Kiss

สุเมธดาบสสามารถบรรลุอรหันต์ได้เมื่อได้ฟังพระทีปังกะระพุทธเจ้าชาตินั้นเลย
ท่านอโศกะว่าสุเมธดาบสฟุ้งซ่านหรือคิดถูกต้องและบารมีคือความดีพร้อมแล้วอ่ะ
การได้รับพยากรณ์จากพระพุทธเจ้าเป็นนิยตโพธิสัตว์แล้วและต้องเกิดอีก4อสงไขย
เรียกว่าฟุ้งซ่านไหม...การคิดถูกต้องตามคำสอน...ตามคำสอนเท่านั้นคือปัญญาบารมีน๊า

Kiss

กิเลสคือไม่รู้ไม่เข้าใจ
รู้คือปัญญาเกิดตอนฟัง
ไม่ฟังก็ไม่รู้จักกิเลสของตน

http://www.youtube.com/watch?v=4Oxr_U3-GcY

:b39:
น้องพิมคงยังไม่เข้าใจปัญญา 3 เพราะยึดติดแน่นกับความเห็นสุดโต่งของตน
จึงเกิดอาการเอียงกะเท่เร่ พูดซ้ำอยู่อย่างเดียวเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง
ต้องปล่อยวางสิ่งที่ยึดว่าใช่นั้นเสียจึงจะกลับสู่
ตรงกลาง ทางสายกลางและสมดุลย์

"สัพเพธัมมา นาลังอภินิเวสายะ"

"ธรรมทั้งปวงไม่ควรยึดมั่นถือมั่น"

จิตใจที่ลงกลางดีแล้วและได้สมดุลย์จะพูดเป็นกลางๆ ปกติ ไม่สุดโต่งโด่งชี้ชัดตัดสินไปทางใดทางหนึ่ง
เพราะสังขารความปรุงแต่งทั้งปวงเป็นอนิจจัง เปลี่ยนแปลงได้เสมอ ทุกขังทนตั้งอยู่คงสภาพอยู่ถาวรอย่างนั้นไม่ได้
ธรรมทั้งหมดทั้งปวงเป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้ เขาหากเป็นไปตามอำนาจแห่งเหตุ ปัจจัยและกรรม

ขอบคุณที่คุณรสรินมาสนใจกระทู้นี้ครับ

กระทู้นี้เป็นกระทู้ที่คิด ตั้งใจจะให้เป็นคำตอบแก่คุณกรัชกายในปัญหาทั้งหมดของศิษย์กรัชกายที่ไปก้อปเอาอารมณ์ของศิษย์ทั้งหลายกระจายถามไปในกระทู้ต่างๆนับสิบกระทู้ดังที่ได้เห็นได้อ่านกันครับ
พอดีคุณรสรินมาสนใจตั้งคำถามให้ก่อน ก็ดีครับ จะได้สนทนากันไป คุยกันไปพลางๆจนกว่ากรัชกายจะปรากฏร่างขึ้นมา

การที่ท่านสุเมธดาบสไม่ยอมบรรลุอรหันต์ทันทีที่ได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าทีปังกรไม่ใช่เรื่อฟุ้งซ่านหรือไม่ฟุ้งซ่าน คิดถูกต้องหรือคิดผิดอะไรนะครับระดับสุเมธดาบสนี่ นิวรณ์ 5 สงบไปนานแล้วไม่ต้องห่วงและอย่าคิดอนุมานเอาเอง

ที่ท่านไม่ยอมบรรลุธรรมก็เพราะติดและกำลังเสวยวิบากของความปรารถนาจะได้เป็นพระพุทธเจ้าอย่างพระพุทธเจ้าทีปังกรและการมีจิตน้อมที่จะอธิษฐานเป็นพระโพธิสัตว์ของท่าน

เป็นธรรมของพระโพธิสัตว์ทุกท่านทุกองค์ที่จะไม่ทำโสดาปัตติมรรคได้ถ้ายังไม่ถึงวาระและชาติที่จะได้เป็นพระพุทธเจ้า ลองไปสืบสาวราวเรื่องหาอ่านดูเรื่องคุณลักษณะของพระโพธิสัตว์นะครับ น่าจะมีบอกไว้ในพระสูตร

