Kiss
เขาพูดกันว่า..น้อยคนนักจะทำได้
ถ้าหากไม่มีครูบาอ.แนะนำใกล้ชิด
ใครมีประสบการณ์หรือความรู้ในด้านนี้..ชวนคุยหน่อยจิ..



จากคำสอนพระพุทธเจ้ามีละเอียดใหม

. พระพุทธองค์ ไม่สอน การทำวงกสิณต่างๆ
สิ่งที่พระองค์สอน มีสรุปในมหาสติปัฏฐานสูตร

กสิณอื่นใดนอกจากที่ปรากฏในมหาสติปัฐฐานสูตร ไม่มีประโยชน์ต่อการพ้นทุกข์เลย

ศึกษาการปฏิบัตินอกพระศาสนา นอกพระธรรมพระวินัย ย่อมไม่มี พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นสรณะ

เสียเวลาเปล่าครับ

อายุคนเรามีน้อยนิด .... จะมัวหลงเก็บดอกไม้ริมทางไปใย

[๗๔๗] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น ท่านพระพาหิยะเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอประทานพระวโรกาส ขอพระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมโดยย่อแก่
ข้าพระองค์ ซึ่งข้าพระองค์ได้ฟังแล้ว จะพึงเป็นผู้หลีกออกจากหมู่ อยู่ผู้เดียว ไม่ประมาท มีความ
เพียร มีใจเด็ดเดี่ยวเถิด

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรพาหิยะ เพราะฉะนั้น เธอจงชำระเบื้องต้นในกุศลธรรมให้บริสุทธิ์เสียก่อน
ก็อะไรเป็นเบื้องต้นของกุศลธรรม คือศีลที่บริสุทธิ์ดี และความเห็นอันตรง.

[๗๔๘] ดูกรพาหิยะ เมื่อใดแล ศีลของเธอจักบริสุทธิ์ดี และความเห็นของเธอจักตรง
เมื่อนั้น เธอพึงอาศัยศีล ตั้งมั่นในศีล แล้วเจริญสติปัฏฐาน ๔

สติปัฏฐาน ๔ เป็นไฉน?
ดูกรพาหิยะ เธอจงพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัด
อภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ... พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ...
พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสใน
โลกเสีย

เมื่อใด เธออาศัยศีล ตั้งมั่นอยู่ในศีลแล้ว จักเจริญสติปัฏฐาน ๔ เหล่านี้ อย่างนี้
เมื่อนั้น เธอพึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายได้ทีเดียว ตลอดราตรีหรือวันที่จักมาถึง ไม่มี
ความเสื่อมเลย.


[๗๔๙] ครั้งนั้น ท่านพระพาหิยะชื่นชม อนุโมทนา ภาษิตของพระผู้มีพระภาค
แล้วลุกจากอาสนะ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค กระทำประทักษิณแล้วหลีกไป ท่านพระพาหิยะ
หลีกออกจากหมู่อยู่ผู้เดียว ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยว ไม่นานนักก็กระทำให้แจ้ง
ซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องการนั้น
ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่
ควรทำทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี และท่านพระพาหิยะเป็นพระอรหันต์องค์
หนึ่งในจำนวนพระอรหันต์ทั้งหลาย.

[๗๔๗] สาวัตถีนิทาน. ครั้งนั้น ท่านพระพาหิยะเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคว่า

ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอประทานพระวโรกาส ขอพระผู้มีพระภาคทรงแสดงธรรมโดยย่อแก่
ข้าพระองค์ ซึ่งข้าพระองค์ได้ฟังแล้ว จะพึงเป็นผู้หลีกออกจากหมู่ อยู่ผู้เดียว ไม่ประมาท มีความ
เพียร มีใจเด็ดเดี่ยวเถิด

พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรพาหิยะ เพราะฉะนั้น เธอจงชำระเบื้องต้นในกุศลธรรมให้บริสุทธิ์เสียก่อน
ก็อะไรเป็นเบื้องต้นของกุศลธรรม คือศีลที่บริสุทธิ์ดี และความเห็นอันตรง.

