จากเดิม...ให้ทานก็ให้ไปงั้นๆ..ศีลก็ไม่ครบ

พอมาสนใจศาสนาจริงๆจังๆ...
การให้ทาน..ก็รู้สึกว่า...ทำให้จิตใจมีความสุข..เพราะวางใจในการให้เป็น
ศีล 5 ก็รู้สึกว่า...พอทำได้ก็ง่ายๆสบายๆ...เพราะมีเป้าหมาย
ภาวนาแรกๆก็ง่าย...สนุก...ฟังพระพูดบ้าง..เทศน์บ้าง...เาลาทำงานก็ง่ายๆสบายๆ...สังเกตก่อนจิตขยับว่า..กุศลขับดัน..หรืออกุศลขับดัน...ในการจะคิด..พูด..ทำ..นั้นๆ...จิตยิ้มหัวเราะได้ทั้งวัน...

พอจะปฏิบัติเพื่อฆ่ากิเลส....เท่านั้นแหละ.....ทุกข์เลย

ที่ยิ้มได้เพราะกิเลสเขาแอบบงการอยู่เบื้องหลัง
พอจับได้ไล่ทันรู้จักตัวบงการ....ก็ต้องออกแรงกันหน่อยหละ

พยายาม และ อยากจะเอาชนะกิเลส กิเลสมันเลยสู้สุดชีวิตเหมือนกัน

เพราะตอนนั้น มีทั้งความอยากชนะ อยากหมดกิเลสไวๆๆ รวมถึงอยากได้ความสุขสบาย จากการปฏิบัติแบบที่แล้วๆมา

เมื่อไม่ได้ดั่งใจ เลยทุกข์

บางครั้งกิเลส มันก็เนียน มาในรูปความสุข จากการปฎิบัติ

คือมันเนียนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มันจะหลอกให้เราไปยึดในความสุขจากการปฎิบัติ โดยที่เราไม่รู้ตัวเลย

คุณน้องมีเรื่องบางอย่าง..ที่ทุกข์จากการปฏิบัติ..
คุนน้องอึดอัดและไม่กล้าจะเล่า..คือกลัวคนอื่นหาว่าบ้า..ซึ่งคุนน้องก็ปกติดี..เมื่อ2วันก่อน คุนน้องนอนสมาธิตกภวังค์.. คุนน้องหายจากอาการผีอำแล้ว..ตกภวังค์ก็ไม่มีความรู้สึกว่ามีคนมากดทับ..(ซึ่งผีอำไม่เกิดแล้วช่วงนี้..หายเอง) คือเป็นครั้งแรกที่เจอ..ตกภวังค์..เหมือนจิตโดนอุ้มไป.. คือคุนน้องไม่รู้จะอธิบายยังไง..คือมันไม่ใช่โดนอำแบบขยับไม่ได้..แต่เหมือนจิตเราหลุดไปไหนไม่รู้..และรู้ว่ามีคนอุ้มเราไปที่ไหนซักแห่ง..แต่เราไม่รู้จักเขา..ไม่เห็นตัวตน..ไม่มีรูปร่างปรากฏ..แล้วที่ยิ่งไปกว่านั้น..
จิตกับจิตมัน..เหมือนปฏิสนธิกันแบบ เกสรตัวผู้กับเกสรตัวเมีย ระหว่างคุนน้องกับเขา ... คุนน้องไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง. .
เพราะมันน่าอาย..คุนน้องกลัวว่าคนอื่นจะหาว่าคุนน้องบ้า..คุนน้องเพิ่งเคยเกิดสภาวะนี้ครังแรก..
แล้วไม่มีอาการสะดุ้งตื่นจากการตกภวังค์เลย..

คือมันกินเวลาจากตกภวังค์..ไปจนถึงจิตโดนจิตด้วยกันอุ้มไปในมิติทีไหนซักแห่ง(เหมือนมันมืดไปหมด)..แล้วยาวเลยค่ะนานมาก..จนรู้สึกตัวกินเวลาเกือบ สองชั่วโมง..ตอนตกภวังค์สวดมนต์ตลอด ไม่ได้มีความกลัวหรือวิตกอะไรเลย..แต่แปลกทำไมไม่หลุดออกจากอาการนั้น..
หรือเป็นเพราะว่า คุนน้องสวดคาถา กรณียเมตตาสูตรมากไป..เทวดาเลยรักมากไปหน่อย เลยแสดงความรักแบบมีกิเลศ . .คือคุนน้องแปลกใจว่า..ถ้าคุนน้องจะมีจิตใต้สำนึกที่ยึดติดในกามมารมย์ ขนาดนั้น...ทำไมไม่ตกภวังค์แล้วโดนอำ..อย่างที่ใครหลายๆคนก็เคยเกิด..ที่เขาบอกเจอผีมาปล้ำ แต่คุนน้องไม่ใช่แบบนั้น..มันเป็นความรู้สึกว่ามีจิตอีกจิต..กำลังแสดงความรักแบบจิตกับจิต..โดยที่เรารู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะค่ะ..