ตั้งใจจะให้เป็นคำตอบแก่คุณกรัชกายในปัญหาทั้งหมดของศิษย์กรัชกายที่ไปก้อปเอาอารมณ์ของศิษย์ทั้งหลาย

ความฟุ้งซ่านเป็น 1 ในนิวรณ์ 5 ที่ค่อนข้างจะสำคัญกว่านิวรณ์ตัวอื่นเพราะกว่าจะขุดถอนออกได้ต้องใช้ถึงอรหัตมรรคโน่นเชียว

ซึ่งที่เป็นลักษณะของความฟุ้งซ่านที่ชัดเจนคือความคิด
หรือจิตตสังขารความคิดแทบทุกอย่างถือเป็นความฟุ้งซ่านของจิต ซึ่งแม้แต่กระทั้งความคิดพิจารณาตามเนื้อธรรมคำสอนถ้าหยุดไม่ได้ สงบไม่เป็นก็ต้องถือว่าเป็นความฟุ้งซ่าน

การที่โยคีหรือผู้ปฏิบัติธรรมไปพบกับผัสสะ อารมณ์ ความ
รู้สึกต่างๆแล้วเกิดการสังขารปรุงแต่งว่าเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ขึ้นมา
จะทำให้เกิดความคิดนึกตามมาแล้วลามไปเป็นความฟุ้งซ่าน
เป็นมโนกรรม เกิดตัณหา อุปาทาน กรรมและวิบากต่างๆตามมา แต่ถ้าสติไปรู้ทันเสียตั้งแต่เกิดผัสสะระงับเวทนาที่เกิดตามมาเสียได้ ความฟุ้งซ่านก็ไม่มีโอกาสได้เกิด
(มีต่อ แบตหมดครับ)
ผู้ปฏิบัติธรรมใหม่ๆหรือบางทีเก่าๆนานๆแล้วก็ตามพอเกิดผลจากสมาธิ คือ ปีติ ปัสสัทธิ นิมิต ฌาณ ต่างๆขึ้นมาแล้วไปหลงสงสัย เพลิน ติดใจ กลัว สำคัญผิดต่างๆแล้วไปสังขารปรุงแต่งต่อเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมาเยอะแยะมากมายเลยเป็นงานที่ไม่ใช่งานขึ้นมาคือไปเป็นปัญหาถามครูบาอาจารย์ให้ช่วยแก้ไข ที่ปรึกษาอาจารย์แก้ให้ไม่เป็น ไม่ถูกประเด็นไม่ถูกเหตุ เลยพากันฟุ้งไปใหญ่ จมลงในปัญหาดังตัวอย่างที่คุณกรัชกายยกมาถามให้เปรอะเยอะแยะมากมาย เมื่อวิเคราะห์ลงไปก็เป็นเรื่องฟุ้งซ่าน อุปาทาน สังขารปรุงแต่งไปของผู้ปฏิบัติเหล่านั้นทั้งสิ้น

การแก้ไขอุทธัจจะหรือความฟุ้งซ่านของผู้ปฏิบัตินั้นมีหลักใหญ่ใจความว่าต้องทำให้เขาเหล่านั้นมีสติสัมปชัญญะกลับคืนมาอยู่กับปัจจุบันและงานในหน้าที่ที่เขาต้องทำ

ถ้าอยู่ในขั้นตอนเจริญสมาธิก็ให้มีสติรู้ทันนิวรณ์ทั้ง 5 มีปัญญารู้ตัวว่ากำลังทำหน้าที่สงบนิวรณ์เพื่อให้เกิดสมาธิและฌาณ มิใช่งานอื่นและยังไม่ใช่ขั้นตอนการเจริญปัญญาวิปัสสนา นิวรณ์ 5 สงบดีแล้วเมื่อไหร่จึงค่อยไปทำความเพียรเจริญปัญญาต่อ

