยายามสืบเสาะหาว่า ท่านอาจารย์ขาว อนาลโย อยู่ที่ไหน
เพราะท่านเป็นพระที่ท่านพระอาจารย์มั่นรับรองว่า เป็นพระถึงที่สุดแห่งธรรมแล้ว

ได้ทำไว้ในใจว่า ถ้าทราบข่าวว่า
ท่านอาจารย์ขาวอยู่ที่ไหน ก็จะดั้นด้นเข้าไปกราบให้จงได้


เมื่อท่านออกจากท่านพระอาจารย์มั่นแล้วก็เพียรค้นหาพระอาจารย์ขาว อนาลโย จนเจอ
แล้วก็มาได้ศึกษาคุยสนทนาธรรมกับท่านในเรื่องการปฏิบัติได้ถามเรื่องต่างๆ นานา
เพราะพระอาจารย์ขาวท่านเป็นผู้เฒ่าผู้แก่มีความชำนิชำนาญ
หลวงปู่เจี๊ยะท่านว่า สมัยท่านยังเป็นเด็กอยู่ก็ต้องศึกษากับครูบาอาจารย์
สิ่งใดผิด สิ่งใดถูก แล้วก็ได้เป็นประโยชน์ เพราะฉะนั้นการค้นคว้าจึงเป็นหลักสำคัญมาก

ค้นลงไป ค้นให้มาก ค้นเข้าไปพิจารณาไปเพื่อให้เห็นความจริง

:b42: ศึกษาธรรมกับพระอาจารย์ขาว อนาลโย

หลวงปู่เจี๊ยะท่านว่า
ทุกครั้งที่ได้พบพระอาจารย์ขาวกี่ครั้งๆ ท่านก็ถามว่า
“เจี๊ยะเป็นไงเอ๊ย ค้นบ่ ค้นบ่?” ท่านถามบ่อยๆ
“ค้นครับ” เราก็ตอบท่านอย่างนั้น
“เออ! เอาอย่างนั้นสิ” ท่านพูดให้กำลังใจว่าที่ทำนั้นถูกต้องไม่ผิด

ตอนหลังๆ เมื่อเจอะคุยกันกับท่าน ท่านก็ถามอย่างเดิม
หลวงปู่เจี๊ยะก็ตอบท่านอย่างเดิมว่า
“ค้นครับครูบาจารย์ ค้นครับ ค้นแยะ”
“เอ้อ!...อย่างนั้นสิ มันถึงจะดี” ท่านว่าอย่างนั้น

ออกจากแล้วก็เดินทางไปพักอยู่บริเวณป่าช้าบ้านนาสีนวล
จำพรรษาที่บ้านนาสีนวล วนเวียนอยู่ในรัศมีของท่านอาจารย์มั่น
บ้านนาสีนวล ห่างจากบ้านนามน (ที่ซึ่งพระอาจารย์มั่นจำพรรษาในระยะนั้น) ไม่มากนัก
เดินทางไปมาได้สะดวก วันอุโบสถก็เดินทางมาร่วมทำอุโบสถกับท่าน
รับโอวาทเทศนาธรรมที่ท่านแสดงไม่ว่าจะไปที่ไหน ประหนึ่งว่าท่านดูเราอยู่ตลอดเวลา

:b42: จำพรรษาเสนาสนะป่าบ้านนาสีนวล

ในปี พ.ศ. ๒๔๘๖ หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต จำพรรษา ณ วัดป่านาคนิมิตต์ บ้านนามน
ภายหลังจากปวารณาออกพรรษาแล้ว องค์ท่านได้จาริกมาพำนัก
ณ บ้านนาสีนวล ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านนามน ประมาณ ๕ กิโลเมตร

“การมาอยู่บ้านนาสีนวลนี้ถือว่าเป็นการพักผ่อนของท่าน
ตามธรรมดาท่านก็พักผ่อนอยู่แล้วไม่ว่าอยู่ที่ไหน แต่การอยู่ในหมู่บ้านใหญ่
พระภิกษุสามเณรก็จะมาพักเพื่อศึกษามาก เป็นการกังวลในการดูแลแนะนำสั่งสอน
เมื่อมาอยู่บ้านนาสีนวล พระภิกษุสามเณรมาอยู่มากไม่ได้
เพราะเป็นบ้านเล็ก จึงถือว่าเป็นการพักผ่อน
ในกาลบางครั้งพระภิกษุสามเณรผู้อยู่โดยรอบไม่ไกลนัก
ก็ถือโอกาสเข้ามานมัสการเพื่อรับโอวาทจากท่านเป็นครั้งคราว
นอกจากหลวงปู่มั่นแล้วยังมีหลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท
ได้มาจำพรรษาระหว่างปี พ.ศ. ๒๔๘๖-๒๔๘๙ อีกด้วย”

(จากบันทึก “ใต้สามัญสำนึก” โดย พระอาจารย์วิริยังค์ สิรินฺธโร
ได้บันทึกเกี่ยวกับการมาพำนักที่บ้านนาสีนวลของท่านพระอาจารย์มั่น)

รูปภาพ
สภาพเสนาสนะป่าบ้านนาสีนวลในปัจจุบัน
อยู่ในบริเวณวัดศรีคูณไชย ต.ดองโขป
อ.โคกศรีสุพรรณ จ.สกลนคร (ไม่ห่างจากวัดดอยธรรมเจดีย์)


รูปภาพ
กุฏิพระอาจารย์มั่นด้านหน้า

รูปภาพ
กุฏิพระอาจารย์มั่นด้านหลัง

รูปภาพ
กุฏิพระอาจารย์มั่นด้านมุมระเบียง

รูปภาพ
ภายในห้องกุฏิ


:b42: คืนภูมิลำเนา...จังหวัดจันทบุรี

เนื่องจากหลวงปู่เจี๊ยะท่านจากบ้านเกิด คือจังหวัดจันทบุรี
มานานเป็นเวลา ๙ ปีแล้ว เฝ้ารำลึกถึงพระคุณของบิดามารดาอยู่ไม่ห่าง
อยากจะทดแทนคุณท่านด้วยอรรถด้วยธรรม
แทนข้าวน้ำปลาอาหารทรัพย์สินเงินทอง

อย่างที่ชาวโลกเขาตอบแทนกัน กอปรกับเวลานั้นทราบข่าวว่า โยมแม่ป่วย
จึงนับว่าเป็นเหตุสมควร ที่จะเดินทางกลับมาถิ่นฐานบ้านเดิม
อีกทั้งคิดถึงท่านพระอาจารย์ลี ธมฺมธโร
(วัดป่าคลองกุ้ง จ.จันทบุรี-วัดอโศการาม จ.สมุทรปราการ)
ผู้เป็นบุพพาจารย์สอนธรรมะมาก่อน

เมื่อคิดอย่างนี้ จึงธุดงค์จากภาคตะวันออกเฉียงเหนือมาทางภาคตะวันออก
อันเป็นถิ่นฐานบ้านเดิม แวะพักตามชายป่าชายเขา รุกขมูลร่มไม้
การสัญจรไปมาในระยะนั้นถนนหนทางยังไม่สะดวก
ไปที่ไหนส่วนมากเดินไปด้วยเท้า ไม่ค่อยมีรถยนต์

หลวงปู่เจี๊ยะท่านว่า
“กรรมฐานทุกวันนี้จึงแตกต่างกับกรรมฐานสมัยก่อนมาก
เป็นกรรมฐานขุนนาง เนื้อตัวโดนแดดโดนลมไม่ได้ กลัวจะดำ
หรูหราฟุ่มเฟือยมากเหลือเกิน ธุดงค์ขึ้นรถไปเลยบางทีนั่งเรือบินไปธุดงค์
เพียงแค่ขณะจิตแรกนี้มันก็ไม่เป็นธรรมเสียแล้ว”

“สมัยอยู่กับท่านพระอาจารย์มั่นลำบากเหลือเกิน
อาหารการกินไม่บริบูรณ์เหมือนทุกวันนี้
กินพริกกินเกลือ เพียงแค่นี้ก็อยู่ปฏิบัติธรรมได้แล้ว
เดี๋ยวนี้อาหารมากมายกองทับหัวพระแล้ว จึงทำให้พากันนิสัยเสียไปหมด
อยู่กับท่านเรื่องกินจึงไม่กังวลภาวนาอย่างเดียว”


นี้แหละจึงบอกให้ทราบว่า กรรมฐานแบบท่านพระอาจารย์มั่นนั้น
ท่านสู้ตายเพื่ออรรถธรรมจริงๆ ไม่เห็นแก่ปากแก่ท้อง


แต่กรรมฐานขุนนางนี่สิ ลาภเกิดก่อนธรรม
มันผูกมัดรัดจิตไว้หมดปฏิบัติภาวนาจึงไม่ไปไหนไหน
วนๆ ไปอยู่ขอบนรกนั่นแหละ คือวนๆ คลุกคลีอยู่กับพวกชาวบ้าน
แถวบ้านร้านตลาดนั่นแหละ ไม่กล้าที่จะไปไหนไกลๆ เพื่อธุดงค์หรอก”

ในระหว่างที่หลวงปู่เจี๊ยะธุดงค์กลับทางบ้านเกิดนั้น การพิจารณาด้วยปัญญามันรวดเร็วดั่งใจ
กำหนดนี่ ถึงไหนถึงนั้น ไม่พรั่นพรึง พิจารณากายถอยหน้าถอยหลัง เบื้องบนเบื้องล่าง
อนุโลมปฏิโลม พิจารณาซะจนจิตนี้ราบเป็นหน้ากลอง ถึงความเป็นสภาพหนึ่งเดียว
ประจักษ์ใจในพระธรรมที่ปรากฏสุดที่จะพรรณนา

สิ่งที่ท่านพระอาจารย์มั่นพร่ำสอนว่า
“คัมภีร์ธรรมนั้นอยู่ที่กายกับจิต พิจารณาเข้าไปเป็นของดี
ไม่ต้องไปหาที่อื่นไกล ก็มาปรากฏเป็นประจักษ์พยานอันเด่นดวง”


ไม่ว่าเราจะไปอยู่ที่ใด จะสุขหรือทุกข์
คำสอนของท่านพระอาจารย์มั่นจะมากระตุ้นเตือนอยู่เสมอว่า
“การปฏิบัติอย่าให้เนิ่นช้า อย่าให้เสียเวลาในชาติปัจจุบัน”
เมื่อนึกถึงคำสอนของท่านอย่างนี้ก็เร่งความเพียรโดยตลอด

เมื่อเดินทางเข้ามาถึงกรุงเทพฯ ก็เข้าไปขอพักกับ
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า (ชื่น) ที่วัดบวรฯ
ทุกๆ ครั้งที่ผ่านทางกรุงเทพฯ จะเข้าไปพักกับท่านเสมอๆ

