สวัสดีค่ะ นานแล้วที่ไม่ได้เข้ารู้สึกคิดถึงกัลยานมิตร สุชาวดีใช้เวลาในการบำเพ็ญอย่างหนักสู้กับปัญหาที่หนักหนาสำหรับผู้หญิง จากปัญหาต่างๆถึงได้ใจที่ตั้งมั่น หวั่นไหวน้อยลงๆและความสงสัยในเรื่องต่างๆทั้งทางโลกทางธรรม(ส่วนน้อยๆ) ที่สุดแล้วคำตอบ มันอยู่ที่ใจเรานี้เองค่ะ

ตอนนี้ ร่างกายของดิฉันรู้สึกว่าต้องการอาหารน้อยลงค่ะ คือกินข้าวเช้าจะอิ่มไปทั้งวัน(ดิฉันกิน 2 คาบต่อวัน) สิ่งที่เกิดขึ้นคือ มันย่อยช้า มีกลิ่นคล้ายอาหารที่เก่า ออกมาทางลำคอ และมีกลิ่นตามทวารต่างๆจนแทบไม่อยากอยู่ใกล้ใคร เกรงใจค่ะ หาทางแก้ปัญหาเลยลองกินอาหารครั้งเดียว เช้า กลิ่นหายไปเลยค่ะ ร่างกายเบาสบาย กระปี้กระเป่า และไม่หิว

ตอนนี้มีคำถามเกิด ในใจอ่อนๆ กำลังตามหาคำตอบ คือ กิเลส ตั้งคำถามว่า เธอจะขาดอาหารมั้ย จะโทรมมั้ย จะเป็นโรคกระเพาะมั้ย ที่สุดคือกลัวไม่สวยค่ะ (ทั้งๆที่ไม่ใช่คนสวย ) จะทำได้ไหมเธอคนธรรมดา ขอคำชี้แนะ จากผู้รู้ค่ะ ขอบคุณค่ะ

เพราะไม่ทราบว่า งานประจำวันที่ จขกท. ทำ ใช้พลังงานเท่าไหร่ ตอบเป็นกลางๆให้สังเกตเอาเอง

พระภิกษุสามเณร ฉันอาหารวันละมื้อสองมือ ยังมีชีวิตอยู่่ได้ เพราะร่างกายมิได้ทำงานที่ใช้พลังงานหนักมากนัก

คนยากคนจน มีกินไม่ครบสามมื้อ อดมื้อกินมื้อ ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ แต่ร่างกายอาจโทรมหน่อย เพราะกินอาหารไม่ตรงเวลา ไม่มีจะกิน

จขกท. ก็สังเกตเอาเองด้วย ตรวจสุขภาพบ้าง หมอจะบอกว่า ร่างกายเราขาดสารอะไรบ้าง

ขอบคุณค่ะคุณกรัชกาย ดิฉันกำลังอยู่ในช่วงสังเกตุตัวเองค่ะ กิเลสยังอยากกิน นั่น นี้ นิดหน่อย แต่ ขยาดกลิ่น ทำธุรกิจส่วนตัวไม่ได้ใช้แรง (แต่ก่อนก็หิวปกติ) ดิฉันแทบไม่ได้ไปหาหมอหลายปีแล้วแต่ก่อนบ่อยมากๆ อาจด้วยอานิสงฆ์การภาวนารึคิดไปเอง ตั้งแต่ปฏิบัติ มา ยาต่างๆ ไม่ได้กินเลย อาการป่วยเกิดจะใช้เข้าสมาธิและฝึกเพิ่งภาวนา แม้แต่หวัดกะไม่เป็นเลยแต่ก่อนเป็นบ่อยค่ะ

ให้พิจารณาถึง..ความตาย..คับ

ตนตาย...คนรักตาย..

ถามใจ..ว่า..หากต้องตายในวันนี้...จะตายได้มั้ย.?...ทำไมถึงตายได้?...ถามย้อกย้อนใจมันไปเรื่อย..