ถ้าอยู่ในขั้นตอนเจริญวิปัสสนาปัญญาก็คอยรักษาระดับสมาธิให้เพียงพอสำหรับการจดจ่อต่อเนื่องในการดู รู้ สังเกตและพิจารณาธรรม ตอนพิจารณาธรรมก็ต้องพยายามทำให้อยู่ในกรอบที่ควบคุมได้คือไม่ลุกลามไปเป็นการคิดฟุ้งซ่าน
ลำดับงานควรจะมีเพียง
ดู
เห็น
สังเกต
รู้
สภาวธรรมที่กำลังเกิดขึ้น เปลี่ยนแปลงและดับไปในกายในใจ ไม่ให้แลบต่อไปถึงการพิจารณาที่ต้องใช้ความคิดนึก เพราะสภาวธรรมจริงที่เป็นปรมัตถ์อนัตตา ใช้แค่ปัญญาดูสังเกต ก็จะรู้หรือเกิดปัญญารู้ขึ้นมาเองตรงในใจไม่ต้องคิดนึก

แต่ถ้าจำเป็นจะต้องถอยออกมาคิดนึกพิจารณาเป็นธรรมวิจัยหรือการใคร่ครวญธรรม ก็อาจทำได้เพื่อให้เกิดจินตมยปัญญามาหนุนภาวนามยปัญญาให้ก้าวหน้ายิ่งขึ้นแต่ต้องคอยระวังเพราะตอนนั้นสติจะไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ ต้องมาทรงอยู่ทำงานพิจารณาอดีตหรืออนาคตอารมณ์ โมหะและจิตตสังขารสามารถแทรกเข้ามาจนเกิดเป็นความฟุ้งซ่านได้ตลอดเวลา พิจารณาพอได้แนวทางแล้วก็ต้องรีบกลับไปอยู่ตรงช่องทางเดินของวิปัสสนาภาวนาคือ สติ ปัญญาไปอยู่ตรงงาน
ดู
เห็น
สังเกต
รู้
สภาวธรรมตามที่มันเป็น (ตถตา)
ไม่ต้องห่วงว่ามันจะไม่รู้ตามที่ตำราบอกสอนไว้ มันจะรู้เองเป็นเองไปตามลำดับโดยธรรม

มันจะรู้เองเป็นเองไปตามลำดับโดยธรรม

ผมก็นั่งตามลมหายใจพุทโธไป

วันแรกๆก็ไม่เป็นอะไร พอวันที่สามนั่งไปซักพัก ประมาณสิบนาที เริ่มมีอาการเหวี่ยง แบบเหวี่ยงหมุนจน เวียนหัวจึงนั่งต่อไม่ได้ ลืมตาขึ้นมานั่งดูพระรูปอื่น

เป็นอย่างนี้อยู่เกือบตลอด กลับมาที่กุฏิก่อนจะจำวัดก็นั่งก็เป็นอีก

จนมาถามพระพี่เลี้ยงท่านบอกเหมือนจิตกำลังจะได้เข้าสู่ความสงบให้ผ่านจุดนี้ไปให้ได้ แต่มันก็ได้แบบแปปๆแล้วก็หมุนอีกหมุนอีก

จนลาสิกขามา ก็เริ่มมาหาอ่านเอง จนได้อ่านบันทึกกรรมฐานของเจ้าพระคุณสมเด็จพระสังฆราช ให้พิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม

คราวนี้ก็ทำตามหนังสือ หายใจตอนแรกก็ยาว ก็ตามไปซักพัก เริ่มพิจารณาตามสติปัฐฐาน คราวนี้หมุนเร็วเลย หมุนแรงมากจนรู้สึกจะอาเจียนเลย

ผมก็พิจารณาว่าเป็นทุกขเวทนา ก็ดีขึ้นแปปก็หมุนอีกเรื่อยๆ จนตอนนี้ยังแก้ไม่ได้เลยครับ ไม่รู้ว่าจะทำยังไง ล่าสุดเมื่อคืนหมุนจนจะอ้วกจนถอนสมาธิออกมา ยังมีอาการเวียนหัวจะอ้วกมาอีกซักสิบห้านาทีค่อยดีขึ้น

