ตามความคิดให้ทัน ไม่ใช่เป็นความคิดที่จะคอยโต้แย้งเพื่อเอาความชนะเพื่อความสะใจเพียงอย่างเดียว คนอื่นผิดหมด ความคิดกูถูกคนเดียว มันเป็นความคิดที่ตายไปเปล่าๆ โดยคว้าเอาอะไรติดมืออย่างที่ไม่ควรจะได้ไป

ว่าด้วยเรื่องของความคิด


จิต, จิตต์ ธรรมชาติที่รู้อารมณ์, สภาพที่นึกคิด, ความคิด, ใจ (ไม่จำเป็นอย่าจำแนกแจกแจงรายละเอียดตามแบบเรียนอภิธรรม จะหลงแง่มุมกลับที่ตั้งไม่ถูก ... สังเกตไว้แค่ขณะ ตาเห็นรูป หูได้ยินเสียง กลิ่นกระทบจมูก ลิ้นลิ้มรส กายสัมผัสถูกต้อง สังเกตความรู้สึกนึกคิดขณะนั้นๆ ส่วนทางมโนทวาร จะเห็นชัดก็สังเกตตอนนั่งนอนอยู่คนเดียว คิดเรื่องนั้น เรื่องนี้ คิดย้อนอดีต คิดเพ้อไปอนาคต ไม่มีที่จอดใจ นั่นแหละมันละ จิต,ใจ ความคิด )

จิตตวิสุทธิ ความหมดจดแห่งจิต คือได้ฝึกอบรมจิตจนเกิดสมาธิพอเป็นบาทฐานแห่งวิปัสสนา

จิตตสันดาน การสืบต่อมาโดยไม่ขาดสายของจิต; ในภาษาไทย หมายถึงพื้นความรู้สึกนึกคิดหรืออุปนิสัยใจคอที่ฝังอยู่ในส่วนลึกของจิตใจมาแต่กำเนิด (ความหมายนัยหลังนี้ มิใช่มาในบาลี)

จิตตานุปัสสนา สติพิจารณาใจที่เศร้าหมองหรือผ่องแผ้วเป็นอารมณ์ว่าใจนี้ก็สักว่าใจ ไม่ใช่สัตว์บุคคล ตัว ตน เรา เขา กำหนดรู้จิตตามสภาพที่เป็นอยู่ในขณะนั้นๆ เช่น จิตมีราคะ โทสะ โมหะ ก็รู้ว่าจิตมีราคะ โทสะ โมหะ จิตปราศจากราคะ โทสะ โมหะ ก็รู้ว่า จิตปราศจาก ราคะ โทสะ โมหะ

จิตตะ เอาใจฝักใฝ่ในสิ่งนั้นไม่วางธุระ, ความคิดฝักใฝ่ไม่ปล่อยใจฟุ้งซ่านเลื่อนลอย, ความมีจิตจดจ่ออุทิศตัวอุทิศใจต่อสิ่งนั้น

แค่..ศีล..ยังร่อแร่...

จะคาดหวังอะไรกับ...การตามความคิดให้ทัน..

ก็ทำได้ค่ะ
เพราะอกุศล เป็นปัจจัยให้เกิดกุศลได้
ด้วยอำนาจอารัมมณปัจจัย และปกตูปนิสสยปัจจัยค่ะ

หมั่นเพียรปฎิบัติไม่ย่อท้อ ทำให้มาก ยิ่งกว่ามาก จนถึงมากๆๆๆๆๆ สักวันก็จะทำได้ค่ะ
ไม่ชาตินี้ก็ชาติต่อๆไปค่ะ

จะเอาอะไรนักหนา กับ ศีลหาเมีย ศีลหารถ ศีลหาเสื้อผ้าบริจาคเล่า เออ

นี่ไปตั้งกระทู้เพ้อที่นี่





http://larndham.org/index.php?/topic/44 ... ntry820033


สมมุติว่ากบห่วงเมีย ทำไง เอ้า จะทิ้งเมีย ละเมียหรา

เห็นมะ....บอกแล้ว..อย่าได้คาดหวัง..

กระทู้ไปต่อไม่เป็นเลย
โดนลากเข้าป่าเข้ารกเข้าพงศ์หมด

แล้วมันจริงไหมเล่าที่พูดมานั่นน่า หือ

เอาหลักให้ดูจากข้างนอกเข้าข้างใน => กายกรรม วจีกรรม มโนกรรม

ทีนี้ จากข้างในออกสู่ข้างนอกแหล่งกำเนิดคือ มโนกรรม เมื่อมันล้นออกข้างนอกก็มา ทางกาย ทางวาจา
ถ้าไม่ออกมาทางกาย ทางวาจา มันคิดครุ่นอยู่ภายใน เรียกว่า มโนกรรม

ทั้งกายกรรม วจีกรรม และมโนกรรมนั้น มันมีทั้งทุจริต สุจริต

คิดอยู่ข้างใน คนอื่นไม่รู้หรอกว่า เราคิดอะไร ต่อเมื่อมันออกมาทางกาย ทางวาจา คนมองเห็นมองออก

ดังนั้น พระพุทธเจ้าจึงว่ามโนกรรมสำคัญที่สุด เพราะมันปั่นออกมาเป็นการทำทางกาย ทางวาจา