แล้วถ้าเกิดสภาวะนั้นอีกทำไงดี..มันงง..ตรงที่ไม่รู้ว่าคือใคร..ไม่ปรากฏเป็นรูปร่าง..คุนน้องไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีอะไรแบบนี้..
ด้วยความสงสัย..คุนน้องก็แอบค้นหาข้อมูลแบบเงียบๆเหมือนกัน..คืออยากรู้ว่าตนเองเป็นอะไรอ่ะค่ะ
ปล.ไปหาข้อมูลคนที่มีอาการคล้ายๆคุนน้อง..แต่ของคนอื่นออกแนว เจ้ากรรมนายเวร..แต่คุนน้องไม่ใช่โดนอะไรแบบนั้น..ของคุนน้องมาแบบคนรักมากกว่า
http://www.nakusol.com/%E0%B8%95%E0%B8% ... %89-263.ht

คุณกบฯเขียน




แล้วยังไงต่ออีก สนใจค่ะ
อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์คะ ทุกข์นั้นมาจากไหน

เห็นทุกข์ เดี๋ยวก็เห็นธรรมจ้า

ขอรับพรแต่โดยดีคับ..

เกือบจะทุกอย่างเลย...(จะเรียกว่าทุกอย่างก็ว่าได้..ก็ใจมันทุกข์แล้ว...อะไรจะสดสวยไปได้..จริงมั้ย?)

ตอนศีล 5 มันไม่เป็นไรนะ...มีก็เพียงนิดๆหน่อยๆ...เป็นธรรมดาของมนุษย์
แต่พอเริ่มจริงจัง..กับ...กามราคะ...ปฏิฆะ...โดยการเริ่มมาที่ศีล 8 ..นั้นแหละ...เอาเลย

เหมือนเราเริ่มทำงานจริงๆ...นะครับ...มันไม่เหมือนตอนเรียนหนังสือ...ซึ่งตอนเรียน...ก็ดูเหมือนเราจะรู้ทางหนีทีไล่ของทุกเรื่อง...ก็คิดว่า..เมื่อเจอปัญหาจริง...เราจะใช้ทฤษฎีที่เรียนมา..มาใช้...ปัญหาก็คงจบ
(ตอนเรียนจบใหม่ๆ...นี้ไม่คิดกลัวอะไรเลย...เป็นเหมือนกันมั้ยละคับ)

กามราคะ...ทฤษฎี...ก็หักด้วย...อสุภะ..กับ...กายคตานุสติ..ใช่มั้ยละ
แต่จริงๆ...มันไม่ใช่...อสุภะ...กับ..กายคตานุสติ..เพียงโด่ดๆ...นี้ซิ(อันนี้ผมคิดนะ)
มันน่าจะต้องใช้ปัจจัยอื่นๆสนับสนุนด้วย...

พอทำไม่ได้...วันไหนที่แพ้มัน....มันเจ็บใจจี้ด...เลย
ทีนี้ก็เริ่มเครียต..เริ่มโทษตัวเอง...เริ่มท้อ...แต่ไม่เคยคิดว่าจะถอยนะ...(มองทางถอยไม่เห็นเลย)...แต่มันก็ส่งความท้อมาให้เราเรื่อยๆ...อยู่นั้นแหละ...คงรอให้เราฮุบเหยื่อกระมัง

พอเครียต...การงาน..ก็เซ

มันลามมาที่การงานของเรา...ลามมาทางโลก...มันเริ่มทดสอบเราโดยใช้เรื่องทางโลก

งานนี้...ทั้งทางโลก...ทั้งทางธรรม..เลยนิ

คุณกบฯ เขียน








ถ้าในมุมมองของคุณกบฯ คุณกบฯ คิดว่าปัจจัยอื่นที่เป็นตัวสนับสนุน
คืออะไรค่ะ สำหรับเรา บางครั้งเราอยากจะคิดว่า กรรม ที่ดึงไว้
เพราะในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นเหตุบังเอิญแน่ๆ

เป็นทุกข์จริง
แต่เราไม่อยากปล่อยวางความทุกข์นั้นลง
ผมจะเน้นเหตุเกิดธรรมครับเวลาปฏิบัติ

ถ้าใช้จิตไม่ได้จะเปลี่ยนไปใช้สัญญา
ถ้าใช้สัญญาไม่ได้จะเปลี่ยนไปใช้วิญญาณ
ถ้าใช้วิญญาณไม่ได้จะเปลี่ยนไปใช้รูป

คำว่าไม่ได้คือไม่เห็นสัจธรรมหรือเหตุ

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องของอุบาย
อุบายในการเข้าไปรู้ตามความเป็นจริง
เพราะถ้าไม่รู้ความเป็นจริง
จะเอาอะไรที่ไหนมาปล่อยวางธรรม

คุณกบ

คิดว่าพระสูตรนี้น่าจะเป็นประโยชน์ครับ

http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... 611&Z=9753

ขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่าน..ครับ

คล้ายลิ่งค์ที่คุณโกเมศวร์..นำมาให้อ่านเลยครับ