จากหนังสือเล่มนี้ หน้า ๑๗๒ (ตัดแต่สาระมา)

หนังสือ จาริกบุญ จารึกธรรม เป็นผลสืบเนื่องจากการเดินทาง และแสดงธรรมกถา ในการจาริกนมัสการสังเวชนียสถานในแดนพุทธภูมิตามคำอาราธนา....เมื่อปี ๒๕๓๘ ซึ่งได้รับการตีพิมพ์หลายครั้ง




ชื่อกระทู้วนๆอยู่กับคนหรือมนุษย์นี่แหละ ไปไม่ถึงสวรรค์สักที

ถ้ามนุษย์จะเข้าถึงความจริงแท้ เขาหนีไม่พ้นที่จะต้องเข้าใจตัวมนุษย์เอง ถ้าเข้าใจตัวมนุษย์เองแล้ว กล่าวได้ว่าเข้าใจหมดทุกอย่าง เพราะว่า ตัวมนุษย์นี้เป็นสุดยอดของสิ่งทั้งหลายบรรดามีในโลก และในสากลพิภพ ดังนั้น พระพุทธเจ้าจึงตรัสสอนให้เราค้นพบตัวเอง ให้รู้จักตัวเอง ให้เข้าถึงความจริงที่มีอยู่ในขันธ์ ๕ นี้

เป็น..คน...อยู่ได้ไม่นาน

จนต้องอัพเลเว็ลมาเป็น..มนุษย์..ละซิ.

นี้หรือ..มนุษย์..

มาใหม่! เผยอีกคลิป หลักฐาน 6 โจ๋รุมฟันชายพิการ ร้านขนมปัง

http://www.thairath.co.th/content/615974

โฮ่แล้วอวดฉลาด นั่นแหละคนหรือมนุษย์ซึ่งไม่รู้จักตนเอง

คิกๆๆ เขาคงเห็นว่าหมดประเด็นเพราะไล่คนตกทะเลไปอีกคนหนึ่งแล้วมั่ง

กบ ตย. เบื้องต้นมนุษย์ซึ่งพอเข้าใจตนเองบ้าง แม้ไม่ชัดตามหลักพุทธธรรม

อ่านให้จบนะ (เกิน 6 บรรทัด)

กบ อีก ตย. มนุษย์ผู้เริ่มจะเข้าใจตนเอง

ดูให้จบนะ (เกิน 6 บรรทัด )

ตอน (แต่ตัดเอาตรงที่พอเข้าใจง่ายก่อน)

ตรัสรู้ธรรม คือ รู้เรื่องธรรมดา

จุดยอดปรารถนาหรือความต้องการสูงสุด ก็อันเดียว คือ ต้องการเข้าถึงความจริงที่มีอยู่ตามธรรมดานี่เอง แต่มนุษย์ก็วนเวียนอยู่กับแง่มุมต่างๆของมัน

สำหรับธรรมที่เปิดเผยไว้ด้วยปัญญาตรัสรู้ในพระพุทธศาสนานั่น เรามองเห็นกันว่า เป็นความจริงที่ครอบคลุมทุกสิ่งทุกอย่าง ความจริงที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบนั้น เป็นหลักการใหญ่ที่ไม่จำกัดเฉพาะด้านวัตถุอย่างเดียว และไม่จำกัดเฉพาะนามอย่างเดียว แต่ท่านมองครอบทุกอย่าง ทั้งรูปธรรม และนามธรรม ที่เราเรียกกันว่า นามรูป

เราถือกันว่า ชีวิตมนุษย์นี้ เป็นสุดยอดของสิ่งทั้งหลายบรรดามีในโลก ถ้าเราไปค้นพบแต่เพียงวัตถุ เราก็ได้เพียงด้านเดียวของธรรม และเข้ามาถึงตัวเราก็แค่ด้านร่างกายเท่านั้นเอง

ยิ่งกว่านั้น ในเมื่อรูปธรรม กับ นามธรรม มันอิงอาศัยกันอยู่ การรู้เพียงอย่างหนึ่งอย่างเดียว ก็ไม่ทำให้เข้าใจแม้แต่อย่างเดียวนั้นได้ถูกต้องถ่องแท้