หากใจยอมรับ..ว่า..ตายได้..จริง

ความห่วงว่าจะขาดสารอาหารมั้ย์?..จะโทรมมั้ย?..ก็หมดไปเอง

แต่..ใช่ว่าเราจะปล่อยปะละเลย..ไม่ดูแลตัวเองนะครับ..สังเกตุอาการร่างกายได้เป็นปกติ...ทำตามหน้าที่..มันจะไม่ห่วงรึกังวลมากไป...แค่..ทำตามหน้าที่ต่อร่างกาย..

จะกินมื้อเดียว..รึสองมื้อ...ก็ให้สังเกตอาการร่างกายให้ดี...หากมันอยู่ตัวแล้ว..ก็คงไม่มีปัณหา..

แต่ผมมีคำถาม..ว่า..อาการคอมีกลิ่น..ฯ..ไปหาหมอมาบ้างรึยังคับ?

กลิ่นออกทางคอ..นี้ไม่แปลกใจ...
แต่กลิ่นออกทางอื่นด้วยยนี้..งง..คับ?

ขอบคุณค่ะ คุณกบ ดิฉันไม่ได้ไปให้หมอตรวจเลยค่ะเพราะระบบท้องลำใส้ ไม่มีอาการผิดปกติใดๆเลยค่ะ สบายๆ เพียงแต่ รู้สึกว่ามัน ย่อยช้า กินเช้า 4 โมงเย็น ค่อยรู้สึกย่อยหมด (ในเวลานั้นกลิ่นอาหารจะออกมา คล้ายๆกลิ่นอาเจียน) พอลดอาหาร เหลือ มื้อเดียว กลิ่นหายหมดเลย ทุกที่ และหลังกินอาหารเช้า กลิ่นก็ไม่มี(มันหายไปหมดจากที่ปกติก็เคยมีกลิ่น แล้วหายไปแบบที่ดิฉันพอใจมาก เลยคิดว่า กลิ่นต่างๆ น่าจะเกิดจากอาหารที่ตกค้างทั้งในกะเพาะและลำใส้) ดิฉันเลย กินวันละครั้ง ค่ะ ตามความคิด ดิฉันคิดว่าร่างกายต้องการเหลือแค่นี้ ตอนนี้กำลังหาทางสู้กับกิเลสและ หาความพอดี ทั้งร่างกายและจิตใจ ถ้าไม่ผิดปกติจะไม่ชอบพบหมอ

คุณสุชาวดี ปฏิบัติ (ภาวนา) แบบใดอยู่ครับ

อานิสงส์การเดินจงกรม ๕ อย่าง คือ

๑. เป็นผู้อดทนต่อการเดินทางไกล
๒. เป็นผู้อดทนต่อการบำเพ็ญเพียร
๓. เป็นผู้มีอาพาธน้อย
๔. อาหารที่กิน ดื่ม เคี้ยว ลิ้มแล้ว ย่อยง่าย
๕. สมาธิที่ได้เพราะการเดินจงกรม ตั้งอยู่ได้นาน

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๔ อังคุตตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต
หน้าที่ ๒๖


เพื่อจำง่าย

อาพาธน้อย
ย่อยอาหาร
นานในสมาธิ
ดำริเพียร
เซียนในการเดินทาง



จงกรม เดินไปมาโดยมีสติกำกับ

อาพาธ ความเจ็บป่วย, โรค, (ในภาษาไทย ใช้แก่ภิกษุสามเณร แต่ในภาษาบาลี ใช้ได้ทั่วไป) อาพาธต่างๆมีมากมาย เรียกตามชื่ออวัยวะที่เป็นบ้าง เรียกตามอาการบ้าง บางทีแยกตามสมุฏฐานว่า ปิตฺตสมุฏฐานา อาพาธา, เสมฺหสมุฏฐานา อาพาธา , วาตสมุฏฐานา อาพาธา, สนฺติปาติกา อาพาธา, อุตุปริณามชา อาพาธา, วิสมปริหารชา อาพาธา , โอปกฺกมิกา อาพาธา, กมฺมวิปากชา อาพาธา