[๗๔๘] ดูกรพาหิยะ เมื่อใดแล ศีลของเธอจักบริสุทธิ์ดี และความเห็นของเธอจักตรง
เมื่อนั้น เธอพึงอาศัยศีล ตั้งมั่นในศีล แล้วเจริญสติปัฏฐาน ๔

สติปัฏฐาน ๔ เป็นไฉน?
ดูกรพาหิยะ เธอจงพิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัด
อภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ ... พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ ...
พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสใน
โลกเสีย

เมื่อใด เธออาศัยศีล ตั้งมั่นอยู่ในศีลแล้ว จักเจริญสติปัฏฐาน ๔ เหล่านี้ อย่างนี้
เมื่อนั้น เธอพึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายได้ทีเดียว ตลอดราตรีหรือวันที่จักมาถึง ไม่มี
ความเสื่อมเลย.


[๗๔๙] ครั้งนั้น ท่านพระพาหิยะชื่นชม อนุโมทนา ภาษิตของพระผู้มีพระภาค
แล้วลุกจากอาสนะ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาค กระทำประทักษิณแล้วหลีกไป ท่านพระพาหิยะ
หลีกออกจากหมู่อยู่ผู้เดียว ไม่ประมาท มีความเพียร มีใจเด็ดเดี่ยว ไม่นานนักก็กระทำให้แจ้ง
ซึ่งที่สุดแห่งพรหมจรรย์อันยอดเยี่ยม ที่กุลบุตรทั้งหลายออกบวชเป็นบรรพชิตโดยชอบต้องการนั้น
ด้วยปัญญาอันยิ่งเองในปัจจุบัน เข้าถึงอยู่ รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่
ควรทำทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี และท่านพระพาหิยะเป็นพระอรหันต์องค์
หนึ่งในจำนวนพระอรหันต์ทั้งหลาย.

. กสิณมันดีอย่างไร มันดีตรงที่อารมณ์นั้นจะชัดขึ้นๆ จนชัดมาก จนขยายได้ ย่อได้ ทำให้เกิดขึ้นมาได้ ทำให้หายไปได้ ถ้าเป็นทุกขสัจจะ ทุกข์นั้นก็จะชัดมากชัดแรงจนอาจทำให้เกิดความกลัวทุกข์ เห็นภัยในทุกข์ เบื่อหน่ายในทุกข์ ดิ้นรนที่จะพ้นทุกข์นั้นอย่างแรงกล้า จึงส่งให้หลุดพ้นไปได้ด้วยความเห็นทุกขังชัด ออกสู่นิพพานได้ด้วยประตูทุกขัง อัปปนิหิตตนิพพาน

..ค่ะ คุณอโศกะ
ก็มีเรื่องขำๆประมาณนี้มาเล่าสู่กันฟัง
ก่อนที่จะตั้งกระทู้นี้มีทดลอง

ก็ว่าจะลองนั่งเพ่งกสิณดูสักหน่อย..
จะตั้งอารมณ์ไว้ให้อยู่กับภาพกสิณอย่างเดียว

จิตก็จับไปที่ภาพไฟ
แต่ไหงมันก็คอยแต่พิจารณาลงทุกขัง..อนิจจัง
มันจะลงเอาแต่แบบนี้ท่าเดียว
จนเหนื่อยหน่าย..ถอดถอนใจออกมาด้วยนะ..มันห้ามไม่ได้เลย..
มันไปเองค่ะ..คงจะชิน
หนูเอาภาพไฟเป็นที่ตั้ง..หลับตามองภาพไฟไป..
แต่จิตกลับมาคอยเช็คอารมณ์ยึด..อยาก..ไม่อยาก
จนเห็นความทุกข์ที่จิต..
แบบจิตมันทุกข์เหลือเกินแบบนั้นเลย.......ไม่เห็นนานละนะแบบนี้
แถมนั่งได้นานกว่าปกติซะด้วย
ออกจากสมาธิมาแล้วก็ขำๆ
แต่ใจหนึ่งก็คิด..ถือซะว่า..เพียรใช้ไฟเผากิเลส