จิตเดิมนั้น ประกอบด้วยเจตสิกนิพพาน ป่าวครับ

เป็นจิตที่ประกอบด้วยนิพพานอยู่แล้วเลย

เพียงแต่โดนอวิชชามาบังไว้ตลอด

เรื่องมันก็มีเพียงเท่านี้เองใช่ไหม

จิตเดิมของแต่ละดวงมาจากไหน
จิตเดิมไม่สะสมบารมี เหมือนมาจากสัตว์นรก ได้มาพักจิตเกิดเป็นคน
ถือกรรมมามาก สันดานของบุคคลจะรู้จักดีชั่วไหม
จิตที่เคยสะสมบารมีมา เดินอยู่ในเส้นทางบรรเทาทุกข์มา เกิดมาพบพระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์ เขามีสติ มีความสนใจปฏิบัติธรรมต่อไป จนกว่าบารมีเต็ม ถึงความเป็นพระอรหันต์

อวิชชาเหมือนเรื่องเราเอาธรรมารมณ์ความรู้สึกนั้นเป็นจิต เหมือนเวลามีอารมณ์โกรธตั้งขึนมาทับจิต อารมณ์โกรธสั่งจิต จิตสั่งกายวาจาไปตามอารมณ์เกิดเป็นกรรม อวิชชาจึงเหมือนปิดบังตวามจริง

ความเห็นผม จิตเดิมไม่ประกอบด้วยนิพพานครับ

ต้องทำปัญญาให้แจ้ง จึงจะประกอบด้วยนิพพาน ด้วยการปฏิบัติตนแห่งความเพียรเท่านั้น

อวิชชานั้นไม่ได้บดบัง แต่ฝังลึกอยู่แล้ว

นิพพานไม่ใช่จิต นิพพานไม่ประกอบกับจิต นิพพานเป็นธรรมที่พ้นไปจากจิต เรียกว่าในสากลจักรวาลนี้หาอะไรที่จะเปรียบเทียบให้เหมือนพระนิพพานไม่มีเลย

การที่เรายังไม่เข้าถึงพระนิพพาน เพราะเรายังข้ามโอฆะไม่ได้ ยังวนเวียนอยู่ในวัฏฏะสงสาร

แล้วถ้า จิต รวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ รอบข้างละครับ

จิตไม่ได้รวมครับ

จิตเกิดการรู้ครับ

ที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติคือรูป เช่น ธาตุดิน ธาตุน้ำ ธาติลม ธาตุไฟ

ถูกต้องตามที่คุณเปลี่ยนชื่อใหม่คิดและเห็น

จิต เจตสิก รูป นิพพาน อภิธรรมเหล่านี้เขามีอยู่แล้วโดยธรรม
อวิชชามาทำให้เกิดความเห็นผิดยึดผิดขึ้นมาบดบังธรรมชาติเดิมแท้เหล่านี้ไว้ สัมมาปัญญา จะเป็นตัวปลดเปลื้องสิ่งผิดธรรมเหล่านี้ให้หมดไป เปลื้องความเห็นผิดยึดผิดได้ ธรรมบริสุทธิ์ก็จักผุดปรากฏขึ้นมาเองดุจแสงสว่างแห่งพระอาทิตย์ขับไล่ความมืดของรัตติกาลไปฉันนั้น

จิตเดิม....หมายถึง...ก่อนมีอวิชชา..ใช่มั้ยครับ?..
ถ้าใช่....
จิตเดิมก็ยังไม่ใช่นิพพาน..ครับ...เพราะยังไม่มีวิชชา...ยังไม่มีประสบการณ์...
คล้ายๆ..กับว่า..ถ้าไม่เคยทุกข์..ก็จะไม่รู้ว่าสุข..มันเป็นยังงัย..นั้นแหละครับ

ธรรมชาติรอบข้าง..คืออะไรรึครับ??....ดิน..น้ำ..ลม...ภูเขา..อากาศ...ต้นไม้..ฯลฯ

จิต..รวมกับธรรมชาติเหล่านี้จริงๆไม่ได้หรอกครับ...เพราะเป็นธรรมชาติที่ไม่มีอยู่จริง..รวมได้ก็เป็นการชั่วคราว...สุดท้ายก็ต้องแยกจากกันไป...เป็นธรรมดาของธรรมชาติที่ไม่มีอยู่จริง...เป็นธรรมชาติของสิ่งที่ถูกทำให้เกิด...

