“การปฏิบัติธรรม ก็คือ การเอาธรรมมาใช้
ในการเดินทางชีวิต หรือ เอามาช่วยให้ดำเนินชีวิต
อย่างถูกต้อง เพื่อให้การดำเนินชีวิตนั้น เป็นไปด้วยดี
การปฏิบัติธรรม จึงเป็นเรื่องกว้างๆ ไม่เฉพาะการที่
จะปลีกตัวออกจากสังคมไปอยู่ที่วัด ไปอยู่ที่ป่าแล้วก็
ไปนั่งบำเพ็ญสมาธิ อะไรอย่างนั้น ไม่ใช่แค่นั้น
อันนั้นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง”

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต)







"... ดูตนเป็นสำคัญ ให้รีบทำ อย่าปล่อย
โอกาสให้ช้าไป อย่าลืมตน ให้สำนึกตน ให้
ดูตน อย่าไปดูผู้อื่น อย่าเพ่งโทษผู้อื่น ใคร
ทำไม่ดี ก็เป็นโทษของเขา
โทษของผู้อื่น จะได้รับความทุกข์ก็แม่นตน
ได้รับความสุขก็แม่นตน

... เขาทำดีเขาก็ได้รับความสุขของเขาเอง
ให้ดูตน ดูทุกอิริยาบถ ยืน เดิน นั่ง นอน ให้
ฝึกตน ให้มีสติกับตน
ให้เร่งทำเมื่อร่างกายให้โอกาส เมื่อร่างกาย
ยังดีอยู่ ยังแข็งแรงอยู่
ทำความเพียรก็ได้อยู่ ครั้งแก่มากคือเรานี่ก็
บ่ทันแล้ว ..."
——————————————————————
#หลวงปู่ขาว_อนาลโย
วัดถ้ำกลองเพล อ.เมือง จ.หนองบัวลำภู
(พ.ศ.๒๔๓๑ -​ ๒๕๒๖)







.

#เป็นมนุษย์สุขหรือทุกข์

มนุษโลกนี้เป็นสุขหรือเป็นทุกข์
ให้ใช้ปัญญาพิจารณาเอาเอง
ตามความเป็นจริงแล้ว
คนทุกคนมีแต่ความทุกข์
ไม่มีความสุขจริง
ที่เราคิดว่าสุขก็เป็นการหลอกตัวเองเท่านั้นเอง ความจริงไม่มีสุข คนเรามีทุกข์ประจำ

อย่างความหิวเป็นทุกข์ ความหนาวเกินไปเป็นทุกข์ ความร้อนเกินไปเป็นทุกข์ ความป่วยไข้ไม่สบายเป็นทุกข์ ความปรารถนาไม่ค่อยจะสมหวังเป็นทุกข์ ความพลัดพรากจากของรักของชอบใจเป็นทุกข์ อย่างนี้เป็นต้น

รวมความว่า
"ทุกข์มันมีตลอดเวลา"

หลวงพ่อพระราชพรหมยาน วัดท่าซุง
_______
จากหนังสือ "ธัมมวิโมกข์" ปีที่ ๓๘ ฉบับที่ ๔๓๐ เดือนมกราคม พ.ศ.๒๕๖๐ หน้า ๘๖








ท่านเปรียบเทียบมนุษย์เราเหมือนนกเขา
อยู่ในกรงแต่ไม่รู้จักกรง นักปฏิบัติคือนก
ที่เห็นกรงแล้วอยากออกไป ฉะนั้นเป็นเรื่อง
ธรรมดาว่าพวกไม่เห็นกรงต้องงงไม่เข้าใจ
การกระทำของผู้ที่กำลังหาทางแหกคุก
แต่คนเราที่ต้องการแสวงหาชีวิตพ้นจากกรง
อยากอยู่ในที่ที่กระพือปีกได้ มีชีวิตที่ดีงาม
มีคุณภาพ เราต้องทำตามคำสอนของผู้มีปัญญา ผู้ที่เป็นอิสระจากการกักขังทุกประเภท
ท่านสอนให้เราฝึกจิต การนั่งหลับตาจึง
น่าสนใจมาก เพราะจิตใจที่ปล่อยวางความ
กลัดกลุ้ม ซึมเศร้า ฟุ้งซ่านวุ่นวาย วิตกกังวล
ลังเลสงสัยได้เท่านั้นที่สามารถบินหนี
จากวัฏสงสารไปได้ ...
...
พระอาจารย์ชยสาโร







.
"ลืมตัว ลืมสติ"

" .. อันความลืมที่สำคัญมาก คือ "ความลืมตัว"
เพราะเมื่อลืมตัวไปเสียอย่างเดียวก็ชื่อว่าลืมข้ออื่น ๆ
ไปด้วยอีกมากมาย และเพราะลืมตัว "จึงทำให้สำคัญ
ตนผิดเป็นต้น" ดังได้กล่าวมาแล้ว "ความลืมตัวเป็น
ความขาดสติ" ที่จะระลึกได้ว่าตนเป็นอะไรอย่างไร
ตามที่เป็นอยู่ .. "

"๑๐๑ ญาณทรรศน์"
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า กรมหลวงวชิรญาณสังวร






"ธรรมข้อหนึ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ลึกลับที่สุด เป็นที่พึ่งถาวรแก่เราได้ ก็คือ อตฺตาหิ อตฺตโนนาโถ พึ่งตนรู้ตน แล้วก็จะรู้ในสิ่งทั่วไป เพราะตนนั้นแหล่ะเป็นเหตุ เป็นต้นเหตุของทุกสิ่ง"

... หลวงปู่เจี๊ยะ จุนฺโท









พระนิพนธ์แสงส่องใจ
...
ผู้ที่เลี้ยงเสือจนเสือเติบโตแข็งแรงเต็มที่
จะรู้ได้เห็นได้ ที่รูปร่างของเสือ ผู้ที่เลี้ยงกิเลส
จนกิเลสใหญ่โตมโหฬาร จะรู้ได้เห็นได้
ที่การกระทำของผู้นั้น เขาทำกรรมไม่ดี
ได้หนักหนาใหญ่โตเพียงไร นั่นคือความ
ยิ่งใหญ่ของกิเลสที่ห่อหุ้มจิตใจเขา ว่ามีเพียงนั้น
และผู้เลี้ยงกิเลสด้วยกันไม่ตำหนิกัน
ไม่เอื้อเฟื้อช่วยห้ามช่วยเตือนกัน มีแต่จะ
เห็นดีเห็นงามให้ความร่วมมือกัน

เมื่อใดกิเลสเล่นงานให้ เหมือนเสือใหญ่
โดดตะปบไม่รู้ปล่อย เมื่อนั้นจะทนทุกข์
ทรมานด้วยพิษบาดแผลที่เหวอะหวะ
ยากจะเยียวยาได้ ...
...
สมเด็จพระสังฆราชเจ้า
กรมหลวงวชิรญาณสังวร