สาธุค่ะคุณกรัชกาย

การภาวนาของสุชาวดี แบบสะเปะสะปะค่ะ คือลองผิดลองถูก ครูบาอาจารย์ไม่มี (เพราะด้วยภาระหน้าที่มากไม่มีโอกาสจะไปปฏิบัติแม้แต่วันเดียวดูแลพ่อ แม่ ป่วย พิการ)ใช้อ่านศึกษาในอินเตอร์เน็ต ชอบดูคำสอนของหลวงปู่ พระรุ่นก่อนๆ ทุกองค์
การปฏิบัติ จะชอบปฏิบัติมากกว่าศึกษาค่ะ คือ นั่ง นอน เดินจงกลม ว่างเมื่อใหร่ไม่ได้จะปฏิบัติแทบจะตลอดเวลา (เพราะมีปัญหาและความทุกข์ใจแบบเต็มๆไม่ว่างเว้น) เริ่มนั่งได้ไม่ถึงเดือน ดิฉันเจอความสุขมากๆค่ะ มันวิเศษมากๆไม่เคยสัมผัส พอเวลาไม่นั่งความสุขมันก็ยังเกิดตลอดแต่ ควบคุมไม่ได้ ความสุขจะมาเองไปเอง แต่ตั้งนั้นมาถึงตอนนี้ยังเสพความสุขตลอดมา ดิฉันใช้ความสุขอันนี้ตอนเวลาทุกข์ก็หลบเข้าสมาธิค่ะ แม้แต่ตอนเจ็บป่วยเข้าสมาธิจะรู้สึกสบาย หลับในสมาธิ พอตื่นมาอาการหายเป็นปลิดทิ้ง ที่สำคัญโรคต่างๆที่เคยเป็นจะค่อยๆหายไปเอง (พูดให้ใครฟังแทบไม่มีใครเชื่อ) และที่สำคัญดิฉันภาวนาให้เกิดความคิดที่พึ่งตัวเองไม่พึ่งสิ่งอื่น และ คุณพระรัตนตรัยเท่านั้น ทุกวันนี้ความสุขมันเกิดง่ายเพียงจับลมหายใจ ครั้งเดียวก็เกิด คือคล้ายๆกับควบคุมได้ ต้องการให้เกิดได้ตลอดค่ะ (และตอนนี้พิจารนาถือศีล แปดทุกวันพระค่ะ) เรื่องความรู้แบบปริยัติ สุชาวดีไม่มีเลยค่ะ

อนุโมทนาครับ

อนุโมทนาคับ..

มีตัวอย่างให้คุณสุชาวดีดู (ตัดแต่สาระมา)


ในการนั่งสมาธิครั้งนี้ ผมสามารถรับรู้ลมหายใจได้ตลอดสายเป็นเวลานาน

ความรู้สึกของเราเหมือนจุ่มอยู่ในปิติ มีแต่ความสุขไปหมด

จากนั้นผมก็คิดขึ้นมาว่า

"มีความสุขขนาดนี้ในโลกด้วยหรือ ความสุขนี้ดีกว่าความสุขในโลกที่เราเคยพบมาทั้งหมด โอ ความสุขนี้แค่นั่งก็ได้แล้ว คนทั้งโลก มัวแต่วุ่นวายทำอะไรกันอยู่ บางคนทำทุจริตต่างๆ เพื่อหาเงินมาสนองความสุขตน ทำไปทำไมนะ มันเทียบกับความสุขที่เกิดจากความสงบนี้ไม่ได้เลย ความสุขนี้ไม่ต้องไขว่คว้ามาก อยู่กับตัวเองแท้ๆ คนในโลกกลับไม่รู้"

จากนั้น ก็สังเกตลมหายใจ ก็รู้สึกว่าลมหายใจตอนนี้มันละเอียดมาก ถึงค่อยเข้าใจคำว่าลมหายใจหยาบลมหายใจละเอียดว่าเป็นยังไง ก่อนหน้านี้เข้าใจว่าคือลมหายใจแรงๆเบาๆซะอีก :)