รูปภาพ
พระอาจารย์วิริยังค์ สิรินฺธโร

รูปภาพ
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณวงศ์
(หม่อมราชวงศ์ชื่น นภวงศ์ สุจิตฺโต)
สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๑๓ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์
พ.ศ. ๒๔๘๘-๒๕๐๑ วัดบวรนิเวศวิหาร

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 17 ก.ค. 2011, 05:42, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 16 ก.ค. 2011, 21:13 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


:b42: หวนคืนถิ่น “วัดทรายงาม” พบโยมบิดามารดา

เมื่อหลวงปู่เจี๊ยะออกจากจากกรุงเทพฯ มาจันทบุรี
ก็เข้าไปพักที่วัดป่าคลองกุ้ง แล้วเดินทางต่อไปที่วัดทรายงาม
โยมพ่อโยมแม่ทราบข่าวว่ามาเท่านั้นก็วิ่งออกมาจากบ้าน ร้องห่มร้องไห้กันใหญ่

โยมแม่บอกว่า
“ลูก ไปยังไง ทำไมไม่ส่งข่าวมาทางบ้านบ้าง อยู่หรือตาย
ไม่สบายหรือป่วย ให้แม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่ก็ยังดี?”
โยมแม่พูดพร้อมร้องไห้

หลวงปู่ท่านว่า
“โยมแม่...ก่อนไปก็ร้องไห้ กลับมาก็ร้องไห้
นี่ถ้าอยู่บ้านปกติ ไม่ต้องไปไหน โยมแม่ก็คงจะร้องไห้เหมือนเดิม
หรืออาจจะเป็นเหตุให้โยมแม่ร้องไห้มากกว่าเดิมก็ได้
โยมแม่...สิ่งที่ล่วงมาก็ผ่านมาแล้ว
ตอนนี้ก็มาแล้ว เห็นโยมแม่อาตมาก็ดีใจเหมือนกัน”

โยมแม่จึงพูดว่า
“ลูกเอ๋ย...แม่ก็ป่วย ร่างกายก็ไม่ดี
เกิดตายไปก่อน ไม่ได้เห็นหน้าลูก แม่จะเสียใจมาก
เวลาป่วยไข้ไม่สบายมากก็นึกถึงแต่ลูกๆ ขาดใครคนใดคนหนึ่งไปก็อดห่วงใยไม่ได้
นี่ไปเป็น ๙ ปี ๑๐ ปี ไม่มีวี่แววว่าตายหรืออยู่ ก็ห่วงอยู่ไม่หาย
นี่ไปอยู่กับท่านพระอาจารย์มั่นมาได้อะไรมาบ้าง?”

ท่านได้ตอบไปว่า
“บุญที่บวชในชาตินี้ ทดแทนบุญคุณพ่อแม่ได้
อย่างไรโยมพ่อโยมแม่ก็ไม่ตกนรก”


ปี ๒๔๙๐-๒๔๙๑ หลวงปู่เจี๊ยะกลับมาจำพรรษาที่บ้านเกิดนั้น
มีพระจำพรรษาด้วยกัน ๑๑ รูป กลับมาที่บ้านเกิดวัดทรายงาม
พอดีมาพบกับท่านอาจารย์จันทร์ เขมปตฺโต
และท่านอาจารย์มหาทองสุก สุจิตฺโต
ซึ่งท่านก็มาพักจำพรรษาอยู่ที่วัดทรายงามนี้
เมื่อเจอท่านทั้งสองแล้ว ท่านจึงพูดกับเราว่า

“เจี้ยะเอ้ย!...ท่านไปอยู่กับครูอาจารย์มั่นตั้งหลายปี
พวกเรานี้ได้จากท่านพระอาจารย์มั่นมาตั้งนาน คิดถึงท่าน
อยากฟังธรรม อยากรับโอวาทอันเป็นอุบายอันแยบคาย อันนำมาซึ่งธรรมปีติ
พอดีแหละกับที่ท่านมา ท่านมานำหมู่เพื่อนที่นี้
พวกผมจะไปกราบท่านอาจารย์มั่น ท่านจงเฝ้าวัด”


เมื่อเหตุการณ์เป็นดังนั้นท่านก็ทำหน้าที่รักษาการณ์ดูแลเรื่องราวต่างๆ
อยู่ต่อมาเห็นหนังสือธรรมะเกี่ยวกับการปฏิบัติที่
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส
ท่านบรรยายไว้เกี่ยวกับเรื่องการพิจารณากาย
เมื่อนำมาอ่านดู เกิดความปีติน้ำตาไหล
เพราะสิ่งที่เราทำอยู่นั้นโดยไม่ได้ดูจากตำราแต่ตรงกับตำรา
นอกจากการปฏิบัติตรงกับตำรามีตำราวิสุทธิมรรคแล้ว

ทางด้านวินัย เมื่อนำมาอ่านทีหลัง
ที่ท่านพระอาจารย์มั่นพาดำเนินพาปฏิบัติถูกต้องตามหลักธรรมวินัย
ไม่มีผิดเพี้ยนเลยแม้แต่น้อย เกิดความปลื้มปีติว่า ครูบาอาจารย์เรานี้
สอนเพื่อมุ่งพระนิพพานอย่างประจักษ์ใจจริงๆ
เราก็ภูมิใจในสิ่งที่ได้ดำเนินมาพร้อมทั้งผลที่ได้ปฏิบัติ


ปลายปี ๒๔๙๑ หลังจากที่จำพรรษาอยู่ที่วัดทรายงามนี้แล้ว
ออกพรรษากรานกฐินเสร็จแล้วก็ได้ออกไปเที่ยวธุดงค์ตามที่ต่างๆ
หาที่สงัดวิเวกกายจิต ปลอดผู้คนที่จะมาเกี่ยวข้อง บางทีมันรำคาญคน
ต้องแกล้งไล่มันหนีไปไกลๆ จะได้ภาวนาสะดวก เทือกเขาสอยดาว
เขาตานก เขาสุกิม ฯลฯ ก็ไปเที่ยวภาวนามาหมดแล้ว
สมัยก่อนไม่มีวัด ไม่มีผู้คน มีแต่ช้าง เสือ สัตว์ป่าเยอะแยะ เข้าไปภาวนาสงบสงัดดี

รูปภาพ
ท่านพระอาจารย์จันทร์ เขมปัตโต

รูปภาพ
ท่านพระอาจารย์มหาทองสุก สุจิตฺโต

รูปภาพ
สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส
(พระองค์เจ้ามนุษยนาคมานพ มนุสฺสนาโค)
สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๑๐ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์


รูปภาพ
อุโบสถวัดทรายงาม จ.จันทบุรี


:b42: คว่ำวัฏจักร วัฏจิต

ตอนย่างเข้าสู่ต้นปี ๒๔๙๒ ออกไปภาวนาตามป่าเขา จิตเกิดความอัศจรรย์เป็นอย่างยิ่ง
เมื่อจิตเกิดความมหัศจรรย์อย่างนั้น จิตหมุนเพื่อการกำจัดไปโดยถ่ายเดียว
เหมือนหมอยาที่มีปัญญาเดินทางเข้าไปในป่า นำรากไม้กิ่งไม้มาเป็นยาได้ทุกชนิดฉะนั้น

โดยขณะที่ท่านเข้าป่าดงไปภาวนานั้น เกิดป่วยเป็นไข้มาลาเรียอยู่ในป่าโดยลำพัง
เข้าไปอยู่ในดงมาลาเรีย เชิงเขาบายศรี อำเภอท่าใหม่ บ้านยางระหง อันเป็นป่าทึบ
ภายหลังออกจากป่าก็ภาวนาสู้ไม่หยุดถอย
ในการพิจารณาระยะนี้...ท่านได้ตัดภพหักกงล้อแห่งวัฏสงสารจนสิ้น

ท่านเล่าถึง เพลงที่แม่หญิงเหนือเคยร้องว่า
“ทุกข์อยู่ในขันธ์ห้า รองลงมาขันธ์สี่ ทุกข์อยู่ในโลกนี้ ลงอยู่ข้อยผู้เดียวนั้น”
ที่เคยได้ยินขณะภาวนาอยู่จังหวัดเชียงใหม่ได้กลายมาเป็นสิ่งที่มีความหมายเสียแล้ว

คำว่า “ทุกข์อยู่ในขันธ์ห้ากลายเป็นสุขอยู่ในขันธ์ห้า”
ถึงแม้ขันธ์นี้จะเป็นของหนัก แต่ก็หนักตามหลักธรรมชาติ
ไม่เหมือนกิเลสหนักที่ระคนปนด้วยขันธ์

คำว่า “ทุกข์อยู่ในโลกนี้ ลงข้อยผู้เดียวนั้น
กลับกลายมาเป็นสุข อยู่ในโลกนี้ ลงข้อยอยู่ผู้เดียว”
ถึงกับอุทานภายในใจว่า อโห วต อจฺฉริยํ...โอ!...อัศจรรย์หนอๆ
เห็นแล้วที่นี่ ธรรมที่เราเสาะแสวงหา
เป็นอุทานธรรมที่เกิดขึ้นในขณะนั้นอย่างถึงใจ


:b42: ประจักษ์ใจในคำว่า “พุทธสาวก”

เมื่อวัฏสงสารถูกตัดขาดลงเช่นนั้น
ท่านลุกขึ้นกราบพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ ที่ถึงใจอยู่แล้วด้วยความถึงใจอีก
พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ
ตลอดจนข้อปฏิบัติอรรถธรรม เป็นความถึงใจอย่างที่สุด
บุญคุณข้าวน้ำ ที่บิดามารดา ตลอดจนสาธุชนทั้งหลายชุบเลี้ยงมา
เป็นความหมายแห่งมหาคุณโดยแท้จริง ธรรมปิติผุดขึ้นอิ่มเอิบสุดจะประมาณได้

ระลึกถึงบุญคุณคำสอนของท่านพระอาจารย์มั่น
ที่เป็นผู้เลี้ยงดูเรามาเป็นเวลานานด้วยอรรถ ด้วยธรรม

ถ้าไม่มีท่านพระอาจารย์มั่นเพียงองค์เดียว การปฏิบัติของเราคงไม่มีในวันนี้
ท่านเป็นผู้รู้จริงทุกสิ่งอย่าง บุญคุณของท่านนี้เทิดทูนตลอดอนันตกาล
คำว่า “พุทธสาวก” ประจักษ์จิตอย่างแท้จริง

:b42: เปรียบด้วย “เรือแห่งชีวิต”

หลวงปู่เจี๊ยะกล่าวให้แง่คิดในธรรมไว้ว่า
“เรือแห่งชีวิตที่เราเคยขี่มานาน
ด้วยอำนาจแห่งกิเลส กรรม วิบาก อันเป็นประดุจลูกคลื่นนั้น
เมื่อถึงชายฝั่งแล้ว เราก็ทิ้งเรือไม่แบกเรือขึ้นฝั่งไปด้วย”


