พระภิกษุ กษัตริย์ ไฟ งูพิษ ไม่มีสิทธิ์ดูหมิ่นว่าเล็กน้อย ใครลบหลู่ดูถูกจะเดือดร้อนหาทางแก้ไขได้ยาก ลบหลู่กษัตริย์ งูพิษก็มีสิทธิ์ถึงตาย ลบหลู่ไฟก็ไหม้ล้างผลาญเลี่ยนเตียนแต่ฝนตกต้นไม้ก็ยังกลับมางอกได้ แต่ใครดูถูกพระภิกษุผู้รู้ทันดับชอบ ชัง เฉย ได้แล้ว ผู้นั้นจะวอดวายไร้ความสุขตลอดชาตินี้ถึงชาติหน้าแล้วด่ำดึ่งสู่อเวจีมหานรก เพราะฉะนั้น ผู้ฉลาดพึงเอาตัวรอดจากการลบหลู่ดูหมิ่นพระภิกษุ กษัตริย์ ไฟ งูพิษ ดับความเดือดร้อนจากความยึดถือในชอบ ชัง เฉย จะคิดดับๆ



พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗ สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

โกสลสังยุตต์ปฐมวรรคที่ ๑ ทหรสูตรที่ ๑

 [๓๒๕] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า ดูกรมหาบพิตร ของ ๔ อย่าง เหล่านี้ ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่าเล็กน้อย ๔ อย่างเป็นไฉน ของ ๔ อย่างคือ  ๑.กษัตริย์ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่ายังทรงพระเยาว์    ๒. งู ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่าตัวเล็ก   ๓. ไฟ ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่าเล็กน้อย  ๔. ภิกษุ ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่ายังหนุ่ม  ดูกรมหาบพิตร ของ ๔ อย่างเหล่านี้ ไม่ควรดูถูกดูหมิ่นว่าเล็กน้อย ฯ           

[๓๒๖] พระผู้มีพระภาคผู้พระสุคตศาสดา ครั้นตรัสไวยากรณ์ภาษิตนี้ จบลงแล้ว จึงได้ตรัสคาถาประพันธ์ต่อไปอีกว่า นรชนไม่พึงดูถูกดูหมิ่น กษัตริย์ผู้ถึงพร้อมด้วยพระชาติ มีพระชาติสูง ผู้ทรงพระยศว่ายังทรงพระเยาว์ เพราะเหตุว่า พระองค์เป็นมนุษย์ชั้นสูง ได้เสวยราชสมบัติแล้ว ทรงพระ- พิโรธขึ้น ย่อมทรงลงพระราชอาชญาอย่างหนักแก่เขาได้  ฉะนั้น ผู้รักษาชีวิตของตน พึงงดเว้นการสบประมาทกษัตริย์ นั้นเสีย ฯ

นรชนเห็นงูที่บ้านหรือที่ป่าก็ตาม ไม่พึงดูถูกดูหมิ่นว่าตัวเล็ก (เพราะเหตุว่า) งูเป็นสัตว์มีพิษ (เดช) ย่อมเที่ยวไปด้วยรูปร่างต่างๆ งูนั้นพึงมากัด ชายหญิงผู้พลั้งเผลอในบางคราว  ฉะนั้น ผู้รักษาชีวิตของตน พึงงดเว้นการสบประมาทงูนั้นเสีย ฯ  

นรชนไม่พึงดูถูกดูหมิ่นไฟที่กินเชื้อมาก ลุกเป็นเปลว มีทางดำ (ที่ๆ ไฟไหม้ไปดำ) ว่าเล็กน้อย เพราะว่าไฟนั้นได้เชื้อแล้วก็เป็นกองไฟใหญ่ พึงลามไหม้ชายหญิงผู้พลั้งเผลอ ในบางคราว ฉะนั้น ผู้รักษาชีวิตของตน พึงงดเว้นการสบประมาทไฟนั้นเสีย ฯ

(แต่ว่า) ป่าใดที่ถูกไฟไหม้จนดำไปแล้ว เมื่อวันคืนล่วงไปๆ พรรณหญ้าหรือต้นไม้ยังงอกขึ้นที่ป่านั้นได้

ส่วนผู้ใดถูกภิกษุผู้มีศีลแผดเผา ๑- ด้วยเดช บุตรธิดาและปศุสัตว์ของผู้นั้นย่อมพินาศ ทายาทของเขาก็ย่อมไม่ได้รับทรัพย์มรดก เขาเป็นผู้ไม่มีเผ่าพันธุ์ ย่อมเป็นเหมือนตาลยอดด้วน ฯ        
                   
ฉะนั้นแลบุคคลผู้เป็นบัณฑิต พิจารณาเห็นงู ไฟ กษัตริย์ผู้ทรงยศ และภิกษุผู้มีศีล ว่าเป็นภัยแก่ตน พึงประพฤติต่อโดยชอบทีเดียว ฯ

ที่มา : http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 153&Z=2217

อริยุวาตันตราย เป็นอันตราย 1 ใน 5 อย่างที่กั้นขวางผู้คนไม่ให้บรรลุธรรม
แต่สามารถแก้ไขได้ในปัจจุบัน

อริยุวาตันตราย คือการสบประมาทจ้วงจาบ ด่าว่า ดูถูกดูแคลนพระอริยเจ้าอันหมายตั้งแต่พระโสดาบันบุคคลเป็นต้นไป

การแก้ไขต้องน้อมกายใจไปขอขมาท่านด้วยใจอย่างจริงจังจึงจะพ้นกรรม

หากท่านไม่มีแล้วหรือยากจะพบได้อีกก็ให้จัดพานดอกไม้ธูปเทียนไปกล่าวขอขมาต่อหน้าพระพุทธรูปหรือเจดีย์ที่ศักด์สิทธิ์ด้วยกายด้วยใจอย่างจริงจังก็สามารถหลุดวิบากกรรมนี้ได้

ตัวอย่างคำขอขมา

อริเย ปมาเทนะ ทวารัตเยนะกัตตัง สัพพังอปราทัง ขมาธุโนภันเต

ข้าแต่พระอริยเจ้าทั้งหลาย (นึกชื่อนึกหน้าของท่านเท่าที่จำได้ และน้อมจิตเผื่อไปถึงท่านที่เราไม่รู้ จะออกชื่อด้วยก็ยิ่งดี)
กรรมน่าติเตียนอันใดที่ข้าพเจ้าได้ประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินแก่ท่านทั้งหลายด้วยกาย วาจา ใจ ประการใดประการหนึ่งก็ดี ขอจงได้โปรดยกโทษเป็นอโหสิกรรมแก่ข้าพเจ้า (ทั้งหลาย ....ถ้าขอขมาพร้อมกันหลายคน) อย่าให้เป็นเวรเป็นภัย อย่าให้เป็นอันตรายกั้นขวางทางสู่มรรคผลนิพพานของข้าพเจ้าด้วยเทอญ

พระพุทธเจ้าเป็นเนื้อนาบุญของโลก หากลัทธิอื่น ศาสนาอื่นดูถูก ก็คือความเห็นผิดของลัทธินั้นๆ

เขาย่อมโคจรไปตามภพ เที่ยวไปเหมือนคนไร้แผ่นดินปรักหลัก