ชีวิตมนุษย์นี้ เป็นสิ่งที่มีทุกอย่างรวมอยู่พร้อมในตัว จะว่าทางด้านวัตถุ ก็คือส่วนที่เรียกกันง่ายๆว่า ดิน น้ำ ไฟ ลม ซึ่งกลั่นกรองมาสุดยอด จึงมาเป็นร่างกายของเรา นอกจากร่างกายแล้ว เรายังมีส่วนจิตใจอีก ซึ่งเป็นนามธรรม รวมเรียกว่า ขันธ์ ๕ มีรูป มีเวทนา มีสัญญา มีสังขาร มีวิญญาณ ทั้ง ๕ อย่างนี้แหละ เป็นชีวิตของมนุษย์

พระพุทธเจ้าทรงค้นพบธรรม ตรัสรู้ความจริงแหงกฎธรรมชาติ ที่ครอบคลุมทั้งเรื่องนามธรรม และรูปธรรม เพราะฉะนั้น จึงเป็นความจริงที่มีความสมบูรณ์ในตัว ไม่ใช่เป็นความจริงเฉพาด้าน

ถ้ามนุษย์จะเข้าถึงความจริงแท้ เขาหนีไม่พ้นที่จะต้องเข้าใจตัวมนุษย์เอง ถ้าเข้าใจตัวมนุษย์เองแล้ว กล่าวได้ว่าเข้าใจหมดทุกอย่าง เพราะว่า ตัวมนุษย์นี้เป็นสุดยอดของสิ่งทั้งหลายบรรดามีในโลก และในสากลพิภพ ดังนั้น พระพุทธเจ้าจึงตรัสสอนให้เราค้นพบตัวเอง ให้รู้จักตัวเอง ให้เข้าถึงความจริงที่มีอยู่ในขันธ์ ๕ นี้

เมื่อใดเข้าถึงความจริงนี้แล้ว ก็จะทำให้เราปฏิบัติต่อสิ่งทั้งหลายถูกต้อง ทั้งภายในและภายนอก ถ้าปฏิบัติต่อชีวิตจิตใจขอบตัวเองยังไม่ถูกต้อง ก็ปฏิบัติต่อสิ่งทั้งหลายภายนอกให้ถูกต้องไม่ได้ด้วย และก็จะแก้ปัญหาไม่จบไม่สิ้น

ปัญหาทุกอย่างนั้น มันโยงกันไปหมด มีเหตุปัจจัยถึงกัน ทั้งรูปธรรมและนามธรรม ในที่สุดมนุษย์จะหนีไม่พ้น ที่จะต้องทำความเข้าใจตัวมนุษย์เองให้ชัดเจน

คนจะต้องมีความเข้าใจเกี่ยวกับชีวิตของตนเอง ซึ่งประกอบด้วยทั้งกายและใจ ทั้งนามธรรม และรูปธรรม พระพุทธเจ้าได้ทรงจับจุดของความจริงนี้ คือค้นพบความจริงของชีวิตนี้ทั้งหมด ทั้งนามธรรมและรูปธรรม โดยมองเห็นระบบความสัมพันธ์แห่งเหตุปัจจัยที่ครอบคลุม

เพราะฉะนั้น โพธิญาณของพระองค์จึงเป็นสิ่งที่ให้ถึงสัจจะ ไม่มีการเคลื่อนคลาดเปลี่ยนแปลง แม้เวลาจะผ่านมาสองพันกว่าปีแล้ว ถึงปัจจุบันนี้ ก็ไม่เห็นว่าจะมีการคลาดเคลื่อนไป ยิ่งเวลาผ่านไป เราก็ยิ่งเห็นคุณค่าแหงพระธรรมที่พระองค์ประกาศไว้มากขึ้นทุกที

(ย้อนกลับไปข้างต้น)

การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้านั้น คือ การค้นพบสัจธรรมความจริง และความจริงที่ว่านี้ เป็นสิ่งที่มีอยู่ตามธรรมดา ตามพุทธพจน์ที่ว่า