เรือคืออะไร ก็คือศีล คือธรรมทั้งหลาย ที่ปฏิบัติมา เป็นประดุจลำเรือ
อาศัยปัญญาเป็นเครื่องนำทาง อาศัยพระพุทธเจ้าเป็นเครื่องส่องทิศ
อาศัยครูบาอาจารย์เพื่อเดินสู่จุดหมาย มีพระธรรมวินัยเป็นแผนที่ มีพระสงฆ์เป็นลูกเรือ
เมื่อถึงฝั่งอย่างที่เราต้องการแล้ว ย่อมทิ้งเรือต่างๆ ไว้เบื้องหลัง เป็นเอกจิต เอกธรรมชั่วนิรันดร


จึงมานึกย้อนหลังเมื่อคราวที่สอนตน ด้วยการเอาหญิงลิเกมานึกเป็นครูสอน
เมื่อครั้งบวชเข้ามาใหม่ว่า

“หญิงลิเกเหล่านี้ เขาร้องรำทำเพลงทั้งคืนทั้งวันไม่เห็นเหน็ดเหนื่อยนั้น
บทธรรมที่เปรียบนั้น มาประจักษ์ใจในคืนวันนี้
ธรรมดาหญิงลิเกผู้เพิ่งจะเริ่มเรียนฟ้อนรำขับร้อง เมื่อขึ้นสู่เวทีย่อมประหวั่นพรั่นพรึง
เมื่อได้ยินเสียงดนตรีย่อมตกใจ มีกิริยางกเงิ่นขับร้องฟ้อนรำด้วยความยากลำบาก
แม้จะพยายามตั้งใจ ก็ยังมีลีลาอันผิดพลาดพลั้งพลาดอยู่เสมอๆ

แต่สำหรับหญิงนักลิเกผู้เชี่ยวชาญ ในศิลปะการร่ายรำขับร้องดีแล้ว
เมื่อก้าวขึ้นสู่เวที และได้ยินเสียงดนตรี ย่อมจะมีจิตใจฮึกเหิม ร่าเริงเบิกบาน
ประกอบลีลาการร่ายรำได้อย่างคล่องแคล่ว เข้ากับจังหวะดนตรี โดยไม่ต้องตั้งใจ ไม่งกเงิ่น
ประหนึ่งว่าแข้งขาตีนมือออกไปเองตามปกติวิสัยของมัน
นี่อย่างใด พระผู้ประพฤติตามพระศาสดาด้วยความเทิดทูนเพื่อก้าวลงสู่พระนิพพานก็อย่างนั้น”


แต่ก่อนเมื่อเรายังหนาแน่นไปด้วยกิเลส
ย่อมปฏิบัติตามพระธรรมวินัยด้วยความยากลำบาก
ต้องมีสติสัมปชัญญะคอยควบคุม ต้องมีปัญญาคอยชี้ขาด
แม้กระนั้นก็ยังผิดพลาด ย่อมงกเงิ่นในธรรมะสมาคม

แต่สำหรับผู้ฝึกจิตใจจนถึงที่สุดแล้ว ผ่านแล้ว บรรลุถึงจุดหมายแล้ว
การปฏิบัติตามพระธรรมวินัยกลายเป็นปกตินิสัย เป็นเครื่องอยู่อันสบายๆ
ปฏิบัติอย่างสบายโดยไม่ต้องตั้งใจ เพราะการปฏิบัติเรื่อง ศีลาจารวัตร ไม่ใช่เรื่องหนัก
แต่เป็นธรรมเครื่องอยู่อันแสนสบาย ความอดทน ความเพียร
ตลอดจนคุณธรรมข้ออื่นจึงเกิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
นี้คือผลแห่งการพากเพียรปฏิบัติ ด้วยการเอาชีวิตเข้าแลก

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 19 ก.ค. 2011, 09:35, แก้ไขแล้ว 2 ครั้ง.

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 18 ก.ค. 2011, 17:48 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
ภาพอิริยาบถหลวงปู่เจี๊ยะตีขวานซึ่งเป็นสิ่งที่ท่านโปรดทำเสมอ


:b42: ธุดงค์สู่ภาคใต้

ด้วยหลวงปู่เจี๊ยะพิจารณาหลังจากอยู่จำพรรษาที่บ้านเกิดถึง ๒ ปี
ท่านเห็นว่านานพอสมควรแ้ล้ว
ก็ปรารภจะออกท่องเที่ยวตามท้องถ้ำ ป่าเขาตามอัธยาศัย
ท่านจึงพิจารณาออกธุดงค์ลงภาคใต้ พรรษาที่ ๑๓ (พ.ศ. ๒๔๙๒)

ท่านปรารภว่า “ภาคใต้เป็นภาคที่เรายังไม่เคยไปมาก่อน
ท่านพ่อลีท่านเคยไปประกาศศาสนธรรมอยู่ทางใต้
การที่เราลงทางใต้ก็เป็นการเดินตามรอยเก่าครูบาอาจารย์
ไปแสวงหาถ้ำเป็นที่สงบสงัดไร้ผู้คนที่รู้จัก
ประกอบกับจิตเวลานั้นเป็นอิสระเต็มที่แล้ว
การอยู่การไปที่ใดจึงไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด
เพราะไม่มีอะไรเป็นเครื่องฉุดลากให้เนิ่นช้าได้อีก
ถึงความอิ่มพอสมบูรณ์โดยประการทั้งปวง
พระพุทธเจ้า พระอรหันต์สาวก สมัยพุทธกาล
ท่านก็มีปกติหลีกเร้นอยู่สบายในถ้ำเงื้อมผา เป็นวิหารธรรมเสมอ”


การธุดงค์ลงภาคใต้ ได้เข้าจำพรรษาที่ วัดถ้ำขวัญเมือง อ.สวี จ.ชุมพร
ก็ได้เดินเที่ยวภาวนาไปเรื่อยไปพักที่ป่าแห่งหนึ่ง
อยู่ได้สักพักก็มีชาวบ้านมาบอกว่า มีถ้ำสวยงาม ป่าดี สัตว์ยังเยอะอยู่
เป็นวัดเก่าร้าง ไม่มีใครอยู่ นิมนต์ท่านไปอยู่บูรณะหน่อย
ด้วยเห็นว่าเป็นถ้ำ ท่านก็เดินทางไปตามคำนิมนต์

รูปภาพ
ถ้ำขวัญเมือง ทุกวันนี้เป็นวัดถ้ำขวัญเมือง ตั้งอยู่ริมถนนเพชรเกษม

รูปภาพ
ทางขึ้นถ้ำขวัญเมืองและขึ้นไปสักการะพระเจดีย์ที่ประดิษฐานอยู่บนยอดเขา


การมาอยู่ที่ถ้ำขวัญเมืองนี้ มี กำนันฮุ้น (อัมพร บุญญากาส)
เป็นโยมอุปัฏฐากหลวงปู่ อีกทั้งยังมี ครูเฮียง
สองคนนี้มีศรัทธามากคอยมาดูแลหลวงปู่อยู่เสมอ

หลวงปู่เจี๊ยะกล่าวถึงถ้ำขวัญเมืองไว้ว่า
“เรามาอยู่ที่ถ้ำแห่งนี้สัปปายะดีมาก ถ้ำไม่ใหญ่โตอะไรนัก พออาศัยได้
แต่ว่าข้างในยังแคบไปหน่อย เป็นภูเขาหินเล็กๆ มีต้นไม้ใหญ่ๆ มีเครือไม้เถาวัลย์พะรุงพะรัง
มองแทบไม่รู้ว่าเป็นถ้ำ ไม่มีใครกล้าเข้ามา ชาวบ้านกลัวเพราะมันเปลี่ยวมาก
มีศาลเจ้าพ่อ มีเศษของเก่าของโบราณเรี่ยราดอยู่ตามพื้น บางแห่งมีร่องรอยคนมาขุดหาสมบัติ
เวลานั้นก็จวนใกล้จะเข้าพรรษาแล้วจึงคิดว่า เออ...อย่างไรเสีย ปี (๒๔๙๒) นี้
เราคงต้องจำพรรษาที่นี่ จึงจัดแจงที่พักที่อยู่บนถ้ำ ภาวนาอยู่ที่นี่สบาย ปลอดโปร่งดี”

เมื่อท่านมาอยู่จำพรรษาที่ถ้ำนี้ ได้ตกแต่งถ้ำใหม่ สถานที่ไม่เสมอก็ปรับแต่งให้เสมอ
แต่งท้องถ้ำให้อยู่ได้ ได้เอาไฟเผาแล้วทุบบางส่วนให้ดูดีขึ้น
ทำลายศาลเจ้าพ่อทิ้ง ท่านว่า “เราเข้าไปอยู่เป็นเจ้าพ่อแทน”

ชาวบ้านกลัวกันใหญ่ กลัวว่าท่านจะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้ ท่านว่าท่านไม่เห็นเป็นอะไร
โยมอุปัฏฐาก คือ กำนันฮุ้นเห็นหลวงปู่ขยันขันแข็ง ชอบอกชอบใจ
กำนันพร้อมด้วยชาวบ้านจึงมานิมนต์ให้เราอยู่เป็นเจ้าอาวาส สร้างวัดให้ถาวร

เมื่อเห็นเป็นดังนั้นก็เห็นท่าไม่ดี กลัวจะเป็นภาระผูกพัน
ออกพรรษาแล้วท่านก็ธุดงค์ต่อไปยังจังหวัดนครศรีธรรมราช
เข้าไปขอพักอยู่ที่วัดมเหยงค์พักอยู่ที่นี่ชั่วระยะกาลไม่นานนัก
จึงเดินทางธุดงค์ต่อไปยังจังหวัดสงขลา

รูปภาพ
กำนันฮุ้น (อัมพร บุญญากาส)


:b42: นิมิตถึงพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต

วัดควนมิตรที่หลวงปุ่เจ๊๊ยะได้ไปพำนักอยู่ระหว่างธุดงค์นี้
เป็นที่ที่ท่านพ่อลีเคยมาอยู่จำพรรษา ๒ พรรษา ชาวบ้านแถวนี้รู้จักท่านหมด
พักอยู่ที่บนเนินเขาควนมิตรเป็นเวลาแรมเดือน จึงอยากไปวิเวกบ้างตามประสาคนไม่อยู่สุข

รูปภาพ
เสนาสนะที่หลวงปู่เจี๊ยะเคยมาอยู่พักอาศัยปฏิบัติธรรม
ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดควนจง (ภูเขาล้อม)


จากนั้นได้เข้ามาพักอยู่ที่อำเภอหาดใหญ่
ที่ห้วยยางบ้านพรุ (ปัจจุบันชื่อว่า วัดกอไม้พอก)
พักอยู่ได้ไม่นาน คืนวันพฤหัสบดี แรม ๕ ค่ำ เดือน ๑๒

