มีเรื่องรบกวนถามหน่อยค่ะ ตอนนี้กังวลมาก สงสัยเรื่องบาปกรรม ชอบคิดมากว่าถ้าเดินไปบนหญ้าจะต้องไปเหยียบมดตาย แล้วพอเวลาเดินก้เดินเเบบปกติทั้งๆที่รู้ว่าจะต้องเหยียบมดตาย แล้วอย่างนี้บาปไหม อย่างนี้จะบาปมากกว่าคนที่ ไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้หรือป่าวคะ เพราะใครๆก็รู้อยู่แล้วว่าบนพื้นหญ้ามีมด แมลงต่างๆ แต่แค่ไม่ได้นึกถึง

เหยียบมันตายทั้งเจตนาไม่เจตนาก็ไปกรรมทั้งนั้น ท่านจึงให้ทำมั่นทำบุญทำทานรักษาศีล อุทิศส่วนกุศลจะได้ช่วยบรรเทากรรม ต่างคนก็ต่างรักชีวิตของตนเหมือนกัน

แต่ลุงหมานแกบอกว่า เมื่อไม่มี"เจตนา"แล้วฉไนเลยจะมีกรรม
คุนน้องข้องใจ..เหตุใดเราศึกษาพุทธศาสนาเหมือนกันพระพุทธเจ้าองค์เดียวกัน แต่ความเห็นขัดแย้งกันละเจ้าค่ะ แสดงว่าต้องมีใครคนนึงรู้ผิดไปจากความจริง แล้วแบบนี้จะเชื่อใครดี น่าสงสารชาวพุทธที่ยังไม่เข้าใจกรรมและผลของกรรม น่าเป็นห่วง

ก็ลองเทียบดู มดหนึงตัวกับช้างหนึงตัว มดก็มีจิตดวงหนึงอาศัย ช้างก็มีจิตดวงหนึ่งอาศัย มีค่าของชีวิตเท่ากันหรือไม และก็คงไม่มีใครไปเหยียบช้างตายโดยไม่เจตนาเพราะช้างมันคงเหยียบเราก่อน บางที่เรานอนอยู่ดีๆ ในป่าที่ช้าง มันก็อาจมาเหยียนเราตายได้โดยไม่เจตนาเหมือนกัน เนื่องด้วยสังขารมันที่ใหญ่กว่าอำนวย มดนั้นมันตัวเล็ก มันไม่ทางสู่เราได้หลอก เรื่องของกรรมนั้นมันเป้นกรรมที่ทั้งมีเจตนาและไม่มีเจตนา เหมือนขับรถไปชนคนตายด้วยความประมาท ไม่เจตนา แต่ทำไมต้องถูกจับติดคุก

พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 103
เรื่อง จะบาปไม่บาปขึ้นอยู่กับเจตนาเป็นสำคัญ
ขอถวายพระพร มหาบพิตร ! ในอดีตกาล นกกระทาชื่อ ทีปกะ
เรียนถามพระดาบสว่า
ข้าแต่ท่านผู้เจริญ ! นกเป็นอันมาก
เข้าใจว่า ญาติของพวกเราจับอยู่แล้ว จึงพา
กันมา นายพรานอาศัยข้าพเจ้าย่อมถูกต้อง
กรรม เมื่อนายพรานอาศัยข้าพเจ้าทำบาป
นั้น ใจข้าพเจ้า ย่อมสงสัย ว่า (บาปนั้น
จะมีแก่ข้าพเจ้า หรือหนอ ?).
พระดาบส ตอบว่า ก็ท่านมีความคิด ( อย่างนี้ ) หรือว่า ขอนกทั้งหลายเหล่านี้
มา เพราะเสียง และเพราะเห็นรูปของเราแล้วจงถูกแร้ว หรือจงถูกฆ่า
นกกระทา เรียนว่า ไม่มี ท่านผู้เจริญ
ลำดับนั้น ดาบสจึงให้นกกระทานั้นเข้าใจยินยอมว่า ถ้าท่านไม่มีความคิด
ไซร้ บาปก็ไม่มี แท้จริง กรรมย่อมถูกต้องบุคคลผู้คิดอยู่เท่านั้น หาถูกต้องบุคคลผู้
ไม่คิดไม่
ถ้าใจของท่าน ไม่ประทุษร้าย (ใน
การทำความชั่ว) ไซร้ กรรมที่นายพราน
อาศัยท่านกระทำ ก็ไม่ถูกต้องท่าน บาปก็
ไม่ติดเปื้อนท่าน ผู้มีความขวนขวายน้อย
ผู้เจริญ (คือบริสุทธิ์).

