ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ^:^
การเพ่งความว่าง..ไม่มีตัวตน..ใส่ความรู้สึกว่างๆ
ในทุกสภาพแวดล้อม..ว่าเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง

คือ มันจะต่างกับคำว่า...สักแต่ว่า นะ เพราะ...สักแต่ว่า มันจะเกิดขึ้นเหมือนเป็นอัตโนมัติ มันเหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่
แต่ตรงนี้..มันแบบเพ่ง..เป็นความตั้งใจ..จึงเหมือนมีก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่(ไม่ใช่พูดถึงฌานนะ)
เป็นเวลาอยู่ปกตินี่แหละ...เพ่งความรู้สึกนี้ ไม่ใช่นั่งสมาธิ

คำถามคือ...มันมีทั้งข้อดี..ข้อเสีย ในหลักการที่ไหนมั้ย

ที่ทำเพราะรู้สึกว่า..ใช่....ไม่มีคำอธิบายอะไรมากกว่านี้ละมั้ง
ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้คำสอนพระพุทธองค์
ไม่ได้ติดใจอะไรมาก.. นอกจาก..วันนี้แค่อยากรู้ตามคำถามค่ะ

ที่ว่าทำความรู้สึกว่า...เป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง...

ทราบเหตุผลกลไก..มั้ยครับว่า...ทำไมมันจึงเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง...

ถ้า...ทราบว่า..เหตุใดมันจึงไม่มีอยู่จริง...เช่น...นี้สังขาร..เกิดแล้วก็ดับไป...สังขารนี้จึงไม่มีอยู่จริง..
อันนี้เป็นสัญญา...ไม่เที่ยง..เป็นทุกข์...สุดท้ายก็อนัตตา...ด้วยเหตุนี้..มันถึงไม่มีอยู่จริง..

เป็นต้น....อย่างนี้...การทำความรู้สึกว่า...มันไม่มีอยู่จริง...เป็นการสรุปไตรลักษณ์...เป็นวิปัสสนาภาวนา..ได้ครับ

แต่ถ้าหาก....การทำความรู้สึกว่า...เป็นสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง...บอกกับจิตตรง.ๆ..คล้ายสะกดจิต...การทำความรู้สึกอย่างนี้...ก็เป็นสมถะ..สมถะแบบพราหมณ์...
เข้าอรูปฌาน..เป็นมิจฉาสมาธิ..ครับ

ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ^:^
การเพ่งความว่าง..ไม่มีตัวตน..ใส่ความรู้สึกว่างๆ
ในทุกสภาพแวดล้อม..ว่าเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง

คือ มันจะต่างกับคำว่า...สักแต่ว่า นะ เพราะ...สักแต่ว่า มันจะเกิดขึ้นเหมือนเป็นอัตโนมัติ มันเหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่
แต่ตรงนี้..มันแบบเพ่ง..เป็นความตั้งใจ..จึงเหมือนมีก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่(ไม่ใช่พูดถึงฌานนะ)
เป็นเวลาอยู่ปกตินี่แหละ...เพ่งความรู้สึกนี้ ไม่ใช่นั่งสมาธิ

คำถามคือ...มันมีทั้งข้อดี..ข้อเสีย ในหลักการที่ไหนมั้ย

ที่ทำเพราะรู้สึกว่า..ใช่....ไม่มีคำอธิบายอะไรมากกว่านี้ละมั้ง
ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้คำสอนพระพุทธองค์
ไม่ได้ติดใจอะไรมาก.. นอกจาก..วันนี้แค่อยากรู้ตามคำถามค่ะ

ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ^:^
การเพ่งความว่าง..ไม่มีตัวตน..ใส่ความรู้สึกว่างๆ
ในทุกสภาพแวดล้อม..ว่าเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง

[๒๓๖] ที่ชื่อว่า อุตตริมนุสสธรรม ได้แก่ ๑. ฌาน ๒. วิโมกข์ ๓. สมาธิ
๔. สมาบัติ ๕. ญาณทัสสนะ ๖. มัคคภาวนา ๗. การทำให้แจ้งซึ่งผล ๘. การละ
กิเลส ๙. ความเปิดจิต ๑๐. ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่า
ที่ชื่อว่า ฌาน ได้แก่ปฐมฌาน ทุติยฌาน ตติยฌาน จตุตถฌาน
ที่ชื่อว่า วิโมกข์ ได้แก่ สุญญตวิโมกข์ อนิมิตตวิโมกข์ อัปปณิหิตวิโมกข์
ที่ชื่อว่า สมาธิ ได้แก่ สุญญตสมาธิ อนิมิตตสมาธิ อัปปณิตสมาธิ
ที่ชื่อว่า สมาบัติ ได้แก่ สุญญตสมาบัติ อนิมิตตสมาบัติ อัปปณิหิตสมาบัติ
ที่ชื่อว่า ญาณ ได้แก่ วิชชา ๓
ที่ชื่อว่า มัคคภาวนา ได้แก่ สติปัฏฐาน ๔ สัมมัปปธาน ๔ อิทธิบาท ๔ อินทรีย์ ๕
พละ ๕ โพชฌงค์ ๗ อริยมรรคมีองค์ ๘
ที่ชื่อว่า การทำให้แจ้งซึ่งผล ได้แก่การทำให้แจ้งซึ่งโสดาปัตติผล การทำให้แจ้งซึ่ง
สกทาคามิผล การทำให้แจ้งซึ่งอนาคามิผล การทำให้แจ้งซึ่งอรหัตตผล
ที่ชื่อว่า การละกิเลส ได้แก่การละราคะ การละโทสะ การละโมหะ
ที่ชื่อว่า ความเปิดจิต ได้แก่ความเปิดจิตจากราคะ ความเปิดจิตจากโทสะ ความเปิด
จิตจากโมหะ
ที่ชื่อว่า ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่า ได้แก่ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่า
ด้วยปฐมฌาน ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่าด้วยทุติยฌาน ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่า
ด้วยตติยฌาน ความยินดียิ่งในเรือนอันว่างเปล่าด้วยจตุตถฌาน.

อภิณหปัจจเวกขณธรรมสูตร
[๔๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการนี้ อันบรรพชิต
พึงพิจารณาเนืองๆ ๑๐ ประการเป็นไฉน คือ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า
เราเป็นผู้มีเพศต่างจากคฤหัสถ์ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า การเลี้ยงชีพ
ของเราเนื่องด้วยผู้อื่น ๑ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า อากัปกิริยาอย่างอื่น
อันเราควรทำมีอยู่ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เราย่อมติเตียนตนเองได้
โดยศีลหรือไม่ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ว่า เพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย
ผู้เป็นวิญญูชนพิจารณาแล้ว ติเตียนเราได้โดยศีลหรือไม่ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณา
เนืองๆ ว่า เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจทั้งสิ้น ๑ บรรพชิตพึง
พิจารณาเนืองๆ ว่า เราเป็นผู้มีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทของกรรม
มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย เราจักทำกรรมใด
ดีหรือชั่วก็ตาม เราจักต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น ๑ บรรพชิตพึงพิจารณา
เนืองๆ ว่า วันคืนล่วงไปๆ บัดนี้เราทำอะไรอยู่ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณา
เนืองๆ ว่า เราย่อมยินดีในเรือนว่างเปล่าหรือไม่ ๑ บรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ
ว่า ญาณทัสนะวิเศษอันสามารถกำจัดกิเลส เป็นอริยะ คือ อุตริมนุสธรรม
อันเราได้บรรลุแล้วมีอยู่หรือหนอ ที่เป็นเหตุให้เราผู้อันเพื่อนพรหมจรรย์ถามแล้ว
จักไม่เป็นผู้เก้อเขินในกาลภายหลัง ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๑๐ ประการ
นี้แล อันบรรพชิตพึงพิจารณาเนืองๆ ฯ

