การที่พระพุทธองค์ทรงนำมิจฉาทิฎฐิ ๖๒ มาประกาศในพรหมชาลสูตรนี้
เท่ากับเป็นการประกาศสงครามแห่งการคำสอนกับศาสดาทั้งหลายที่มีอยู่ในยุคนั้น
ทรงชี้ชัดว่าหลักปฏิบัติและความเห็นเหล่านั้นผิดจากธรรมชาติ

ทรงประกาศศาสนาแห่งอนัตตาในท่ามกลางศาสนาแห่งอัตตา ความเป็นอนัตตา
จึงเป็นลักษณะเด่นและลักษณะเฉพาะแห่งคำสอนของพระพุททธศาสนา
ซึ่งจะไม่มีศาสนาใดๆในโลกสอนไว้เช่นนี้ อนัตตาคือเส้นทางสายกลาง
ระหว่างสัสสตทิฏฐิ และอุจเฉทิฏฐิ ด้วยเหตุนี้ จึงกล่าวได้ว่า

การอุบัติขึ้นแห่งองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น
เป็นการอุบัติมาเพื่อขจัดความเห็นผิดของศาสดาเจ้าลัทธิทั้งหลาย
ไม่ว่าจะเป็นลัทธิพราหมณ์ และปริพาชกในยุคนั้นโดยเฉพาะ

และในยุคปัจจุบัน ก็มีผู้คนจำนวนมากมายทหาศาล
ที่นิยมชมชอบลัทธิอันผิดจากความเป็นจริง เสมือนหนึ่งคนเห็นแสงสว่าง
ที่หิงห้อยก็นึกว่าไฟ พยายามเอาใบไม้แห้งไปกลบไว้ เป่าเท่าไหร่ก็หาได้มีไฟเกิดขึ้นไม่

ในขณะที่เรากำลังโยนิโสมนสิการธรรมใดๆอยู่......อะไรหรือสภาวะใด...ที่เป็นเครื่องบ่งชี้ว่า...เรากำลังเดินถูกตรงทางสายกลาง...อยู่?

ธรรมที่เราต้องควรใส่ใจ คือ
ธรรมที่เป็นโพธิปักขิยธรรม ๗ หมวดๆใด หมวดหนึ่ง
ธรรมเหล่านี้ล้วนแล้วเป็นองค์แห่งการตรัสรู้ทั้งสิ้น
พระพุทธองค์จึงกล่าวไว้แล้ว ผิดไปจากนี้คงไม่ใช่

มัคคุเทศก์ในการเดินทางท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏ
ของสัตว์ทั้งหลายมี ๒ ทาง คือ
ทางบุญ (สัมมาทิฏฐิ) ทางบาป (มิจฉาทิฏฐิ)
หากหลงเดินทางผิดยิ่งเดินก็ยิ่งไกลออกไป
ยิ่งปฏิบัติก็ยิ่งห่างจากพระนิพพานมิจฉาทิฏฐิเป็นทางผิด
นำสัตว์ไปสู่อกุศลธรรมอันน่ากลัว

ฉันใด สัมมาทิฏฐิก็คือรุ่งอรุณแห่งบุญกุศลในภูมิทั้ง ๔
(กามภูมิ รูปภูมิ อรูปภูมิ โลกุตตรภูมิ) ฉันนั้น สัมมาทิฏฐิเป็นพุทธวาทะ
เป็นพุทธศาสนา มิจฉาทิฏฐิ มิใช่พุทธวาทะมิใช่พุทธศาสนา มิจฉาทิฏฐิเป็นบาป
สัมมาทิฏฐิเป็นบุญ มิจฉาทิฏฐิเป็นทางเดินของคนโง่เขลาตาบอด สัมมาทิฏฐิเป็นทางเดิน
ของคนตาดีมีปัญญา มิจฉาทิฏฐิเป็นทางแห่งทุกข์ ส่วนสัมมาทิฏฐิเป็นหนทางแห่งความสุข

โพธิปักขิยธรรม37...ธรรมแห่งการตรัสรู้....หากเคร่งเครียดในการปฏิบัติเกินไป....ก็จะเข้าไปใกล้ในส่วนของ..อัตตกิลมถานุโยค ..หากย่อหย่อนเกินไปก็เข้าไปใกล้ในทางของ กามสุขัลลิกานุโยค

