“ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราอนุญาตให้อนุโมทนาในโรงฉันได้” (วิ.จุล. ๗/๓๔๓)

พระยืนให้พร โยมนั่งรับพร พระต้องอาบัติทุกกฏ
เพราะถือว่าพระยืนแสดงธรรม

ภิกษุควรใส่ใจว่า เรายืนอยู่ จะไม่แสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ผู้นั่งอยู่” (วิ.มหาวิ.๒/๙๔๐)
“ภิกษุใดอาศัยความไม่เอื้อเฟื้อ ยืนแสดงธรรมแก่คนไม่เป็นไข้ผู้นั่งอยู่ ต้องอาบัติทุกกฎ” (วิ.มหาวิ. ๒/๙๔๑)

แต่แอบสงสัยนิด ในเมื่อการให้พรคือการแสดงธรรมทำไมต้องมีพุทธบัญญัติให้พรได้เฉพราะในโรงฉัน

ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องฐานะตำแหน่งหรือปล่าวครับ

เช่น ไม่มีการกล่าวเชิญ หรือ กล่าวในที่ประชุมท่ามกลางพระหลายๆรูปอะไรแบบนั้น

พุทธเจ้าทรงอนุญาติให้พรได้เฉพราะในโรงฉัน

แต่ไม่ได้พูดถึงตอนพระบิณฑบาตร

พระยืนให้พรผิดอาบัติข้อที่ว่าภิกษุไม่ควรแสดงธรรมแก่ผู้ไม่เป็นไข้ผู้นั่งอยู่

แต่กลับมีพุทธบัญญัติทรงอนุญาติให้ภิกษุยืนแสดงธรรมแก่ผู้ยืนได้ไม่เป็นอาบัติ

ภิกษุยืน จะแสดงธรรมแก่ผู้ยืนอยู่เหมือนกันก็ได้(ไม่ต้องอาบัติ)” (วิ.มหาวิ.อฏ. ๒/๙๖๓)

จากพุทธบัญญัตินี้แสดงว่าพระสามารถยืนให้พรโยมได้ทุกที่เพียงแต่โยมต้องยืนรับพร

แต่กลับมีพุทธบัญญัติอนุญาติให้พรได้เฉพราะในโรงฉัน