นิมิตเห็นท่านพระอาจารย์มั่น นอนตาย เปลือยกายอยู่
ในนิมิตนั้นท่านงดงาม ชัดเจนมาก เหมือนกับว่าท่านอยากจะมาแสดงอะไรบางอย่างให้เรารู้
ประหนึ่งจะเป็นเครื่องแสดงว่า ท่านจะลาโลกลาสงสารเข้าสูแดนวิมุตติ อันเป็นอนุปาทิเสสนิพพาน
คือการดับกิเลสไม่มีเบญจขันธ์เหลือ เข้าสู่ทางสายเอก คือ วิสุทธิธรรม ล้วนๆ


ท่านพระอาจารย์มั่น เราเคารพรักท่านเป็นที่สุด
ชีวิตจิตใจนี้มอบให้ได้เลย ไม่เสียดายถ้าท่านต้องการ
เพราะท่านเป็นเจ้าบุญเจ้าคุณ (ธรรม) ล้นเกล้าล้นกระหม่อมจริงๆ
การที่พระสาวกมีพระอานนท์ เป็นต้น
กล้าพลีชีพแทนพระพุทธเจ้าในขณะที่ช้างนาฬาคีรีกระโจนตกมันมา
เพื่อจะทำลายพระพุทธองค์พระอานนท์เอาชีวิตของท่านเข้าขวางกั้นไว้
ก็เพราะความถึงใจด้วย สายใยแห่งธรรม อย่างนี้เอง
เราเคารพในท่านพระอาจารย์มั่น ก็ตั้งใจอย่างนั้นเหมือนกัน


หลวงปู่เจี๊ยะท่านว่า
“ถ้าเรื่องของท่าน ใครอย่ามาแตะ มาว่า เราไม่ยอม
ตอนอยู่กับท่าน หน้าที่อะไรก็ตาม ต้องทำให้ดีทั้งหมด
ให้สะอาดเรียบร้อยและทำให้ได้ดี
ถ้าไม่ดี ทำมันจนดีจนพอใจ ถึงจะยอมหยุด”


เมื่อเกิดนิมิตในตอนกลางคืน เราภาวนาก็ประหวัดๆ ภายในใจเสมอๆ
เหมือนจะมีเหตุการณ์สำคัญอะไรเกี่ยวกับองค์ท่าน
ในตอนเช้าวันนั้นเองได้ออกจาริกเที่ยวไปเพื่อบิณฑบาต ได้ถามลุงกายทันทีว่า

“ลุงกาย...มีข่าวหลวงปู่มั่นบ้างมั้ย?”
ลุงกายบอกว่า “ไม่มีครูบา...”
“เราก็เอ๊ะ!... อยู่ภายในใจลึกๆ”


กลับจากบิณฑบาตนั่งฉันอยู่สักประเดี๋ยว
ท่านพระครูรัตนโสภณ เจ้าคณะอำเภอให้โยมเดินทางมาบอกว่า
“ข่าววิทยุออก บอกว่าหลวงปู่มั่นมรณภาพแล้ว ตั้งแต่เมื่อคืนนี้”

ท่านเล่าความตอนนี้ว่า
“พอว่าท่านพระอาจารย์มั่นมรณภาพเท่านั้นแหละ เราลุกขึ้นจากที่ฉันข้าวทันที
เดินดิ่งหลบไปทางด้านหลัง ปลงธรรมสังเวชสุดที่จะอธิบายได้
จิตก็หวนรำลึกคำพูดของท่านว่า “อายุ ๘๐ ปี ท่านจะตาย”


“ดับแล้วท่านผู้ทรงคุณอันประเสริฐ
พ่อแม่แห่งวงศ์พระกรรมฐานนับจากกึ่งพุทธกาลนี้อีกต่อไป
ท่านผู้ทรงคุณเช่นท่านพระอาจารย์มั่นนี้ จะไม่มีประดับโลกอีกแล้ว
ท่านผู้มีบุญอย่างท่านพระอาจารย์มั่นนี้ เป็นบุตรของใคร เป็นเพื่อนของใคร
เป็นพี่เป็นน้องของใคร เป็นศิษย์ของใคร
เป็นอาจารย์ของใคร เกิดในประเทศใดหรือจะอยู่ที่แห่งหนตำบลใด
สถานที่นั้นหรือบุคคลนั้นที่เกี่ยวข้องต้องเย็นใจ สบายใจ สุขใจและเพลินใจ”


เมื่อทราบข่าวดังนั้น หลวงปู่เจี๊ยะก็รีบขึ้นรถไฟกลับทันที
ในระหว่างที่เดินทางกลับมานั้นตั้งใจไว้ว่า
ก็จะต้องเข้าไปหาท่านพ่อลีที่วัดป่าคลองกุ้งก่อน
เพื่อว่าท่านจะสั่งให้ทำอะไรเป็นพิเศษ

หลวงปู่เจี๊ยะไปถึงก็ค่ำแล้ว ทราบว่าท่านพ่อลีท่านนั่งรออยู่ ยังไม่ยอมลงปาฏิโมกข์
ทั้งๆ ที่ไม่ได้กราบเรียนล่วงหน้าว่าจะมาหาท่าน
หลังจากนั้นท่านพ่อลีก็สั่งให้ หลวงปู่เจี๊ยะ ท่านเฟื่อง โชติโก และ ท่านเจือ สุภโร
เดินทางไปร่วมงานศพท่านพระอาจารย์มั่นก่อน แล้วท่านจะเดินทางตามไปทีหลัง

รูปภาพ
หลวงปู่เจือ สุภโร

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แก้ไขล่าสุดโดย Hanako เมื่อ 19 ก.ค. 2011, 09:33, แก้ไขแล้ว 1 ครั้ง

โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 19 ก.ค. 2011, 09:32 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
พระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต


:b42: มรณา-สังฆานุสติ

เมื่อไปถึงงานศพท่านพระอาจารย์มั่น ก็เข้าไปกราบคารวะศพท่านทันที
ระลึกถึงบุญคุณที่ท่านอบรมสั่งสอนมา สุดที่จะอดกลั้นทานน้ำตาไว้ได้

“กรรมใดอันที่เกล้าฯ ล่วงเกิน ขอครูบาอาจารย์จงโปรดอโหสิกรรม”

จักร คือ ธรรมอันประเสริฐที่ท่านพระอาจารย์มั่นได้หมุนเพื่อสานุศิษย์
บัดนี้เป็นวาระสุดท้ายแห่งขันธ์ที่กำลังจะมอดไหม้

ยนต์ คือ สรีระ อันมีจักร ๔ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน
มีทวาร ๙ คือ ตา ๒, หู ๒, จมูก ๒, ปาก ๑, ทวารหนัก ๑, ทวารเบา ๑
หยุดการแล่นแล้ว เข้าสู่อนุปาทิเสสนิพพาน อันเป็นแดนเกษม


ปุญญาภิสังขารที่เหลือไว้นี้เป็นเพียง มรณา-สังฆานุสติ เป็นที่ระลึกกราบไหว้บูชา
พระศาสดาและพระสาวกอรหันต์ทั้งหลายก็ล่วงไปแล้ว
ล่วงไปสู่แดนอมตธรรม ไม่ต่ำไม่สูง ไม่ใกล้ไม่ไกล หากดวงใจที่บริสุทธิ์ครอง

พระบรมศาสดาตรัสแล้วไว้ว่า
“ภิกษุทั้งหลาย บัดนี้เราเตือนท่านทั้งหลายไว้ว่า
สังขารทั้งหลายไม่เที่ยง มีความเกิดขึ้นและเสื่อมไปเป็นธรรมดา
ท่านทั้งหลายจงถึงพร้อมด้วยความไม่ประมาทเถิด

ภิกษุทั้งหลาย ธรรมวินัยใดที่เราแสดงและบัญญัติไว้แล้ว
ธรรมและวินัยนั้น จะเป็นศาสดาของเธอเมื่อเราล่วงไป”


ท่านพระอาจารย์มั่นท่านเป็นพุทธสาวก
ไม่กลับมาหลงโลกที่เคยเกิดตายอีกต่อไป
ไตรโลกธาตุทั้งหมดนี้ประมวลลงในไตรลักษณ์
ที่หมุนไปด้วย อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

ใครมีปัญญาเรียนถึงอย่างที่ท่านสอน ก็ไม่ต้องกลับมานอนทอดถอนใจ
เดินตามหลังท่านไปสู่พระนิพพาน


ในงานศพท่านพระอาจารย์มั่น น้ำขาดแคลนมาก
คนที่ ท่านอาจารย์ฝั้น อาจาโร ให้ไปขุดบ่อ ขุดไม่เจอน้ำ
ท่านอาจารย์ฝั้นจึงมอบหมายให้หลวงปู่เจี๊ยะซึ่งขณะนั้นยังเป็นพระหนุ่มรับหน้าที่ขุดบ่อ
ซึ่งท่านก็ทำสำเร็จด้วยดี ทำให้มีน้ำใช้ตลอดงานอย่างเพียงพอ
หลวงปู่เจี๊ยะยังได้รับหน้าที่ให้คอยไล่ต้อนพระเณรที่ไปดูหนัง (การแสดง)
ที่นำมาฉายในงานด้วย ท่านได้รับมอบหมายงานเยอะ ทำงานยุ่ง
ภาพถ่ายหมู่รวมศิษย์พระอาจารย์มั่นในงานศพนี้จึงไม่มีรูปหลวงปู่เจี๊ยะ

รูปภาพ

รูปภาพ
รูปหมู่ในงานศพพระอาจารย์มั่น

รูปภาพ
พระอาจารย์ฝั้น อาจาโร


:b42: ธุดงค์กลับมาทางจังหวัดจันทบุรีอีกครั้ง

เสร็จจากงานศพท่านพระอาจารย์มั่น
หลวงปู่เจี๊ยะธุดงค์ย้อนกลับจังหวัดจันทบุรีกับท่านเฟื่อง โชติโก
เข้ามาพักที่วัดป่าคลองกุ้ง ทราบข่าวว่าโยมแม่ไม่สบาย ป่วยหนัก
จึงเดินทางมายังวัดทรายงาม บ้านหนองบัว ช่วยโยมพ่อดูแลโยมแม่
เป็นพระทำอะไรไม่ได้มากนัก ส่วนมากก็ไปเป็นกำลังใจ ไปพูดธรรมะให้ฟังบ้าง

แต่ส่วนมากโยมแม่ไม่คอยฟัง..เพราะเห็นเราเอะอะเสียงดัง
ก็คนนั้นทำอย่างนั้นไม่ถูก ทำอย่างนี้ไม่ถูก เราก็ดุเอาสิ
โยมแม่เป็นคนเรียบร้อย พูดจาไพเราะ ชอบพระเรียบร้อย
ส่วนเราก็เรียบร้อย แต่เรียบร้อยตามนิสัยวาสนาอาภัพ


อาการป่วยของโยมแม่รักษาเป็นปีอาการก็ไม่ดีขึ้น
เพื่อเยียวยารักษาโยมแม่ให้หาย เงินทองมีเท่าไหร่ทุ่มลงหมดไม่มีคำว่าเสียดาย
ขอแต่เพียงโยมแม่หายเท่านั้นเป็นที่พอใจของลูกๆ ทุกคน
ยานั้นต้องเดินทางมาซื้อถึงกรุงเทพฯ ต้องไปซื้อมากินเป็นประจำ

