การไปร่วมปฏิบัติธรรมในครั้งนี้ มีความตื่นเต้นมากๆ อย่างกะจะได้ไปเที่ยวรอบโลกเลยค่ะ เฝ้านับเวลา
หลังจากเคยไปมาแล้ว2ครั้งๆละ2-3วัน ก็พอได้รู้วิธีปฏิบัติของที่นี่ คือกราบสติปัฏฐาน+เดินจงกรม+นั่งสมาธิ=1บัลลังค์
แรกๆก็มีปรับจิตปรับใจบ้าง เรื่องการกำหนด,เดินจงกลม
เพราะเข้าใจว่าการทำสมาธิ คือการกำหนดรู้อารมณ์เดียวแล้วเข้าถึงความสงบ
แต่ที่นี่ กำหนดรู้ปัจจุบันขณะ ก็มีถามพระอาจารย์ไปด้วยความไม่เข้าใจว่า
"แค่รู้อยู่กับปัจจุบัน แล้วจะเกิดปัญญาได้ยังไงคะ"
วันแรก
อยากมา เพราะชอบปฏิบัติ แต่เป็นคนขี้กลัว ตรงนี้เลยเหมือนมีเพื่อน หลับตาก็ไม่กังวลอะไร
แต่หนักใจนิด เดิน-นั่งอย่างละชม.
ไม่ค่อยได้ทำสมาธิเลยช่วงนี้ ใจไม่สงบง่ายๆ ปวดแข้งปวดขาแน่ๆ
แต่ก็มั่นใจ แค่อดทนทำต่อเนื่องสัก3-4บัลลังค์ ทุกอย่างจะดีขึ้น เหมือนในทุกครั้งที่กลับมาเริ่มทำ
แต่ผ่านไปวันแรก
ผิดหวัง ก็ปลอบใจตัวเอง ไม่เป็นไร หากยังอดทนต่อไป ทุกอย่างจะต้องดีขึ้น
(คือใจที่สงบต่อเนื่อง การปฏิบัติที่ทำได้ไม่เหนื่อย ไม่เกียจคร้าน)
สรุป ทั้งที่คิดว่าจะนอนวัดยาว พัก4โมงเย็น สอบอารมณ์ ก็ลากลับ
ไอเดีย "วันนี้ไม่ได้อะไรเลยค่ะ ฟุ้งซ่านมาก ปวดขามากๆเลย"
พอจ. "ไอ้ที่คิดว่าไม่ได้กัน นั่นแหละได้ คนที่มาแล้วสุข สบายมากนั่นยังไม่ได้"
ไอเดีย " ???"
ไว้มาเล่าต่อค่ะ

วันที่2
ยังฟุ้งซ่านอย่างหนัก คิดเรื่องนั้นนี้ตลอดเวลา นิ่งไม่ได้แม้สักวินาที
ตั้งใจแล้วตั้งใจอีก ไม่ได้เรื่องเลย ขาก็ปวดมากๆ ปวดหนอ......เจ็บหนอ....ยังไงก็ไม่หาย
เริ่มรู้สึกทุกข์ทรมานมาก ถามตัวเองบ่อยๆ ฉันมาทำไม?ฉันมาทำอะไร? เริ่มเบื่อ และอยากหนีละ เฮ้อ!!!
แต่ก็ยังทำต่อไป แต่แปลกไป
จากวันแรกที่ปวดแทบทนไม่ไหว แต่ก็พยายามอดทน
มาวันนี้ นั่งน๊านนานแล้ว....ปวดมากแล้ว...เจ็บมากที่สุดแล้ว แอบลืมตาดูเวลาเลยหละ
เหลือตั้ง30นาที (เหลือเท่านี้ทุกรอบ) ใจนี่หดหู่มาก นี่ฉันจะทนต่อไปได้ยังไง
ก็พยายามสลับกับการกลับไปรู้พอง-ยุบ รู้ๆหายๆ ยากเหลือเกิน ความหงุดหงิดรำคาญเริ่มก่อตัว
ไม่ใช่แค่นั่งนะ เดินก็แอบดูเวลาตลอด วันนี้สอบอารมณ์เสร็จก็กลับบ้านอีก
ไอเดีย "จะทำยังไงให้หายปวดคะพอจ. กำหนดยังไงก็ไม่หาย ไม่ไหวเลย"
พอจ. "ดีๆ ปวดเยอะๆ แหละดี"
ไอเดีย " ปกติไม่ค่อยปวดขนาดนี้ นี่พักเดียวก็ปวดมาก"
พอจ "ก็อยากนี่ อยากมันก็ไม่หายหรอก"
"สงสัยมั้ย ทำไมต้องเหลือ 30นาที"
ไอเดีย "ค่ะ" รู้สึกตื่นเต้น เหมือนมีลุ้น
พอจ "ก็สงสัยหนอ สงสัยหนอไป"
ไอเดีย "แป่ว!!!!!!"
พอจ. หัวเราะ
สรุปวันนี้ โดนย้ำกันทุกคน พูดให้น้อย พยายามเก็บอารมณ์ให้มาก เวลาเหลือน้อยให้เร่งความเพียร

