สติ ความระลึกได้, นึกได้, ความไม่เผลอ, การคุมใจไว้กับกิจ หรือกุมจิตไว้กับสิ่งที่เกี่ยวข้อง, จำการที่ทำและคำที่พูดแล้วแม้นานได้ (ข้อ ๑ ในธรรมมีอุปการะมาก ๒ ข้อ ๑ ในโพชฌงค์ ๗ ข้อ ๓ ในอินทรีย์ ๕ ข้อ ๓ ในพละ ๕ ข้อ ๖ ในสัทธรรม ๗, ข้อ ๙ ในนาถกรณะธรรม ๑๐)

การกุมจิตไว้กับสิ่งที่เกี่ยวข้อง



การกุมจิตไว้กับกิจที่กำลังทำ

จะซักผ้า รีดผ้า ล้างจาน กวาดพื้น เข้าห้องน้ำ แปรงฟัน ล้างหน้า แต่งตัว ออกกำลังกาย ฯลฯ เป็นลักษณะฝึกสติสัมปชัญญะทั้งสิ้น

สติปัฏฐาน (สติ+ปัฏฐาน) ธรรมเป็นที่ตั้งแห่งสติ, ข้อปฏิบัติมีสติเป็นประธาน, การตั้งสติกำหนดพิจารณาสิ่งทั้งหลายให้รู้เห็นเท่าทันตามความเป็นจริง, การมีสติกำกับดูสิ่งต่างๆ และความเป็นไปทั้งหลาย โดยรู้เท่าทันตามสภาวะของมัน ไม่ถูกครอบงำด้วยความยินดียินร้าย ที่ทำให้มองเห็นเพี้ยนไปตามอำนาจกิเลส มี ๔ อย่าง คือ

๑. กายานุปัสสนา สติปัฏฐาน การตั้งสติกำหนดพิจารณากาย การมีสติกำกับดูรู้เท่าทันกาย และเรื่องทางกาย

๒. เวทนานุปัสสนา สติปัฏฐาน การตั้งสติกำหนดพิจารณาเวทนา, การมีสติกำกับดูรู้เท่าทันเวทนา

๓. จิตตานุปัสสนา สติปัฏฐาน การตั้งสติกำหนดพิจารณาจิต, การมีสติกำกับดูรู้เท่าทันจิต หรือสภาพและอาการของจิต

๔. ธัมมานุปัสสนา สติปัฏฐาน การตั้งสติกำหนดพิจารณาธรรม การมีสติกำกับดูรู้เท่าทันธรรม

เรียกสั้นๆว่า กาย เวทนา จิต ธรรม

สติเป็นความรู้สึกตัวตรงต่อธัมมะ
ความจริงของธัมมะที่ปรากฏค่ะ
เพราะสภาพธรรมปรากฏมาก
จะต้องระลึกรู้ทีละ1อย่าง
ต้องเป็นผู้ตรงตรงจริงๆ
ต้องตรงต่อความจริง
ที่ปรากฏถ้าไม่ทัน
ก็คือว่าไม่เกิดสติ
เพราะต้องรู้ถูก
เข้าใจถูกว่า
สติรู้ตรงๆ
ที่กำลังมี
มีแล้ว
ที่ตัว
แต่ไม่เคยรู้ไม่เคยเข้าถึง
ความจริงที่กำลังเกิดดับ
ก็คิดค้นวิธีที่จะไปทำขึ้น
เป็นการคิดที่ห่างสติแล้ว
กลับมาตั้งต้นฟังให้เข้าใจ

ธรรม ธัมมะ ที่คุณโรสพร่ำบ่น ได้แก่อะไร เอาชัดๆ

สภาพธรรมเกิดดับตามเหตุปัจจัยกำลังมีเดี๋ยวนี้ผ่านอายตนะทั้ง6
สติระลึกสภาพธรรมที่กำลังปรากฏแต่ละ1คำรู้ตรงที่กายกระทบ
เช่นรู้เป็นลักษณะธาตุดิน1คำว่ามีอ่อนหรือแข็งตรงที่รู้ตรงคำ
คิดคำใหม่เป็นขณะใหม่แค่รู้1คำทั้ง6ทางดับหมดรู้ยังไม่ทั่ว
สติทั่วตัวตามรู้สภาพธรรมที่ปรากฏให้รู้ได้ต้อง7ลักษณะ
ต้องรู้ตัวตรงลักษณะสภาพธรรมทันทั้ง7ใน1เดียวค่ะ