เมื่ออาการของโยมแม่ดีขึ้นบ้าง ก็เข้าไปหาท่านพ่อลีที่วัดป่าคลองกุ้ง
กราบเรียนท่านที่จะไปภาวนาตามป่าตามเขาดังที่เคยไปเสมอมา
ท่านพ่อจึงสั่งว่า
“ท่านเจี๊ยะให้ท่านไปอยู่ที่เนินเขาแก้วนะ ที่นั่นวิเวกดี สัปปายะเหมาะ”
เมื่อท่านพ่อสั่งอย่างนั้น จึงต้องไปอยู่ที่เนินเขาแก้วตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา

และโยมแม่ก็ได้เสียชีวิตเมื่ออายุได้ ๙๓ ปี วันที่ ๑๗ มีนาคม พ.ศ. ๒๕๑๗
ส่วนโยมพ่อเสียชีวิตอายุ ๙๙ ปี วันที่ ๖ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๐

:b42: ผู้มีคุณูปการใหญ่ของวัดเขาแก้ว จ.จันทบุรี

สถานที่ตรงวัดเขาแก้วนี้ เดิมทีท่านพ่อลีเคยมาปักกลด
มีคนมาศรัทธาจึงมาช่วยกันสร้างเป็นวัดขึ้น
เริ่มแรกสมัยท่านพ่อลีมาอาศัยอยู่นั้น มุงจากเสาไม้ป่า
ชาวบ้านช่วยกันตัดไม้ป่ามาสร้าง ตัดไม้ไผ่ หลังคามุงจาก

เริ่มจะเป็นวัดทีแรก เพราะว่า ตาสอนและยายทัต สองคนผัวเมียบริจาคที่ตรงนี้ให้
หลังจากนั้นมา พ.ศ. ๒๔๙๓ ท่านพ่อลีก็มอบให้ท่านพระอาจารย์เจี๊ยะมาอยู่แทน
ท่านอาจารย์เจี๊ยะ จึงเป็นผู้ที่มีคุณูปการอย่างมากของวัดเขาแก้ว
เพราะท่านเป็นผู้บูรณะให้วัดมีสภาพดี แข็งแรง มั่นคง

“โบสถ์นั่น ท่านพระอาจารย์เจี๊ยะก็เป็นคนตีหิน ทุบหิน ทำเองไม่มีหยุดหรอก
สำคัญมากในเรื่องทำงาน หินนี่ขนมาก้อนใหญ่ๆ ขน ตี ทำ ก่อสร้าง
ท่านแข็งแรง ท่านได้ ผู้ใหญ่จ่าง รักศักดิ์
เป็นผู้อุปัฏฐากช่วยสร้างเพราะเขาเป็นคนมีเงิน
เข้ามาช่วยท่านสร้างวัด เรื่องการก่อสร้างท่านละเก่งที่สุด
ไม้แผ่นใหญ่ๆ ไปหามาจากในดงลึกๆ โน่นแหละ
ไม้เต็ง ไม้รัง ไม้แดง ขนมา ท่านเก่งทางนี้”


“ท่านก่อสร้างเสร็จ ท่านเป็นคนบ๊งเบ๊งๆ เป็นคนจีน ลูกคนจีน
นิสัยท่านก็ไม่ค่อยจะสบอารมณ์กันกับผู้คน นิสัยพะลึงพะลังอย่างนั้นแหละ
มาครั้งแรก สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี ท่านจะมาเอาที่ตรงนั้นทำวัง
พระอาจารย์เจี๊ยะมาเริ่มสร้างใหม่ๆ เริ่มสร้างวัดเขาแก้วเป็นรูปร่าง
ท่านพระอาจารย์เจี๊ยะอยู่เป็นขรัว พอเป็นขรัว
สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณีก็เอาต้นโพธิ์มาปลูกไว้นั่นแหละ
สมเด็จพระนางเจ้าฯ ก็เริ่มจะเป็นเจ้าภาพวัด
ภายในพระทัยก็คงคิดที่จะเป็นผู้อุปการะวัดเขาแก้ว
ท่านเริ่มเข้าวัดและตั้งใจจะบูรณะวัดให้เจริญด้วย”

รูปภาพ
พระอุโบสถวัดเขาแก้ว จ.จันทบุรี

รูปภาพ
ศาลาการเปรียญ


:b42: กิริยาภายนอกจะอย่างไร
...แต่กิริยาภายในสว่างไสวสุดพรรณา


อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันเกิดท่านผู้หญิงผ่อง ผู้เป็นน้องสาว สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี
ท่านหญิงคิดปรารถนาจะเข้ามาทำบุญถวายพระ เข้ามากราบพระอาจารย์เจี๊ยะที่ศาลา
และพระทั้งหลายก็ลงมาพร้อมเพรียงกัน
เมื่อพระอาจารย์เจี๊ยะเข้ามานั่ง ก็ “ขาก...ถุยๆ” ทำอยู่อย่างนี้
ท่านผู้หญิงผ่องท่านก็ประทับอยู่ที่นั่น ก็มองๆ นึกตำหนิอยู่ภายในใจ
เมื่อท่านผู้หญิงเสด็จกลับจึงเรียกผู้ใหญ่พา ซึ่งเป็นผู้ใหญ่บ้านในสมัยนั้นเข้าไปถามว่า

“ผู้ใหญ่พา...ขรัววัดเขาแก้วทำไมท่านถึงเป็นอย่างงั้น
กริยาท่าทางไม่เรียบร้อยเลย”

ผู้ใหญ่พาก็ตอบว่า
“ท่านเป็นลูกคนจีนนะครับ ไม่ใช่จะเสียหายอะไร การเสียหายไม่มีเลย
กิริยาของท่านนี้ไม่รู้จะทำยังไง การขาก...ถุยๆ
ท่านนั่งนิ่งๆ ไม่ได้ ต้องขยับไหล่ งึกงักๆ ๆ อันนี้เป็นนิสัยประจำ
ท่านเป็นยังไงก็อยู่อย่างนั้น ท่านไม่มีมายากับใครหรอกครับ
เรื่องการก่อสร้างการบริหารวัดนี่ โอ๊ย!...ท่านเก่งมากขยันเหลือเกิน
ขยันตัวเป็นเกลียว ทำเอง ถกเขมร ทำคล่อง
เสียอย่างเดียวกิริยาตรงนี้ แต่ใจท่านดีมากครับ”


ผู้ใหญ่พาก็กราบทูลต่อว่า
“ท่านเป็นคนใจสำคัญนะครับ เป็นลูกคนจีน บ้านเดิมอยู่ที่หนองบัว
ในการทำงานที่กระผมเห็นมา ไม่มีใครแข็งเท่าท่าน ความเพียรพยายาม
โอ้!...ท่านตั้งใจทำเหลือเกิน ท่านเก่งเหลือเกิน
ไม่ใช่คนจนอนาถา ก่อนมาบวชท่านเป็นคนนักเลงอยู่
แล้วก็มาบวชเป็นลูกศิษย์ท่านพ่อลี ท่านพ่อลีไม่ใช่พระธรรมดา
ท่านพ่อลีต้องมองลึกแล้วว่า อาจารย์เจี๊ยะนี้ดีจึงมอบที่ตรงนี้ให้

ตั้งแต่ผมเห็นพระมา ขรัววัดเขาแก้วนี้นี่บริหารวัดดีไม่มีใครเกิน
ท่านสู้สุดตัว หินก้อนใหญ่ๆ ทุบเองแหลกหมด
ท่านไม่ต้องไปง้อใคร ทำเองทั้งนั้น
บางทีไปค้างวันค้างคืน หาคนไปช่วยเอาไม้อยู่ในป่าโน่น!...โป่งน้ำร้อนโน่น
ไกลเท่าไรก็ไปเอามาจนได้
ตอนหลังนี่ท่านไปเรียกใคร เขาก็ไม่ไป สู้ท่านไม่ไหว ทำทั้งวันทั้งคืน
ท่านจะเอาอะไร เอาให้ได้ ถ้าไม่ได้ท่านไม่หยุด เก่งเหลือเกิน

ถึงท่านกิริยาภายนอกเป็นอย่างนั้น เรื่องเสียหายไม่มีหรอกครับ
เรื่องวาจาท่านก็เป็นคนพูดตรงไปตรงมา
จะให้ท่านพุดหวานๆ อย่างนั้นอย่างนี้ท่านพูดไม่เป็นหรอก
ถ้าวันไหนเห็นท่านพูดหวานๆ ชาวบ้านคงช็อกตาย
สถานที่ที่ท่านควรจะพูดค่อยๆ ท่านก็พูดไม่ค่อย
สถานที่ที่ควรจะพูดแรงๆ ท่านกลับพูดค่อยๆ

เวลาใช้ญาติโยมทำงาน
“พวกมึงมาทำไอ้นี่ให้หน่อย...โว้ย มาช่วยกันบ้างซีที่วัด” ท่านมักจะพูดอย่างนี้

ผมก็เคยขอโอกาสพูดกับท่าน (อาจารย์เจี๊ยะ) บ่อยเหมือนกัน
เคยสะกิดท่านบ่อยๆ ว่า
“ท่านอาจารย์พูดทำไมเอะอะนัก ค่อยๆ พูดซะหน่อยจะเป็นไร
ญาติโยมเขามานั่งกันเต็มอยู่นั่น ทำไมเอะอะเสียงดังอะไรอย่างนี้”

ท่านก็ตอบว่า
“เราก็เป็นของเราอย่างนี้อยู่ทุกวัน มันจะแปลกตรงไหน
ภายในใจเราไม่มีอะไรกับใครหรอก
เคยพูดดังๆ มานั่งเงียบมันโหวงเหวง มันพิลึกชอบกล”


ลองคิดดูซิครับว่าจะมีพระที่ไหน ที่จะเป็นอย่างนี้ได้บ้าง
ท่านมาบิณฑบาตบ้านผม (ผู้ใหญ่พา) ท่านเดินเข้ามาในบ้านเลย
“เฮ้ย!...ตำน้ำพริกกุ้งแห้งเกลือให้กูหน่อย”
พริกเกลือกุ้งแห้งท่านชอบ ท่านไม่เคยเสียหายอะไร
มีแต่กิริยาวาจานี่แหละ ที่ทำให้คนเขาแปลก ทำให้คนเขาแตก ไม่กล้าเข้าใกล้

บางทีท่านไปบิณฑบาตก็นั่งรถไปเพราะขาเจ็บ ไปถึงที่ก็บอก
“เอ้า!...เอาข้าวมาให้กูกิน”
ตั้งบาตรเลย หนังสือพิมพ์เล่มหนึ่ง บุหรี่มวนหนึ่ง แล้วก็นั่งกระดิกเข่า
ใครเขาเห็นเขาจะเอาด้วยล่ะ ภาพมันก็ลบไปเลย
ครูบาอาจารย์เขาไม่สอนอย่างนั้นใช่ไหมล่ะ

