การสิ้นราคะ สิ้นโทสะ สิ้นโมหะ ทำให้พระอรหันต์เกิดขึ้น ใช่พระนิพพานหรือ ?

“......ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม้ภิกษุนั้นใด เป็นพระอรหันต์ขีณาสพ
อยู่จบพรหมจรรย์ เสร็จกิจแล้ว ปลงภาระแล้ว บรรลุถึงประโยชน์ตนแล้ว
สิ้นกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ไว้ในภพแล้ว พ้นด้วยปัญญาอันชอบแล้ว

แม้ภิกษุนั้นรู้ธาตุดินโดยความเป็นธาตุดิน
ครั้นรู้ธาตุดินโดยความเป็นธาตุดินแล้ว
ย่อมไม่สำคัญธาตุดิน
ย่อมไม่สำคัญในธาตุดิน
ย่อมไม่สำคัญโดยความเป็นธาตุดิน
ย่อมไม่สำคัญธาตุดินว่าของเรา
ย่อมไม่ยินดีธาตุดิน

ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร เรากล่าวว่า
เพราะปราศจากราคะ เหตุราคะสิ้นไป......
เพราะปราศจากโทสะ เหตุโทสะสิ้นไป......
เพราะปราศจากโมหะ เหตุโมหะสิ้นไป......

ย่อมรู้พระนิพพาน โดยความเป็นพระนิพพาน
ครั้นรู้พระนิพพาน โดยความเป็นพระนิพพานแล้ว
ย่อมไม่สำคัญพระนิพพาน
ย่อมไม่สำคัญในพระนิพพาน
ย่อมไม่สำคัญโดยความเป็นพระนิพพาน
ย่อมไม่สำคัญพระนิพพานว่าของเรา ย่อมไม่ยินดีพระนิพพาน

ข้อนั้นเพราะเหตุอะไร
เพราะปราศจากราคะ เหตุราคะสิ้นไป......
เพราะปราศจากโทสะ เหตุโทสะสิ้นไป......
เพราะปราศจากโมหะ เหตุโมหะสิ้นไป......”

ชัดเจน

การสิ้นไปแห่งราคะ สิ้นไปแห่งโทสะ สิ้นไปแห่งโมหะ เป็นเหตุให้เกิดพระอรหันต์
การสิ้นไปแห่งราคะ สิ้นไปแห่งโทสะ สิ้นไปแห่งโมหะ ไม่เป็นเหตุให้เกิดพระนิพพาน
การสิ้นไปแห่งราคะ สิ้นไปแห่งโทสะ สิ้นไปแห่งโมหะ เป็นผลของมรรคจิต

พระนิพพานเป็นอสังขตธรรม ไม่ใช่สังขตธรรมจึงเกิดขึ้นโดยไม่ต้องอาศัยเหตุ
ส่วนโลกุตตรธรรมก็ยังถูกปัจจัยปรุงแต่งยังภายใต้กฎของไตรลักษณ์
พระอรหันต์ก็เช่นเดียวกันยังตกอยู่ภายใต้ของกฏไตรลักณ์ พระอรหันต์จึงไม่ใช่พระนิพพาน

ใช่พระนิพพานเพราะจิตพระอรหันต์ดับกิเลสตัณหาได้หมดสิ้น
http://www.youtube.com/watch?v=0v_FTmgLEVE

พระอรหันต์เกิดขึ้น ก็คือรอดับขันธ์นิพพาน

ต้องเข้าใจตรงนี้นะ จิตก็คือจิต จิตที่ถูกดับกิเลสตัณหาหมดแล้วก็คือจิตที่ปราศจากกิเลสตัณหา
จะถามว่าถ้าจิตยังไม่ได้ดับกิเลสตัณหา แล้วนิพพานมีไหม ? ก็ต้องตอบว่ามี ที่นิพพานมีก็เพราะ
พระนิพพานนั้นมีอยู่แล้ว เพราะนิพพานเป็นสิ่งที่ไม่มีอะไรปรุงแต่งไม่มีการเกิดการดับ
แล้วจะรู้ได้อย่างไร? จะรู้ได้ก็ต่อเมื่อผู้นั้นดับกิเลสตัณหาให้หมดสิ้นก็ได้แก่พระอรหันต์
ว่าพระนิพพานมีอยู่แล้ว