คุณน้อง idea เขียน




เคยคิดที่จะไปหาที่ปฎิบัติธรรมเหมือนกันค่ะ แต่ตกหลุมกิเลส
ตั้งแต่สนามบิน โดยไม่รู้ตัว ก้อเลยไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งความหวังไว้

แต่พอได้อ่านจากที่คุณน้องidea เขียนมา
ทำให้พี่เต้รู้ว่าไม่ใช่ง่ายๆ ไม่ใช่อย่างที่พี่เต้คิด :b12

ให้รู้จักความทุกข์ว่าเป็นของจริง
ความเห็นผม

ท่านอาจารย์จึงบอกว่าคนที่สุขใจนั่นแหละ ยังไม่ได้อะไร

พี่เต้
มาปฏิบัติธรรมด้วยกันได้นะคะ ใกล้บ้านไอเดียนี่เองค่ะ
มาฆบูชานี่น่าจะเปิดอีกรอบ
มาช่วยกัน ส่งเสริมกัน

คุณstudent
อย่างนั้นหละค่ะ พอรู้บ้าง แต่อยู่สถานะนั้นมันอยากจะหนีท่าเดียว

มาฆะบูชาเมื่อไหร่ค่ะ
เข้าปฎิบัติธรรมกี่วันค่ะ
ที่พัก พักที่วัดเหรอค่ะ
คุณน้องไอเดีย เล่าให้พี่เต้ฟังหน่อยสิค่ะ อยู่ในวัดต้องทำอย่างไงบ้าง
พี่เต้ไม่เคยเห็น แล้วก้อไม่เคยไปปฎิบัติธรมน่ะค่ะ

เริ่มตี4-7.00น. ทำวัตร ,ปฏิบัติ
7.00น. พักทานข้าว
8.00-11.00น. ปฏิบัติ
11.00น. พักทานข้าว
13.00-16.00น. ปฏิบัติ
16.00น. สอบอารมณ์/พัก
18.00น. ทำวัตรเย็นปฏิบัติ ตรงนี้ถึงเวลาไหนแล้วแต่พระอาจารย์
เริ่มวันแรกๆของช่วงระยะเวลาที่จัดงาน จะเลิกเร็ว แต่ท้ายๆจะดึกขึ้น จนถึงไม่หลับไม่นอนเลยค่ะ
ตรงนี้แล้วแต่กำลังของแต่ละคน เพราะช่วงที่จัดแต่ละรอบจะประมาน5-10กว่าวัน เวลาน้อย อารมณ์ไม่   ต่อเนื่องก็ต้องเพิ่มความเพียร

ไอเดียก็เพิ่งที่นี่ที่แรก ใกล้ๆบ้าน สำหรับผู้เริ่มต้น ค่อนข้างสะดวกสบายค่ะพี่เต้
ที่พักมีกุฏิเดี่ยวห้องแอร์,กุฏิรวมห้องพัดลม มีเครื่องซักผ้าให้ด้วย ไม่มีค่าใช้จ่าย นอกจากจะช่วยค่าน้ำไฟในตู้บริจาค
หรือบางทีก็รวบรวมเงินคนละเล็กน้อย มอบให้พระอาจารย์วันปิดพิธีค่ะ
อาหาร,เครื่องดื่ม มีพร้อมพอสมควรเลย จะรับศีล8หรือศีล5ก็ได้
ที่ต้องเตรียมมาแค่ชุดขาว,ของใช้ส่วนตัว,กับใจที่พร้อมปฏิบัติ
ได้ยินมาว่าจะมีวันมาฆบูชา เดือนหน้า แต่ยังไม่กำหนดแน่นอน ต้องรอทางวัดพระธาตุยืนยันมาอีกทีค่ะ
ถ้าอยู่ต่างจังหวัด มาเครื่องหรือรถทัว เดียวไอเดียไปรับได้ค่ะ