ท่านก็บอก “ขากูเจ็บนี่หว่า” ก็ไปอย่างนั้นทุกวัน
กราบนิมนต์ท่านว่า
“ท่านอาจารย์ไม่ต้องมาบิณฑบาตเลย นอนอยู่เฉยๆ เลย จะจัดไปถวายที่วัดเอง”
ท่านบอกว่า “ไม่ได้เดี๋ยวเขาจะด่า หาว่าขี้เกียจบิณฑบาต
นั่นล่ะเขาจะด่าหนักล่ะไปอย่างนั้น”


พวกเราไม่คุ้นเคย ไปเห็นพระผู้ใหญ่เป็นอย่างนั้นก็สะดุ้ง
“เอ๊ะ!...อะไรมาผิดวัดหรือเปล่า...อะไรเนี่ย”
ในกลางพรรษาท่านออกไปบิณฑบาตช้าอยู่ครั้งหนึ่ง
พระลูกศิษย์ที่ไปบิณฑบาตอายกันหมดเลย แต่ท่านไม่อาย

รูปภาพ
พันเอกหญิง สมเด็จพระนางเจ้ารำไพพรรณี พระบรมราชินี
(๒๐ ธันวาคม พ.ศ. ๒๔๗๗-๒๒ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๒๗)
พระอัครมเหสีเพียงพระองค์เดียวในพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 19 ก.ค. 2011, 20:22 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน กับ หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท


:b42: เคารพพระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน อย่างยิ่งอีกองค์

หลังจากท่านกลับมาจำพรรษาที่จังหวัดจันทบุรี
ได้บูรณะวัดเขาแก้วจนเป็นรมณียสถานและอยู่เป็นเวลานานพอควร
ช่วง พ.ศ. ๒๕๐๔-๒๕๐๖ หลวงปู่เจี๊ยะท่านก็ได้เดินทางไปจำพรรษา
ร่วมกับ พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน ที่วัดป่าบ้านตาด จ.อุดรธานี

เรื่องราวชีวิตของหลวงปู่เจี๊ยะท่านในช่วงนี้
พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน ได้เมตตาเล่าให้ญาติโยมฟังไว้
เมื่อวันที่ ๒๑ มีนาคม ๒๕๓๕ ที่สวนแสงธรรม ความดังนี้


ท่านเป็นพระดีนะอาจารย์เจี๊ยะ
พูดเรื่องภายในเป็นผ้าขี้ริ้วห่อทอง
คือ...กิริยาภายนอกท่านไม่น่าดูนะ กิริยาท่านข้างนอก บ๊งเบ๊งๆ
อะไรรู้สึกว่ามันไปอีกแบบหนึ่ง ยิ่งกว่าหลวงตาบัวเข้าไปอีก (หัวเราะ)
แม้แต่หลวงปู่มั่นก็ยังเถียงกันตาดำตาแดง


ตอนปี ๒๕๐๕ ท่าน (พระอาจารย์เจี๊ยะ) ไปจำพรรษากับเราที่ วัดป่าบ้านตาด
นั่นล่ะ เราจะเริ่มปลูกกุฏิหลังนั้นล่ะนะ
พวกโยมเขาก็ไปขุดดิน เกลี่ยดินที่จะปลูกฐาน
ทีนี้ท่านก็ไปทำอะไร เขาเรียก “คราด” อะไรสำหรับกวาดดินนั่นแหละ
ทีนี้ท่านทำไม่รู้จักเวลาล่ะสิ กำลังจะมืดแล้วนี่นา
เราเดินจงกรมอยู่ ก็เงียบ เป็นเวลาที่พระท่านเดินจงกรม
เสียงปังๆ ขึ้นเลยกลางวัดนี่

เอ๊ะ! มันเสียงใครมาทำอย่างนี้นะ
เราก็เดินไปเลยแหละ เดินไปท่านอาจารย์เจี๊ยะ
ท่านทำคราดนั้นนะ สำหรับกวาดดินกุฏิเรา ท่านไปทำเอาเวลาไม่ควรล่ะสิ
เสียงดังเปรี้ยงๆ ขึ้น ท่ามกลางวัดเงียบๆ นะ
เราก็เดินจากทางจงกรมแล้วไปเลย ไปก็ไปเห็นท่านกำลังทำอยู่
เราก็ยืนเลย เอากันทีเดียว

“ท่านอาจารย์เจี๊ยะ” ว่าอย่างนี้เลยนะ
“ถ้าหากว่าท่านอาจารย์ไม่เคยอยู่กับพ่อแม่ครูอาจารย์มาแล้ว
ผมก็จะว่าให้ท่านนะ นี่ท่านเคยอยู่กับพ่อแม่ครูอาจารย์มั่นมาแล้ว
ท่านสอนยังไง กิริยายังไร ทำไมท่านถึงมาทำอย่างนี้”
พอว่าแล้วก็เดินกลับเลย

พอตื่นเช้าขึ้นมาท่านอาจารย์เจี๊ยะไปรออยู่ที่บนศาลา
ท่านไปนั่งรอตรงที่เรานั่ง พอเรานั่งกราบไหว้พระเสร็จแล้ว
เราก็มานั่งพัก ท่านปั๊บเข้ามาเลย มาจับขาเราดึงออกไปนะ
เราก็พูดว่า “ดึงออกไปทำไมขาวะ”

อาจารย์เจี๊ยะท่านก็ว่า “โอ๊ย! ผมขอกราบซักหน่อยเถอะ”
พอกราบแล้วน้ำตาร่วงต่อหน้าเรานะ
“แหม! ท่านอาจารย์พูดทำไมถึงถูกต้อง
ศัพท์เสียงอะไร ลักษณะเหมือนกับท่านอาจารย์มั่น” ขึ้นถึงศัพท์ถึงเสียงเลยนะ
“ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนกันหมดเลย อู้ย! ผมกราบไหว้เลย
เมื่อคืนนี้ผม (ท่านอาจารย์เจี๊ยะ) สลดสังเวช ผมนี้ผิดจริงๆ”


นั่นเห็นมั้ย ท่านว่าอย่างนั้นนะ เพราะเราก็อ้างว่า
“ถ้าท่านไม่อยู่กับท่านอาจารย์มั่นมา ผมก็จะว่าจะสอนท่าน
นี่ท่านอยู่มาแล้วนี่ จะให้ผมสอนท่านว่ายังไง” นี่ล่ะท่านทิ้งปั๊วะเลยนะ

เพราะฉะนั้นตอนเช้าถึงมารอกราบ
แล้วลากเท้าเราไปเลยนะ ไปกราบกับฝ่าเท้าเลย
“ผมขอกราบท่านสนิทใจเลยๆ” ทั้งกราบทั้งน้ำตาร่วงเลย

ท่านว่า “ผมยอมท่านอาจารย์ ดูลักษณะท่าทางไม่ผิดท่านอาจารย์มั่น
ผมจับได้หมดเลย ผมเคารพสุดยอด”

ฉะนั้นจึงกราบแล้วก็น้ำตาร่วง

ท่านถึงได้บอกว่า “พระนี่ผมกลัวอยู่สององค์เท่านั้น
ท่านอาจารย์ใหญ่กับท่านอาจารย์มั่น นอกนั้นผมไม่กลัวใคร”

ว่าอย่างนี้วะ พูดตรงๆ อย่างนี้

ท่านมีนิสัยทำอะไรละเอียดลออมาก
เราถึงได้บอกว่า “ผ้าขี้ริ้วห่อทอง
ภายนอกท่านกิริยาโผงผางๆ แต่ภายในท่านละเอียดลออ
ทุกสิ่งทุกอย่างละเอียดหมดนะ
หลักธรรม หลักวินัยไม่เคลื่อนคลาดเลย เนี่ย ที่เราชมท่านนะ
หลักธรรมหลักวินัยไม่เคลื่อนคลาดสะอาดมากทีเดียว อยู่กันมานาน


รูปภาพ
เจดีย์พิพิธภัณฑ์อัฐบริขารหลวงปู่ขาว อนาลโย

รูปภาพ
รูปหล่อองค์หลวงปู่ขาว อนาลโย ปากทางเข้าวัดถ้ำกลองเพล

ดูประมวลภาพวัดถ้ำกลองเพลได้ตามลิ้งค์นี้
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=38&t=26644
http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=1411


:b42: จำพรรษาวัดถ้ำกลองเพล จ.หนองบัวลำภู

ที่ วัดถ้ำกลองเพล นี้ มีถ้ำเรียกว่า “ถ้ำกลองเพล”
ซึ่งเป็นที่มาของชื่อวัดมีตำนานเล่ากันว่า
ในถ้ำนั้นมีกลองเพลใหญ่ประจำถ้ำหนึ่งลูก มีขนาดใหญ่โตมาก
ส่วนจะมีมาแต่สมัยใดนั้น ไม่มีใครทราบ คงจะมีมานานนับร้อยปีขึ้นไป
จนกลองเพลนั้นมีความคร่ำคร่า ผุพัง แตกกระจัดกระจายเป็นชิ้นใหญ่ ชิ้นน้อย
โดยไม่มีผู้ใดทำลาย พวกนายพรานเที่ยวล่าเนื้อเวลามาพักนอนในถ้ำ
ยังได้อาศัยเศษไม้ที่แตกกระจัดกระจายจากกลองเพลมาหุงต้มรับประทานกัน
ชาวบ้านใกล้เคียงบริเวณนั้นจึงได้พากันให้ชื่อนามถ้ำนั้นว่า ถ้ำกลองเพล

ครั้นต่อมามีพระธุดงค์กรรมฐานไปเที่ยวบำเพ็ญธรรมและพักในถ้ำนั้นบ่อย ๆ
จนถ้ำนั้นกลายเป็นวัดคือที่อยู่ของพระขึ้นมา
จึงพากันให้นามว่า “วัดถ้ำกลองเพล” จวบจนทุกวันนี้

บริเวณถ้ำกลองเพลในปัจจุบันนี้ ประกอบด้วยป่าไม้ที่ยังมีความอุดมสมบูรณ์
เพิงหิน เพิงผา ที่รูปร่างประหลาดและสวยงามมีอาณาเขตกว้างขวางนับร้อยไร่
ตั้งอยู่บนเทือกเขาภูพาน จึงมีทัศนียภาพที่งดงามมาก

ในอดีตจังหวัดหนองบัวลำภู เคยเป็นอำเภอหนึ่งของจังหวัดอุดรธานี
ในเอกสารเก่าจึงอ้างอิงว่า เป็นจังหวัดอุดรธานี
แต่ในปัจจุบันได้ยกฐานะเป็นจังหวัดหนองบัวลำภู แล้ว
เป็นหนึ่งในสามจังหวัดที่แยกตัวออกมาจาก จ.อุดรธานี
เมื่อปี พ.ศ. ๒๕๓๖ พร้อมกับจังหวัดอำนาจเจริญ และจังหวัดสระแก้ว