สิ่งที่มีอยู่จริง...ไม่มีอะไรทำให้เกิด...ไม่มีอะไรทำให้ดับเพราะไม่ได้ถูกทำให้เกิด....อยู่ได้ด้วยตัวเองเป็นธรรมชาติอย่างหนึ่งที่ไม่ปรากฎในวัฏฏสงสาร...ทั้ง31 ภพภูมิ

ธรรมชาติของจิตเป็นเพียงผู้รู้
ใน "จิต" นั้นมีธรรมชาติอีกอย่างที่เกิดร่วมด้วยได้แก่ "เจตสิก"
เพราะ "เจตสิก" นั้นเป็นตัว"สังขาร"เป็นตัวปรุงแต่งให้จิตรู้เรื่องราวต่างๆ
เจตสิก มี ๕๒ ดวงเว้นเวทนากับสัญญาเสีย ๒ ที่เหลือ ๕๐ เป็นสังขารทั้งหมด

เมื่อจิตเป็นสมาธิหมายถึงรู้อารมณ์เดียว สังขารปรุงแต่งอารมณ์เดียว
ที่เหลือนอกนั้นไม่มีหน้าที่มาปรุงแต่งอารมณ์ เป็นอารมณ์ที่ไม่ได้ถูกปรุงแต่ง

ถ้าเมื่อ"จิต"แยกออกจาก"เจตสิก"เสียแล้วการจะไปรู้เรื่องราวต่างๆก็จะไม่ได้เลย
เมื่อจิตพ้นจากความปรุงแต่งเสียแล้วก็ได้แก่ "พระนิพพาน" นั่นเอง

จริงๆแล้ว ผมก็ไม่อาจทราบถึงคำตอบที่แท้จริงได้ เพราะคำตอบตอบที่แท้จริง มันเป็นเรื่องเฉพาะตัวจริงๆ

คำตอบของแต่ละท่าน ที่ตอบมาต่างๆกัน ตามสภาวะปรุงแต่ง ตามปัญญาของแต่ละท่าน ตามประสบการณ์ของแต่ละคน ตามแต่ที่เคยได้ยินได้ฟังมาแต่ละคน ก็ได้คำตอบที่ไม่เหมือนกัน

หากเป็นคำตอบที่ถูกต้องแล้ว มันควรจะเป็นเช่นไรครับ

มันควรจะมีคำตอบแบบเดียวกัน หรือเป็นคำตอบเฉพาะที่รู้ๆได้โดยคนคนนั้นเอง ใช่ไหมครับ

ปฐมพุทธะวะจะนะ

อะเนกะชาติสังสารัง
คะหะการัง คะเวสันโต
คะหะการะกะ ทิฏโฐสิ
สัพพา เต ผาสุกา ภัคคา.....
วิสังขาระคะตัง จิตตัง สันธาวิสสัง อะนิพพิสัง
ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง
ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
คะหะกุฏัง วิสังขะตัง
ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคาติ ฯ




เนื่องจิตนี้ยังมีกรรม กรรมชักชักนำให้มาเกิด เมื่อตกลงมาในรูป ที่ก่อตัวขึ้นมาด้วยอำนาจกรรมปรุงแต่ง รวบรวมธาตุสี่ ขันธ์ห้า อายตนะ อารมณ์กรรม อวิชชา อุปทาน วิบากกรรม มีบุญมีบาป ก่อต่อขึนมาเป็นเป็นสังขารกรรมอาศัยอยู่ในรูป จิตผู้มีกรรมตกลงมาอาศัยในรูป ก็เหมือนถูกกักขัง ให้มีสัญชาตญาณหากินหล่อเลี้ยงชีวิตไปตามสัญชาตญาณของรูปนั้น จนกว่ารูปจะหมดอายุขัย