“ตถาคตทั้งหลาย จะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดก็ตาม หลักความจริงก็ดำรงอยู่ตามธรรมดาของมันอยู่แล้ว ว่าดังนี้ๆ

ตถาคต (คือพระพุทธเจ้าทั้งหลาย) ได้ค้นพบความจริงนั้นแล้ว จึงนำมาเปิดเผย แสดง ชี้แจงให้เข้าใจง่าย และวางเป็นหลักลงว่า ดังนี้ๆ”

(องฺ.ตก.20/576)

นี่คือพุทธพจน์ที่ตรัสแสดงหลักความจริงที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้ว่าเป็นเรื่องของธรรมดาแห่งธรรมชาติที่มีอยู่แล้ว

เพราะฉะนั้น เมื่อพระพุทธเจ้าตรัสรู้แล้ว พระองค์จึงได้ทรงเปล่งอุทานว่า ยทา หเว ปาตุภวนฺติ ธมฺมา เป็นต้น ซึ่งมีคำแปลเริ่มต้นว่า เมื่อใดธรรมทั้งหลายปรากฏแก่พราหมณ์ คำว่า “พราหมณ์” ในที่นี้ หมายถึง ท่านผู้บำเพ็ญปฏิบัติเพื่อเข้าถึงจุดหมายที่งามสูงสุด คือ เป็นคำเก่า ที่เขาใช้กันสืบมา พระองค์ก็นำมาใช้ด้วย

“เมื่อใด ธรรมทั้งหลายปรากฏแก่พราหมณ์ ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น ความสงสัยทั้งปวงของพราหมณ์นั้น ย่อมสิ้นไป เพราะมารู้ทั่วถึงธรรมพร้อมทั้งเหตุ”
(ขุ.อุ.25/38)



อันนี้เป็นพุทธพจน์ที่แสดงหลักความจริงที่ตรัสรู้ส่วนหนึ่ง คือ แสดงถึงกฎธรรมชาติแหงความเป็นไปตามเหตุปัจจัย

ความจริงที่บอกว่า มีอยู่ตามธรรมดา ที่พระพุทธเจ้าทรงค้นพบนี้ คือ อะไร ก็คือมาค้นพบความจริงของกฎธรรมชาติ แห่งความเป็นไปตามเหตุปัจจัย คือ การที่ผลเกิดจากเหตุ และเหตุก่อให้เกิดผล ที่เรียกกันง่ายๆว่า กฎปฏิจจสมุปบาท หรือเรียกเต็มว่า อิทัปปัจจยตาปฏิจจสมุปบาทนั่นเอง

ต่อจากนั้น พระองค์ก็ตรัสต่อไปเป็นคาถาที่สอง มีข้อความคล้ายๆกันว่า

“เมื่อใด ธรรมทั้งหลายปรากฏแก่พราหมณ์ ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น ความสงสัยของพราหมณ์นั้น ย่อมสิ้นหมดไป เพราะได้รู้ธรรมอันเป็นที่สิ้นไปแห่งปัจจัยทั้งหลาย”

(ขุ.อุ.25/39)



อันนี้ คือ ความที่พระองค์ตรัสอ้างอิงไปถึงธรรมอันเป็นที่สิ้นเหตุปัจจัย ที่ปัจจัยปรุงแต่งไม่ได้ ได้แก่ พระนิพพาน

ท่อนที่หนึ่ง แสดงหลักปฏิจจสมุปบาทอันว่าด้วยปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นจากเหตุปัจจัย

ท่อนที่สอง แสดงถึงพระนิพพานที่เป็นธรรมพ้นจากปัจจุบันปรุงแต่ง

ท่อนที่สาม คือ ต่อจากนั้น เมื่อได้ตรัสรู้อิทัปปัจจยตาปฏิจจสมุปบาท พร้อมทั้งพระนิพพานแล้ว คาถาสุดท้ายก็แสดงถึงผลของการตรัสรู้ว่า พระปัญญาตรัสรู้ของพระองค์ ทำลายความมืดแห่งอวิชชาหมดไป เหมือนอย่างดวงอาทิตย์อุทัยขึ้นมาทอแสง ทำให้เห็นสิ่งทั้งหลายในโลกนี้สว่างกระจ่างชัดเจน