ความประมาทนั่นแหล่ะครับคือเจตนาแล้ว พระพุทธเจ้าจึงได้ทรงสอนให้เราหมั่นเจริญสติ ใช้ชีวิตทุกๆลลมหายใจด้วยการครองสติและไม่ประมาท การติดคุกคือผลกรรมที่ได้รับจากการฆ่าโดยเจตนาที่จะประมาท

ผลของกรรม พระพุทธองค์ตรัสถึงกฎแห่งกรรมว่า ผู้ที่อดีตชาติได้ประกอบแต่กรรมดี จึงเกิดมาเป็นฅนที่มียศถาบรรดาศักดิ์และร่ำรวยในโภคทรัพย์ ส่วนผู้ใดบำเพ็ญธรรมมาโดยตลอด จะมีบุญวาสนาติดตามไปทุกภพทุกชาติ มนุษย์จงฟังให้ดี ตถาคตกล่าวว่าผลกรรมของไตรภพเป็นเรื่องใหญ่ เพราะผลกรรมนั้นมีมากมายขึ้นอยู่กับเจตนาและวิธีการกระทำของผู้กระทำและผลที่เกิดกับผู้ถูกกระทำ เมื่อตายแล้วผลกรรมจะเกิดดังนี้
1. ผู้ที่กระทำกรรมด้วยความโลภ จะเกิดในอบายภูมิ4 คือเปรต อสุรกาย สัตว์นรกและสัตว์เดียรฉาน
2. ผู้ที่กระทำกรรมด้วยความโกธร จะเกิดในอบายภูมิ4 คือเปรต อสุรกาย สัตว์นรกและสัตว์เดียรฉาน
3. ผู้ที่กระทำกรรมด้วยความหลง จะเกิดในอบายภูมิ4 คือเปรต อสุรกาย สัตว์นรกและสัตว์เดียรฉาน
4. ผู้ที่ถือศึล 5 จะเกิดเป็น ฅน หรือมนุษย์
5. ผู้ที่มีหิริโอตตัปปะในการครองเรือน จะเกิดเป็นเทวดา
6. ผู้ที่มีฌาน จะเกิดเป็นพรหม
7. ผู้ที่ไม่มีกิเลส จะเป็นพระอรห้นต์
บาปหรืออกุศลกรรม กับบุญหรือกุศลกรรม นั้นผลของบาปบุญนี้ขึ้นอยู่กับเจตนาของผู้กระทำว่าตั้งใจหรือไม่และถึงพร้อมด้วยกาย วาจา ใจหรือไม่ และผู้ถูกกระทำจะได้รับผลมากน้อยเพียงใด แม้แต่การทำบารมี 10 ยังแจงเป็น 3 ระดับรวมเป็นบารมี 30 หรือกรรม 12 ก็จะส่งผลถึงผู้รับกรรมไม่เหมือนกัน เราชาวพุทธต้องยอมรับว่าทุกคนเกิดมาด้วยกรรมและอยู่กับกรรมคือกรรมเดิมในหลายภพหลายชาติและกรรมที่กระทำในชาตินี้จึงมีสภาวะเป็นไปของตนเองหรือผู้อื่นที่ไม่เหมือนกันถ้าจะเปรียบให้เห็นภาพที่ชัดเจนขึ้นคือเรายืนอยู่บนเรือสองลำแยกเป็นลำแรกเป็นเรือบุญกับลำที่สองคือเรือบาปหากเรือลำใดถึงตัวเราก่อนแล้วเราต้องขึ้นเรือลำนั้นไป ดังนั้นชีวิตของเรานั้นจึงผ่านทั้งสุขและทุกข์เพราะผลบุญหรือบาปที่กระทำได้ผ่านเข้ามาในชีวิตของตน

แต่เมื่อพูดถึงกรรมแล้วเป็นเรื่องที่ซับซ้อน ยกตัวอย่าง บางทีเราไปเอาไม้ขว้างทิ้งบังเอิญไปถูกหัวแมว ปรากฏว่าแมวตัวนั้นเจ็บปวดจนขาดใจตายแล้วก่อนตายแมวก็เกิดความเครียดแค้นจองเวร นี่ก็เป็นกรรมแล้วขนาดเราไม่ได้ตั้งใจแค่ขว้างไม้ทิ้งเฉยๆ

และกรณีหมอพยายามรักษาคนไข้แล้วเกิดพลาดทำให้คนไข้ตายแล้วทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ และคนไข้ก่อนตายก็ไม่ได้จองเวร อันนี้ก็น่าคิด

แต่เมื่อพูดไปแล้วเรื่องของกรรมเป็นเรื่องที่ซับซ้อนจริงๆ ซึ่งก็ตอบยากเหมือนกัน

บางทีแม้แต่ผมก็ยังเคยสงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน และก็ยังหาคำตอบที่แน่ชัดยังไม่ได้แน่นอน