หลังจากไปเก็บอารมณ์ที่บ้านแสนจะวุ่นวาย
แต่ก็กลับมาตอนเช้า ด้วยความมั่นใจอีก วันที่3แล้ว ทุกอย่างต้องดีขึ้น
(เคยปฏิบัติเอง รู้สึกทำให้สงบได้ไม่ยาก จะเกิดอะไรก็หลบเข้าสมาธิไป คิดว่าตัวเก่งตัวทำได้
หลงอารมณ์เดิมๆที่เคยได้ ว่าเป็นของเรา)
และวันนี้
เฉพาะตอนเดินจงกลม อาการใหม่ ปวดหัวมาก(โรคประจำตัวกำเริบ)เคยปวดชนิดที่คอแข็งขากรรไกรติดพูดไม่ได้
ปวดมาก กัดฟันแน่น คิดว่าถ้าเส้นเลือดจะแตกก็ช่าง จะไม่หยุดตอนนี้ (ปล่อยความกลัวตาย อิอิ )
ทุกรอบที่เริ่มจะก้าวเดินก็จะปวด เมื่อหมดเวลาเดินก็ดับ เป็นดังนี้ เป๊ะเลย
แต่ก็ดีขึ้นตรงที่ว่า ความฟุ้งซ่านเริ่มคลาย การกำหนดรู้ปัจจุบัน เริ่มต่อเนื่องบ้างละ
เดินหนอ...ย่างหนอ...ปวดหนอ
และ ฟุ้งซ่านหนอ ดึงกลับมาได้เมื่อแวบออกไปนอกทาง
ทีนี้เวลานั่ง
พองหนอ ยุบหนอๆๆ กำหนดรู้ เริ่มจากช้าๆ เริ่มมีสติ
จนพองยุบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ถี่ๆเข้าก็แค่รู้หนอๆ...
เมื่อพองยุบเร็วขึ้นเรื่อยๆ อีกก็ปล่อยคำกำหนด กำหนดไม่ทัน เร็วมาก ก็แค่รู้อยู่ สักพักเบ๊าเบาลงอีก
และจนพองเข้าอย่างเดียว พองงงงง ยาววววววว และหยุด(เทียบเคียงน่าจะพองเหมือนอึ่งอ่างเลยตอนนั้น )
ก็ปล่อยไป เดียวมันก็คลายเอง ทั้งอึดอัด เกร็งร่างกายเหมือนบิดงอ ปิติ สุข สงบ แต่ก็แค่กำหนดรู้
มีถอนใจเองด้วย รู้สึกเหนื่อยก็รู้ เบื่อก็แค่รู้ ทุกสภาวะเปลี่ยนแปลงไม่หยุดนิ่ง
สะท้อนให้เห็นถึงความเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไป มันเป็นของมันเองอยู่อย่างนั้น ไม่ใช่เรา
แต่เมื่อถึงเวลา ความปวดก็มา ก็กำหนด ปวดหนอ ใจยังสงบ และเริ่มไม่สงบ
ตามแรงของความปวดที่มากขึ้น
ปวดหนอ....เจ็บหนอ....รู้หนอ...ยิ่งกำหนด ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่ปวดขา แต่ปวดไปทั้งตัว
ทุกชิ้นส่วนอวัยวะ ทรมานเกินบรรยาย เหมือนร่างกายกำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้
ความรู้สึกอารมณ์โกรธแค้น อาฆาต พยาบาท ตามมาเป็นระลอก และโหมรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ชนิดที่อยากตามอารมณ์ชั่ววูบ ลุกขึ้นไปทุบตบตี หรือฆ่าใครได้เลย(ในชีวิตเพิ่งเคยสัมผัสอารมณ์นี้)
แต่ก็ไม่ยักจะทำ ได้แต่เจ็บแค้นจนน้ำตาซึมออกมาเอง ไม่อาจละอารมณ์นี้ได้
คิดว่า ไม่เอาแล้ว ออกจากเวลานี่ฉันจะกลับแล้ว ไม่อยากสู้แล้ว ทุกข์ทรมานเหลือเกิน จะพอแล้ว

ต่อของวันที่3อีกนิดค่ะ
เข้ามาสอบอารมณ์ พระอาจารย์ยิ้ม
พอจ. "เมื่อกี้มีคนหนึ่งเดินผ่านกุฏิสอบอารมณ์เลยไปที่พัก คิดอยู่แล้วเชียว
สักพักหิ้วกระเป๋าออกมา กราบลา ผมจะกลับละ ตั้งใจมาทำสมาธิ 7วันแล้ว
ก็ยังไม่เห็นจะเป็นสมาธิ ไม่ได้สมาธิเลย"
ไอเดีย " ค่ะ เมื่อกี้ก็คิดว่าจะกลับ แต่ออกจากสมาธิก็หายไป"
พอจ. "วันนี้ให้นอนได้แค่4ชม.นะ จะนอนเวลาไหนก็ได้ แต่แค่4ชม. จะให้เข้าอธิษฐาน ตั้งใจปฏิบัติ
ไม่นอนห้ามหลังแตะพื้น ไม่ให้อาบน้ำ ปฏิบัติต่อเนื่อง2วัน2คืน ตั้งแต่พรุ่งนี้ให้มาอยู่วัด
ทำได้แค่แปรงฟันกับน้ำลูบหน้าเล็กน้อย"
ไอเดีย "ค่ะ" แวบหนึ่งหนักใจ กับเรื่องความเจ็บปวดที่นับวันยิ่งสู้กันรุนแรง
แต่นี่คือเป้าหมาย เพราะตั้งใจมาเพื่อการปฏิบัติแบบเต็มที่