“เมื่อใด ธรรมทั้งหลายปรากฏแก่พราหมณ์ ผู้มีความเพียรเพ่งอยู่ เมื่อนั้น พราหมณ์นั้น ย่อมกำจัดมารและเสนามารเสียได้ ดุจอาทิตย์กำจัดมืดส่องฟ้าให้สว่างเจิดจ้าฉะนั้น”

(ขุ.อุ.25/40)

สามคาถานี้ คือ พุทธพจน์ที่เรียกว่าเป็นปฐมพุทธพจน์ ตามที่อรรถกถาอธิบายไว้

เป็นอันว่า พระพุทธเจ้าตรัสรู้ความจริงที่มีอยู่ตามธรรมดา คือ กฎธรรมชาติแห่งความเป็นไปตามเหตุปัจจัย พร้อมทั้งธรรมที่พ้นจากปัจจัยปรุงแต่ง คือ นิพพาน

นี่แหละเป็นเรื่องที่ดูคล้ายว่าง่ายๆ เพราะถ้าเราจะตอบชาวบ้านเวลาเขาถามว่า พระพุทธศาสนาสอนอะไร หรือพระพุทธเจ้าตรัสรู้อะไร เราตอบในความหมายหนึ่งง่ายๆ ก็บอกว่า ตรัสรู้ธรรมดานี่เอง เพราะว่าตรัสรู้ธรรมก็คือตรัสรู้ธรรมดา แต่ว่าธรรมดานี่แหละ เป็นเรื่องที่ยากที่สุด

ความจริงนั้นมีอยู่ เป็นของธรรมดา มันมีอยู่ตลอดเวลา ไม่ว่าใครจะรู้หรือไม่รู้ ใครจะเห็นหรือไม่เห็น ความจริงก็มีอยู่อย่างนั้น

แต่เพราะมนุษย์ไม่รู้ความจริงที่เป็นธรรมดานี่แหละ เขาจึงดำเนินชีวิตไม่ถูกต้อง แล้วก็ทำให้เกิดปัญหาต่างๆ ทั้งปัญหาในชีวิตของตนเอง ปัญหาในสังคม ทุกอย่างทุกประการ

แต่ถ้ามนุษย์ รู้ความจริงที่มีอยู่ตามธรรมดานี้เมื่อใด เมื่อนั้น เขาก็ปฏิบัติถูกต้องต่อทุกสิ่งทุกอย่าง เมื่อปฏิบัติถูกต้องเมื่อ ก็ไม่เกิดปัญหา ทุกอย่างก็ดำเนินไปด้วยดี เรียบร้อย ชีวิตก็ดีงาม ประเสริฐ มีความสุข

ฉะนั้น ปัญหาของมนุษย์ ในที่สุด เมื่อสืบสาวลึกลงไป ก็อยู่ที่การไม่รู้ไม่เข้าใจความจริงเท่านั้นเอง แล้วจึงมาถึงขั้นปฏิบัติไม่ถูกต้อง แล้วก็เกิดปัญหา

กบนอกกะลา พอเข้าใจมั้ยขอรับ

เอาแค่ศีล..ก่อนดีมั้ยกรัชกาย...อ่านหนังสือมาก..จำมาก..

แต่...ศีลไม่ดี..นี้..ไม่เข้าท่าเลยนะ..

ศีลข้อไหนหรอว่ามาสิ

คนที่พูดจาบิดเบือน..ทั้งๆที่ตัวเองก็รู้ว่าความเป็นจริงเป็นอย่างไร...ทำให้คนไม่รู้เข้าใจผิด..มีความรู้สึกไม่ดีกับเจ้าหน้าที่..กฎหมาย..ฯลฯ

คนประเภทนี้..ผิดศีลข้อไหนดี..กรัชกาย

ตัวเองก็ไม่รุ้ว่าผิดศีลข้อไหน แต่พูดว่าผิดศีล เป็นการโหนศีล คิกๆๆ เพื่อให้ตนเองเป็นคนมีศีล นะกบ