ต้องนี่ถึงจะเหมาะกับกบในกะลา ดู คิกๆๆ

https://www.facebook.com/media/set/?set ... 445&type=3

ตัวอย่างจริงๆ

คือ ว่าเรานั่งสมาธิแล้วเริ่มเข้าสู่ความสงบ (ประมาณว่าโลกนี้ว่าง ๆค่ะ) แต่ไม่รู้ทำไมเกิดนึกกลัวขึ้นมา อยากออกจากสมาธิ มีคนแนะนำว่าต้องค่อย ๆ ถอยออกจากสมาธิ แต่เราทำไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมออกค่ะ ไม่รู้ทำไง เลยลืมตาเสียเลย เท่านั้นเองใจก็เกิดสั่นขึ้นมาทันที รู้สึกวิงเวียนบอกไม่ถูก

วันนั้นทั้งวันใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กว่าจะปกติก็ช่วงเย็นแล้ว

เราเลยอยากถามว่า ทำอย่างไรไม่ให้กลัวเวลาเจอสถานการณ์แบบนี้ และจะออกจากสมาธิด้วยวิธีไหนดีคะ ผู้รู้ช่วยตอบทีค่ะ

ขณะนั้น รู้สึกกลัว ตั้งใจกำหนดจิตไปตรงๆ กลัวหนอๆๆๆ คิกๆๆ

ความกลัว เป็นขณะหนึ่ง เมื่อกำหนดจิตไปว่า กลัวๆๆๆ (หนอ) จิตขณะกลัวมันก็ดับ อิอิ เพราะอะไร ? เพราะจิตมันคิดทีละขณะๆ แค่นี้เอง นี่พูดอย่างคนมีประสบการณ์

แต่สำหรับผู้เริ่มฝึกเริ่มทำ จะต้องกำหนดมันเรื่อยไปทุกๆขณะ ไม่ว่าจะรู้สึกกลัว รู้สึกกล้า รู้สึกเพลีย รู้สึกเหงา สึกยังไงก็แล้วแต่ ฯลฯ ทั้งกายทางใจ ให้ว่าในใจไปตรงๆสภาวะ อย่าเลี่ยงหนี จนกว่าสติจะรู้ทันมันทุกขณะ นั่นแหละจะรู้เข้าใจเอง

ที่นี่มีกระทู้ตัวอย่างให้ศึกษา

viewtopic.php?f=2&t=24320

ชวนกบนอกหรือในกะลาดี อิอิ คุยอีกหน่อย (ชวนไปงั้นแหละ รู้ถึงยังไงก็ไม่กล้าเข้ามาคุย)



ข้อความในวงเล็บ (ท่องหรือจำโดยสัญญา) วลีเหล่านี้ ไปจำๆเขามาพูดต่อ ต่อกันมา มีอีก "ส่งจิตออกนอก" นี่ก็ไปจำเขามาพูด ต่อ ต่อกันมา ถามเถอะ สัญญาคืออะไรยังไง ส่งจิตออกนอกคือยังไง ไม่รู้ว่า คิกๆๆ แล้วจะพูดทามมาย



กบ คนเรากลัวตลอดเวลาเลยไหม

1. กลัวตลอดเวลาเลย

2. ไม่ตลอด เดี๋ยวกลัว เดี๋ยวกล้า เดี๋ยวคิดเรื่องนั้น เรื่องนี้

ตอบข้อไหน 1 หรือ 2

กลัวตายตลอด...ก็บ้าแล้วพ่อคุณ...

ไม่กลัวตายเลย...ก็พระอรหันต์โน้นแหละ..

ความกลัวตาย...เป็นสัณชาติญาณของสัตว์โลก...ขออนุญาติเรียกว่า..มิจฉาญาณ

เราเราปุถุชน...มันก็มีกล้าๆ..กลัวๆ...เป็นธรรมดา

แต่คนที่มาปฏิบัติ..ก็รู้ต้องจักใช้ปัญญามาปรามสัณชาติญาณความกลัวนั้นนั้น...ซิ

กระผมถึงว่า..ถ้ากลัวก็กลับบ้านไปงัย...

เพราะเมื่อคุณ..มาปฏิบัติภาวนา...คุณต้องรู้ก่อนอยู่แล้วว่า..ทุกทุกสิ่งต้องตาย...ที่มา่ภาวนาก็เพื่อได้พบกับความสุขทั้งตอนมีชีวิตอยู่หรือสุคติหลังจากลาโลกนี้ไปแล้ว...

คิดดูซิ..พอลงมือปฏิบัติ..เจอโน้นเจอนี้แปลกๆ...ก็กลัว

พอกลัว...ทำเท่าไรเท่าไร..มันก็ลงล๊อคเดิมไปเรื่อย...ไม่ไปไหน..ผมเรียกมันว่า..จิตตกร่อง..ทำทีไรก็ตกร่องเดิมทุกทีไป...

ในกรณีกลัวตาย...ก็ต้องก้าวพ้นความกลัวตาย...
ปุถุชนอย่างเราเรา..มันก็ต้องปากกล้า..แม้ลึกลึกมันยังกลัวอยู่ก็ตาม..

วิธีการ...ก็มีได้หลายอย่างแล้วแต่กลเม็ด

วิธีการของกักกาย..ที่ชอบใช้แนว...มองให้เป็นธรรมดาของมัน...เบาไปสำหรับความกลัวตาย...หากแก้ได้ก็แล้วไป...แต่ส่วนใหญ่จะเหลว...เพราะเอาชนะสัณชาตญาณความกลัวตายไม่ได้..

มันต้องประเภท..ตายเป็นตายซิวะ...ตายก็ตายไปโลดเพราะตายตอนปฏิบัตินี้..ก็เกิดดีกว่าความเป็นมนุษย์ก็แล้วกัน..