แต่เวลากลางคืนนี่ ปฏิบัติต่อเนื่อง ยาวนานมากหนอ.....

วันที่4
เริ่มทำความเข้าใจกับทุกข์ที่เกิด หาทางหลุดพ้น
ที่รู้ว่าปวด ปวดหนอ ในทุกครั้ง คือ เราเข้าไปเป็นความเจ็บปวด เพราะไม่อยากให้เป็น อยากให้หาย
ก็ไม่พ้น...ความปวดนั้นของเรา *ตรงนี้ขอขยายความ รู้แบบภายนอกรู้อยู่ ..ถ้าอยากมันก็ไม่หาย.. แต่พอมันเกิดขึ้นมาจริงๆ ความทรมาน ทุรนทุราย พยายามหาทางหลุดพ้นไม่เป็น แยกไม่ได้ แค่รู้อยู่ หรือเข้าไปรู้
ใครมาเตือน...คงเถียง.."ก็แค่รู้อยู่" ความอยากฝังลึก รู้ไม่ทัน*
วันนี้ เดินจงกลม อาการปวดหัวหายแล้ว แต่ปวดไปทั้งตัว เคยมีอาการกระดูกทับเส้น จะปวดร้าวไปครึ่งซีกซ้าย
ถึงขั้นชาและอ่อนแรง ต้องหาหมอรักษาตัวเป็นระยะ โรคเก่ากำเริบ จุดตั้งแต่บั้นท้ายลงเท้าเจ็บตึงเป็นเส้นประสาท
ตรงนี้ถ้าฝืนเส้นพลิกทันทีเลย แต่ถ้าหยุดตอนนี้ ก็ไม่เอา แม้จะเดินลำบาก ก็พยายาม เจ็บมากก็แค่รู้
นี่คือทุกข์ การมีร่างกายเป็นทุกข์
เวลานั่ง พองหนอ..ยุบหนอ พักเดียวปล่อย ปิติ...สุข...เด่นชัด
แต่ถึงเวลาปวด แวบคิด(จริงๆนะ)ตรงนี้เร็วมาก"เอาอีกแล้ว" รู้สึกเหนื่อยหน่ายเหมือนได้เวลาเผชิญ
แต่แล้วทุกอย่างเปลี่ยนไป เมื่อปวดเริ่มเด่นชัดขึ้นมา..เริ่มนะ ก็รู้ปวดหนอ อ้าว..ไม่นี่ สุขมันชัดกว่า ดึงกันอยู่
แล้วปวดก็รู้ชัดขึ้นมา เริ่มจากปวดเบาๆ ปวดมากขึ้นๆเรื่อย ก็รู้อยู่อย่างนั้นว่าปวด แต่ปวดตรงไหนไม่รู้
เหมือนไม่มีแข้งมีขา ไม่มีตัวมีตน รู้ว่ามีเรา แต่เราไม่มีสภาพเป็นแบบไหน มันว่างๆ แต่ก็รู้ว่าปวดตรงจุดหนึ่ง
ไม่มีที่ตั้ง จะมีคนเข้าใจใหมนี่ เราที่ว่าก็ไม่ใช่กายนี้ ไม่รู้สึกว่ามีตัวมีแขนมีขาอยู่ที่ใด
เราก็คือเรา ปวดก็คือปวด เหมื่อนอยู่ด้วยแต่อยู่คนละฝั่ง เหมือนน้ำกะน้ำมันที่อยู่รวมกัน
แต่น้ำก็คือน้ำ น้ำมันก็คือน้ำมัน

คุณน้องไอเดียเขียน




ขอบใจมากๆเลยนะค่ะ น้องไอเดีย พี่เต้จะได้หยุดการมโนผิดๆซะที่
ทีนี้รู้แล้วค่ะ
ถ้าเดือนหน้าพี่เต้ไม่ว่างเลย
พี่เต้ตั้งใจว่า ช่วงปลายเดือน
เมษาพี่เต้ จะเริ่มท่องเที่ยวต่อ
ขอบใจนะจ๊ะ ในความมีน้ำใจให้พี่เต้ในครั้งนี้