คุณโรสเอาที่ไหนมาพูด

แล้วที่พูดทั้งหมดนั่น คุณโรสเห็นหรือยัง ที่ว่า 7 ใน 1 เดียว อะไรที่ว่านั่น

ถ้าเห็นแล้ว ทำยังไงจึงเห็น 7 ใน 1 เดียว

(ทำให้นึกถึง อาเดียวขา https://www.youtube.com/watch?v=uqeUeAGXX6E)

ว่าแล้วต้องสงสัยถามอีกแน่นอน
ความลังเลสงสัยนี่แหละที่ทำให้
ไปไหนมาไหนไม่ได้จำเป็นต้องรู้
กิเลสแปลว่าไม่รู้ทุกอย่างเลยจะรู้
ต้องเป็นปัญญารู้ถูกตรงลักษณะค่ะ
ความมั่นคงตั้งมั่นในความจริงของจิต
บวกสติและความจำถูกต้องตามเป็นจริง
โดยความเห็นถูกและจำมั่นคงว่าไม่มีตัวตน
เพราะขณะที่กำลังระลึกได้ถึงสภาพธรรม1ขณะ
ตรงคำที่ระลึกได้ตรงความจริงที่กำลังปรากฏจริงๆ
เป็นการเริ่มมีสติตรงปัจจุบันขณะค่ะ...ส่วนสติสัมปชัญญะ
การรู้ทั่วถึงสภาพธรรมที่กำลังปรากฏทั่วตัวทั้ง6ทางเป็นกิจญาณ
รู้จักจิตรึยังคะ...ไปจำคำและบัญญัติต่างๆน่ะ...ธรรมทั้งหลายดับแล้ว
ทุกอย่างเป็นธัมมะ...สัญญาเจตสิกเกิดกับจิตทุกขณะแม้ไม่คิดชื่อก็จำแล้ว
การฝึกสติที่ถูกต้องการรู้ตัวไม่ใช่การจำชื่อนิมิตที่ปรากฏแต่เป็นการรู้ตรงคำจริง
พึ่งคำของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าตรงลักษณะในแต่ละคำตรงกับความจริงที่ตนมี
สภาพธรรมที่ปรากฏในการเกิดดับปรากฏให้รู้ได้อย่างน้อย7มีลักษณะที่ไม่ปรากกฏมากถึง17
ศึกษาพระปริยัติธรรมจำเป็นต้องศึกษาจากการฟังที่ทำให้เข้าใจความจริงไปพร้อมการเข้าใจจิตตน
ถึงจะเป็นปัญญารู้แจ้งตามความเป็นจริงในสิ่งที่ตนมีจริงๆไม่ใช่ปริยัติแบบจำได้ทั้งหมดแต่ไม่จำสิ่งที่ตนมี
ถ้าจะให้เปรียบเทียบความรวดเร็วของการรู้ตัวทั่วพร้อมของพระอรหันต์ก็คือนั่งเครื่ิองบินเห็นรถยนต์ว่าช้าไง

ถามวิธีอีกไหมคะแล้วสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ7ลักษณะเป็นแบบไหนบ้าง

ไม่บอกเลยไปจำมาจากไหน

ความเป็นผู้มีปกติไม่ต้องกำหนดจะมีกำหนดก็ตอนเริ่มฝึกแยกแยะในการคิดรู้คำตรงความจริง
ความเห็นถูกและเข้าใจสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามเป็นจริงเป็นปัญญาตามลำดับขั้นน๊า

พระพุทธเจ้าทรงจำแนกธรรมไว้แล้วโดยละเอียด
ต้องพึ่งการฟังคำของพระองค์ไม่คิดเองเพราะว่า
กิเลสเกิดตลอดเวลาที่ยังมีโมหะพึงรู้คิดตามคำสอน
จำคำของพระองค์ที่ตรงความจริงรู้การสะสมจิตตนว่า
รู้ไตร่ตรองตามคำของพระองค์ตรงที่จิตตนสะสมมากแค่ไหน
ลองพิจารณาแผนผังการแจกแจงจิตเจตสิกรูปที่ลุงหมานโพสต์ไว้ค่ะ

http://www.dhammajak.net/forums/viewtopic.php?f=1&t=46807

นี่เป็นธรรม ธัมม์ มั้ย

- ไม่เสพอบายมุข (ช่องทางเสื่อมเสีย หรือหายหมดไป) แห่งโภคะ ๖ ประการ คือ
๑. ติดสุรา และของมึนเมา
๒. ติดเที่ยวกลางคืน
๓. ติดเที่ยวดูการเล่น
๔. ติดการพนัน
๕. ติดคบเพื่อนชั่ว
๖. เกียจคร้านการงาน

ทุกอย่างเป็นธัมมะไม่มีเราค่ะ