หากปฏิบัติถูกส่วน....อยู่ในทางสายกลาง...ภาวะที่พอจะใช้สังเกต..คือ....ในการปฏิบัติในแต่ละข้อในโพธิปักขิยธรรม...ควรจะมีอาการของ....ปราโมทย์...ปิติ....ปัสสัทธิ...สุข...สมาธิ...ฯลฯ..เป็นต้น

เมื่อเราเห็นความจริงตามพระสัทธรรมแม้เพียงได้เริ่มต้น.
ผู้เห็นความจริง....ย่อมอิ่มเอิบ...(ปราโมทย์)....ย่อมยังจิตใจให้ร่าเริง
อิ่มเอมใจ (ปิติ)....กายย่อมสงบระงับ..ใจย่อมสงบระงับ (ปัสสัทธิ)....ใจย่อมเป็นสุข.(สุข)...จิตย่อมอยู่ในอารมณ์เดียว (สมาธิ)...

เมื่อทำบ่อยๆ..(โพธิปักขิยธรรม)....ตรงส่วนทางสายกลาง.เป็นบ่อยๆ.....อารมณ์ใจก็จะพัฒนายิ่งๆขึ้นไปอีก...

หากปฏิบัติถูกส่วน....อยู่ในทางสายกลาง...ภาวะที่พอจะใช้สังเกต..คือ....ในการปฏิบัติในแต่ละข้อในโพธิปักขิยธรรม...ควรจะมีอาการของ....ปราโมทย์...ปิติ....ปัสสัทธิ...สุข...สมาธิ...ฯลฯ..เป็นต้น

สิ่งเหล่าก็เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เช่นกันเพราะเป็นเหตุใกล้ที่ให้ปัญญาเกิดครับ

ความที่สติปัญญารวมรู้ลงอยู่กับปัจจุบันอารมณ์ จนไม่มีความนึกคิดปรุงแต่งใดๆมาเป็นนิวรณ์รบกวน นั่นแหละที่จะชี้บอกว่าเราอยู่ตรงกลาง

จากนั้นธรรมต่างๆจะเป็นไปด้วยกำลังแห่งเหตุปัจจัยที่ยังคงค้างเหลืออยู่ในจิตโดยไม่มีตัวแปรที่ทำให้ผิดเพี้ยนไปจากธรรม เกิดขึ้นแสดงให้รู้แล้วดับไปตามธรรม หมดไปสิ้นไปจนกว่าจะหมดเกลี้ยงจากใจ แล้วทุกอย่างจะถูกคืนกลับสู่ธรรมชาติ หรือภาษาธรรมเรียกว่า "สลัดตืน"

อโศกะเอ๋ย.....พูดมากไปใย...เห็นใส้พุงหมด..
พูดมาได้...โยนิโส...จนไม่มีความนึกคิด

และ....ไม่มีนิวรณ์นี้...มันเป็นสมาธิ....ฤาษีก็มีสมาธิ...นะจ๊ะ...แล้วเป็นสายกลางมั้ยละ

ไม่ใช่ตรงเฉย เพราะเฉยยังเป็นเวทนา

"ตรงปกตินั่นไง คือกลางอย่างแท้จริง เพราะไร้ปฏิกิริยา"

นี้ ..อโศกะเขียนเอง..แค่นี้...จริงๆนะ...ไหน..มีตรงไหนที่ระบุว่า..."ปกติ"...

รึเพิ่งจะคิดได้ภายหลัง...อิอิ..



เฉย...จากสมาธิเป็นเวทนา..รึอโศกะ?
และ....ปกติ..นี้เป็นสายกลางรึ..อโศกะ?...ปกติยังงัย?...ฤาษีก็มีปกตินะ...บางพวกมีปกติไม่กินข้าวจากคนมีลูกกำลังให้นม..บางพวกมีปกตินอนบนของแหลม....บางพวกมีปกติเปลือยกาย...
อิอิ...
นึกอะไรได้....ก็เขียนไปทั่วเลย..นะ