ถ้าท่านใดสามารถไขปัญหาเรื่องนี้ได้ช่วยบอกหน่อยครับ เพราะเป็นเรื่องที่ละเอียดมากๆ

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่านด้วยครับ

คุนน้องเข้าใจว่า ถ้านกกระทาไม่มีจิตประทุษร้ายในกรรมที่นายพรานทำกับเขา (ฆ่าเขา)บาปก็ไม่เกิดที่ใจนกกระทา แต่นายพรานก็ทำบาปเพราะผิดศีลข้อ1
นกกระทาเป็นผู้ถูกกระทำ..ถ้านกกระทาไม่คิดว่าสิ่งที่นายพรานทำกับตนคือความชั่วช้า ย่อมเป็น อโหสิกรรม นกกระทาก็เป็นผู้ไม่ผูกเวรกับนายพราน

ทั้ง 2 กรณีนี้แหล่ะครับทั้งตั้งใจและเจตนา ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีจิตฆ่า แต่การฆ่านี้เกิดจากความประมาท อยากจะเขวี้ยงไม้ทิ้งก็เขวี้ยงไปโดยไม่สนใจว่าจะไปโดนใครหรือไม่ ที่รักษาพลาดก็อาจเป็นเพราะประมาทซึ่งมนุษย์ธรรมดาใครๆก็เคยประมาท

ทั้ง 2 กรณีมักมีข้ออ้างว่าทำไปเพราะไม่รู้ รู้เท่าไม่ถึงการณ์ แต่ผู้เสียหายเขาคิดแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ แมวคงจะบอกว่าทำไมไม่มองดีๆก่อนเขวี้ยง ไม่เห็นหัวคนอื่นเลยใช่มั้ย คนไข่ก็คงตำหนิว่าทำไม่ไม่รอบคอบกว่านี้ ระมัดระวังกว่านี้ ชีวิตคนทั้งคน สะเพร่าได้ยังไง

สรุปคือมีเจตนาฆ่าโดยจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม การฆ่าโดยความประมาทเป็นเหตุแห่งเจตนานั้นถือว่าบาปได้สำเร็จลงแล้วโดยการกระทำอันขาดสติ

แต่กรรมบางอย่างอย่างเช่น ของกัลยาณมิตรท่านอื่นที่กล่าวมาข้างต้นเช่น ขับรถชนคนก็เป็นกรรมอันนี้สมาชิกท่านอื่นก็กล่าวถูกต้องครับเราก็มีส่วนบาป

แต่เรื่องกรรมบางอย่างก็หาคำตอบยากเพราะเรื่องกรรมเป็นเรื่องที่ซับซ้อน และละเอียดมากเลยครับ

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

แต่ผมสงสัยอย่างนึงครับ สมมุติว่าทั้ง 2 กรณีข้างต้นมีการอโหสิกรรมข้างต้น อันนี้ถือว่าไม่มีกรรมเกิดขึ้นแล้วใช่ไหมครับ เพราะอโหสิกรรมไปแล้ว

แล้วในใจเราเป็นยังไงบ้างครับ ถึงเขาจะอโหสิให้ แต่ใจเราบางทีก็ยังวางไม่ลง เพราะว่างเมื่อไหร่เดี๋ยวความทรงจำมันก็จะคอยกระตุ้นให้เรานึกถึงอดีตที่เราเคยฆ่าเหมือนเป็นเงา เหมือนการปลูกมะม่วง เมื่อเราเอาเมล็ดมะม่วงลงดินจนมะม่วงนั้นโตและออกผล เราคิดเอาว่า ไม่เอาแล้ว เราอยากให้มะม่วงต้นนี้เปลี่ยนเป็นมะพร้าว แต่ความจริงมันก็ยังเป็นมะม่วงเหมือนเดิม ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นมะพร้าว ผมกำลังจะบอกว่า ถึงเจ้ากรรมนายเวรจะอโหสิแล้วก็จริง แต่นอกจากเจ้ากรรมนายเวรแล้วยังมีเจ้ากรรมนายกูอีกนะครับ เราต้องรับกรรมจากบาปในใจเราก่อน

อันนี้ยากและซับซ้อนครับ แม้แต่ผมเองตอนนี้ก็เกิดความสงสัยลังเลแล้วครับ

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ผมขอแนะนำให้ทำปัจจุบันอารมณ์ดีที่สุด และกำหนดสติ สิ่งที่แล้วไปแล้วไม่สามารถที่จะย้อนไปแก้ไขได้ แต่ทั้งนี้ก็ขออนุโมทนากับกัลยาณมิตรที่มีหิริโอตตัปะ คือความเกรงกลัวต่อบาป แต่ทีนี้วิธิเดียวคือ ต้อง สร้างกรรมดีและแผ่อุทิศบุญกุศลที่เราทำให้แก่สรรพสัตว์ที่เราพลาดพลั้งไปจะดีที่สุด ขออนุโมทนาบุญกับกัลยาณมิตรทุกท่านด้วยนะครับ