ความรู้สึกจากการเกิดสมาธิครั้งแรกนี้ มันเหมือนจุ่มค้างอยู่ปิติอยู่ แต่ไม่เห็นนิมิตอะไรทั้งสิ้น แต่รู้สึกจิตเวลานี้ไม่มีนิวรณ์เลย คือมีความรู้พร้อมอยู่

จากนั้นผมก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วคิดไปเรื่อยว่า "นี่คือปฐมฌานหรือเปล่านี่ ปฐมฌานเกิดกับเราหรือ"

จนจิตเริ่มไม่เป็นสมาธิ เริ่มปั่นป่วน หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงห้องข้างๆตะโกนเสียงดัง ผมก็เลยหลุดออกมาจากสภาวะนั้น

แต่หลังจากนั้นมา ผมก็ไม่สามารถเข้าถึงสภาวะดังกล่าวได้อีกเลย คือทำได้มากสุดก็แค่ทำปิติให้เกิดขึ้นแวบหนึ่งเท่านั้น (แต่ก็สามารถทำให้เกิดได้ตลอดเวลา ตามที่ต้องการทันที) แต่ไม่สามารถทำให้เกิดค้างไว้ จนรู้สึกเหมือนจุ่มลงในปิติ แล้วมีลมหายใจละเอียดแบบครั้งแรกได้

http://larndham.org/index.php?/topic/27 ... ntry393770

ไม่แปลกครับ ดีกว่าทุกข์แล้วหลบเข้าบาร์เข้าคลับ

ฝึกหัดพัฒนาจิตต่อไปเถอะครับ

ขอบคุณในกำลังใจค่ะ คุณกรัชกาย ดิฉันรู้แล้วเส้นทางนี้สุขเหลือเกิน หยุดไม่ได้แค่ไม่ต้องทำไรมาก ฝึกตามลม และตามความคิดให้ทัน ตามรู้อารมณ์ ให้ทัน คือลอกเลียนแบบ ของพระพุทธเจ้า พระสงฆ์ ให้ได้ใกล้เคียงพวกท่านให้มากที่สุดตามกำลังใจเรา

เวลาทุกข์ใจ ดิฉันเรียนรู้ว่า ยิ่งไประบายกับคนอื่น ทำให้จิตยิ่งไหล ร้องให้จิตยิ่งตก ยิ่งเพิ่มทุกข์ ไม่มีประโยชน์ แต่ ในสมาธิจะสุขที่สุดค่ะ มันสว่างจิตใจขึ้นทันทีพอออกมา ทุกข์ใจกะหาย มีสติอยู่กับตัว ปัจจุบัน และส่วนใหญ่จะเกิดความรู้ในการแก้ปัญหาเลยค่ะ เวลาทุกข์จะไม่เอาทุกข์ให้คนอื่นค่ะเพราะรู้ว่าคนส่วนใหญ่รอบๆตัวเขาไม่ได้ปฏิบัติ เขามีจิตที่มีแต่ทุกข์และไม่มีสมาธิหาความสุข ดิฉันรู้สึกสงสารเขาไม่เอาความทุกข์ไปเพิ่มให้เขา เลยสำรวมทั้งกาย วาจา ใจ ไม่ทำให้เขาเป็นทุกข์ จิตที่ฝึกพึ่งตัวเองรู้สึกว่ามันจะเด็ดเดี่ยวขึ้นทุกวันๆ ปัญหาต่างๆก็ค่อยๆลดลงด้วย จิตก็ไม่สนใจมองเป็นปัญหาเหมือนก่อนๆและได้เผื่อแผ่ให้คนรอบข้างด้วยค่ะ ส่วนใหญ่คนที่มีปัญหาชีวิตเข้ามาปรึกษา ดิฉันใช้ชีวิตที่ผ่านมาที่เจอ เป็นบทเรียน เป็นสื่อ อธิบาย ให้เขา มีกำลังใจสู้กับกรรม กับปัญหา