คำถามครับ

1. ผมควรแก้ปัญหานี้ยังไงดี ฝืนนั่งไปเรื่อยๆจนหายหรือต้องกำหนดอะไรยังไง

2. จุดมุ่งหมายจริงๆ คือวิปัสสนากรรมฐานคืออะไรครับ ไม่ได้โอ้อวดว่าตัวเองเก่งนะครับ พอดีผมเรียนแพทย์เลยเข้าใจพวกสรีระร่างกายมนุษย์อยู่แล้ว เมื่อมาเรียนรู้ทางธรรมพิจารณาตามขันธ์ 5 ก็เข้าใจว่า มันไม่ได้มีตัวตนจริงๆของเรา เหมือนเท่าที่อ่านการฝึกวิปัสสนาทำให้เราเข้าใจว่าทุกอย่างมีเกิดดับของมัน เป็นธรรมดา ไม่ให้เรายึดติด

แต่ถ้าผมอ่านแล้วเข้าใจแล้วจะทำไปเพื่ออะไร หรือว่าให้จิตเราแข็งแกร่ง จะได้มีสติรู้เท่าทันทุกการกระทำ

หลังสึกออกมาทุกวันนี้ เวลาจะโกรธใครก็เหมือนมีสติมาห้ามทัน แต่ก็ยังมีหลุดบ้าง ซึ่งก่อนหน้านี้จะตอบโต้แทบจะทันทีเพราะเป็นคนใจร้อน

สวัสดีปีใหม่ 2560 ครับทุกๆท่าน

ปีใหม่เริ่มต้นชีวิตใหม่กันในทางที่ดีและประเสริฐยิ่งขึ้นกว่าเดิมนะครับ

ปีใหม่แต่กรัชกายยังไม่เป็นคนใหม่ ยังฟุ้งซ่านและมากเรื่องเหมือนเดิม ยังยึดติดอยู่กับเรื่องและปัญหาเก่าๆในอดีตที่จำเจ ซ้ำซากนะครับ ยังเปลี่ยนทันนะ กลิ่นอายปีใหม่ยังคุกรุ่นอยู่

ปัญหาที่ยกมาถามก็ยังลงล๊อกเดิมเป็นปัญหาของคนที่สติไม่ทันปัจจุบันอารมณ์ สัมปชัญญะขาดเหมือนเดิม กรัชกายก็แก้ปัญหาให้เขาไม่ได้เหมือนเดิม ใช่ไหมครับ

สอนหลักการวิเคราะห์ปัญหาและวิธีแก้ไขให้แล้วก็ไม่ยอมเอาไปใช้ แถมยังกลับมาดูถูกดูแคลนอาจารย์ผู้แนะนำเสียอีก
อย่างนี้คงไปไม่รอดแน่ครับคุณกรัชกาย

ไม่เป็นไร ปีใหม่ เริ่มต้นกันใหม่ดีๆอีกครั้งหนึ่ง สังเกต พิจารณา จดจำไว้ให้ดีนะจะบอกเทคนิคและวิธีแก้ไขปัญหาทุกเรื่องของกรัชกายให้ ในกระทู้นี้นะ ต่อไปมีปัญหาอะไรก็ให้มาถามในกระทู้นี้กระทู้เดียวก็พอนะ จะได้มีสมาธิและหายฟุ้งซ่านกันเสียที

:b38:
การช่วยแก้ปัญหาของผู้ปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ใช่การจมลงไปในปัญหาร่วมกับเขา แต่ต้องลอยตัวอยูเหนือปัญหาเพื่อจะได้รู้หรือเห็นครอบคลุมปัญหาทั้งหมดและที่มาของปัญหาตลอดจนวิธีแก้ไข

หลักสากลหรือหลักธรรมในการวิเคราะห์และแก้ปัญหาทุกชนิดในโลกหรือนอกโลก คือหลักของเหตุและผล ดังคำบอกของท่านพระอัสชิที่มีต่ออุปติสสะปริพาชกว่า

