แบบนี้หรือเปล่าที่วัดสายป่า เวลาท่านสอนถึงให้เอาตำราขึ้นไว้เหนือหิ้ง
เหมือนเวลาได้ฌาน1 พอจิตเราคิดว่านี่คือฌาน1 จิตก็หลุดผึงออกมาเลย

กามฉันทะ ความพอใจ ติดใจ หลงใหลใฝ่ฝัน ในกามโลกีย์ทั้งปวง ดุจคนหลับอยู่
พยาบาท ความไม่พอใจ จากความไม่ได้สมดังปรารถนาในโลกียะสมบัติทั้งปวง ดุจคนถูกทัณท์ทรมานอยู่
ถีนมิทธะ ความขี้เกียจ ท้อแท้ อ่อนแอ หมดอาลัย ไร้กำลังทั้งกายใจ ไม่ฮึกเหิม
อุทธัจจะกุกกุจจะ ความคิดซัดส่าย ตลอดเวลา ไม่สงบนิ่งอยู่ในความคิดใดๆ
วิจิกิจฉา ความไม่แน่ใจ ลังเลใจ สงสัย กังวล กล้าๆ กลัวๆ ไม่เต็มที่ ไม่มั่นใจ

ผู้ยึดถือมากนิวรณ์ย่อมมาก ผู้รู้ทันต้นเหตุได้ปลอดนิวรณ์

มันไม่เกี่ยวหรอกครับว่า...รู้อันนี้มาก...นิวรณ์จึงมาก...รู้อย่างนั้นมากนิวรณ์จึงน้อย..
รึว่า..รู้น้อยๆ..นิวรณ์จะน้อยตาม...นี้ก็ไม่ใช่..ครับ

ผมเห็นพระสารีบุตร และพระโมคคัลลานะ เวลาท่านฟังธรรมจากพระพุทธเจ้า ก็ไม่บรรลุผึงทันทีเหมือนคนอื่น

เพราะท่านร่ำเรียนธรรมมามาก จิตเลยไม่ปักลงไปในการบรรลุธรรมเสียทีเดียว
มีกำลังสับส่ายซ้าย-ขวา ล่างบน

นึกถึงตัวเองค่ะ
เคยหลง..ติดอยู่ตั้งนาน

หมั่นทำความเพียร นิวรณ์ก็จะน้อยลงตามลำดับ

รู้อภิธรรม ต้องดูว่าสร้างความเพียรหรือปล่าว

จะรู้หรือไม่รู้อภิธรรม นิวรณ์ทั้ง5ก็ครอบคลุมสัตว์โลกทั้งหลายอยู่แล้วครับ ถ้าไม่แจ้งด้วยปัญญา

ผม..ไม่รู้อภิธรรม..แต่..นิวรณ์ก็บานตะไท..ไถ่เท่าไรก็ไม่ออก

จากความคิดดิฉันนะคะ ในเรื่องอภิธรรมก็จำเป็น ความเพียร
ก็สำคัญ จะเห็นธรรมหรือตัดนิวรณ์ได้เร็วช้า ขึ้นอยู่กับเหุตและ
ปัจจัยของแต่ละท่าน

พระสารีบุตรกับพระโมคคัลลานะ ท่านรู้มาก เรียนมาก เพียรมาก ท่านจึงพิจารณามาก ที่บรรลุช้าเพราะต้องแทงตลอดในสิ่งที่ท่านรู้ เป็นเหตุให้เนิ่นช้า แต่พอบรรลุธรรม พระสารีบุตรกลับได้ตำแหน่ง
เป็นเลิศทางปัญญา ส่วนพระโมคคัลลานะก็เป็นผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ ..
ก็เป็นธรรมดาค่ะ คนรู้มากเขาช่างสังเกตุ วิเคราะห์
สงสัย หาเหตุผลเป็นธรรมดา..คนที่ไม่หาเหตุผล
ไม่วิเคราะห์ ไม่สังเกตุ ไม่จับผิด จะเกิดปัญญาได้อย่างไร และนิวรณ์ก็เป็นเหตุให้เจริญวิปัสนา ไม่ใช่ข่มความคิดให้ดับๆๆ ดับแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้

ตอบตามหัวข้อกระทู้นะครับ
จะรู้พระอภิธรรมมาก หรือไม่รู้พระอภิธรรมเลย
นิวรณ์ธรรมมันก็มีเท่าเดิม จะเกินนิวรณ์ ๖ ไปไม่ได้เลย