ธรรมดับตรงที่ตั้งทันทีไม่มีเรา
ธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา
ธรรมแปลว่าสิ่งที่มีจริง
อนัตตาแปลว่าไม่ใช่ตัวตน
ธรรมแปลว่าสิ่งที่มีจริง
กำลังมีจริงๆในขณะนี้และ
ที่ไม่ปรากฏให้เห็นต่อหน้า
แปลว่าไม่มีแล้วแต่คิดจำ
ว่ายังมีตัวตนให้คิดว่ามี
โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองไม่รู้
และประมาทไม่ฟังธรรม

กายและจิตใจเป็นธรรม
ไม่เป็นเราไม่ใช่ตัวตน
กายคือรูปไม่รู้อารมณ์ใดๆ
จิตใจคือนามรู้อารมณ์ที่กำลังปรากฏ
ฉะนั้นรูปและนามจึงไม่ใช่ตัวตน
เห็นเป็นจิตเป็นธรรม
เห็นเกิดและดับแล้ว
โดยอนัตตาเป็นธรรม
ไม่เป็นเราแต่เราคิดว่า
เป็นตัวเราเห็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

ซึ่งธรรมมีลักษณะเฉพาะคำ
ตรงความจริงที่มีแล้วกำลังมี
กำลังปรากฏให้รู้ที่กายใจ
แต่เมื่อขาดการฟังธรรม
จึงไม่รู้จักพระพุทธเจ้า
แปลว่าไม่รู้จักธรรมก็คือ
กำลังเกิดมิจฉาสติและ
ขาดปัญญารู้ตรงตามธรรม
ที่เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า

ถ้าไม่ฟังก็คือไม่เดินมรรค
คิดเองตามใจไม่รู้ว่าผิด
แปลว่าเพิ่มแต่อวิชชาแล้ว
ทำกายวาจาใจโดยไม่มี
ธรรมเป็นที่พึ่งไม่ฟังเพื่อ
ไตร่ตรองความจริงแต่
เบียดเบียนตนเองโดย
คิดพูดทำตามใจชอบ
อยากรู้คำก็ไปอ่านแล้ว
จำมาพูดคือสัญญาโดย
ไม่ได้พึ่งพระรัตนตรัยคือ
ขาดการฟัง=ไม่เดินมรรค

คิดเองตามใจกิเลสตัวเอง
คิดว่าตัวเองรู้เยอะรู้แล้ว
แต่ไม่รู้ว่ากำลังมีตัณหา
ทำเพราะอยากรู้นิพพาน
แต่ไม่ศึกษาแต่ละคำก่อน
ไม่รู้จักลักษณะของธรรม
แต่เอาตัวตนไปทำธรรมะ
ธรรมเกิดแล้วดับแล้วไม่รู้
พักการฟังไปเพียรทำผิด

ด้วยมีกิเลสเป็นเพื่อนหนึ่ง
ตัณหาเป็นเพื่อนสองและ
มีอจ.อวิชชาสั่งทำจึงเกิด
ไม่รู้=มีกิเลสตัณหาอวิชชา
จงเป็นพหูสูตคือผู้ฟังที่คิดให้
ละเอียดรอบคอบทีละ1คำตามปกติ
แม้คำเดียวก็ต้องฟังให้เข้าใจถูกต้อง
https://youtu.be/QnIz6B-Yh30?si=e8oj52jk7X64YxBt