นิพพานที่เป็นบรมสุขคือการดับกิเลสการดับขันธ์ ๕ ที่ใดภพใดภูมิที่ยังมีขันธ์ ๕ อยู่ที่นั้นไม่ใช่บรมสุข

จิตของพระอรหันต์ โดยรวมมี ๔๔ ดวง แต่ถ้าจะให้กล่าวโดยละเอียดขึ้น
ในมหาวิบากจะให้ได้เพียง ๑ ดวงเท่านั้นไปตลอดชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไม่ได้
ฉะนนั้นจึงกล่าวได้ว่ามีแค่ ๓๗ ดวง จิต ๓๗ ดวงนี้เป็นจิตของพระอรหันต์
ซึ่งยังมีการเกิดดับอยู่ตลอดเวลาซึ่งอยู่ภายใต้กฏไตรลักษณ์

ส่วนพระอรหันต์ก็ยังมีขันธ์ ๕ ก็ยังเกิดดับอยู่ตลอดเวลาและอยู่ภายใต้กฏไตรษณ์
ฉะนั้น จิต ๓๗ ดวงจึงไม่ชื่อว่าพระนิพพาน แต่จิต ๓๗ ดวงนี้มีอารมณ์ พระนิพพาน

ส่วนพระนิพพานนั้นมีอยู่จริงไม่เกิดไม่ดับ ไม่ได้อาศัยเหตุปัจจัยปรุงแต่ง ซึ่งมีอยู่อย่างนั้น
ตั้งอยู่นอกเหนือกฎไตรลักษณ์ โดยความเป็นอนัตตา

พระนิพพานมีจริงโดยแท้ เพราะพระผู้มีพระภาคตรัสเรียก นิสสรณะ, วิมุตติ,(สภาพหลุดพ้น)
ความจริงคำว่า นิสสรณะ, วิมุตติ, เป็นซื่อของพระนิพพาน สมจริงดังพระพุทธวจนะว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๓ อย่างเหล่านี้แทงตลอดได้ยาก ๓ อย่างนั้นคือ
ปฐมฌาน ที่หลุดพ้นจากกามคุณ (ชั่วขณะ)
อากาสานัญจายตนะฌาน ที่หลุดพ้นจากรูป (ชั่วขณะ)
และพระนิพพาน ที่หลุดพ้นจากขันธ์ทั้งปวง (ตลอดไป)

ธรรมดาว่าความสิ้นไปแห่งกิเลสมีราคะเป็นต้น สัตบุรุษทั้งหลายย่อมทำให้มีขึ้น
ตามสมควรแก่วิสุทธิ ๗ แต่พระนิพพานไม่ถูกกระทำ ทำให้เกิดขึ้นไม่ได้ไม่ว่าจะด้วยปัจจัย
อย่างใดอย่างหนึ่ง ดังนั้น พระนิพพานจึงชื่ออมตะ (ไม่ตาย) อสังขตะ (ไม่มีปัจจัยปรุงแต่ง)
พระอริยะสาวกย่อมรู้พระนิพพานว่าพระนิพพานไม่ถูกปัจจัยกระทำ หมดการเวียนว่ายเกิด
หมดโอกาสที่จะเกิดใหม่ และหมดกิเลสที่ทำให้หวัง บุคคลนั้นเรียกว่าผู้ประเสริฐ

อุปมาเหมือนต้นไม้ที่เคยออกดอกและออกผล แต่มาครั้งนี้ออกแต่ดอกแต่ไม่มีผล
เหมือนกิริยาจิตที่ประกอบด้วยเหตุ ๓ เหตุ มี อโลภเหตุ อโทสเหตุ อโมหเหตุ
แต่ผลของเหตุเหล่านี้หามีไม่

เมื่อเข้าใจแล้วว่า นิพพานไม่ใช่จิต จิตเป็นได้เพียงกิริยาจิต
แต่อารมณ์ของจิตได้แก่พระนิพพาน
มีปัญหาอยู่ทำไงเราถึงจะเอานิพพานมาเป็นอารมณ์ได้
มีคำสอนเป็นการชี้ทางไว้ให้แล้วในพระศาสนานี้