เรื่องการเข้าถ้ำ ไม่ใช่น่าสนใจแค่คนทั้งหลาย

แม้แต่พระธุดงค์ก็อยากจะเข้าไปปฏิบัติธรรมในถ้ำ


ธรรมชาติของถ้ำคือความซับซ้อนของเส้นทาง

ความมืด

นี่คือธรรมชาติ

แต่ อารมณ์คนมันไปตีความหมายของธรรมชาติ มันน่ากลัวบ้าง ท้าทายบ้าง สงบบ้าง บางอย่างมันก็ลงกันสมกันกับอารมณ์ของคนปฏิบัติ นั่นคือความสงบ

แต่บางอย่างก็ทำให้คนตีความหมายไปตามทิฏฐิตนเอง เห็นเงาในถ้ำบ้าง

เหมือนเงาดำยืนอยู่ข้างหล้งบ้าง หรือแม้แต่เรื่องเล่าต่อๆกันมา

เด็กทั้ง13คนนั้นยอมรับว่าใจเด็ดเดี่ยวมาก มีจิตวิญญาณของนักผจญภัย ไม่ใช่จะมีได้ในแต่ละคนที่จะกล้าเข้าไปในสถานที่ๆหนึ่งแล้วไม่วิ่งป่าราบออกมาเสียก่อนในระยะ300เมตรแรก แต่สามารถพาตนเองลึกเข้าไปเรื่อยๆได้เป็นกิโลๆนั้นไม่ธรรมดาเลย

มาภายหลังหาเจอ หนึ่งในกลุ่มเคยบวชเรียนมาก่อน จึงเห็นศักยภาพของทิฏฐิคน สามารถอยู่ในความมืดและตัดขาดจากโลกได้โดยไม่รู้ชะตากรรมว่าจะรอดหรือตาย ด้วยความสงบและไม่สติแตกวิปลาสเสียก่อนนั้นสุดยอดแห่งคนมากเลยครับ

มุมมองนี้ไม่ได้เกี่ยวกับเหตุผลทางโลก ว่าเข้าไปทำไม มุมมองนี้เกี่ยวกับธรรมชาติของสิ่งต่างๆรอบตัวเรา ที่สามารถหลอมทิฏฐิในตนว่า เราเป็นคนแบบไหน รู้สึกภูมิใจใจกับเด็ก13คน ที่มีความสงบในสถานะการณ์ที่คับขันเป็นตายเท่ากันครับ

ส่วนหน่วยงานทุกฝ่ายที่เข้าไปช่วยกัน มันเป็นพลังที่บ่งชัดถึงสถานภาพของคำว่ามนุษย์ที่เป็นสัตว์ประเสริฐนั้น ลงกันสมกันกับความหมายในพระไตรปิฏก ธรรมชาติได้พิสูจน์บทเรียน ชาติภพต่อชาติภพ ความหมายของคำว่ามนุษย์นั้น ไม่ได้เลือนหายไปในกาลนี้

ธรรมชาติที่ปรากฎในถ้ำ ก็คือปัจจัยแห่งความมืด ที่แสงสว่างส่องไม่ถึง
เมื่อไม่ถึงย่อมเกิดความหนาวเย็น
และเกิดความเงียบเพราะเสียงรบกวนต่างๆถูกจำกัดเนื้อที่ลงด้วยดินและหิน

คนเราจะมองธรรมชาติด้วยทิฎฐิต่างๆ เช่น

ถ้ำนี้น่ากลัว ท่าทางสิ่งลี้ลับจะไม่อยากให้ใครไปรบกวนและปกป้องถ้ำอยู่

หรือ ถ้ำนี้อันตราย เพราะความไม่แน่นอนของภูมิประเทศ

ทิฎฐิที่อยู่ในตนนั้นแล คือเครื่องดำเนินชีวิตของเรา

เมื่อเราจะพัฒนาตนเอง สิ่งสำคัญที่สุดคือปรับทิฏฐิเสียก่อน