"เยธัมมาเหตุปัพวา เทสังเหตุงตถาคถาคตา เตสัญจโยนิโรโธจะ เอวังวาทีมหาสมโณ"
"ทุกสิ่งเกิดแต่เหตุ พระพุทธเจ้าทรงแสดงเหตุนั้นและวิธีดับเหตุนั้น นี่คือคำกล่าวของพระมหาสมณะ"

ปัญหาของนายแพทย์ที่ติดปีติ หมุนติ้วดังที่ยกมาถามนั้น เมื่อวิเคราะห์ดูแล้วเป็นเพราะเหตุที่ สติของเขาไม่ทันปัจจุบันอารมณ์จึงถูกโมหะครอบงำ สัมปชัญญะความรู้ตัวก็ขาดหลุดออกจากทางและหน้าที่แห่งการทำสมาธิภาวนาและวิปัสสนาภาวนาอีกอย่างหนึ่งก็เป็นวิบากหรือผลของกรรมที่เขาต้องเสวยเพราะ คนติดปีตินี่กว่าจะหลุดพ้นได้ต้องใช้เวลานับเป็นปีๆ บางคนหมุนเต้นอยู่ไม่นาน บางคนหลายปี อโศกะเคยติดปีติหมุนสั่นเต้นอย่างนี้เกือบ 3 ปีถึงแก้ได้

กระบวนการแก้ไขให้เขารู้เรื่องเหตุและผลแล้วให้เขาเพิ่มความสังเกตให้ลึกละเอียดลงไปอีกว่าก่อนจะมีอาการเต้นหมุนนั้นมีผัสสะ เวทนา อารมณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อนเป็นลำดับ
หลังจากเต้นหมุนจบแล้วมีอาการเวทนา อารมณ์ ความรู้สึกอย่างไรเกิดขึ้นตามมา สอบอารมณ์และส่งอารมณ์ให้ละเอียด จะพบเหตุที่เมื่อปีติเกิดแล้วเกิดอาการเต้นหมุนจากรายละเอียดเหล่านั้น

ถ้าเป็นการปฏิบัติสายหนอก็หนอให้ถี่ๆหนอให้ทันปัจจุบันอารมณ์ที่ลึกละเอียดก่อนและหลังการเกิดอาการผิดปกตินั้น
แต่ถ้ายังมีบริกรรมหนออยู่มักจะไม่ค่อยทันอารมณ์ละเอียดเหล่านั้น ต้องวางหนอแล้วเอาสติตามรู้จิตตรงๆจึงจะไล่ทันกันเพราะไม่ต้องมัวไปพะวงล่าช้าอยู่กับคำบริกรรม หนอ

จากข้อสังเกตและประสบการณ์ที่แก้ปีติให้กับตัวเองและเพื่อนสหธัมมิกได้พบว่า
บางคนติดในรสของปัสสัทธิที่เกิดต่อจากปีติเพราะพอหมุนจบจิตจะหยุดคิดนึกสมาธิตั้งมั่นกายเบาใจเบามีสุขเลยสำคัญผิดเกิดอุปาทานยึดว่าต้องหมุนสั่นเสียก่อนจึงจะได้อาการของปัสสัทธิดังกล่าวมา
เช่นเดียวกับพวกจ้าว คนทรง หรือนักปลุกพระทั้งหลาย ที่จะต้องปลุกตัวเองจนปีติเกิดสั่นเต้นไปทั้งตัว จนลืมตัวลืมตน

ลืมตัวลืมตนนี่สำคัญมาก เพราะถ้าไปอยู่ในภาวะไร้ตัวตยชั่วคราวช่นนั้นได้มันจะไม่เจ็บไม่ปวดมีฤทธิ์มีอำนาจพิเศษเหนือมนุษย์เกิดขึ้น
(มีต่อ แบตหมด)

เยธัมมาเหตุปัพวา เทสังเหตุงตถาคถาคตา เตสัญจโยนิโรโธจะ เอวังวาทีมหาสมโณ"
"ทุกสิ่งเกิดแต่เหตุ พระพุทธเจ้าทรงแสดงเหตุนั้นและวิธีดับเหตุนั้น นี่คือคำกล่าวของพระมหาสมณะ"