สิ่งที่อยู่แวดล้อมจิตในรูปที่จิตอาศัยก็เป็นเรื่องธาตุสี่ ขันธ์ห้า อายตนะ ธรรมารมณ์ อุปทาน วิบากกรรม แวดล้อมจิตดวงนี่อยู่ จิตเราหมุนวนเวียนกับสิ่งเหล่านี้ไม่เคยได้พักยกเว้นเวลานอนหลับที่ไม่รู้สึกตัว นอกนั้นล้วนวนเวียนอยู่กับกามาวจร วัตถุกามเนื่องด้วยตาหูจมูกลิ้นกายใจ ลึกลงในมโนวิญญาณก็เป็นธรรมารมณ์ สุขเวทนา ทุกขเวทนา อสุขเวทนาอทุกขเวทนา จิตเราพัวพันด้วยสิ่งเหล่านี้แวดล้อมจิตแล้วยังมีเรื่องของกรรมอีกมากมาย ที่เราไม่รู้ว่าจะเข้ามาปรุงแต่งธาตุสี่ ขันธ์ห้า อายตนะให้ผิดปกติ ให้เจ็บให้ป่วยทำให้ทุกข์เวลาไหน มีทางเดียวที่จะช่วยบรรเทาวิบากกรรมก็ด้วยทานบุญบารมี การปฏิบัตธรรมจึงเป็นเหมือนกาลหยุดวัฏฏะที่จิตเราวนเวียนหลงไปยึดหูตาจมูกลิ้นกายใจนี้เป็นของเรา เราฝึกปฏิบัติธรรมวางสิ่งที่ไม่เที่ยงเหล่านี้ เพื่อให้จิตเราเป็นอิสระ ขณะที่เราปฏิบัติธรรมกรรมก็คอยขัดขวางเหมือนดึงเราให้อยู่กับวัฏฏะ มีสิ่งหลอกลวงปิดบังซ่อนเร้นให้จิตหลงใหล เกิดอุปทานเนื่องด้วยตัณหา ภวตัณหา วิภวตัณหา ให้จิตนี้สงบไม่ได้ ต้องดิ้นรนหาวัตถุกาม หาภาระเป็นบ่วงให้จิตยึดถือ เหมือนหากรรมมาใส่ตัวเป็นเหมือนไฟเผาตัวเอง ต้องดิ้นรนเพราะทุกข์ แต่ไม่รู้ว่าทางไหนจะช่วยดับทุกข์ได้สนิท สิ่งที่อยู่รอบจิตเราจืงเป็นเหมือนไฟ ไม่ควรประมาท เราจึงขอที่พึ่ง มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ คุณพ่อคุณแม่ที่เราอาศัยเป็นที่พึ่งของจิตเราในการสร้างบุญบารมีเพื่อปฏิบัติธรรม ให้มีศีลสมาธิปัญญา ไปตามทางที่พระพุทธองค์ชี้ให้เราเดินพาตนของตนให้พ้นทุกข์

คำตอบแม้จะถูกต้องที่สุด...แต่ผู้ฟังไม่เข้าใจในคำตอบนั้น
มันก็ไม่สามารถแก้ข้อสงสัยได้ มันก็คงเหมือนคำตอบที่ผิดนั่นเอง

การตอบให้ผู้ถามผู้ฟังหายสงสัยได้เข้าใจได้นั่นแหละ คือคำตอบที่ถูกต้อง
เพราะปัญญาของผู้ฟัง ต้องตอบแบบลึกซึ้งจึงจะเข้าใจได้ บางคนตอบลึกซึ้งเกินไป
ก็ไม่เข้าใจ ถึงต้องยกอุปมาอุปมัยกันหลายอย่างจึงจะเข้าใจได้ บางคนก็ไม่เข้าใจอะไรเลย

ดังที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนสาวกทั้งหลายบรรลุธรรมได้ทุกคน
เพราะเหตุว่าพระพุทธเจ้าหยั่งรู้ว่าบุคคลนี้สะสมอะไรมา ต้องสอนด้วยธรรมนี้จึงจะบรรลุธรรมได้ เป็นต้น
ฉะนั้นการฟังธรรมจึงต้องฟังกันให้มากๆ เพื่ออาจจะตรงกับอัธยาสัยของตนจึงจะเข้าใจได้

บางคนก็ตอบแบบมั่วๆ ไม่รู้ซึ้งถึงคำถาม ตอบตามแบบฉบับของตนเองเข้าใจว่าน่าจะถูกต้อง
ไม่ยึดหลักคำสอนของพระพุทธเจ้าเอามาตอบ อันนี้เสียหายมากเพราะไม่ใช่คำสอนของพระพุทธเจ้า
เป็นคำสอนที่แข่งกับคำสอนของพระพุทธเจ้าซึ่งเป็นมิจฉาทิฏฐิ

นิพพาน ไม่ใช่เจตสิก
นิพพาน นับว่าเป็นอายตนะ
นิพพานจึงไม่ประกอบกับจิต
อวิชชา ไม่ได้บังนิพพาน