...ที่มาของข้อมูลบางส่วน...
http://www.konnongbua.com/nb/index2.php ... form&id=56


หลวงปู่เจี๊ยะท่านเคารพรักองค์ พระอาจารย์ขาว อนาลโย อย่างสูงยิ่งอีกองค์
เนื่องจากพระอาจารย์มั่น ภูริทัตโต เคยกล่าวชมพระอาจารย์ขาวไว้ว่า
“เออ!...หมู่เอ๊ย! ให้รู้จักท่านขาวไว้ด้วยเน้อ
เธอได้พิจารณาของเธอแล้วมาเล่าให้เราฟัง
ท่านขาวเป็นพระสำคัญให้จับตาดูให้ดี”

ดังนั้น ท่านหลวงปู่เจี๊ยะจึงเชื่อแน่ว่า พระอาจารย์ขาวเป็นองค์สำคัญอีกองค์

อีกทั้งพระอาจารย์มั่นได้ฝากฝังท่านไว้กับพระอาจารย์ขาว
เพราะกลัวว่ากิริยาแบบหลวงปู่เจี๊ยะไปอยู่กับใคร ใครจะไม่เข้าใจท่าน
พระอาจารย์มั่นจึงฝากท่านให้หลวงปู่ขาว


ในขณะที่ท่านได้จำพรรษากับหลวงปู่ขาวที่ถ้ำกลองเพล
มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนนั้นได้ไปอาสาหลวงปู่ขาวทำอ่างเก็บน้ำ
คนอื่นทำงานกลางวันงานไม่เสร็จ
หลวงปู่เจี๊ยะจึงลงมาทำในตอนกลางคืนซึ่งเป็นเวลาภาวนาของพระ
ส่งเสียงรบกวนไปทั่ววัด
ท่านใช้ฆ้อนปอนด์สะกัดหิน ทุบหิน เสียงดัง เพ้ง...เพ้ง...เพ้ง...

หลวงปู่ขาวท่านได้ยินก็ถามพระว่า
“นั่นเสียงใครทำอะไร เสียงดังลั่น”
“เสียงท่านอาจารย์เจี๊ยะสกัดหิน” พระท่านกราบเรียน
“ไปเรียกมาซิ ทำงานอะไรไม่รู้จักเวล่ำเวลา” องค์หลวงปู่ท่านบ่นๆ


เมื่อหลวงปู่เจี๊ยะเข้ามาถึงหลวงปู่ขาวท่านจึงพูดขึ้นว่า
“ท่านเจี้ยะ ถ้าท่านอาจารย์ใหญ่มั่นไม่ฝากท่านไว้กับผม ผมไล่ท่านหนีแล้วนะ”
ด้วยคำพูดเพียงเท่านี้ ก็ทำให้เราตื้นตันใจถึงท่านพระอาจารย์มั่นยิ่งนัก


สาเหตุที่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำทั้งกลางวันทั้งกลางคืนนั้น
เพราะต้องการให้งานเสร็จโดยเร็ว
เพราะว่ายิ่งยืดเยื้อยิ่งจะก่อความรำคาญแก่พระเณรไปนาน
รีบๆ ทำรีบเสร็จน่าจะดีกว่าปล่อยให้คาราคาซัง
แต่เมื่อหลวงปู่ขาวท่านเตือนอย่างนั้น
หลวงปู่เจี๊ยะท่านก็นั่งนิ่งรับโทษ ไม่ได้โต้ตอบแต่ประการใด

:b42: ยืนยันในคุณธรรม “ไม่หวนคืนโลกสาม”

ช่วงที่จำพรรษาที่วัดถ้ำกลองเพล
พระอาจารย์จันทา ถาวโร ได้สนทนาซักถามหลวงปู่เจี๊ยะว่า

“หลวงปู่...กิริยาภายนอกของหลวงปู่เป็นอย่างนี้ จะไม่กลัวคนตาหน้าเอาบ้างหรือ?”

พระอาจารย์เจี๊ยะจึงตอบว่า
“อันว่ากิริยาภายนอกนั้นจะเป็นอย่างใดก็ตามเถอะ
แต่ถ้าหากเรามุ่งมั่นปั้นใจจนเที่ยงดี ก็ยังดีกว่าคนที่กิริยางามแต่ใจไม่เที่ยง
เพราะนิสัยวาสนาคนเรามันไม่เหมือนกัน
เขายังมีคำพูดอยู่มิใช่หรือว่า แข่งอะไรก็แข่งได้
แต่แข่งวาสนาแข่งกันไม่ได้ เราจึงไม่ไปแข่งวาสนากับใคร
เราเป็นอย่างนี้จึงพอใจอย่างนี้ เพราะนิสัยวาสนาเป็นมาอย่างนี้”


“เป็นยังไงหลวงปู่จิตใจ ในเรื่องการภาวนาจะพ้นทุกข์ได้ไหม”
ท่านพระอาจารย์จันทาถามอีก

พระอาจารย์เจี๊ยะตอบว่า
ผมก็รู้ว่าผมนี่รอดพ้นได้แล้วนะ รอดมันแล้วไม่คืนมาอีกแล้ว
เรามาอยู่มาพบพระอาจารย์มั่น ก็ได้ศึกษาเล่าเรียนเขียนอ่านกับท่าน
ศึกษาอะไรนึกว่าท่านจะไม่รู้ แหม!...รู้หมดทุกอย่างไม่เหลือวิสัย
นึกคิดทางใจท่านก็รู้ ถูกผิดท่านก็รู้

เพราะฉะนั้น ผมเองก็ไม่มีสิ่งใดที่จะเอาผิดท่านได้
เอาแค่รู้ถูกทั้งนั้น ดูกิริยามารยาทเรียบร้อยคือพระอาจารย์มั่น
เป็นอุปัชฌาย์อาจารย์ของใครก็ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามในทางไม่ดีดอก
เข้าสู่สังคมก็เรียบร้อยน่าชม น่าเอาเป็นครูเป็นอาจารย์ดี
ดูกิริยามารยาททุกอย่างถูกต้องตามพระวินัยดีถูกต้องทุกอย่างดีเลิศประเสริฐ
ไม่มีสิ่งใดผิดพลาด มีแต่เอาถูกทั้งนั้นไปตลอดตั้งแต่ต้นจนจบ
เพราะภาวนาในสมัยนั้น ไปอยู่ร่วมกับหลวงปู่มั่น
ที่เชียงใหม่ อุดรฯ โนนนิเวศน์ หนองน้ำเค็ม สกลนคร
แล้วก็ย้อนกลับไปที่บ้านเกิดจันทบุรี
ที่จันทบุรีจึงเป็นที่สำคัญของผม ตั้งแต่ต้นจนสุดท้าย”


สำหรับหลวงปู่เจี้ยะ
คนไม่เข้าใจในการประพฤติในการปฏิบัติทุกอย่างอาจเข้าใจได้ว่า “เป็นผีบ้า”
เพราะไม่รู้เบื้องหลัง ทั้งๆ ที่ท่านได้อยู่และผ่านการปฏิบัติกับครูบาจารย์ที่สำคัญที่สุด
คือ ท่านพระอาจารย์มั่น ซึ่งเป็นพระที่ใหญ่ที่สุดและดีเยี่ยมที่สุด


เวลาหลวงปู่เจี๊ยะท่านทำงานเสร็จแล้ว เลิกงานสรงน้ำ
แล้วนุ่งสบงครองจีวรพาดผ้าสังฆาฏิเรียบร้อย
ดูท่านรูปสวย เดิน ยืน นั่ง
กิริยามารยาทอะไรก็เรียบร้อยน่าชมเมื่อครองสบงสังฆาจีวรเรียบร้อยแล้ว
ยามท่านแสดงออกในเคารพต่อพระพุทธเจ้า พระธรรม และพระสงฆ์นั้น
ท่านปฏิบัติได้งามมากทีเดียว


รูปภาพ
พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน
วัดป่าบ้านตาด ต.บ้านตาด อ.เมือง จ.อุดรธานี
อ่านประวัติและปฏิปทาของท่านได้ที่

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=24738

รูปภาพ
พระอาจารย์ขาว อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล ต.โนนทัน อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู
อ่านประวัติและปฏิปทาของท่านได้ที่

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=22390

รูปภาพ
พระอาจารย์จันทา ถาวโร
วัดป่าเขาน้อย ต.วังทรายพูน อ.วังทรายพูน จ.พิจิตร
อ่านประวัติและปฏิปทาของท่านได้ที่

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=29551

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


โพสที่ยังไม่ได้อ่าน เมื่อ: 21 ก.ค. 2011, 20:30 
 
ภาพประจำตัวสมาชิก
ออฟไลน์
Moderators-1
Moderators-1
ลงทะเบียนเมื่อ: 14 ก.ย. 2010, 20:29
โพสต์: 5112

แนวปฏิบัติ: พิจารณากาย
สิ่งที่ชื่นชอบ: มณีรัตน์,พระผู้เป็นดั่งผ้าขี้ร้วห่อทอง
อายุ: 39

 ข้อมูลส่วนตัว


รูปภาพ
สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช (เจริญ สุวัฑฒโน)
สมเด็จพระสังฆราชพระองค์ที่ ๑๙ แห่งกรุงรัตนโกสินทร์


รูปภาพ
ป้ายชื่อทางเข้าวัดญาณสังวราราม อ.บางละมุง จ.ชลบุรี

รูปภาพ
พระพุทธคยาเจดีย์ สถานที่ตรัสรู้ จำลองแบบมาจากประเทศอินเดีย
ณ วัดญาณสังวราราม อ.บางละมุง จ.ชลบุรี


อ่านพระประวัติและปฏิปทาของสมเด็จพระญาณสังวรฯ ได้ที่
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=13&t=20232

ชมประมวลภาพวัดญาณสังวราราม อ.บางละมุง จ.ชลบุรี ได้ที่
http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=24&t=49573


:b42: จำพรรษาที่วัดญาณสังวราราม

ช่วงพรรษาที่ ๔๐ หลวงปู่เจี๊ยะท่านได้ละทิ้งภาระอื่นๆ สิ้นในทันที
เมื่อได้ทราบข่าวว่า พระอาจารย์ขาว อนาลโย ป่วยหนัก
เพราะท่านเคารพองค์ท่านอย่างยิ่ง จึงได้เร่งเดินทางกลับไปจำพรรษา
ที่วัดถ้ำกลองเพล เพื่อปฏิบัติองค์หลวงปู่ขาวโดยเฉพาะ