ตอนนี้ไม่ได้ทำแล้วใช่ไหมครับ ที่ไปเพ่งไว้

ไม่ได้ทำค่ะ..นั่นตอนเด็กโตๆ
ตอนนั้นทำแต่สมาธิ..แบบทำเพราะเวลาว่างมีเยอะ
ไม่รู้เรื่องธรรม..อะไรเลยมั้ง...ก็เลยไม่รู้จะเอาอะไรมาพิจารณา
ทำไป..สงบไป..ก็เลยคิดเอาว่า..จับความรู้สึกว่างๆ..ไร้ตัวตน..
ไม่รู้อ่ะค่ะ..ตอนนั้น..คิดแบบนี้ได้ไง

ก็พอดีวันนี้ฟังธรรม..สะกิดใจ(ไม่แน่ใจว่าจะเข้าใจรึเปล่า)
ละนึกขึ้นมาได้
ก็เลยอยากรู้ว่า
การที่รู้ในปัจจุบัน..กับ..การเพ่งแบบนี้..มันเป็นอะไร..ยังไง

ขอความคิดเห็นหน่อยค่ะ^:^
การเพ่งความว่าง..ไม่มีตัวตน..ใส่ความรู้สึกว่างๆ
ในทุกสภาพแวดล้อม..ว่าเป็นสิ่งไม่มีอยู่จริง

คือ มันจะต่างกับคำว่า...สักแต่ว่า นะ เพราะ...สักแต่ว่า มันจะเกิดขึ้นเหมือนเป็นอัตโนมัติ มันเหมือนไม่มีอะไรเหลืออยู่
แต่ตรงนี้..มันแบบเพ่ง..เป็นความตั้งใจ..จึงเหมือนมีก็ไม่ใช่ ไม่มีก็ไม่ใช่(ไม่ใช่พูดถึงฌานนะ)
เป็นเวลาอยู่ปกตินี่แหละ...เพ่งความรู้สึกนี้ ไม่ใช่นั่งสมาธิ

คำถามคือ...มันมีทั้งข้อดี..ข้อเสีย ในหลักการที่ไหนมั้ย

ที่ทำเพราะรู้สึกว่า..ใช่....ไม่มีคำอธิบายอะไรมากกว่านี้ละมั้ง
ตอนนั้นยังเด็ก ไม่รู้คำสอนพระพุทธองค์
ไม่ได้ติดใจอะไรมาก.. นอกจาก..วันนี้แค่อยากรู้ตามคำถามค่ะ

คุณเช่นนั้น

เห็นพระสูตร..แล้วอัดอั้นใจจริงๆ
เหมือน"จะเข้าใจ"มันได้แค่นี้จริงๆ
ซ้ำๆ จบแล้ว..ถามว่าตนเองเข้าใจใหม..มันก็สรุปไม่ได้
จนอยากจะร้องไห้ กับความ....ไม่รู้เรื่อง
ขอโทษนะคะ ขอโทษ
ไม่เข้าใจว่า..คุณเช่นนั้นจะให้เข้าใจอะไร

มันเป็นเทคนิคของแต่ละคนครับ

ที่จะหาแนวทางปฎิบัติ

ว่างไม่ว่างมันเป็นธรรมที่ตั้งใจไว้ที่จะพิจารณา

ตัวธรรมที่พิจารณา นี่แหละ พิจารณาด้วยกลไกแบบไหน?

ถ้าอาศัยเหตุผล ก็ต้องเข้าไปดูเหตุผล ด้วยอุบายที่เราฝึกมา

ถ้าใส่ความรู้สึกว่างๆลงไปอย่างนี้ เรียกความเห็น

เช่น เห็นว่าชาตินี้มี ชาติหน้าไม่มี ตายแล้วสูญ เพราะร่างกายนี้ตกตายไปแล้ว ก็สูญสิ้นไป

แบบนี้คือความเห็น แต่พุทธศาสนาให้ความเห็นนี้ว่า มิจฉาทิฎฐิ คือตั้งความเห็นของตนเองจากอะไรก็ตามแต่ที่จะคิด

หมายความว่า
สิ่งที่ปฏิบัติอยู่นี้ ผิดมาตั้งแต่ต้นครับ
ต้นผิด
ก็ตีบตันวกเวียนไปมาย่ำอยู่กับที่ครับ