ปกติ ที่หมายถึงศีล กับปกติของสามัญชนทั่วไปนั้นต่างกันพอสมควร

ปกติที่เป็นกลางคือปกติแห่งศีลซึ่งจะไร้ปฏิกิริยา มีเพียงแต่รู้เฉยๆ

ส่วนเฉย จะเฉยด้วยอะไรก็ตามก็คือเวทนา หลังจากเฉยไปพอสมควรแล้ว จึงจะสงบเย็นลงสู่ปกติ

ต้องตรวจสอบด้วยการลงไปสู่สภาวะปกติจริงๆจึงจะเข้าใจ

กบจะวิพากษ์วิจารณ์ตามสัญญาที่รู้มาอย่างไรก็ได้ตามสบาย เพราะเรื่องนี้เป็นความเห็นเป็นธรรมทัศนะไม่มีการตัดสินผิดถูก มีแต่การพิสูจน์ความจริงให้ประจักษ์แก่ใจของใครของมันเองและท้าให้พิสูจน์ตลอดเวลา

อโศกะ....บอกสภาพสายกลางไม่ได้เลย...ไปจำอะไรมาก็ไม่รู้...เอาคำในตำรามาผสมๆๆ...ซะนัว
อิอิ...

เดียวก็ว่า...นิ่งเฉยๆ...เป็นกลาง
เดียวก็ว่า...ปกติของศีล..เป็นกลาง

ถ้าถามอีก...คงได้ตอบว่า...ปัญญา..เป็นแน่....เอาให้ครบ..ศีล..สมาธิ....ปัญญา...ว่างั้นเถอะ
ถูกหมดนั้นแหละ....ถูกตามตำรา..ไม่ผิดหรอก...มรรค8 คือสายกลางไม่ผิดหรอก...

แต่พอคนปฏิบัติไป..ปฏิบัติไป...คนทำเขาก็ว่าเขาทำตามมรรค8 กันทุกคนนั้นแหละ...แต่มันจริงมั้ย..นี้ซิ...แค่คิดเอา..ทึกทักเอาเอง..ว่าใช่...อย่างที่อโศกะว่ามานั้นนะ....มันทฤษฎีชัดๆๆ....สภาวะไม่มีเรย

ที่ถามนี้....ก็อยากจะให้เห็นว่า...รู้อยู่แล้วว่าสายกลางคือมรรค8 แต่...ขณะปฏิบัติทั้ง..ศีล..ทั้งสมาธิ...ทั้งการโยนิโส....อะไรที่จะเป็นข้อสังเกตว่า..ขณะที่ทำอยู่นั้นนะ...มันยังไม่แฉลบไปทางกามสุขัลลิกานุโยค หรือ...อัตตกิลมถานุโยค....ยังอยู่ตรงกลางไม่ได้ไปไหน

นิ่งสังเกต....ของอโศกะ...มีอะไรบ่งชี้ว่า...อาการแบบไหนไม่ได้เข้าไปในกามสุขัลลิกานุโยค...อาการแบบไหนที่แสดงว่า...กำลังถลำไปในกามสุขัลล...เข้าให้แล้ว...ครับผม

ส่วนข้อ...เฉยในสมาธิเป็นเวทนา....ของอโศกะ...ต๊ะใว้ก่อน....ค่อยเฉ่งทีหลัง..อิอิ

ที่สุดของมรรค 8 ก็ไปอยู่ที่ปกตินั่นแหละ
อโศกะพูดถึงกลาง ไม่ใช่วิธีทำให้ถึงกลาง กลางจริงๆอยู่ที่ปกติ ซึ่งมีต่ค่าเท่ากับ "สมดุลย์" "พอดี" "กลาง" เป็นสภาวะ เป็นผลปฏิบัติด้วย ไม่ใช่ทฤษฎีอย่างที่กบเข้าใจ

เห็นมะ....ว่าอโศกะไม่รู้....
ไม่แปลก..ครับ...ขอให้รู้ว่าเรายังไม่รู้ยังไม่สัมผัส...ไม่ได้แปลกอะไร

ดูคำถามใหม่ให้ดีดี..อโศกะ..
คำถามที่ 1.

ถ้าอโศกะเคย....ต้องบอกสภาวะได้....ใช่มั้ยอโศกะ...อิอิ

คำถามที่ 2.

ไม่รู้...ก็บอกไม่รู้..ก็ได้ครับ...จะแปลกอะไรถ้าเราไม่รู้สักเรื่อง..ว่ามั้ย?