รูปภาพ
หลวงปู่เจี๊ยะปฏิบัติหลวงปู่ขาว อนาลโย ขณะอาพาธ


เมื่อปวารณาออกพรรษาที่วัดถ้ำกลองเพลแล้ว
อาการอาพาธของหลวงปู่ขาว อนาลโย ก็ดีขึ้นบ้าง
หลวงปู่เจี๊ยะจึงเดินทางกลับมาที่วัดอโศการาม
ท่านอยู่อบรมสั่งสอนภิกษุสามเณร
อุบาสกอุบาสิกาผู้ใส่ใจในธรรมที่วัดอโศการามนั้นเอง

เมื่อพระอาจารย์เจี๊ยะพักอยู่ที่วัดอโศการามได้ระยะหนึ่ง
ประมาณเดือนธันวาคม ๒๕๑๙
สมเด็จพระญาณสังวร (เจริญ สุวัฑฒโน) วัดบวรฯ
ตอนนั้นท่านยังไม่ได้เป็นสมเด็จพระสังฆราช
ได้มานิมนต์ให้ท่านไปอยู่เป็นเจ้าอาวาสที่วัดญาณสังวราราม
เพราะสมเด็จฯ ท่านต้องการให้มีพระกรรมฐาน

สมเด็จฯ ท่านปรารภว่า
“วัดอโศฯ กับ วัดบวรฯ มีพระหนาแน่นมาก
ต้องมีสถานที่วิเวกให้พระปฏิบัติกันบ้าง
เราควรแสวงหาที่สัปปายะเพื่อพระที่เป็นกุลบุตร
สุดท้ายภายหลังจะได้มีที่ปฏิบัติธรรม
ในที่ที่ไม่ห่างจากเมืองหลวงมากนัก”


เมื่อสมเด็จฯ ท่านปรารภดังนี้ ก็แสวงหาที่อันเหมาะสม
ในที่สุดก็ไปได้ที่ ต.ห้วยใหญ่ อ.บางละมุง จ.ชลบุรี
โดย นายแพทย์ขจรและคุณหญิงนิธิวดี อ้นตระการ
ถวายที่จำนวน ๓๐๐ ไร่เศษ
และคณะกรรมการจัดสร้างวัดซื้อที่ข้างเคียงอีก ๕๙ ไร่ ๙๙ ตารางวา
รวมเป็น ๓๖๖ ไร่ ๒ งาน ๑๑ ตารางวา
ประกอบกับเนื้อที่โครงการพระราชดำริอีก ๒,๕๐๐ ไร่เศษ
ด้วยศรัทธาปณิธานของผู้ถวายที่แด่สมเด็จพระญาณสังวรฯ
จึงตั้งชื่อวัดว่า “วัดญาณสังวราราม”

รูปภาพ
นายแพทย์ขจร อ้นตระการ
ผู้อำนวยการโรงพยาบาลศรีธัญญาคนแรก
หลังจากที่ได้เปลี่ยนชื่อมาจากโรงพยาบาลโรคจิตนนทบุรี


รูปภาพ
คุณหญิงนิธิวดี (กูรมะโลหิต) อ้นตระการ
เป็นผู้ถวายงานฝ่ายใน ในรัชกาลที่ ๖ ตั้งแต่อายุ ๑๔ ปี



:b42: อบรมกัมมัฏฐานเข้มข้นตามรอยครูบาอาจารย์

เมื่อรับนิมนต์ให้มาเป็นเจ้าอาวาสวัดญาณสังวรารามแล้ว
หลวงปู่เจี๊ยะได้เดินทางมาพร้อมพระอีกจำนวนหนึ่งเพื่อมาจำพรรษาที่วัดนี้
วัตรปฏิบัติในขณะนั้น...หลังจากฉันน้ำร้อนน้ำชา
ประมาณหนึ่งทุ่มถึงสองทุ่ม ท่านจะนำทำความเพียรทางจิตภาวนาจนถึงเที่ยงคืน
พอถึงเที่ยงคืนท่านสั่งหยุดเลยให้เข้านอน

พอถึงตอนตี ๓ พระอาจารย์เจี๊ยะจะทำเสียงสัญญาณด้วยการไอค๊อกแค๊กๆ
ถ้ากุฏิที่ท่านเดินผ่านแล้วพระรูปที่อยู่ข้างในนั้น
ไม่ส่งเสียงไอตอบหรือจุดตะเกียงออกมาล้างหน้าล่ะ
เสียงเคาะปี๊ป! จะดังตามมาทันที


ถ้ายังไม่ตื่นทำความเพียร ครั้งที่ ๒ ก็โน่น ทุบฝากุฏิพังเลยล่ะ
หรือใช้ค้อนขว้างเลย แล้วท่านก็จะสอนพระองค์นั้นๆ เลยว่า

“ตอนที่ผมอยู่กับหลวงปู่มั่นไม่เป็นอย่างนี้
ถ้าท่านกระแอมก็ต้องแอ้มตอบ
แล้วต้องทำความเพียรต่อเลย เราจะต้องมีชาครธรรมต้องตื่นอยู่เสมอ
อย่าให้นิวรณ์ครอบงำเราได้”


เหล่าพระและแม่ชีที่อยู่วัดญาณฯ ตอนนั้น ตี ๓ ง่วงขนาดไหนก็ต้องออกมา
เดินจงกรมหัวทิ่มหัวตำ ชนตอ ชนต้นไม้
เดินจงกรมออกนอกทางเพราะไม่เคยทำอย่างนั้น
ใครก็ตามที่ไปอยู่กับท่าน ต้องปรับสภาพร่างกายให้รับได้ทนได้
ต้องเป็นเดือนๆ ถึงจะชินวิธีปฏิบัติแบบท่าน
พระทั้งหลายเดินจงกรม เซไปเซมาเป็นเดือนกว่าจะเข้าที่ ไม่ให้หยุดเลย

และการดำรงชีวิตตามอย่างสมณะที่วัดญาณสังวรารามกับท่านหลวงปู่เจี๊ยะนี้
ท่านกำชับมาก ท่านเน้นว่า
“ความถูกต้อง ตามธรรมวินัยให้พากันทำ ไม่ต้องอาย
แต่อันไหนผิดธรรมวินัยให้รู้จักละอาย”


พระอาจารย์เจี๊ยะท่านอยู่ที่วัดญาณสังวรารามนี้
นอกจากจะนำพระปฏิบัติทางด้านจิต ภาวนาแล้ว
ยังเป็นผู้นำในการก่อสร้างพระอุโบสถ, พระบรมธาตุเจดีย์มหาจักรีพิพัฒน์
และเสนาสนะอื่นๆ ตามพระบัญชาของเจ้าประคุณสมเด็จพระญาณสังวรฯ
แต่ด้วยเหตุไม่สะดวกอะไรบางอย่าง ตามนิสัยวาสนาของท่าน
ท่านจึงเดินทางกลับมา วัดอโศการาม ซึ่งเหมือนร่มโพธิร่มไทรใหญ่
เนื่องด้วย ท่านพ่อลี ธัมมธโร เป็นบุพพาจารย์ของท่าน
เมื่อไปที่ไหนมีเหตุขัดข้องก็จะกลับมาที่นี่

การกลับมาครั้งนี้ แม้ท่านพ่อลีจะล่วงไปแล้วถึง ๑๘ ปี
แต่สายใยแห่งธรรมก็ยังค้ำจุนในจิตใจอยู่เสมอ
หลวงปู่เจี๊ยะมาจำพรรษาที่วัดอโศการาม
ได้พระอาจารย์บัว ญาณสัมปันโน
นิมนต์ให้อยู่อบรมพระเณรต่ออย่าเพิ่งด่วนไปที่อื่น


แต่ด้วยความไม่สะดวกตามนิสัยวาสนาของท่านหลวงปู่เจี๊ยะ
มาอยู่ที่วัดอโศการามนี้ ก็ได้อบรมสั่งสอนพระเณรเต็มความสามารถ
แต่คงเป็นเพราะบุญวาสนาอาภัพ
การอบรมสั่งสอนของท่านจึงไม่เป็นที่ถูกจริตนิสัยของพระเณรนัก
คงไม่เคยร่วมทำบุญ ร่วมเป็นศิษย์อาจารย์กันมาก่อน ไปสอนเขาอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อ

ท่านเปรียบตัวท่านเองกับท่านพ่อลีว่า
“เราก็เหมือนขี้ไก่ ท่านพ่อนั้นเป็นประดุจทองคำ”


หลวงปู่เจี๊ยะท่านจึงว่า
“ใครเป็นลูกศิษย์ใคร อาจารย์ใครก็เลือกเอาเอง
ถ้าอาจารย์ไม่เป็นบัณฑิต ก็ให้รีบตีตัวออกห่าง
เพราะถ้าคบอาจารย์ที่เป็นคนลามก เป็นคนเลว ท่านเปรียบไว้ว่าเหมือนคบกับงูพิษ
ท่านเปรียบไว้เหมือนงู ที่ตกลงไปจมอยู่ในหลุมคูถ
กัดไม่ได้ก็จริง แต่มันอาจทำคนที่เข้าไปช่วยยกมันขึ้นจากหลุมคูถ
ให้เปื้อนด้วยคูถได้ด้วยการดิ้นของมัน
ยิ่งเป็นงูตัวใหญ่ๆ ยิ่งสกปรกเยอะ


ฉะนั้น จึงให้แสวงหาอาจารย์ที่เป็นบัณฑิต เป็นกัลยาณมิตร
เช่นอย่างเรานี้ ก็ได้ท่านพ่อลี ท่านอาจารย์กงมา
และท่านพระอาจารย์มั่น เป็นกัลยาณมิตร
จึงก้าวเข้าถึงกัลยาณมิตรใหญ่
คือ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ภายในใจ”


รูปภาพ
พระธุตังคเจดีย์
(ภาพนี้เป็นภาพปัจจุบันซึ่งพระเจดีย์ได้รับการบูรณะแล้ว)


รูปภาพ
ป้ายหินติดไว้บริเวณพระธุตังคเจดีย์

รูปภาพ
พระบรมสารีริกธาตุภายในพระธุตังคเจดีย์

รูปภาพ
บรรยากาศวัดอโศการาม
มองจากบริเวณพระธุตังคเจดีย์


รูปภาพ
ธรรมชาติรื่นรมย์ภายในวัดอโศการาม

.....................................................
"เกิดดับ..เกิดแล้วไม่ดับไม่มี"


แสดงโพสต์จาก:  เรียงตาม  
กลับไปยังกระทู้  [ 22 โพสต์ ]  ไปที่หน้า 1, 2  ต่อไป

เขตเวลา GMT + 7 ชั่วโมง


 ผู้ใช้งานขณะนี้

กำลังดูบอร์ดนี้: ไม่มีสมาชิก และ บุคคลทั่วไป 3 ท่าน


ท่าน ไม่สามารถ โพสต์กระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ตอบกระทู้ในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แก้ไขโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ ลบโพสต์ของท่านในบอร์ดนี้ได้
ท่าน ไม่สามารถ แนบไฟล์ในบอร์ดนี้ได้

ค้นหาสำหรับ:
ไปที่:  
Google
ทั่วไป เว็บธรรมจักร